บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 790
“เอวลีน ทำไมถึงมาคนเดียวล่ะ? ถึงแม้มันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกับเจเรมี่แต่งงานกัน แต่วันนี้ก็ยังเป็นวันสำคัญที่เธอกลับบ้านหลังจากแต่งงานนะ ทำไมเขาถึงปล่อยให้เธอมาคนเดียวล่ะ?”
หัวใจของเมเดลีนเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เธอก็หัวเราะอย่างเฉยเมย “ไม่สำคัญว่าเขาจะมาหรือเปล่าหรอกค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะแต่งงานกับเขาจริง ๆ ซะหน่อย”
“…” สีหน้าที่กำลังยิ้มของเอโลอิสแข็งทื่อเล็กน้อย เธอขมวดคิ้วด้วยความงุนงงและพูดว่า “เอวลีน เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ?”
เมเดลีนจ้องอย่างเหม่อลอย ขณะที่เธอกำลังจะพูด จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยกำลังเดินมายังทางเข้าอย่างรีบเร่ง
เธอกำหมัด หันหลังกลับไปที่ทางเดินและกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ที่ฉันตั้งใจจะพูดก็คือเหตุผลที่ฉันแต่งงานกับเจเรมี่ก็เพื่อที่จะได้แก้แค้นเขาค่ะ ฉันไม่เคยคิดที่จะเริ่มใหม่กับเขาจริง ๆ หรอก”
เธอพูดคำเหล่านั้นออกมาอย่างดูถูก ขณะที่น้ำเสียงของเธอก็เริ่มกร่อยลง
“ชายคนนั้นทำให้ฉันอับอายขายหน้าและต้องทนทุกข์ในช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉัน มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ฉันยังจะชอบเขาอย่างซื่อสัตย์อยู่อีก? ฮึ! ฉันก็แค่เล่นกับเขาเท่านั้นเอง”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เอโลอิสแทบไม่เชื่อและตอบกลับว่า “ทำไมล่ะ? เอวลีน นี่เธอ…” ขณะที่เธอพูดได้เพียงครึ่งทาง เธอก็สังเกตเห็นร่างหนึ่งจากสายตา “เจเรมี่เหรอ?!”
เอโลอิสตะโกนชื่อนั้นขณะที่มองไปที่ทางเข้า
หัวใจของเมเดลีนเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เธอก็ยังดูนิ่ง
แน่นอนว่า เธอจำฝีเท้าของเขาได้ไม่ผิดแน่นอน
เมเดลีนแสร้งทำเป็นเพิ่งจะรู้ตัวว่ามีเขาอยู่ตรงนั้น เธอยืนขึ้นราวกับว่าเธอไม่สนใจเขาอีกแล้วและเยาะเย้ยเบา ๆ ไปที่ชายซึ่งกำลังขมวดคิ้ว
“ในเมื่อคุณได้ยินชัดเจนแล้ว ฉันก็ขอเปิดเผยความจริงกับคุณ”
เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างมั่นใจ “เจเรมี่ฉันไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับคุณอีกแล้ว คนเดียวที่ฉันรักในตอนนี้ก็คือ เฟลิเป้ จุดประสงค์ของฉันในการแต่งงานกับคุณก็เพื่อเล่นกับความรู้สึกของคุณ คุณเข้าใจไหม?”
เจเรมี่มองไปที่ใบหน้าเย็นชาและงดงามตรงหน้าเขา ขณะที่หัวใจของเขาบีบรัด เขาก็พูดว่า “ไม่”
เขาจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาและจับมือของเธออย่างกังวล “ลินนี่ มีบ่างอย่างเกิดขึ้นใช่ไหม? เฟลิเป้ขู่คุณใช่ไหม? เขาทำอะไรกับคุณ? เขาสะกดจิตคุณ ใช่ไหม?”
“เคธี่ได้ตายไปแล้ว และเธอเป็นคนเดียวที่รู้วิธีสะกดจิต ไม่มีใครสะกดจิตฉันได้ และฉันก็ไม่ได้ถูกสะกดจิตด้วย สิ่งที่ฉันกำลังพูดคือข้อเท็จจริงและเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของฉันเอง” เมเดลีนสะบัดมือออกจากมือของเจเรมี่อย่างรุนแรง “สองวันหลังจากนี้ ฉันจะออกจากเกลนเดลไปพร้อมกับเฟลิเป้ ฉันไม่ต้องการแจ็คสันอีกแล้ว และจะไม่ทะเลาะกับคุณเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูเขาเช่นกัน พวกคุณสองคนจะไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับฉันอีกในอนาคต”
หลังจากที่เธอพูดคำพูดที่เย็นชาอย่างมากจบ เธอก็หันหลังไปในทันที
เจเรมี่ยืนนิ่งที่ทางเข้า ติดอยู่กับร่องรอยและความรู้สึกที่เหน็บชาซึ่งฝังลึกลงไปในแขนขาและกระดูกของเขา
เอโลอิสรีบดึงเมเดลีนที่มุ่งขึ้นชั้นบนไว้ “เอวลีน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมจู่ ๆ เธอก็อยากจะไปกับเฟลิเป้อีก? เธอไม่ต้องการแจ็คอีกแล้วงั้นเหรอ?”
“ทำไมฉันจะไปกับเฟลิเป้ไม่ได้ล่ะคะ? เขาช่วยชีวิตฉันมาก่อนและรักฉันมาก แล้วพวกคุณทั้งหมดล่ะ? พวกคุณมีสิทธิ์อะไรที่ทำให้ฉันต้องอยู่? สิ่งที่เจเรมี่ทำกับฉันในตอนที่ฉันรักเขามากในตอนนั้นมีอะไรบ้างล่ะ? และในตอนที่ฉันทุกข์ทรมาณกับความเจ็บปวดอย่างมาก สุดที่รักของฉันและพ่อแม่ที่ฉันรักมากที่สุดทำอะไรกับฉันล่ะ? พวกคุณคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะให้อภัยพวกคุณน่ะ?”
คำถามของเมเดลีนทำให้ฝ่ามือของเอโลอิสเริ่มเย็น เธอปล่อยมือของเมเดลีนอย่างรู้สึกผิด ตาของเธอเป็นสีแดงเข้ม “เอวลีน ฉันขอโทษ…”
“ฉันไม่เคยให้อภัยพวกคุณทุกคนเลย ฉันเกลียดพวกคุณทุกคน!”
เมเดลีนแสร้งไม่เป็นมิตรและจ้องเอโลอิสด้วยความเกลียดชัง หลังจากนั้นเธอจึงขึ้นไปชั้นบน
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอหันหลัง ดวงตาของเธอก็เริ่มเปียกปอน
แต่ภาพจากด้านหลังของเธอ เธอยังดูเป็นอิสระและสบายใจในสายตาของเจเรมี่และเอโลอิส
ขณะที่เธอกลับไปที่ห้อง เธอเอนตัวพิงผนัง คล้ายกับว่าหลบมาเลียแผลตัวเองอย่างโดดเดี่ยว
‘ฉันขอโทษ’
‘เพื่อความปลอดภัยของลิเลียน ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากทำแบบนี้’
‘แม่คะ หนูขอโทษ’
เมเดลีนกัดปากแน่นและยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกไป เมื่อเธอกำลังจะเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้า จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวและเย็นชาของเจเรมี่สะท้อนในแววตาที่แดงก่ำและเปียกปอนของเธอในทันที