ตอนที่ 578 รางวัล
“เหรอลูก ลั่วอิงของพวกเราเก่งที่สุดเลย อยากให้พ่อให้รางวัลอะไรล่ะ” ในเมื่อลูกขยันขนาดนี้ก็ต้องให้รางวัลกันหน่อย
“ใช่ บอกมาเลย แม่ก็จะให้ของขวัญลูกเป็นรางวัล ลูกบอกมาเลยว่าอยากได้อะไร”
“คุณแม่คะ หนูอยากได้น้องสาวค่ะ หนูจะได้ถักผมเปียให้น้อง ให้น้องใส่เสื้อผ้าน่ารักๆ และจะได้เล่นกับน้องด้วย”
ตอนนี้สำหรับเสี่ยวอวี่แล้วลั่วอิงไม่ได้ชื่นชอบเหมือนเมื่อก่อน เธออยากเล่นตุ๊กตา เสี่ยวอวี่เล่นรถแข่ง เธออยากนั่งเล่นเงียบๆ แต่เสี่ยวอวี่วิ่งซนไปมา ดังนั้นเธอจึงคิดว่าตอนนี้น้องสาวดีกว่าน้องชาย
“เมื่อก่อนลูกอยากได้น้องชายไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้เปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ เสี่ยวอวี่ไม่ดีเหรอ”
“น้องชายไม่ใช่ไม่ดี แต่น้องชายไม่ยอมเล่นของที่หนูชอบเล่น ไม่เหมือนน้องสาว พวกเราเป็นผู้หญิงก็ต้องเล่นของเหมือนกันอยู่แล้ว” นี่คือความคิดของลั่วอิง ทำให้ถังโจวโจวถึงกับยิ้มออกมา
“เรื่องนี้แม่ก็ตัดสินใจไม่ได้ ถ้าเป็นน้องชายอีกจะทำยังไง” ถังโจวโจวก็ไม่สามารถควบคุมได้ ถึงแม้เธอเองก็อยากได้ลูกสาวมาก แต่ถ้าคลอดลูกชายมาแล้วลั่วอิงจะไม่เสียใจเหรอ
“คลอดน้องสาวไม่ได้เหรอคะ” ตอนนี้ในใจของลั่วอิงนั้นคิดมาตลอดว่าถังโจวโจวน่ารักมาก เหมือนครั้งก่อน เธออยากได้น้องชาย ถึงแม้เมื่อก่อนถังโจวโจวหายไปสองปี แต่เมื่อเจอกันอีกครั้งน้องชายก็ออกมาแล้ว
ดังนั้นเธอจึงคิดว่าครั้งนี้คำร้องขอของเธอจะต้องเป็นจริงแน่ ที่ไหนได้กลับยังไม่สามารถรับประกันได้
“ยังไม่รู้เลย ลูกรีบบอกมาเร็วว่าอยากได้อะไร ดูสิว่าพ่อของลูกให้ไหม” ถังโจวโจวผลักปัญหายากนี้ไปให้ลั่วเซ่าเชินแทน เธอไม่อยากพูดเรื่องน้องชายน้องสาวอีก
“อ้อ หนูอยากไปเที่ยวกับคุณพ่อคุณแม่ค่ะ” นี่ก็ถือว่าเป็นอีกความปรารถนาของลั่วอิง ตอนลั่วเซ่าเชินไปฮันนีมูนก็ไม่พาเธอไป ทำให้เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอด
“เรื่องนี้ง่ายมาก รอให้แม่คลอดน้องก่อน มีเวลาว่างจะพาไปนะ” เรื่องนี้ลั่วเซ่าเชินสามารถตอบได้
“ไม่มีเรื่องอื่นแล้วเหรอ” หรือลั่วอิงจะมีความปรารถนาแค่สองอย่างเท่านั้น เรื่องแรกก็ตัดสินใจไม่ได้ อีกเรื่องก็ต้องรอเวลา
“หรือแม่ซื้อของขวัญให้ไหม ลูกอยากได้อะไร ตุ๊กตาหมีไหม”
“เอ่อ ไม่เอาค่ะ ตุ๊กตาหมีหนูมีแล้ว ไม่เอาแล้วค่ะ” วันเกิดในทุกปี พ่อมักจะให้ตุ๊กตาหมี และปกติก็ได้แต่ตุ๊กตาหมี
ถังโจวโจวมองลั่วอิงครั้งหนึ่ง วันนี้ลั่วอิงเป็นอะไรไป แม้จะให้ของขวัญก็ไม่เห็นจะชอบใจ หรือมีใครรังแกที่โรงเรียน
