เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 723
เมื่อดูป้ายคำสั่งอย่างละเอียด ผู้เฝ้าเมืองซ่งรีบยกมือพูดว่า “เดี๋ยวก่อน!”
องครักษ์ทั้งหมดหยุดลงทันที อันที่จริงดูเหมือนแค่พวกเขาแสร้งทำไปงั้น แววตาของลู่ฝานเมื่อกี้ ทำให้พวกเขาหวาดกลัวกันหมดแล้ว
“ที่แท้ท่านผู้ตรวจการมานี่เอง เสียมารยาทแล้ว!”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้
ผู้ตรวจการชั้นล่างมาถึงเมืองหยุนไห่ กลับไม่มีใครส่งจดหมายให้เขา มีคนจงใจเล่นงานเขาเหรอ
ไม่ว่ายังไง พูดกันตามระดับขั้น เขากับผู้ตรวจการชั้นล่างไม่ต่างกันเท่าไร ผู้เฝ้าเมืองซ่งต้องมีน้ำเสียงอ่อนลง เขาเดินลงมาข้างหน้าลู่ฝาน “ขอทราบได้ไหมครับว่าท่านผู้ตรวจการมาเมืองหยุนไห่ทำไม”
ลู่ฝานเก็บป้ายคำสั่งแล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันจะทำอะไร นายไม่มีสิทธิ์รู้ แต่ตอนนี้ฉันต้องการให้นายช่วยฉันค้นหาคนคนหนึ่ง”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งฝืนยิ้มออกมา สะบัดมือบอกให้คนแบกคุณชายสามที่นอนอยู่บนพื้นออกไป
“หาคนเหรอครับ ง่ายมาก บอกชื่อผมมาได้เลย แค่เป็นคนในเมืองหยุนไห่ ไม่มีใครที่ผมหาไม่เจอ”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นก็ดี ฉันต้องการหาผู้หญิงที่ชื่อว่าหลิงเหยา”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งขมวดคิ้ว พึมพำสองสามครั้ง
“หลิงเหยา ชื่อนี้……”
จู่ๆ เหมือนผู้เฝ้าเมืองซ่งคิดอะไรออก แววตาเขาเปลี่ยนไปทันที สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขาอยู่ในสายตาของลู่ฝานกับหานเฟิง คนโง่ก็ดูออกว่าผิดปกติ
“ขอโทษด้วยครับ ในเมืองหยุนไห่ไม่มีคนคนนี้ ท่านผู้ตรวจการไปหาที่อื่นเถอะครับ”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งกำลังจะหันหลังกลับไป
เหมือนชื่อของหลิงเหยา คือการละเมิดข้อห้ามอย่างไรอย่างนั้น
เสียงของลู่ฝานทุ้มต่ำลง
“ผู้เฝ้าเมืองซ่งจะไม่บอกฉันสินะ”
ลู่ฝานพูดพลาง บนตัวมีความอาฆาตทะลักออกมา
กลิ่นอายอันดุดันเฉียบคม ราวกับมีดแหลมนับไม่ถ้วนอยู่ด้านหลังผู้เฝ้าเมืองซ่ง ทำให้เขาไม่หันมาก็ไม่ได้
ผู้เฝ้าเมืองซ่งถอยหลังอย่างระวัง องครักษ์ข้างๆ คุ้มครองเขาไว้ด้านหลัง
“เด็กน้อย อย่าได้คืบจะเอาศอก เห็นแก่ที่นายกว่าจะได้ตำแหน่งผู้ตรวจการชั้นล่างมาไม่ใช่เรื่องง่าย เรื่องวันนี้ฉันจะไม่ถือสาเอาความนาย นายทำตัวดีๆ ในเมืองหยุนไห่ อย่าหาเรื่องอีก ฉันจะไม่แตะต้องนาย ไม่งั้นอย่าคิดว่าตำแหน่งผู้ตรวจการจะทำให้ฉันกลัวได้ ฉันจะบอกให้นะในเมืองหยุนไห่ ฉันคือผู้เฝ้าเมือง!”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งอกผายไหล่ผึ่ง สีหน้าชั่วร้าย
หานเฟิงหัวเราะออกมา
“ดื้อดึงจริงๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน เปลี่ยนป้ายอีกอันให้เขาดูสิ ดูสิเขาจะดึงดันอีกไหม”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งเห็นลู่ฝานกับหานเฟิงไม่มีท่าทีจะไป จึงตะโกนว่า “จับเด็กสองคนนี้เอาไว้! สวมรอยเป็นผู้ตรวจการ โทษมหันต์ ฆ่าสถานเดียว!”
ศิษย์พี่หานเฟิงอ้าปาก เขาคิดไม่ถึงว่าผู้เฝ้าเมืองซ่งจะเสียสติถึงขั้นนี้
ลู่ฝานพูดเสียงต่ำว่า “ดูเหมือนว่าตำแหน่งผู้เฝ้าเมืองของนายคงถึงจุดสิ้นสุดแล้วสินะ!”
พูดจบ ลู่ฝานโยนเจ้าดำที่อยู่บนไหล่ออกไป
ทันใดนั้นเจ้าดำปะทะสายลมแล้วระเบิดออกมา กลายเป็นมังกรสีดำขนาดใหญ่
โฮก!
เสียงมังกรคำรามดังสนั่น เจ้าดำสะบัดหาง โจมตีองครักษ์จนกระเด็น
พลังปราณสว่างขึ้น ในที่สุดยอดฝีมือจวนผู้เฝ้าเมืองก็ลงมือแล้ว
นักบู๊ที่มีเสื้อปราณสามคนพุ่งเข้ามา นักบู๊แดนปราณในขั้นปลายหลายสิบคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน
ส่วนผู้เฝ้าเมืองก็มีเสื้อปราณปกคลุมทั้งตัว
“ฆ่า!”
ลู่ฝานออกคำสั่ง เจ้าดำพ่นเปลวไฟดำออกจากปาก
มีสีขาวผสมอยู่เล็กน้อย ทุกที่ที่เปลวไฟของเจ้าดำผ่านไป ไม่มีใครต้านทานได้
นักบู๊แดนปราณนอกที่เพิ่งพุ่งเข้ามาสามคน โดนไฟเผากลับไป
เสียงร้องโอดครวญดังขึ้น ผู้เฝ้าเมืองซ่งเห็นแล้วถึงกับช็อก
“หยุด หยุด!”
ผู้เฝ้าเมืองซ่งพูดออกมา
ลู่ฝานยกมือขึ้นเบาๆ เจ้าดำจึงหยุดลง
ใบหน้าของผู้เฝ้าเมืองซ่งมีเหงื่อ ตอนนี้แววตาที่เขามองลู่ฝานเหมือนเห็นผี
ความหวาดผวา ความกลัวเต็มใบหน้าเขา เขารู้แล้วว่าทำไมทั้งสองคนถึงกล้าบุกเข้ามาในจวนผู้เฝ้าเมืองของเขา
“นายชนะแล้ว ท่านผู้ตรวจการ นายชนะแล้ว ผมจะช่วยคนายหาคน!”
ลู่ฝานเดินเข้ามา จ้องตาผู้เฝ้าเมืองซ่งแล้วพูดว่า “ฉันให้เวลานายหนึ่งก้านธูป พาฉันไป!”