บทที่ 458 รวมพล (6)
“…จริงเหรอๆ พวกเราจะได้พบกันครั้งจริงๆเหรอ”
เฟฮี ถามเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและความคาดหวัง
“แน่นอน. ฉันไม่ได้โกหก”
“… .”
เฟฮี มองมาที่ผมพร้อมน้ำตา ดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ แต่เธอไม่ทำ เธอยังคงความสงบในฐานะกษัตริย์เอาไว้ จินเซยอนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังผมก้าวมาข้างหน้า
“ผู้ที่พบกันต้องแยกจากกัน และสักวันจะมีการพบกันอีกครั้ง”
“…ใช่. นั่นคือหนทางของโลก”
เฟฮีพยักหน้าและเช็ดดวงตาของเธอ เธอเอาคริสตัลชิ้นสุดท้ายที่เธอถือครองไว้ออกมา
“นี่…รับมันไป มันเป็นเศษคริสตัลชิ้นสุดท้าย”
===
[ชิ้นส่วนของอดีต]
– คริสตัลที่เก็บรักษาอดีตที่ผ่านมา
– เพิ่มภูมิปัญญาและความฉลาดของผู้ถือครอง
===
ในที่สุดพวกเราก็มีผลึกทั้ง 6 แต่ดูเหมือนว่า เฟฮี จะมีอย่างอื่นให้ผม
“ยังก่อน…”
คราวนี้มันเป็นคริสตัลที่แตกต่างกัน คริสตัลขนาดเท่าเบสบอลส่องแสงสีขาวมากกว่าสีน้ำเงิน
เฟฮี อธิบาย
“นี่คือคริสตัลที่ออกมาจากมารที่นายฆ่า เอามันติดตัวไปกับนายด้วย”
แน่นอนนี่คือ [คริสตัลบริสุทธิ์] ผมจับคริสตัลแต่ เฟฮี ก็ต้องการคริสตัลนี้เช่นกัน ดังนั้นผมจึงใส่พลังเวทมนต์ของรอยสักลงไปในนั้น
พลังเวทมนต์ของสติกมาทำให้คริสตัลสั่นสะเทือนจากภายในและแบ่งออกเป็นสอง ขนาดของเศษทั้งสองในแง่ของอัตราส่วนจะเท่ากับ 8 : 2 ผมคืนเศษที่เล็กกว่าและเอาอีกส่วนคืน เฟฮี
“คริสตัลนี้จะเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทเช่นกัน โปรดปกป้องโลกด้วยในขณะที่ท่าน ต้องรอการพบกันใหม่ของพวกเรา”
ในขณะที่ผมกำลังอธิบายกับ เฟฮี ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตารุนแรงจากด้านหลังศีรษะของผม ผมหันกลับเพราะกลัวว่าการจ้องมองนี้จะเจาะรูกะโหลกศีรษะของผม และผมก็เจอ จินซาฮยอค จ้องมองมาที่ผม สายตาของเธอเป็นการผสมผสานระหว่างความเศร้า ความเสียใจ
ความโกรธและความหึงหวง
“… เอาล่ะ ขอบคุณ. ฉันจะทำตามที่นายบอกนะ”
ในขณะนั้น เฟฮี ก็ยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส จินซาฮยอค จ้องมองลงไปที่หัวของ เฟฮี ผมจับมือ จินซาฮยอค เอาไว้แล้วดึงเธอมาหาผม
“ดีมาก. ถ้างั้นแล้วเจอกันใหม่นะ”
ผมบอกลาเธอและผมก็นำเศษทั้ง 6 ชิ้นมารวมกัน ในเวลานี้ เฟฮี และเหล่าอัศวินก็ล้อมพวกเราเอาไว้ อัศวินพยายามอำลาพวกเราในขณะที่รักษามารยาทที่เคารพ
– ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง! เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกับพวกคุณ!
