ตอนที่ 550 ไปส่งเขาที่บ้าน
เมื่อขึ้นรถ เจียงรุ่ยเฉินพยายามที่จะผ่อนคลายบรรยากาศอยู่ตลอด แต่น่าเสียดายที่หันฮุ่ยซินเอาแต่มองไปข้างหน้า ไม่สนใจเขาเลย “หยุดรถ”
หันฮุ่ยซินยังไม่ได้ตอบอะไร ทำให้เจียงรุ่ยเฉินพุ่งไปคว้าพวกมาลัย “ฮุ่ยซิน ผมบอกให้หยุดรถ”
“หือ คุณก็รีบบอกสิ” หันฮุ่ยซินค่อยๆ จอดรถลงที่ข้างทางและดับรถ “ว่ามา คุณเรียกฉันทำไมอีก เมื่อกี้คุณบอกให้ฉันไปส่งคุณที่บ้านไม่ใช่เหรอ”
“ทำไมคุณไม่สนใจผมเลย”
“นี่ เจียงรุ่ยเฉิน คุณเป็นเด็กรึไง ทำไมถามอะไรโง่ๆ อย่างนี้มันเสียเวลานะ” ยังคิดว่าเขาจะถามอะไรที่สำคัญกว่านี้ ที่แท้ก็ถามเรื่องไร้สาระ
“เด็กตรงไหน ฮุ่ยซิน คุณทำเหมือนว่าในใจคุณไม่มีผมเลย งั้นผมกลับคนเดียวก็ได้ เดี๋ยวไปส่งคุณก่อนแล้วกัน”
“เจียงรุ่ยเฉิน ได้ ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ไปส่งฉันกลับก่อนแล้วกัน”
“หา กลับจริงเหรอ” เธอดูไม่ออกสักนิดเดียวเลยเหรอว่าเขาล้อเล่น ทำไมถึงได้จริงจังอย่างนี้ot
“ใช่สิ ก็คุณบอกว่าให้ฉันไปส่งคุณที่บ้าน ตอนนี้ฉันแค่ทำตามการตัดสินใจของคุณ จริงๆ แล้วคุณต้องการอะไรก็พูดมาให้เคลียร์หน่อย ฉันไม่ได้มีจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณหรอกนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปส่งผมก่อน” เจียงรุ่ยเฉินไม่คิดว่าหันฮุ่ยซินจะไม่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นเขาจะทำยังไง
หันฮุ่ยซินขับรถออกไปอีกครั้ง ภายในรถเงียบมากจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองคน
มาถึงบ้านของเจียงรุ่ยเฉินแล้ว หันฮุ่ยซินจอดรถ พยุงเขาเข้าบ้าน เมื่อเห็นการกระทำนี้ของเธอ เจียงรุ่ยซินเปลี่ยนจากเศร้าเป็นมีความสุขทันที ในใจสดชื่นขึ้น ดูเหมือนว่าหันฮุ่ยซินก็ใจอ่อนกับเขาเหมือนกัน
เมื่อถึงหน้าประตูบ้าน เจียงรุ่ยเฉินยืนตรง หันฮุ่ยซินมองเขา “หยิบกุญแจมาสิ คุณจะมองฉันทำไม”
“ฮุ่ยซิน มือผมเจ็บ กุญแจอยู่ในกระป๋า ช่วยผมหยิบหน่อยได้ไหม”
“เจียงรุ่ยเฉิน ฉันจำได้ว่าคุณเจ็บแค่หน้า มือไม่ได้เจ็บ” หันฮุ่ยซินจ้องมองเขาแกล้ง ผู้ชายคนนี้ สั่งสอนสักหน่อยดีไหม ระวังเถอะถ้าเธอกลับขึ้นมาถึงเวลานั้นอย่ามาโทษว่าเธอไม่สนใจ
“ฮุ่ยซิน ผมเจ็บจริงๆ คุณไม่ใจอ่อนจริงๆ เหรอ” เจียงรุ่ยเฉินทำสีหน้าขมขื่น ดูไปแล้วน่าสงสาร น่าเสียดายที่หันฮุ่ยซินเพียงมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น
“คุณจะไม่หยิบเองใช่ไหม งั้นฉันจะกลับ”
“เฮ้ย เดี๋ยวอย่าไป อย่าไป ผมเปิดเอง ผมเปิดเอง” เจียงรุ่ยเฉินค่อยๆ หยิบกุญแจออกมา และค่อยๆ เปิดประตู แสดงท่าทีเหมือนว่าตนเองป่วยหนัก
“คุณปิดเสร็จหรือยัง” เปิดประตูได้ช้ามาก นอกจากนี้สีหน้าของเจียงรุ่ยเฉินยังเหมือนทรมานมากเสียด้วย
“ได้แล้ว ได้แล้ว” หลังจากทะเลาะกันไปยกหนึ่ง ในที่สุดเจียงรุ่ยเฉินก็เปิดประตูได้ หันฮุ่ยซินเลยพยุงเขาเข้าไป
เธอพยุงเจียงรุ่ยเฉินไปที่โซฟาสีขาว “ครัวบ้านคุณอยู่ไหน”
“ทางนั้น” เจียงรุ่ยเฉินชี้บอกทาง หันฮุ่ยซินเดินไปทางที่เขาบอก ไม่นานเธอก็เดินกลับมา ในมือมีแกล้วน้ำมาด้วย “คุณดื่มน้ำก่อน กล่องยาอยู่ไหนล่ะ”
“อยู่ในลิ้นชักตู้ใต้ทีวี” เจียงรุ่ยเฉินรับน้ำมาด้วยความภูมิใจ รีบชี้ตำแหน่งกล่องยา คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ ฮุ่ยซินจะทำแผลให้เขาหรือ
“ฮุ่ยซิน คุณ คุณจะทำแผลให้ผมเหรอ” เจียงรุ่ยเฉินดื่มน้ำไปคำหนึ่ง ปกติดื่มน้ำนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ทำไมวันนี้ดื่มแล้วรู้สึกมีรสชาติขึ้นมา เป็นพลังความรักรึเปล่า
“ใช่ ทำไมล่ะ คุณไม่ยอมเหรอ” หันฮุ่ยซินหันกลับมามอง พบว่าสีหน้าของเจียงรุ่ยเฉินแกล้งทำเป็นใจเย็น ที่จริงรอยยิ้มจากหางของตาไม่สามารถปกปิดได้เลยสักนิด เขารีบโบกมือ “ไม่ ไม่ ผมต้องยอมอยู่แล้ว ผมยอมตลอดแหละ…”
มีแต่คุณที่ไม่ยอม เจียงรุ่ยเฉินคิดแล้วคิดอีก เรื่องน่ายินดีอย่างนั้นดูเหมือนจะออกห่างจากเขาไปไกลแล้ว ดูเหมือนเมื่อคิดแล้วก็ไม่ได้ดีใจแล้ว ก่อนหน้านี้เขาถูกเธอปฏิเสธมาถึงได้เป็นอย่างทุกวันนี้
ตอนที่ 551 ทำแผล
“มา นั่งให้ดี ฉันจะฆ่าเชื้อให้ก่อน” หันฮุ่ยซินหยิบสำลีขึ้นมา ใส่แอลกอฮอล์ล้างแผล เช็ดไปที่ขอบปากของเขา
“เป็นไงบ้าง เจ็บไหม” เห็นเจียงรุ่ยเฉินไม่พูดอะไรสักคำ หันฮุ่ยซินก็ไม่รู้ว่ามือของเธอหนักไปรึเปล่า หรือเขาไม่เจ็บเลยสักนิด
“ไม่เจ็บ แค่คุณอยู่ที่นี่ ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด”
“คุณจะหมายความว่าถ้าฉันไม่อยู่ที่นี่คุณจะเจ็บเหรอ” หันฮุ่ยซินขมวดคิ้วถาม
“ไม่ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้น ฮุ่ยซิน คุณจริงจังเกินไปนะ” เจียงรุ่ยเฉินถึงกับส่ายหน้า จะช่วยเธอก็ไม่ได้ แล้วเขาควรทำยังไงดี เจียงรุ่ยเฉินปวดหัวนิดหน่อย วิธีที่ใช้เมื่อก่อนก็ใช้กับหันฮุ่ยซินไม่ได้
“ฮุ่ยซิน คุณมีอะไรที่อยากได้ไหม” เจียงรุ่ยเฉินอยากถามความคิดของหันฮุ่ยซิน เตรียมที่จะใช้เทคนิคนี้ “คุณถามทำไม”
“ไม่มีอะไร ก็แค่ถามเฉยๆ ทำไม มีอะไรที่พูดไม่ได้เหรอ”
“เปล่า เพียงแต่จู่ๆ คุณก็ถามขึ้น ฉันไม่รู้ว่าจะตอบยังไงถึงจะดี ที่จะต้องบอกสิ่งที่ฉันอยากได้ที่สุดในช่วงนี้….”
