ตอนที่ 855 ผู้พิพากษาเฉิน
“ผู้พิพากษาเฉินจี่?” ซูฮ่าวได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งแรก
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้ป้องกันไม่ให้เขาเชื่อมโยงเข้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น แม่มดซูวาน ผู้พิพากษาเฉินจี๋ น้าซูวาน นำเฉินหยานรานไปฝึก แล้วผู้พิพากษาเฉินจคนนี้อยู่ที่ไหน? หากพ่อของเขาหายไป ในฐานะคนที่สนิทที่สุด เขาควรจะทําอะไร?
วูป!
ซูฮ่าวเปิดใช้หน้าจอเสมือนจริง
“ค้นหาเฉินจี๋”
มีข้อมูลกระพริบและแสดงชื่อที่นับไม่ถ้วน
ซูฮ่าวมองดูคนหลายร้อยที่ปรากฏขึ้นในฐานข้อมูลและคัดกรองพวกเขาโดยจํากัดขอบเขตไว้ที่เมืองเจียงเหอ ข้อมูลกระพริบตอนนี้เหลือเพียงสามชื่อ ผู้หญิง เด็กและชายวัยกลางคนที่มีอายุใกล้เคียงกับซูวานและมีท่าทีถากถางดูถูกเล็กน้อย
“เป็นคุณ?” ซูฮ่าวพึมพํากับตัวเอง
“ตรวจสอบกล้องวงจรปิด
วูป!
ซูฮ่าวค้นหากิจกรรมของเฉิน
กล้องวงจรปิดนั้นครอบคลุมห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ เครือข่ายหลักทุกแห่งและรวมถึงหน่วยงานราชการด้วย ข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเฉินจี๋ถูกเลือก ไม่ว่าเฉินจี๋วางแผนไว้มากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยคิดว่าจะมีใครบางคนที่มีความสามารถอันทรงพลังในการตรวจสอบทุกอย่าง
เมื่อถึงวิดีโอทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเฉินจี่มา…
ซูฮ่าวจึงพบความจริงที่น่าทึ่ง
ขอบเขตกิจกรรมของเฉินจะมีการหมุนเวียนอยู่รอบซูฮ่าวเสมอ และวันที่ซูฮ่าวได้รับการ์ดลึกลับ เฉินจี๋ยัง “บังเอิญ” หายไปชั่วครู่ เมื่อซูฮ่าวเผชิญหน้ากับตระกูลซุนเฉินจี๋ก็คอยเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลัง ในที่สุดความสงสัยของซูฮ่าวก็ถูกแก้ไข!
ไม่น่าแปลกใจที่มันราบรื่นมากในอดีต ปรากฏว่าเฉินจี๋กาลังช่วยเขาอยู่!
การปรากฏของการ์ดลึกลับ…
ชายชุดขาวในอดีต…
เฉินจี๋หรือที่เรียกกันว่าผู้พิพากษาได้ปกป้องซูฮ่าวในเงามืด หรืออย่างแม่นยําเขาปกป้องตระกูลซู
“เฉินจี๋” ซูฮาวอ่านชื่อนั้นออกมา
เขาไม่ได้เป็นคนที่โง่งมเหมือนในอดีต เมื่อพิจารณาเอกลักษณ์ของเฉินจี๋ ปฏิกิริยาแรกของซูฮ่าวคือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเฉินจี๋! ในเมื่อพ่อของเขาซูเทียนเฉิงเป็นเอสเปอร์โลกสูงสุด ดังนั้นน้าซูวานและเฉินจี๋ควรเป็นเอสเปอร์โลกเป็นอย่างน้อย!
น้าได้รับบาดเจ็บ
กฎแห่งพลังแทบไม่มีเหลือและเธอสามารถใช้ได้เพียงพลังงานต้นกําเนิดจํานวนเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าซูฮ่าวเดาถูกเฉินจี๋ก็ควรอยู่ในสถานการณ์เดียวกันด้วย!
เอสเปอร์โลก
เมื่อกฏแห่งพลังหายไป พวกเขาจะกลายเป็นคนธรรมดาที่ไม่เหมือนใคร
“ดูเหมือนว่าข้าต้องไปพบเขาบ้างแล้ว”
มีแสงส่องประกายภายในดวงตาของซูฮ่าว
สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตตอนนี้เขาเข้าใจพวกเขา คฤหาสน์โบราณแห่งนี้ไม่มีประโยชน์สําหรับเขาอีกต่อไป ซูฮ่าวลากหลี่ซินซึ่งตอนนี้หลับเป็นตายกลับไปที่โรงแรม สําหรับชายร่างผอมเขาจากไปหลังจากทิ้งช่องทางการติดต่อเขาไว้ให้ซูฮ่าว ซูฮ่าวเข้าใจชัดเจน ก่อนที่เขาจะแข็งแกร่งกว่าพ่อของเขา เขาไม่สามารถมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ได้…
ความจริงของโลกนี้!
สําหรับซูฮ่าวความลับนี้เกี่ยวข้องกับหลายสิ่งมากเกินไป
ซึ่งรวมถึง …
พ่อของเขาอาจยังมีชีวิตอยู่!
ซูฮ่าวเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจของเขาอย่างเงียบๆ และไม่กล้าบอกแม้แต่กับครอบครัวของเขา เพราะเขารู้ดีว่าเมื่อเขาให้ความหวังแก่พวกเขาเกี่ยวกับคนที่คิดว่าตายอาจยังมีชีวิต แต่ผลลัพธ์สุดท้ายไม่เป็นอย่างที่หวังนั้นจะกลายเป็นความโศกเศร้าที่มากยิ่งกว่าเดิม ความเจ็บปวดเช่นนั้นให้แม่ของเขาเคยประสบครั้งเดียวก็พอแล้วต้องไม่ให้เกิดขึ้น
เมืองหวงเหลียง
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
การหายตัวไปของกลุ่มทัวร์หมวกสีเหลืองเล็กไม่ได้ก่อให้เกิดความตกใจใดที่นี่ คนชราหลายคนรู้ตัวมานานแล้วว่าพวกเขาจะหายไปตอนไหนก็ได้และแม้แต่การออกไปทํากิจกรรมบางอย่าง ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น โดยไม่เกิดร่องรอยของปัญหาใดๆ ต่อซูฮ่าว จนแม้แต่ซูฮ่าวยังต้องตกใจแน่นอน…
เขาไม่ได้พิจารณาถึงเจ้าโง่บางคนที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่โรงแรม …
“ทําไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่”
หลี่ซินมองตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของโรงแรมด้วยความสยองขวัญ จิตใจของเขาอยู่ในความสับสนวุ่นวายและเขาไม่มีความทรงจําเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หลี่ซินผู้รอบรู้ในนวนิยายต่างๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พล็อตในนวนิยายเหล่านั้น ฉากนี้แสดงถึงผลพวงจากการเมา
เป็นไปได้ไหมที่ข้า…
หลี่ซินเหลียวดูร่างที่นอนอยู่ข้างเขาอย่างหวาดกลัว มองอย่างระมัดระวังเขาเห็นว่ามันเป็นซูฮ่าวจึงรู้สึกโล่ง
แม่*เอ้ย พ่อเอ็งกลัวแทบตาย
เดี๋ยว…
ข้าอยู่ที่โรงแรมกับซูฮ่าวได้อย่างไร ทําไมเหมือนข้าจะจําอะไรไม่ได้เลย? หืมนี้คงไม่ใช่การวางยาใช่ไหม ใครวางยาข้ากัน มันอาจจะเป็น…
หลี่ซินยิ่งกลัวมากขึ้น “ซูฮ่าว แกทําอะไรลงไป”
บูม!