คำโกหกที่พวกเราเป็นนักบวชได้ถูกเปิดเผยมานานแล้ว พวกเราตอบกลับด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่
“นับเป็นเกียรติสำหรับพวกเราเช่นกัน”
ผมโค้งคำนับ ในขณะนั้นเฟฮีก็มองไปที่จินซาฮยอคพร้อมพูดด้วย
เสียงเล็กๆของเธอ
– ฉันจะไม่เป็นแบบเธอแน่นอน
เธออาจจะพยายามดูถูก จินซาฮยอค แต่ จินซาฮยอค มองดู เฟฮี ด้วยความประหลาดใจ เฟฮี ส่งรอยยิ้มลึกลับออกมา
“ไปได้แล้ว. ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะ.”
เฟฮีพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่แล้ว มันเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจสำหรับพวกเราเช่นกัน ~”
ไอลีนตอบ ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงสงบของเธอ เธอดูราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้จมูกของเธอเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ ผมเริ่มใช้คริสตัลก่อนที่เธอจะเริ่มร้องไห้
“พวกเราจะกลับละนะ”
แสงที่ส่องประกายแวววาวจากผลึกทั้ง 6 นี้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว
วิ้งงงงงงงงงงงงงงง…
แสงจากคริสตัลบดบังทัศนวิสัยของพวกเรา
*************************************************************************
[อาณาเขตของ ออร์เดน]
เมื่อพวกเราลืมตาของพวกเราขึ้นมาในโลกแห่งความจริงจากจุดที่
พวกเราพบกันครั้งแรก จินเซยอน, ไอลีน, อียองฮา, ซอยอนจี, ชินจงฮัก …. ทุกคนอยู่ที่นี่ยกเว้น จินซาฮยอค
“อา พวกเรากลับมาแล้วเหรอ? ฉันเสียใจมากจริงๆ”
ไอลีน เหยียดร่างกายของเธอ น้ำตาไหลลงมาที่แก้มของเธอ
“อะไรกัน ฉัน..ฉันไม่ได้ร้องไห้ ฉันแค่ง่วงเท่านั้น ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ร้องไห้ไงละ”
ผมตรวจสอบการเชื่อมต่อของผมกับ สปาร์ตัน ก่อน สปาร์ตันที่อยู่บนโลกในขณะที่ผมอยู่ใน อคทรีน่า มันรีบแจ้งให้ผมทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันทันที
“ …ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วนะ”
“หืม?”
ไอลีนเอียงศีรษะของเธออย่างสงสัย
“ทำไมละ?”
“เพราะภารกิจลอบสังหารออร์เดนของพวกปีศาจกำลังดำเนินการอยู่ สมาคมฮีโร่เองก็เข้าร่วมกับพวกเขาเช่นกัน”
ผมใช้นิ้วชี้ไปที่ Smart Watch ด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“จริงๆเหรอ?”
