ตอนที่ 690 องค์หญิงแห่งกูซู
เมื่อคําพูดที่ว่าจะทําให้องค์หญิงหวาดกลัวถูกพูดออกมา หวงซวนก็เกือบจะหัวเราะออกมานางคิดกับตัวเองว่ามันจะไม่กลัว แต่ค่อนข้างตกใจ ! องค์หญิงผู้นี้คิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป นางคิดว่าตัวเองงดงามที่สุดในโลกจริงหรือ ? นางคิดจริง ๆ หรือว่าราชวงศ์ต้าชุนไม่มีสาวงาม ?ด้วยความคิดอันตื้นเขินของนาง เมื่อมีคนที่งดงามกว่า นางจะหมดความมั่นใจทันที
แต่หวงซวนก็ลืมไปว่าจาวเหลียนไม่ใช่คนจากราชวงศ์ต้าชุน เขาเป็นเพียงแค่คนที่ติดตามเฟิงหยูเฮงและอยู่ในราชวงศ์ต้าชุน มันเป็นเช่นนั้น ทุกคนลืมเกี่ยวกับรากฐานของเขา
อย่างไรก็ตามองค์หญิงเจ็ดแห่งแห่งกูซู, เทียนหมานไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางเพิ่งได้ยินว่าคนที่สวมผ้าคลุมหน้านั้นน่ากลัว ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะปิดปาก และหัวเราะเบาๆโดยกล่าวว่า “เมื่อนางดูไม่ดี นางจะแต่งตัวสวยและสง่างามได้อย่างไร ? องค์หญิงไม่ควรซ่อนสาวงามไม่ใช่หรือ ? ให้นางเอาผ้าคลุมหน้าออกให้ข้าดูได้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า “การที่นางถอดผ้าคลุมหน้าออกจะดี แต่ข้ากังวลเกี่ยวกับฮองเฮาจะตกใจนาง นั่นคงไม่ดีแน่เจ้าค่ะ”
“พระนาง” เทียนหมานหันไปมองฮองเฮาด้วยท่าทางที่ประจบประแจงและกล่าวว่า “นางมาแล้ว หากพระนางไม่ดู พระนางจะไม่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นหรอกหรือเพคะ ?”
ไม่มีอะไรที่ฮองเฮาทําได้แม้ว่าองค์หญิงแห่งกูซูและเฟิงหยูเฮงไม่มีความขุ่นเคืองใด ๆหากเรื่องในอดีตถูกนําขึ้นมา ความสัมพันธ์จะซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย กูซูไปทางใต้ของราชวงศ์ต้าชุนและชายแดนของพวกเขาซึ่งติดกับหลานโจวนั้นเป็นพื้นที่ที่วุ่นวาย เมื่อเร็วๆนี้องค์ชายแปด,ซวนเทียนไม่ได้ตั้งราชสํานักลงที่นั่น และนางได้ยินมาว่าเขามีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับกูซูมากในปัจจุบันราชวงศ์ต้าชุนดูเหมือนจะสงบสุขและมีเสถียรภาพมาก แต่ตําแหน่งขององค์รัชทายาทยังว่างอยู่พวกองค์ชายต่างก็แข่งขันกันอย่างเงียบ ๆ ในเรื่องของพละกําลัง และพวกเขาก็แสดงพลังออกมาองค์ชายแปดได้รับการสนับสนุนจากกูซูและฮ่องเต้ก็ชื่นชมองค์ชายเก้าเช่นกันแบบนี้องค์หญิงแห่งกูซูและเฟิงหยูเฮงจะถูกพิจารณาว่าเป็นศัตรูกัน ในปัจจุบันเทียนหมาน มีโอกาสที่จะทําให้เฟิงหยูเฮงลําบากใจ นางจะยอมแพ้ในเรื่องนี้ได้อย่างไร
มีสองด้าน คนหนึ่งเดินทางไกลและอย่างน้อยนางก็ต้องยอมแพ้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าและทําให้องค์หญิงเจ็ดแห่งภูซูขุ่นเคืองได้ อีกด้านหนึ่งเป็นคนที่ราชวงศ์โปรดปรานฮองเฮาคิดว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ยากลําบาก
ขณะที่นางกําลังคิด นางหันความสนใจไปที่ผู้หญิงในชุดสีแดงยืนอยู่ด้านหลังเฟิงหยูเฮงนางเห็นว่าร่างกายของผู้หญิงนั้นสง่างาม ไม่ว่าพวกนางจะดูที่ใบหน้าหรือไม่ก็ตาม รูปร่างนั้นน่าประทับใจมาก ดวงตาที่มองเห็นได้ผ่านม่านแม้ว่าจะไม่มองไปด้านข้างดูเหมือนจะไม่เป็นทาส ท่าทา งตกใจจากการเข้าไปในพระราชวังเป็นครั้งแรกก็ไม่ปรากฏเช่นกัน แต่กลับเป็นรูปลักษณ์ที่ คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง นอกจากนี้ยังมี รูปลักษณ์ที่ขัดแย้งเล็กน้อย ? มองลงไปไหม มันเป็นอย่าง นั้นหรือ ?