“คืออะไร” ใกล้จะได้ฟังคำตอบแล้ว เจียงรุ่ยเฉินนั่งตัวตรง จ้องมองไปที่หันฮุ่ยซิน
“อยากให้คุณออกห่างฉันหน่อย คำตอบนี้คุณมีความสุขไหม” หันฮุ่ยซินทำแผลให้เขาพลาง และคุยกับเขาไปด้วย
“หา ทำไมคุณชอบบอกให้ผมออกห่างจากคุณล่ะ พวกเราสนิทกันมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ”
“ก็คุณอยากถามเอง จริงๆ ฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ” หันฮุ่ยซินโทษว่าเจียงรุ่ยเฉินหาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าเขาไม่ถาม เธอก็จะไม่พูดประโยคที่ทำร้ายจิตใจเขา
“ฮุ่ยซิน คืนนี้คุณจะอยู่ค้างไหม”
“อยู่ค้างทำไม” อยู่ให้เขารังแกเหรอ หันฮุ่ยซินรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โง่ขนาดนั้น มันกลับกลายเป็นว่า เธอจะต้องทำผิดอีกครั้ง
“ดูแลผมไง ตอนนี้ผมกลายเป็นแบบนี้ ไปไหนไม่ได้ มือก็ไม่มีแรง ไม่มีคนดูแล บางทีผมอาจจะตายในวินาทีถัดไปก็ได้”
“คุณเป็นอะไร คำพวกนี้เขาให้พูดกันเหรอ ทำไมไม่คิดบ้าง” ตอนนี้ยังหนุ่มอยู่ พูดเรื่องความเป็นความตายทำไม
“โอเค ผมผิดไปแล้ว แต่เมื่อกี้ที่ผมบอกให้คุณอยู่ที่นี่ก็มีเหตุผลไม่ใช่เหรอ คุณจะไม่ลองพิจารณาดูหน่อยเหรอ” เจียงรุ่ยเฉินอยากให้หันฮุ่ยซินแสดงความเมตตาหน่อย แบบนี้เขาถึงจะมีความหวัง
“ไม่อยู่ เดี๋ยวฉันทำของกินให้คุณแล้ว ฉันก็ควรจะกลับแล้ว” หันฮุ่ยซินทายาให้เจียงรุ่ยเฉิน แล้วติดพลาสเตอร์รูปโอเคไว้บนหน้าเขา
“คิก” ท่าทางแบบนี้ชวนขำจริงๆ ไม่คิดว่าปกติเจียงรุ่ยเฉินเองจะหล่อแบบนี้
“ทำไม ตลกมากเหรอ ผมไม่ติดแล้วดีกว่า” เจียงรุ่ยเฉินมองหันฮุ่ยซินที่ขำไม่หยุด จินตนาการไปว่าถ้าสามารถทำให้เธอมีความสุขอย่างนี้ได้ตนก็จะยอมเสียหน้า
ถ้าเพื่อหันฮุ่ยซิน ให้เขาทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น แต่เขาจะไม่ยอมเสียข้อดีเพียงข้อเดียวของตนเองไปต่อหน้าหันฮุ่นซินหรอก
“เฮ้ย อย่าขยับ หล่ออยู่นะ คุณนั่งลงก่อน ฉันจะไปห้องครัวดูว่าจะทำอะไรให้คุณได้บ้าง” เมื่อกี้เธอได้ลองสอดส่องมาแล้ว พบว่าห้องครัวของเจียงรุ่ยเฉินก็สะอาดดี และยังมีของอีกหลายอย่างที่ยังไม่แกะ
“หล่อจริงเหรอ คุณไม่ได้หลอกผมใช่ไหม” เจียงรุ่ยเฉินลูบพลาสเตอร์ ทำไมเขารู้สึกว่าประโยคนี้ไม่ค่อนน่าเชื่อเท่าไหร่เลย
เพียงแต่หันฮุ่ยซินทำให้เขา เขาก็ต้องชื่นชมอยู่แล้ว ถ้าสามารถใช้ชีวิตร่วมกับเธออย่างนี้คงจะเป็นเรื่องที่ดีมาก
ได้ยินเสียงหม้อและกระทะกระทบกันในครัว รู้สึกว่าบรรยากาศในบ้านดีขึ้น ฮุ่ยซิน เมื่อไหร่ความฝันของผมจะเป็นจริงนะ
หันฮุ่ยซินรื้อห้องครัวของเจียงรุ่ยเฉินแล้วก็เจอแค่ข้าวจำนวนหนึ่ง หมดหนทาง ทำได้แค่เอาข้าวพวกนี้มาต้มโจ๊ก แต่เขาบอกว่าเขาป่วย คนป่วยต้องกินของอ่อนๆ สักหน่อย พอดีเลย