Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 532 ผมพูดแล้วว่าคุณต้องตาย
“ช่างเป็นคนที่จองหองนัก ฉันไม่ได้เห็นเด็กหนุ่มที่จองหองเช่นนี้มานานแล้ว ลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ ซึ่งเหมือนฉันในอดีต”
ดวงตาของเซี่ยหมิงหลี่ราวกับหมาป่าที่หิวโหยมาเป็นเวลานาน และกล่าวด้วยรอยิ้ม “คำโบราณเขาว่า ถ้าไม่หุนหันพลันแล่น แล้วจะเรียกเด็กหนุ่มได้อย่างไร ฉันชื่นชมนายมาก ขอเพียงแค่นายคุกเข่าและกราบสามครั้ง แล้วยอมรับความผิด ฉันสามารถปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่ได้ กระทั่งยังรับนายเป็นลูกบุญธรรมของฉันอีกด้วย”
คนรอบข้างต่างตกใจเซี่ยหมิงหลี่อยากรับเจ้าเด็กนี้เป็นลูกชายบุญธรรม?
นี่ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
ขอเพียงสามารถเป็นลูกบุญธรรมของเซี่ยหมิงหลี่ได้ ต่อไปเมืองโมตูจะต้องเป็นของเซี่ยหมิงหลี่ซึ่งเขาสามารถทำทุกอย่างไรตามต้องการ!
“ขยะชัดๆ จะคู่ควรเหรอ?”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มอย่างเย็นชาและลงมือเคลื่อนไหวทันที
เมื่อสักครู่ราชาบู๊ที่อยู่ข้างหน้ารู้สึกตกใจ และเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็ถูกเย่เซิ่งเทียนจับคอไว้แล้ว
หลังจากนั้น ราชาบู๊คนนี้เป็นเหมือนลูกไก่ ถูกเย่เซิ่งเทียนกระแทกไปที่พื้นอย่างรุนแรง
ปัง!
กร๊อบแกร๊บ!
ทุกคนต่างมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น และสมองยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงกระดูกหักที่ทำให้รู้สึกหนังศีรษะชา
เห็นเพียงแค่ว่าราชาบู๊คนนั้นไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะต่อต้าน นอนนิ่งอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ตายไปแล้ว
ฟู่!
ทุกคนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
นี่คือพลังอะไรเนี่ย?
แม้แต่ราชาบู๊ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา และไม่สามารถรับได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว!
สีหน้าของราชาบู๊อีกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก เขามองเย่เซิ่งเทียนด้วยความหวาดกลัว
นี่คือพลังการต่อสู้เต็มๆของเซียนบู๊อย่างแน่นอน!
เพราะมีเพียงเซียนบู๊ชั้นยอดเท่านั้นที่สามารถฆ่าราชาบู๊ได้ด้วยกระบวนท่าเดียว!
“นาย…นายเป็นใครกันแน่?”
ราชาบู๊ที่ยังมีชีวิตอยู่คนนั้นไม่สามารถสงบได้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
สีหน้าของเซี่ยหมิงหลี่ซีดเผือด เขาถึงได้รู้ว่าเมื่อสักครู่ตนเองนั้นไร้สาระและปัญญาอ่อนแค่ไหน ที่อยากจะรับบุคคลนี้เป็นลูกบุญธรรม!
“น้องชาย นายกับผมไม่มีความแค้นต่อกัน ไม่ควรมาถึงจุดนี้ นายต้องการอะไร? ฉันสามารถให้นายได้ทุกอย่าง”
อย่างไรก็ตามเมื่อก่อนเซี่ยหมิงหลี่เป็นผู้ทรงอิทธิพล เขาระงับความรู้สึกกระสับกระส่ายของตนเอง และกล่าวว่า “คราวนี้ฉันเซี่ยหมิงหลี่กลับมาเพียงเพื่อแก้แค้นเท่านั้น ถ้าน้องชายสามารถร่วมมือกับฉันได้ ฉันและนายจะครอบครองเมืองโมตูร่วมกัน นายคิดว่าไง?”
“แกไม่คู่ควร!”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยสีหน้าไม่แยแส และเดินหน้าต่อ
“เดิมทีฉันไม่อยากยุ่งเรื่องวุ่นวายของพวกแก แต่แกให้คนอื่นทำร้ายภรรยากับลูกของฉัน วันนี้แกต้องตาย!”
“หยุด!”
ราชาบู๊อีกคนกล่าวด้วยสีหน้าขาวซีด “นี่คุณ ถ้าคุณยังคงลงมือต่อ คุณจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเรา ผมไม่สะดวกที่จะเปิดเผยสถานะตัวตน แต่ผมสามารถบอกคุณว่าตระกูลที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังผม ไม่ใช่ตระกูลที่คุณสามารถล่วงเกินได้! คุณมีพลังการต่อสู้ของเซียนบู๊ชั้นยอดซึ่งแข็งแกร่งมากจริง ๆ แต่สำหรับตระกูลที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังของผมแล้ว ไม่สามารถถือเป็นอะไรได้! ผมขอแนะนำให้คุณมีขอบเขตและอย่าโลภมาก หากพวกเราล่วงเกินคนในครอบครัวของคุณโดยไม่ตั้งใจ พวกเราสามารถขอโทษคุณได้! แต่ถ้าคุณยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอีก งั้นคุณมันรนหาความตาย!”
“เหรอ? ฉันอยากจะลอง”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยความสงบ
“ฉันบอกว่าจะฆ่าแก และไม่มีใครสามารถช่วยแกได้”
เซี่ยหมิงหลี่ถอยหลังสองก้าวตามสัญชาตญาณ และรู้สึกโศกเศร้า
หรือว่าตนเองแก่แล้ว?
ตอนนี้ตนเองไม่เหมาะที่จะอยู่ในยุทธภพนี้แล้วจริง ๆ เหรอ?
วีรบุรุษชราแล้ว วีรบุรุษหมดสิ้นหนทาง!
“น้อง ฉันเต็มใจที่จะออกไปจากเมืองโมตู และฉันเต็มใจที่จะมอบทรัพย์สินทั้งหมดมูลค่ารวมสองแสนกว่าล้านให้นาย เพื่อเป็นการขอโทษ ขอร้องนายไว้ชีวิตของฉันเถอะ”
เขากลัวแล้ว!
เขานึกไม่ถึงว่าตนเองกลับมาอย่างราชา ยังไม่ทันได้เริ่มอุดมการณ์และธุรกิจ และยังไม่ได้แก้แค้น ก็ต้องตายแล้วเหรอ?
ไม่ว่าเขาจะโหดเหี้ยมเพียงใด แต่ตอนนี้เขาเป็นเพียงชายชราคนหนึ่งเท่านั้น เขาแค่ต้องการมีชีวิตอยู่
คนที่แก่แล้วจะกลัวความตาย!
“ฟังไม่เข้าใจเหรอ? ฉันบอกแล้วว่าแกต้องตาย!”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวอย่างเย็นชา