ความรู้สึกเหล่านี้เปิดเผยในแววตาเหล่านั้น และฮองเฮาก็จําบางสิ่งได้ทันใด เมื่อเชิงหยูเฮงกลับสู่เมืองหลวงนางได้นําพาองค์ชายจากเฉียนโจวกลับมา เมื่อนางเข้าไปในพระราชวังเพื่อทักทายฮ่องเต้และฮองเฮา นางก็ไม่ควรที่จะเปิดเผยต่อสาธารณะ ดังนั้นจํานวนคนที่รู้เกี่ยวกับมันจึงต่ํามากอันเป็นผลมาจากฮ่องเต้ปิดข้อมูลเป็นความลับ เห็นได้ชัดว่าองค์ชายถูกทําร้ายตั้งแต่อายุยังน้อยมันเป็นเช่นนั้นเขากลายเป็นเรื่องการทดสอบในเฉียนโจวร่างกายของเขาไม่ได้เป็นชายหรือหญิงครึ่งหยินและครึ่งหยาง* แต่ถ้ามองจากภายนอกคน ๆ นั้นก็จะดูเป็นผู้หญิงทั้งหมดในความเป็นจริงการปรากฏตัวของเขาเป็นพิเศษนางเคยได้ยินเช่นกันว่าองค์ชายชอบเสื้อผ้าสีแดงและเสื้อผ้าสีแดงสดดังนั้นคนผู้นี้ควรจะเป็น
ด้วยการคํานึงถึงสิ่งเหล่านี้ ฮองเฮาจึงมีความเข้าใจดังนั้นนางจึงยิ้มและกล่าวกับเทียนหมาน “โดยธรรมชาติแล้วข้าช่างสงสัยมากอาเฮงเจ้าเอาผ้าคลุมหน้าของนางออกเถิด !”
เมื่อนางพูด นางยิ้มและมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยรอยยิ้มจาง ๆ สายตาของนางก็แสดงความเข้าใจเชิงหยูเฮงยิ้มแล้วหันกลับมาพูดกับจาวเหลียน “เจ้าควรถอดผ้าคลุมออก !”
จาวเหลียนมีความสุขมากกว่าใคร เขาไม่รอช้า เขาถอดผ้าคลุมออกทันทีและกล่าวออกมาในเวลาเดียวกัน “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าการใส่ผ้าคลุมหน้าเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ และอึดอัดมาก”
เขาพูดหยาบคายมากและขาดคุณธรรมหญิงสาวอย่างสมบูรณ์ แต่ในปัจจุบันนอกจากคนไม่กี่คนที่ได้เห็นองค์ชายเหลียน มีเพียงเทียนหมาน ฮองเฮา พระชายาเหวินซวนและบ่าวรับใช้ของพวกนาง แม้แต่ฟางอี้ก็อุทานออกมาพร้อมกัน “สวรรค์ ! มีผู้หญิงที่งดงามถึงเพียงนี้ในโลกด้วยหรือ ?”
