อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 579 เจ้าลองกล้าแตะข้าดูสิ
ราชินีเปลื้องชุดมังกรตัวเองอย่างรวดเร็ว
ยื่นมือรุ่มร่ามแกะชุดของเวินเส้าหยีอย่างแทบรอไม่ไหว
จิตสังหารเวินเส้าหยีแวบผ่าน พูดชืดๆ “เจ้าลองกล้าแตะข้าดูสิ”
สองมือราชินีที่ยื่นออกไปหยุดชะงัก ถึงนางจะกลัวเวินเส้าหยี
แต่นางปรารถนาครอบครองเขามากกว่า
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีวรยุทธ์สูงส่ง แต่หมอตรวจแล้ว บนตัวเจ้าถูกเข็มทองสกัดจุดไว้ ใช้กำลังภายในไม่ได้ แถมเจ้ายังเจ็บหนัก ไม่มีแรง”
“โซ่นี้ทำจากเหล็กชั้นดี ใช้ต่อกรกับเจ้าโดยเฉพาะ อย่าว่าแต่ตอนนี้เจ้าปราศจากกำลังภายในสักนิด ถึงเจ้าจะอยู่ในช่วงแข็งแกร่งที่สุด ก็ไม่แน่ว่าจะหลุดไปได้”
“เจ้ามาเป็นฮองเฮาของข้าดีๆ เสียดีกว่า ข้ารับรองว่าครึ่งชีวิตที่เหลือของเจ้าต้องได้เสพสุข เงินทองลาภยศไม่หมดสิ้นแน่”
อาจเป็นเพราะเสน่หาในตัวเวินเส้าหยีมากเกินไป ราชินีจึงไม่ใช้คำตัวเองตามยศ แต่ใช้คำว่าข้าแทน
การเคลื่อนไหวนางเร่งรีบมาก แควกเดียวก็แกะชุดของเวินเส้าหยีแล้ว ทั้งยั้งล้วงมือเข้าข้างในอีก
เวินเส้าหยีถลึงตามองราชินีด้วยความโกรธ
องค์ราชินีประหม่าเล็กน้อย ฉุดผ้าชิ้นหนึ่งปิดดวงตาของเขาไว้
“เจ้าอย่าดิ้นรนเลย คืนนี้ใครก็ช่วยเจ้าไม่ได้ เจ้าถูกลิขิตให้เป็นผู้ชายของข้า”
“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะอ่อนโยนให้มากๆ จะไม่ทำเจ้าเจ็บเด็ดขาด”
“…”
กลิ่นอายขององค์ราชินีสาดรดปลายจมูกของเวินเส้าหยี เขาได้กลิ่นจนอดพะอืดพะอมไม่ได้
เวินเส้าหยีดิ้นรน แต่โซ่เหล็กนี้กลับทำให้เขาหลุดออกไม่ได้จริงๆ
ครั้นเขาออกแรง เนื้อตัวก็เจ็บปวดจนต้องสูดลมเย็น
ดวงตาทั้งคู่ถูกผิด ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทว่าความอ่อนไหวของหูและปลายจมูกกลับเพิ่มมากขึ้น
รู้ถึงราชินีเลยเถิดและบ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจเวินเส้าหยีท้อแท้
“เจ้ากล้าแตะข้า รับรองว่าข้าจะให้ทั้งแคว้นคนแคระต้องลงหลุมด้วยทุกสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้!”
“เจ้าไม่มีโอกาสนั้นหรอก ขอเพียงเจ้าเป็นผู้ชายของข้า ต่อไปข้าก็จะเป็นฟ้าของเจ้า ดินของเจ้า เทพของเจ้า”
“…”
ความผิดแผกระลอกหนึ่งส่งมาถึงบึ้งหัวใจ เวินเส้าหยีรู้สึกต่อต้านอย่างยิ่งยวด
เขาเดือดดาลเอ่ย “กู้ชูหน่วน เจ้ายังจะดูไปถึงเมื่อไร?”
สายลมเย็นหนึ่งพัดมา
กู้ชูหน่วนร่อนเบาหวิวลงในห้อง ครั้นซัดไปฝ่ามือหนึ่ง ก็ซัดองค์ราชินีที่กำลังบ้าคลั่งสลบไปทันที
นางเปิดผ้าดำดวงตาของเวินเส้าหยีออก สองมือกอดอก มองท่าทางเสื้อผ้าหลุดลุ่ยของเขาอย่างครึ้มอกครึ้มใจ
ในปากอมยิ้ม “จุ๊ๆๆ เรือนร่างนี้ดีโดยแท้ อย่าว่าแต่องค์ราชินีอยาก แม้แต่ข้าเห็นยังอยากเลย”
“ปล่อยข้า!”
“ข้ายังเชยชมไม่เสร็จเลย เส้นโค้งเจ้า จุ๊ๆๆ เทียบกับเย่จิ่งหาน…”
“กู้ชูหน่วน…” เวินเส้าหยีแทบตวาด
เสื้อเขาถูกเปิดออกเกือบหมด
เผยอยู่ตรงหน้านางหมด
นางจะคิดถึงความรู้สึกเขาบ้างไม่ได้หรือ?
กู้ชูหน่วนตกใจ ทำเป็นเกรงกลัวถอยหลังสองสามก้าว “ดุขนาดนี้ทำไม? คนที่ถอดเสื้อผ้าเจ้าเป็นองค์ราชินีเตี้ยนั่นต่างหาก ไม่ใช่ข้า เจ้ามาดุข้าทำไม?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะข้า ป่านนี้เจ้าก็ถูกนางทำแปดเปื้อนมลทินแล้ว ทำบุญบูชาโทษจริงๆ ไม่รู้จักคุณคน”
เวินเส้าหยีโมโหจนพูดไม่ออก
หากไม่ใช่นางขายเขา เขาต้องถูกมัดอยู่ที่นี่ และยังต้องถูกลบหลู่เช่นนี้หรือ?
กู้ชูหน่วนลูบคาง รอยยิ้มในดวงตาเป็นประกายมากขึ้นทุกที
“แต่ท่าทางนี้ของเจ้า ช่างล่อลวงใจมากจริงๆ หรือเมื่อไรเราจะลองดูสักหน่อย ดูสิว่าวิชาบนเตียงใครจะดีกว่า?”
“หญิงไร้ยางอาย!”
“ฟันข้าก็อยู่นี่อย่างไร(*ในภาษาจีนคำว่า ‘ยางอาย’ กับ ‘ฟัน’ ออกเสียงเหมือนกัน) ดูสิ ฟันขาวสองแถว”
“…”
“มีคนร้าย คุ้มครองราชินี…”
ด้านนอกมีเสียงตะโกนขององครักษ์ดังมา จากนั้นก็เป็นองครักษ์จำนวนมากท่วมทะลักเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง