บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 782
ผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง เคธี่ก็เดินลงบันไดมา “อีวี่ ฉันยกเลิกการสะกดจิตของเจเรมี่แล้วนะ ตอนนี้เขากำลังนอนพักอยู่ ในตอนที่เขาตื่นขึ้นมา เขาจะสามารถจำได้ว่าเขารักเธอมากขนาดไหน”
เมเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ขอบคุณนะเคธี่”
เคธี่ยิ่งรู้สึกละอายมากขึ้นไปอีก “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันแค่พยายามจะชดเชยก็เท่านั้น”
“อีวี่ งั้นฉันไปก่อนนะ ฉันขอให้เธอกับเจเรมี่มีความสุขมาก ๆ นะ”
“เคธี่ เดี๋ยวก่อน” เมเดลีนเรียกเธอเอาไว้ “เธอบอกฉันทางโทรศัพท์ว่าเธอกำลังจะไปแล้ว เธอจะไปไหน เธอจะไปจากเกลนเดลใช่ไหม?”
“ใช่แล้วล่ะ” เคธี่บังคับตัวเองให้ยิ้มออกมา “เฟลิเป้ยอมให้ฉันได้อยู่กับคนที่ฉันชอบแล้ว ฉันเลยตัดสินใจตามหาเขา ฉันหวังว่าวันหนึ่งเราจะเป็นเหมือนคุณกับเจเรมี่ ดูแลกันไปตลอดชีวิต จนกระทั่งตายจากกันไป”
เธอยิ้มอย่างอิจฉา แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นสีแดง
“ลาก่อน อีวี่ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกัน”
หลังจากที่เคธี่พูดคำสุดท้ายนี้ เธอก็หันกลับไป
เมเดลีนยังคงรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธออยากจะถามต่อ แต่ทันใดนั้น เธอได้ยินเจเรมี่เรียกชื่อเธอจากชั้นบน
เธอมองดูเคธี่ผลักประตูร้านกาแฟ ร่างผอมบางของเธอปะทะเข้ากับลมหนาว ขณะที่ร่างของเธอค่อย ๆ เดินออกไป…
เมเดลีนรู้สึกว่านี่จะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของเธอกับเคธี่
เธอรีบเดินขึ้นไปชั้นบนทันที และเมื่อเธอไปถึงขั้นสุดท้าย เธอก็ก้าวพลาดไปเนื่องจากความวิตกกังวลของเธอ
เมื่อร่างกายของเธอเอียงไม่สมดุล เมเดลีนก็ถูกแขนที่แข็งแรงคู่หนึ่งโอบเอวของเธอเอาไว้แน่น
ด้วยความแรงเพียงเล็กน้อย ชายคนนั้นก็ดึงเธอไปใกล้ตัวเขาได้อย่างปลอดภัย
กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคย เมเดลีนลืมตาขึ้นทันทีและเห็นเจเรมี่กำลังจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน
ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสน่หา
“เจเรมี่?” เมเดลีนเรียกเขา หัวใจของเธอเต้นรัวเล็กน้อย
ทันใดนั้นชายตรงหน้าก็แยกริมฝีปากที่สวยงามของเขาและยิ้ม “ลินนี่”
เขากระซิบชื่อเธอเบา ๆ และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาในวินาทีถัดมา
ด้วยสายตาของเขา เมเดลีนจึงรู้ว่าเขาหายดีแล้ว
“ลินนี่ ขอบคุณที่ให้โอกาสผมอีกครั้ง ขอบคุณที่แต่งงานกับผมอีกครั้ง” เขารู้สึกขอบคุณ แต่เสียงของเขาสั่นเทา “การแต่งงานครั้งนี้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน”
เขาปล่อยแขนออก และมีร่องรอยของน้ำตาอยู่ในดวงตาเรียวรีของเขา
เมเดลีนมองมาไปที่เขา “คุณหายแล้วจริงเหรอ?”
เขาพยักหน้าเล็กน้อย “การสะกดจิตมันเกินไปจริง ๆ ราวกับว่าผมกำลังฝันอยู่ แต่มันไม่ใช่ฝันดีสักเท่าไหร่”
“จริงเหรอ?” เมเดลีนพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “คุณตื่นแล้ว งั้นเราก็ไปกันเถอะ”
“ลินนี่ รอผมด้วย” เจเรมี่เดินไปจับมือเมเดลีนเอาไว้ “คุณจะรีบไปไหนล่ะ?”
เมเดลีนหยุดเดินครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้สะบัดมือของเจเรมี่ออกไป ตอนนี้เธอดูเคร่งขรึมแทน “ฉันคิดว่าเคธี่อาจจะมีปัญหา ฉันจะไปหาเธอ”
…
เฟลิเป้ขับรถไปโรงพยาบาล เขาไม่เคยคิดที่จะไปหาเคธี่เลย แต่เขารู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อเขามาถึงห้องพักผู้ป่วยที่เคธี่พักอยู่ เขาก็พบว่าห้องนั้นว่างเปล่า
เขาถามพยาบาลว่าเธอไปไหน ก็พบว่าเคธี่ฝืนตัวเองออกจากโรงพยาบาลไปในตอนเช้า
เธอไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเลย และไม่ยอมให้ตัวเองฟื้นตัว เธอออกไปจริง ๆ!
เฟลิเป้โกรธมาก เขารีบโทรหาเคธี่ทันที เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานหลายนาที จนในที่สุดก็มีคนรับ เขาพึมพำอย่างเย็นชาและรีบพูดว่า “เธอรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่? ฉันอนุญาตให้เธอออกไปแล้วเหรอ?!”
แต่เสียงปลายสายกลับไม่ใช่เสียงของเธอ “คุณครับ ผมเจอโทรศัพท์เครื่องนี้ที่ริมแม่น้ำ มีคนบอกว่าเมื่อกี้มีผู้หญิงเพิ่งกระโดดลงแม่น้ำไป เธอคงฆ่าตัวตายน่ะครับ เธอเป็นเพื่อนของคุณใช่ไหมครับ?”