จาวเหลียนเป็นคนที่งดงามมาก นี่คือสิ่งที่เพิ่งหยูเฮงรู้มานานแล้ว สิ่งที่พิเศษยิ่งกว่าคือความรู้สึกซึ่งผสมผสานกับความงามที่โดดเด่น เป็นเรื่องของความรู้สึกที่กล้าหาญ นี่เป็นสิ่งที่หาได้ยากในโลก และพวกเขาไม่สามารถถูกตําหนิได้เพราะสับสน แม้แต่ชวนเทียนเก้อที่เคยเห็นเขามาก่อนก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาจนไม่อาจละสายตา นางกลืนน้ําลายเล็กน้อย สําหรับเทียนหมานนางหยุดเคลื่อนไหวไปแล้ว ปากของนางอ้ากว้าง
ฮองเฮาก็ตกตะลึงเป็นพิเศษ นางคิดกับตัวเองว่าถ้อยคํานับพันไม่สามารถเทียบได้กับการมองเห็นด้วยตนเอง จะบอกว่าผู้หญิงประเภทนี้เป็นคนที่งดงามที่สุดในโลกจะไม่ผิดเลยแม้แต่น้อยใช่หรือไม่ เมื่อคิดถึงบุตรสาวคนโตของตระกูลเฟิง ทุกคนบอกว่านางเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดในเมืองหลวง และเมื่อนางเห็นอีกฝ่าย นางก็งดงามจริง ๆ แม้กระนั้นมันก็ไม่น่าตกใจเหมือนคนตรงหน้านาง มันช่างน่าเสียดายจริง ๆ ที่สาวงามผู้นี้แท้จริงแล้วเป็นผู้ชาย
“รีบใส่ผ้าคลุมทันที ! ” เฟิงหยูเฮงกล่าวขึ้นมา “ดูสิว่าเจ้าน่ากลัวขนาดไหน องค์หญิงไม่สามารถปิดปากได้ตลอดเวลา เรื่องนี้จะเป็นความผิดของเรา”
เทียนหมานได้นําบ่าวรับใช้ของนางมาด้วย เมื่อได้ยินสิ่งที่เพิ่งหยูเฮงพูด นางรู้สึก อายเล็กน้อยและช่วยองค์หญิงของนาง ในที่สุดเมื่อนางช่วยให้เทียนหมานได้สติขึ้นมานางได้ยินเสียงของนางที่จะกล่าวว่า “ผู้ชั่วร้ายนี้มาจากไหน ?”
จาวเหลียนอดปากไม่ไหว “เรื่องนี้หนักบนหัวเจ้าหรือไม่ ? นั่นไม่ใช่ปากที่อยู่ใต้จมูกหรอกหรือ ? เหตุใดข้าจึงเห็นว่าเจ้าไม่เพียงแต่ไร้สมองแต่ยังไม่รู้วิธีการพูดกูซูเป็นดินแดนที่รกร้างอย่างแท้จริงแม้แต่องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ของราชวงศ์ก็ยังไร้การศึกษา แต่พลเมืองของประเทศก็น้อย แม้แต่ส ถานที่แบบนั้นก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นอาณาจักรหรือ ?มันเป็นเรื่องตลกของโลกจริง ๆ ”
นางเป็นคนที่ไม่เคยคิดเมื่อพูดและนี่ถือเป็นการยั้งปาก ถ้าเขาไม่ได้อยู่ในพระราชวังและถ้าเขาไม่ไว้หน้าฮองเฮา เขาอาจจะดูหมิ่นเทียนหมานจนกระทั่งนางเสียชีวิต แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อยคําว่าผู้ชั่วร้ายจริง ๆ ก็ไม่ได้ดูถูกเขา เขาคิดว่ามันเป็นการยกย่องอย่างสมบูรณ์ดังนั้นเขาจึงยอมยั้งปากเล็กน้อยและเยือกเย็น
ทันใดนั้นเทียนหมานก็โดนดูถูกเหยียดหยามและไม่สามารถตอบโต้ได้ซักพัก เมื่อนางสามารถตอบโต้และต้องการที่จะตอบโต้ ฮองเฮาและพระชายาเหวินซวนได้เปลี่ยนหัวข้อไปแล้วพวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เพียง แต่พูดอย่างอบอุ่นกับเฟิงหยูเฮง “วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจริง ๆ เจ้าอายุ 14 ปีแล้ว หลังจากปีใหม่เจ้าจะต้องเริ่มเตรียมตัวเมื่อเจ้ามีอายุมากขึ้นอีกปีข้ากําลังคิดว่าเมื่อถึงวันที่เจ้าปักปั่น ข้าจะให้ฮ่องเต้สั่งให้เจ้าเข้ามาในพระราชวังเพื่อข้าจะได้เป็นคนหวีผมให้เจ้า”
พระชายาเหวินซวนกล่าวเสริมในทันทีว่า “น้องสะใภ้จะลืมได้อย่างไรว่าถึงแม้อายุจะมีความสําคัญแต่การที่อาเฮงอายุมากขึ้น มีเรื่องที่ใหญ่กว่านั้นที่ต้องเตรียมการเพคะ !”