ซูฮ่าวเตะเขาไปโดยไม่ลังเล “พูดห่าอะไร คนกําลังนอน?”
“โอ้” หลี่ซินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ถูกเจ้าโง่หลี่ซินหลบกวนซูฮ่าวก็ไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป ในความเป็นจริงด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาแม่ไม่ต้องนอนเขาก็ไม่เป็นอะไร อย่างไรก็ตามหลังจากการใช้พลังงานจํานวนมากซูฮ่าวจึงนอนเพื่อเดิมพลังงาน เมื่อวานนี้การต่อสู้ในคฤหาสน์โบราณทําให้เขาสูญเสียเซลล์สมองจํานวนมาก
“เมื่อวานเจ้าโดนโจมตีจนหมดสติ ข้าจึงลากเจ้ากลับมาที่นี่” ซูฮ่าวอธิบายด้วยน้ําเสียงเรียบๆ
“ข้าหมดสติ?” หลี่ซินคิดด้วยสีหน้ามีนงงแล้วตบต้นขาของเขา “ข้าจาได้ว่าบ้าเกือบจะโดนหมาตัวโตกัด เจ้าช่วยข้า!”
ซูฮ่าวเหงื่อซึม หมอนั่นเขาลบความทรงจําของเขาไปมากแค่ไหน?
“เป็นไปได้ไหมว่าข้ากลัวเจ้าหมาตัวใหญ่ตัวนั้นและเป็นลมไป?”
หลี่ซินรู้สึกไม่ดี “ข้าคือตัวเอก ข้าจะกลัวสิ่งแบบนั้นได้อย่างไร! ข้าควรจะต่อสู้อย่างกล้าหาญและไม่เกรงกลัว นี่ไม่เป็นไปตามหลักการ! เจ้าเห็นว่าข้ากลัวและเป็นลมไปเพราะหมาตัวใหญ่นั่นเหรอ? มันจะต้องไม่เป็นความจริงใช่มั้ย แม้แต่เอสเปอร์โลกก็ไม่สามารถทําให้ข้าหวาดกลัวได้!”
หลี่ชินจ้องที่ซูฮ่าวอย่างคาดไม่ถึงเพราะเขาตั้งตารอที่จะได้คําตอบที่แตกต่าง
“ก๊อก ก๊อก” ซูฮ่าวไอสองครั้ง “เมื่อข้าเห็นเจ้า เจ้าก็หมดสติอยู่แล้ว”
“มันกลายเป็นจริง” หลี่ซินลูบหัวด้วยความเจ็บปวด
เห้อ…
ซูฮ่าวรู้สึกผิดเล็กน้อย น้องชายเจ้าต้องอดทนกับมัน คําอธิบายนี้เพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดของซูฮ่าวในที่สุดก็กลายเป็นความมึนงงหลังจากหลี่ซินพูดพิมพ์ต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง
“ข้าวางแผนที่จะกลับไปที่เมืองเจียงเหอ เจ้าจะไปไหม” ซูฮ่าวฉุดหลีซึ่งที่บ่มพิมพ์ออกมา
“เมืองเจียงเหอ?” หลี่ซินสะดุ้งตกใจ “ไม่ข้าไม่ไป! ข้าเพิ่งมา! แน่นอนว่าย่อมจะไม่กลับไป ไม่เช่นนั้นพ่อของข้าจะจับข้าไปทรมาณอีกครั้ง การผจญภัยของข้ายังไม่เริ่มขึ้นเลย”
“การผจญภัย?”