“ใช่. ตามฉันมา…”
ขณะที่ผมกำลังจะออกเดินทาง ผมก็ค้นพบบางสิ่งบนพื้นดิน มันเป็นอัญมณีประกายสีรุ้ง
‘นี่มันอะไร’
ผมก้มลงและหยิบมันขึ้นมา
===
[เมล็ดพันธุ์แห่งหอคอย]
– ได้บรรจุโลกที่เปลี่ยนแปลงของ ‘อคทรีน่า’
===
“…อ่า~ ถ้างั้น เพราะแบบนี้จึงมีกลอุบายในการเล่าเรื่องสินะ”
ผมยิ้มเล็กน้อย [???] รางวัลที่ 4 ของบทนี้ ผมคิดว่านี้เป็นโอกาสที่จะถามคำถามกับผู้เขียนร่วมในเมื่อเมล็ดนี้เป็นรางวัลที่ 4 ที่แท้จริง
ผู้คนหลายหมื่นคนจะยังคงใช้ชีวิตในโลกปลอมๆใน ‘เมล็ดพันธุ์แห่งหอคอย’ นี้ หากเราปลูกเมล็ดพันธุ์นี้ในพื้นดินโลกของ อคทรีน่า ก็จะสูงขึ้นจนกลายเป็นหอคอย
“แล้วเราจะทำยังไงตอนนี้? เด็กคนนั้น จินซาฮยอค หายไปแล้ว”
ขณะที่ผมกำลังจะรู้สึกอ่อนไหวกับ อคทรีน่า,ไอลีน ก็ถามผม
“…ให้เวลาฉันหน่อย. ฉันเหลืออีก 1 สิ่งที่ต้องทำ”
ก่อนอื่นผมจะพยายามสร้างพรสวรรค์ใหม่ คิมซูโฮ ก็พิชิตหอคอยได้ในที่สุดดังนั้นปริมาณของ SP ที่จำเป็นในการสร้างพรสวรรค์นี้ควรจะลดลงแล้ว
===
[Buster Call] [ขั้น Intermediate]
– อัญเชิญ
* ใช้พลังเวทมนต์ของรอยสักเรียกข้าราชบริพาร ผู้สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อคิมฮาจินหรือทรัพย์สมบัติของเขา
===
[คุณต้องการ 8000 SP เพื่อสร้าง ‘Buster Call’]
[คุณต้องการบันทึกไหม]
ราคาลดลงจาก 30,000 SP เป็น 8,000 SP มันยุติธรรมมาก ฉันคลิก
‘ใช่’ อย่างไม่ลังเลและทันใดนั้น….
[การรวมตัวกันของโชคชะตา ‘รางวัลขนาดใหญ่กำลังมา!]
[บางทีความโชคชะตาทั้งหมดของคุณอาจจะมาในเวลานี้!
ของขวัญ ‘Buster Call’ ของคุณถูกเพิ่มเป็น ‘ขั้นสูงระดับกลาง’!]
[โชคของคุณไม่จบแค่นี้! พรสวรร์ ‘Buster Call’ ของคุณถูกเพิ่มเป็น
‘ขั้นสูง’!]
[นอกจากนี้คุณจะได้รับส่วนหนึ่งของ SP (2000 SP) ที่คุณใช้ไปกับการ สร้างพรสวรรค์!
ดอกไม้ไฟทองคำระเบิดต่อหน้าต่อตาผม
*************************************************************************
[ราชอาณาจักรของ ออร์เดน, เรือนจำใต้ดิน]
คิมซูโฮ เข้าไปในคุกใต้ดินกับ ยุนซึงอา ภารกิจของพวกเขาคือช่วยเหลือตัวประกันที่ถูกคุมขังที่นี่ การแบ่งงานเรื่องง่ายเนื่องจาก ยุนซึงอา ได้จดจำโครงสร้างภายในของราชอาณาจักรล่วงหน้าเอาไว้แล้ว
อย่างไรก็ตาม …
“ซูโฮ สถานที่นี้ไม่รู้สึกแปลก ๆ ใช่มั้ย”
เมื่อพวกเขามาถึงคุก ยุนซึงอา สังเกตว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ห้องขังทั้งหมดเต็มไปด้วยฮีโร่ที่ดูแข็งแรงเกินกว่าจะถูกขังไว้ได้ 2 เดือน
แน่นอนว่ามีความเป็นไปได้ที่ ออร์เดน จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างมีมนุษยธรรม แต่….
“อืม? มีอะไรแปลก ๆ ”
คิมซูโฮผู้ที่ทำลายกุญแจอย่างบ้าคลั่งก็หยุดลง ด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่บนใบหน้าของพวกเขา ฮีโร่ที่ถูกขังไว้ก็ออกมา
“นั้น…. อา ?!”
ในขณะนั้นยุนซึงอาก็สังเกตเห็นใครบางคน เมื่อเธอเห็นเขาความสงสัยทั้งหมดของเธอก็จางหายไป
“รุ่นพี่ ฮันโฮ!”