ฮองเฮาสามารถตอบโต้ได้ทันที และกล่าวว่า “โอ้ ! ข้าลืมเรื่องสําคัญได้อย่างไร อาเฮงจะจัดงานแต่งงานของนางในวันเดียวกัน ! จากนั้นไม่จําเป็นต้องมีพระราชโองการ ฮ่องเต้ได้แสดงความประสงค์ที่จะจัดงานสมรสพระราชทานให้กับอาเฮง และหมิงเอ๋อ เมื่อคิดดูแล้วข้าสามารถเพลิดเพลินไปกับงานมงคลนั้นได้”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและขอบคุณฮองเฮา สามคนเริ่มคุยกันอย่างมีความสุข เมื่อพวกเขาคุยกันอย่างมีความสุข เทียนหมานก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลังอย่างสมบูรณ์ แม้แต่จาวเหลียนก็คุยกับชวนเทียนหมิงใครบ้างที่ให้ความสนใจนาง ?
เทียนหมานไม่สามารถพูดออกมาเป็นคําเดียว และรู้สึกอึดอัดที่จะทน บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆนางเตือนนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “พระองค์เป็นองค์หญิง องค์หญิงจะต้องไม่สูญเสียตัวเองไปกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ตอนนี้เราอยู่ในราชวงศ์ต้าชุน องค์หญิงจะต้องมีความอดทนมากกว่านี้”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ เทียนฟานก็สามารถปรับอารมณ์ของนางได้อย่างรวดเร็ว กูชูมีขนาดเล็กแต่ก็ยังคงสมบูรณ์ตระกูลของฮ่องเต้ยังคงเป็นตระกูลของฮ่องเต้ การศึกษาของเทียนหมานนั้นเป็นเรื่องจริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ขาดการศึกษา นางเข้าใจได้ทันทีเมื่อบ่าวรับใช้ของนางพูดเรื่องนี้และนางก็ฟื้นตัวจากเรื่องก่อนหน้าอย่างรวดเร็วนางไม่สนใจจาวเหลียนและพูดกับเพิ่งหยูเฮงว่า“เมื่อกล่าวถึงการแต่งงานขององค์หญิงกูซูของเราได้เตรียมของขวัญตั้งแต่ต้นปี ปีหน้ากูซูจะส่งคนมาแสดงความยินดีกับท่านเป็นพิเศษเมื่อถึงเวลาข้าหวังว่าองค์หญิงจะไม่รังเกียจ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและตอบว่า “โดยธรรมชาติแล้วกซูใช้ความสามารถทั้งหมดเพื่อเป็นของขวัญชิ้นนี้ข้าจะรังเกียจได้อย่างไร”
เทียนหมานตกตะลึงอีกครั้งมันกลายเป็นการใช้ความสามารถทั้งหมดในการมอบของขวัญได้อย่างไร ? เมื่อไหร่ที่นางบอกว่าใช้ความสามารถทั้งหมด ? นางต้องการลบล้างมันแต่หลังจากดูไปซักพัก นางก็ฝืนทนบังคับตัวเองให้ยิ้มแล้วกล่าวว่า “องค์หญิงกําลังล้อเล่นไม่ถือว่าเป็นของขวัญที่ใช้ความสามารถทั้งหมด นั่นเป็นเพียงความเคารพต่อองค์หญิงของราชวงศ์ต้าชุน”
คําพูดเหล่านี้ไม่สุภาพ และพวกเขาก็สามารถกระตุ้นซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮง
แต่เฟิงหยูเฮงเป็นคนแบบไหน? นางเคยพ่ายแพ้ในการต่อสู้ด้วยวาจางั้นหรือ ? นางหัวเราะทันที่ “นั่นเป็นเรื่องจริงที่จะบอกว่าอาณาจักรพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ไม่จําเป็นต้องเตรียมตัวล่วงหน้าหนึ่งปีกูซูอดอยากจริง ๆ ข้าหวังว่าของขวัญที่เตรียมไว้หลังจากปีนี้จะเป็นของขวัญมากมาย
เทียนหมานรู้สึกสับสนเล็กน้อย นางพูดอย่างไม่ตั้งใจ สิ่งนี้เกี่ยวกับการเตรียมมันในช่วงต้นปี มันยังไม่ได้เตรียมไว้ใช่หรือไม่ ? แต่นางได้พูดไปแล้ว และเฟิงหยูเฮงก็หักหน้านางถ้าไม่ได้ให้ของขวัญที่ดี สิ่งต่าง ๆ จะไม่ง่ายต่อการจัดการ แม้ว่ากูซูต้องการเข้าใกล้องค์ชายแปดที่อยู่ใกล้ทะเลทรายทางตอนใต้ แต่ราชวงศ์ต้าขุนก็ยังไม่ได้เป็นขององค์ชายแปดกูซูไม่สามารถสร้างความวุ่นวายในเวลาเช่นนี้ และเดินตามรอยเท้าของเฉียนโจว
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เทียนหมานยิ้มอย่างรวดเร็วและกล่าวกับเปิงหยูเฮง “องค์หญิงไม่ ต้องกังวลมันจะเป็นของขวัญมากมายแน่นอน”
ฮองเฮาเห็นว่าองค์หญิงของกูซูรู้วิธีที่จะหลีกเลี่ยง จากนั้นนางยิ้มและโบกมือให้ทุกคนนั่งต่อไปอีกซักพัก ซวนเทียนเก้อกล่าวว่านางต้องการออกไปเดินเล่นกับเฟิงหยูเฮง
ทั้งสองออกไปและจาวเหลียนก็ติดตาม ก่อนออกเดินทาง เขาไม่ลืมที่จะจ้องมองอย่างฉุนเฉียวที่เทียนหมาน ซึ่งทําให้นางโกรธมาก
กลุ่มรีบออกจากพระราชวังจากนั้นค่อย ๆ เดินช้าลง ซวนเทียนเก้อลากตัวนางเดินไปที่สวนเพิ่งหยูเฮงถามว่า “ทําไมองค์หญิงแห่งกูซูถึงมาโดยที่ไม่มีการแจ้งล่วงหน้า ? ”
ชวนเทียนเก้อกล่าวอย่างไร้ปัญหา “ข้าได้ยินมาว่านางเข้ามาในเมืองหลวงพร้อมกับนายอําเภอของหลานโจว แต่ไม่มีเครื่องราชอิสริยาภรณ์ ดังนั้นตัวตนของนางจึงไม่เปิดเผยนางเข้ามาใน เมืองหลวงหลังจากนั้นคําอธิบายที่นางให้ก็กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์หญิงระหว่างทางดังนั้นนางจึงไม่กล้าเปิดเผยต่อสาธารณชน นางตั้งใจแน่วแน่ที่จะเป็นแขกจากแดนไกลและมันก็ถู กตัดสินว่าเป็นอย่างนั้น”
เฟิงหยูเองต้องการถามอีกเล็กน้อย แต่ในเวลานี้นางได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้จากด้านหลังกลุ่มหันหลังกลับและเห็นฟางอี้วิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว หลังจากไปถึงพวกนางนางก็โก้งคํานับแล้วกล่าวว่า “องค์หญิง องค์หญิงโปรดรอสักครู่ หลังจากท่านสองคนออกมาคนจากประตูพระราชวังมารายงานว่าในขณะที่รอเข้าแถวเข้าพระราชวังคุณหนูสามของตระกูลเฟิงมีเรื่องกับบางคนและถูกตบ ตอนนี้นางได้รับการช่วยเหลือแล้วอยู่ในสถานที่องค์หญิงต้องการไปดูหรือไม่เพคะ ?”