โอ้ใช่.. เขาพึ่งนึกได้
เมื่อวานนี้หลี่ซินกล่าวว่าเขามาที่เมืองหวงเหลียงเพื่อหาประสบการณ์ แต่ความทรงจําเมื่อวานนี้ถูกลบไปซึ่งเป็นสาเหตุว่าท่าไมหลี่ซินจึงลืมเรื่องนี้และคิดว่าเขายังไม่เริ่ม
“งั้นเจ้าวางแผนจะไปที่ไหน” ซูฮ่าวอยากรู้อยากเห็น
“ข้าจะสํารวจรอบเมืองหวงเหลียง พ่อบอกว่าข้าจะเป็นอิสระที่นี่และจะมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่ข้าไม่แน่ใจว่า เขาหมายถึงอะไร” หลี่ซินพิมพ์
ซูฮ่าวตกตะลึง พ่อของหลี่ซินมีความสามารถพิเศษประเภทโชค เนื่องจากเขาบอกว่าโอกาสของหลี่ซินอยู่ที่นี่มันคงต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน น่าเสียดายในตอนแรกเขาวางแผนที่จะพาหลี่ซินไปด้วยแม้ว่าชายคนนี้จะเป็นปัญหาใหญ่ที่ยากจะจัดการ แต่เขามาพร้อมกับสิ่งลึกลับทุกประเภทโชค และยังกลิ่นอายของปัญหา
ทั้งข้อดีและข้อเสีย
ยากที่จะคาดคิด…
อย่างไรก็ตามเนื่องจากหลี่ซินมีเส้นทางของตัวเอง ซูฮ่าวก็จะไม่แทรกแซง
“ดังนั้นหวังว่าเราจะพบกันในอนาคต” ซูฮ่าวตบไหล่ของเขาและพูดด้วยน้ําเสียงที่จริงใจ “เจ้าควรระวังความแข็งแรงของตัวเอง หากไม่สามารถเอาชนะได้ให้วหลบหนี หากเจ้าเตรียมเส้นทางหลบหนีไว้ดีๆ เจ้าสามารถกลับมาแก้แค้นได้ทุกเวลา”
“ใช่!” หลี่ซินจําไว้เสมอว่า
หลังจากออกจากโรงแรมทั้งสองก็แยกทาง
ซูฮ่าวรับตรงไปที่เมืองเจียงเหอด้วยเครื่องบินต้นกําเนิด ก่อนออกเดินทางเขารู้สึกว่าเขาอย่างคลุมเครือว่า เขาลืมอธิบายบางสิ่งบางอย่างแต่ก็ดูเหมือนจะจําไม่ได้ หลังจากตรวจสอบหลายครั้งและมั่นใจว่าไม่มีปัญหาใดๆ เขาจึงจากไป หลังจากเขาจากไปเขาเพิ่งจําได้บางอย่าง
การลบความทรงจําของชายร่างผอมคนนั้นจะไม่เกิดปัญหาใดๆ ใช่ไหม
ใครก็รู้ว่าหลี่ซินไม่ใช่คนธรรมดา!
ซูฮ่าวเป็นห่วงเรื่องนั้นเล็กน้อย
อมชายคนนี้ความแปลกประหลาดจนไม่น่าเชื่อ ครั้งแรกที่จันทราลึกลับถูกใช้ มันต้องใช้พลังและพลังงานจำนวนมากเพื่อที่จะทําให้เขาหลับ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ชายร่างผอมทําเสริมอีกครั้งก่อนออกเดินทาง ซูฮ่าวจึงรู้สึกสบายใจขึ้นหลังจากนั้น
หลี่ซินยังเชื่อว่าเขาสงบไปหลังจากถูกไล่ล่าโดยสุนัขตัวใหญ่ ซูฮ่าวจึงโล่งใจมากยิ่งขึ้น นอกจากนี้คนๆ นั้น ยังลบความทรงจํามาหลายปีแล้ว เขาเป็นมืออาชีพ ปัญหาจะเกิดขึ้นได้อย่างไร?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ซูฮ่าวก็รู้สึกโล่งอกอย่างแท้จริง
แต่เขาไม่รู้ว่าปัญหาที่แท้จริงไม่ใช่การลบความทรงจํา แต่เป็นความจริงที่ซูฮ่าวเดือนเขาอย่างตั้งใจ ไม่นานหลังจากซูฮ่าวจากไป หลี่ซินก็เดือดดาล
“ข้ากลัวจนเป็นลม?”
“ข้าไม่สามารถยอมรับสิ่งนี้ได้! ข้าคนนี้คือผู้ที่จะเป็นตํานานในอนาคต!”
ชายคนนี้นิ่งเฉยต่อความจริงที่เขากลัวจนเป็นลมไม่ได้ ในฐานะชายหนุ่มที่มีอุดมการณ์ ความทะเยอทะยาน และความแข็งแกร่ง เขารู้สึกว่าความจริงที่ไร้สาระเช่นการที่เขากลัวจนหมดสติไม่ควรเกิดขึ้นกับเขา แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นแล้ว… แต่ต้องถูกแก้ไข
“ข้าควรทําอย่างไร?” หลี่ซินกัดฟัน” ไม่ใช่แค่หมาตัวใหญ่เท่านั้นหรอ? พ่อนี้จะไปพบมันอีกครั้ง! ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะทําให้ข้ากลัวจนสลบเป็นครั้งที่สอง!”
ต้องยอมรับเลยว่าหลี่ซินเป็นคนที่ช่างคิดมาก
นับจากเวลาที่เขาพยายามฝึกฝนอย่างหนัก เขาสามารถรู้สิ่งถึงที่ถูกต้อง จะเห็นได้ชัดเจนว่าเขามีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
จากนั้นหลี่ซินวิ่งออกจากเมืองหวงเหลียงด้วยจิตวิญญาณแรงกล้าและกลับไปตําแหน่งเดิมที่เข็มทิศระบุในก่อนหน้านี้ จุดที่เขาขุดกําแพง!
โดยไม่แปลกใจ เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีต่อมาหมาป่าก็ปรากฏตัวขึ้น
” วู้!”
มันเสียงคํารามเล็กน้อย
หมาป่ายักษ์ตัวนั้นจ้องที่หลี่ซินอย่างดุเดือดและพุ่งเข้าใส่อย่างตั้งใจจะกัดเขา
“แมร่* มันใหญ่มาก!“หลี่ซินอุทาน กลืนน้ําลายเล็กน้อย เขาพยายามบังคับไม่ให้ตนเองวิ่ง และแสดงออกอย่างภาคภูมิใจ”ดูไว้ นายน้อยคนนี้ไม่กลัวและไม่เป็นลม”
อย่างไรก็ตามเมื่อปากของหมาป่าตัวนั้นมาถึงใบหน้าของหลี่ซินก็เปลี่ยนไปในที่สุด
วิ่ง?
เมื่อคิดว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางหนีทันใดนั้นหล่ชิ้นก็พบกับความคิดหนึ่งและขว้างเข็มทิศในมือของเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้น… หมาป่าก็นิ่ง ดวงตาของมันสั่นไหวและจากนั้นมันก็วิ่งกลับด้วยความเร็วสูงเพื่อไปคาบเข็ม ทศและวิ่งกลับมาที่นี่
เมื่อมองดูหมาป่ายักษ์วางเข็มทิศไว้ข้างหน้าเขา หลี่ซินก็ตัวแข็งทื่อ จากนั้น…
“ฟิ้ว!”
เขาขว้างเข็มทิศออกไปอีกครั้ง
วึบ!
หมาป่ายักษ์ตัวนั้นกระโกนไป ในไม่ช้ามันก็คาบเข็มทิศมาวางไว้ตรงหน้าหลี่ซินด้วยความพึงพอใจ
หลี่ซินตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เขาใช้เวลาสองสามวินาทีก่อนที่จะฟื้นกลับมาแล้วตบต้นขาของเขา”นี่ไม่ใช่หมาป่า แต่เป็นฮัสกี้!”