‘ปาร์คฮันโฮ’ ประธานวิหารแห่งความยุติธรรม ยุนซึงอารีบวิ่งไปพบกับปาร์คฮันโฮซึ่งถูกขังอยู่ในห้องขังด้านในสุด คิมซูโฮก็จำเขาได้และรีบตามยุนซึงอาไป
ตู้มมม-!
การฟัน 1 ครั้งคิมซูโฮก็เปิดคุกและปาร์คฮันโฮก็ได้รับการปลดปล่อย
“อ้า ขอบคุณพระเจ้า คุณติดอยู่ที่นี่ได้ยังไง รีบออกไป”
ยุนซึงอาปัดฝุ่นออกจากร่างกายของ ปาร์คฮันโฮ
“คุณสบายดีไหม?”
คิมซูโฮถามอย่างกังวล แต่ปาร์คฮันโฮไม่ตอบ เขาจ้องที่ ยุนซึงอา และ คิมซูโฮ ด้วยใบหน้าที่ไม่อาจคาดเดา
“…ผู้อาวุโส? ผมหมายถึงประธาน เกิดอะไรขึ้น”
ปาร์คฮันโฮ เงียบไป ความรู้สึกที่น่ากลัวจากรางสังหรฌ์ปกคลุมพวกเขา โดยปกติแล้วปาร์คฮันโฮใจดีและอ่อนโยน แต่ตอนนี้เขาดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย มีบางอย่างเกี่ยวกับเขาเป็นลางไม่ดี
ยุนซึงอาถอยออกไปอย่างช้าๆ
ตู้มมมมม
แต่ก็มีบางอย่างวิ่งเข้าหาเธอ ฮีโร่ที่คิมซูโฮปล่อยออกมานั้นล้อมรอบทั้งคู่เอาไว้แล้ว
“…ประธานปาร์คฮันโฮ?”
คิมซูโฮพึมพำในขณะที่เขาจับดาบของเขาโดยสัญชาตญาณ เขาคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้
“โอ้ ใช่ สวัสดีฉันเดาว่าพวกเธอ 2 คนมาที่นี่เพื่อช่วยฉัน”
ในที่สุดปาร์คฮันโฮก็พูด ไม่มีคำใบ้ในคำตอบที่ไม่สนใจของเขา
ลางสังหรณ์บางอย่างปรากฏในจิตใจของยุนซึงอา เธอพูดพยายามที่จะระงับความสงสัยของเธอ
“ใช่. พวกเรามาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตคุณผู้อาวุโส คุณก็รู้เหมือนครั้งแล้วคุณช่วยฉันเอาไว้ ครั้งนี้….”
“หืมมม ฉันเข้าใจแล้ว.”
ปาร์คฮันโฮพยักหน้า
อย่างไรก็ตามทันใดนั้นพลังเวทมนต์สีโลหะก็ปรากฏขึ้นมารอบตัวเขา
“แต่…เธอไม่จำเป็นต้องทำ”
พลังเวทมนต์ของ ปาร์คฮันโฮ นั้นแข็งแกร่งที่สุดในโลก เขามีคุณสมบัติ
‘ไม่มีวันแตกสลาย’ ที่หายากมาก ปาร์คฮันโฮผู้ซึ่งยืนอยู่แถวหน้าเพื่อปกป้องพันธมิตรของเขาเสมอคือฮีโร่ที่คนอื่นๆให้ความเคารพและพึ่งพา
“…ซูโฮ ชักดาบออกมา”
แต่ในปัจจุบันมีบางอย่างที่แตกต่างเกี่ยวกับ ปาร์คฮันโฮ บางสิ่งเกี่ยวกับเขาเปลี่ยนไป ยุนซึงอากัดฟันและชักดาบออกมา
“ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่”
ปาร์คฮันโฮ พูดเบาๆ
ตู้มมมมมมมมมมม…
ทันใดนั้นเสียงดังกึกก้องก็ดังขึ้นมาจากเพดานของคุกใต้ดิน