มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 730

ขณะนั้นเมอาก็พูดขึ้นมา “จริง ๆ แล้ว ฉันก็ไม่มั่นใจว่าพวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหมในตอนนี้ แม้ว่าฉันจะขอให้เขาช่วยเหลือฉัน แต่มันก็ค่อนข้างเป็นไปได้ที่เขาจะปฏิเสธฉัน แต่ฉันก็จะลองดูแล้วกัน!”

เธอรีบควักโทรศัพท์ของเธอออกมาอย่างไม่เต็มใจ และโทรหาเบอร์ของเจอรัลด์

เธอรู้สึกขัดแย้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อถูกบังคับให้ขอร้องความช่วยเหลือจากใครบางคนที่เธอดูถูก และไม่ต้องเอ่ยถึงความจริงที่ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยทำร้ายเขาด้วยคำพูดที่เจ็บปวดในอดีตนั้น

แต่เธอก็ต้องการความช่วยเหลือของเจอรัลด์เพื่อแก้ปัญหานั้นอย่างแท้จริง

มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเจอรัลด์มาก่อน ที่เมอาคนที่หยิ่งยโสราวกับนกยูง จะโทรหาเขาในช่วงเวลานี้ได้

ในชั่วขณะนั้น เขาถึงกับระเบิดหัวเราะออกมากับตัวเอง

“เป็นอะไรไปล่ะ?”

เจอรัลด์ถาม

“เจอรัลด์ นาย… นายรู้จักคุณซาไทร์ใช่ไหม?” น้ำเสียงของเมอาแผ่วเบาอย่างมาก

“ใช่ ฉันรู้จักเขา! แค่บอกฉันมาว่าเธอต้องการจะพูดอะไร!” เจอรัลด์กล่าวเบา ๆ

“นายน่าจะรู้ดีว่า พวกเราตกอยู่ในปัญหาใหญ่กันตอนนี้ ถ้านายรู้จักเขาจริง ฉันก็หวังว่านายจะสามารถช่วยแนะนำพวกเราให้เขาได้หรืออย่างน้อยที่สุด ก็เอ่ยชื่อของพวกเราต่อหน้าเขา!”

ใบหน้าของเมอาแดงก่ำเมื่อเธอบอกเขาไปแบบนั้น

“ไม่มีปัญหาถ้าเธอต้องการให้ฉันพูดถึงมันกับเขา แต่ปัญหาก็คือ ฉันจะได้อะไรจากสิ่งนี้? บอกเหตุผลดี ๆ ฉันมาสักข้อสิว่าทำไมฉันควรจะช่วยเหลือเธอ”

เจอรัลด์ยิ้มและพูด

“I!”

“เอางี้ไหมล่ะ? เธอสามารถเข้ามาในวิลล่าได้พร้อมกับอิซาเบลเพื่อหารือเรื่องนี้ แต่แค่พวกเธอสองคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา”

เจอรัลด์กล่าว

“ก็ได้!”

หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็วางสายโทรศัพท์

เห็นได้ชัด อิซาเบลและคนอื่น ๆ ก็ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

“อ่า? เมอา เธอคิดว่ายังไง? ทำไมเจอรัลด์ถึงขอให้พวกเราสองคนเข้าไปในวิลล่านั้นกัน? เธอก็รู้ว่าฉันทะเลาะกับเขามาก่อน และไม่ต้องพูดถึงช่วงเวลานับไม่ถ้วนที่พวกเราทะเลาะกันด้วยคำพูด ฉันกังวลถึงสิ่งที่เขาจะทำกับฉันเมื่อฉัน…”

ดูเหมือนว่าอิซาเบลจะคิดทุกอย่างไปก่อนแล้ว จากนั้นเธอก็หันหน้าหนี หน้าแดงขึ้นมาอย่างเขินอาย

“ไม่หรอก เขาจะไม่กล้าทำแบบนั้น…ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะทำอะไรกับพวกเรา ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน หลังจากพวกเราเข้าไปในวิลล่า ก็ให้ฉันพูดกับเขาเถอะ เธออยู่ข้างหลังฉันก็ได้!”

เมอาคิดกับตัวเอง ‘เจอรัลด์ นายค่อนข้างมีความสามารถในตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ? แต่ฉันไม่เชื่อหรอก ไม่แม้แต่นิดเดียว นายจะทำอะไรได้?’

จากนั้นทั้งเมอาและอิซาเบลก็ถูกนำเข้าไปในวิลล่าโดยคนรับใช้คนหนึ่งที่ทำงานอยู่ที่นั่น

วิลล่าของคุณซาไทร์กว้างใหญ่มากอย่างแท้จริง

มีคนรับใช้มากกว่าสิบคนอยู่ชั้นล่าง

คน ๆ นั้นเดินนำพวกเธอสองคนขึ้นไปยังชั้นแรก

ในห้องประชุมใหญ่ห้องหนึ่ง

“คุณคลอฟอร์ดอยู่ในนั้นครับ”

คนรับใช้กล่าวอย่างเคารพ

“โอเค ขอบคุณค่ะ!”

น้ำเสียงของเมอาฟังดูน่ากังวลใจ

เธอเปิดประตูและเข้าไปในห้องประชุม เพื่อค้นพบว่ามันเต็มไปด้วยผู้คนจนเต็มห้องได้

พวกเขาส่วนใหญ่คือคนวัยกลางคน และเลขาของพวกเขาก็อยู่ที่นั่นด้วยกันกับพวกเขาเหมือนกัน

มีผู้คนอย่างน้อยถึงสี่สิบคนที่นั่งอยู่ด้านใน

ชายวัยกลางคนเกือบจะทั้งหมดเหล่านั้นคือนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงในจังหวัดซอลฟอร์ด

เมอารู้จักพวกเขาไม่กี่คนจากการอ่านหนังสือพิมพ์

อิซาเบลในทางกลับกัน รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้คือบุคคลที่มีอิทธิพล

ดังนั้น บรรยากาศจึงกลายเป็นตรึงเครียดขึ้นมาฉับพลัน

สิ่งที่ทำให้ทั้งเมอาและอิซาเบลกังวลใจมากก็คือความจริงที่ว่าเจอรัลด์กำลังนั่งอยู่ตรงที่นั่งอันทรงเกียรติตรงโต๊ะประชุมนั้น

ในทางกลับกัน คุณซาไทร์กลับนั่งถัดจากเจอรัลด์

“พวกคุณออกไปได้แล้วตอนนี้ ผมอยากจะพูดกับพวกเธอตามลำพัง คุณซาไทร์ อย่าลืมกลับมาที่นี่หลังจากคุณทำธุระเสร็จนะครับ” เจอรัลด์ประกาศออกมา

“ครับ คุณคลอฟอร์ด!”

คนกลุ่มนั้นลุกขึ้นจากที่นั่งของพวกเขาและกล่าวอย่างพร้อมเพรียงกัน

ฉากนั้นทำให้ทั้งเมอาและอิซาเบลหวาดกลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมไปอีก

หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดออกไปจากห้องแล้ว ทันใดนั้นที่ทั้งเมอาและอิซาเบลตื่นจากภวังค์ของพวกเธอ

เจอรัลด์ยิ้มและมองไปที่พวกเธอ “นั่งลงสิ ทำไมเธอถึงจะยืนอยู่ตรงนั้นกัน?”

“เจอรัลด์ พวกเขา…ทำไมพวกเขาถึงเรียกนายว่าคุณคลอฟอร์ดล่ะ?”

เมอากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างประหม่าหลังจากเธอถามคำถามด้วยร่องรอยของความไม่เชื่อในน้ำเสียงของเธอ