แต่ก็ไม่น่าใช่ ต้องรู้ว่าถ้าครูเหวินชอบเซ่าเซินก็ต้องดีต่อลั่วอิงด้วย เพราะเธอเป็นลูกของเซ่าเซิน ทำดีกับเธอจึงจะเป็นผลดีที่สุด
ถ้าไม่ใช่ครูเหวินหรือเป็นเพื่อนร่วมห้องเหรอ แล้วใครกันล่ะ “ลูกรัก ลูกอยู่โรงเรียนแล้วไม่มีความสุขรึเปล่า”
“เปล่านี่ค่ะ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว เหมือนกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง ความสงสัยในใจของถังโจวโจวยิ่งเพิ่มพูนขึ้น “ไม่มีจริงๆ เหรอ”
“แม่คะ ไม่มีจริงๆ ค่ะ ไม่ต้องถามแล้วละค่ะ” เหมือนลูกจะเริ่มหงุดหงิดแล้ว ถังโจวโจวหยุดถามทันที เพราะกลัวว่าจะพูดทำร้ายจิตใจเธอให้เธอเสียใจ
“ลั่วอิง มีปัญหาอะไรก็บอกพ่อกับแม่ได้นะ พวกเราอยู่ข้างลูกเสมอ ตอนนี้ลูกไม่อยากพูด พ่อก็จะไม่บังคับ” เห็นตาถังโจวโจวเริ่มแดง ลั่วเซ่าเชินก็รู้ว่าเธอกำลังพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
“แม่คะ ขอโทษค่ะ เมื่อกี้หนูผิดไปแล้ว หนูไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อลั่วเซ่าเชินพูดออกมา ลั่วอิงก็รู้ว่าตัวเองทำเกินไป ดูเหมือนตาถังโจวโจวเริ่มแดงแล้ว ดูก็รู้ว่าแม่เป็นห่วงเธอ
ตอนที่ 579 ของขวัญแห่งความกังวล
“ไม่เป็นไร ลั่วอิง พ่อกับแม่แค่เป็นห่วงลูก ไม่ได้จะบังคับให้ลูกเล่านะ ถ้าลูกไม่อยากเล่า พวกเราก็จะไม่ทำให้ลูกลำบากใจ” เด็กที่เติบโตขึ้นย่อมมีความคิดเป็นของตัวเอง หลายครั้งมีบางอย่างที่เธอสามารถอธิบายได้ช้าๆ และไม่บังคับลั่วอิง
ไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่เต็มใจและทำให้มันแย่ลง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ถังโจวโจวและลั่วเซ่าเชินอยากเห็น
“แม่คะ หนูไม่ได้มีปัญหาที่โรงเรียนจริงๆ นะคะ แค่ไม่อยากไปโรงเรียน” ในที่สุดลั่วอิงก็ยอมพูดความในใจของตัวเองออกมา แต่คำพูดนี้กลับทำให้ถังโจวโจวและลั่วเซ่าเชินตกใจ
ย้ายโรงเรียนอีกที่หนึ่งสำหรับลั่วเซ่าเชินแล้วไม่ใช่เรื่องยาก แต่ที่สำคัญคือทำไมลูกสาวถึงมีความคิดอย่างนี้ นี่เป็นสิ่งที่ลั่วเซ่าเชินและถังโจวโจวไม่เข้าใจ
“ทำไมถึงอยากย้ายโรงเรียนล่ะลูก” ลั่วเซ่าเชินจดจำเรื่องนี้ไว้ในใจแล้ว เรื่องที่สามารถทำให้ลูกสาวของเขาคิดแบบนี้ได้ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ไม่อย่างนั้นจู่ๆ จะมีความคิดแบบนี้ได้ยังไง
แต่เมื่อถามถึงสาเหตุ ลั่วอิงกลับเอาแต่ปิดปากเงียบไม่ยอมพูดเหตุผลออกมา เธอไม่พูดออกมา ถังโจวโจวกับลั่วเซ่าเชินก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นสาเหตุอะไรได้
“เอาล่ะ ถ้าลูกไม่อยากพูดไม่เป็นไร เดี๋ยวลูกอยากพูดเมื่อไหร่ค่อยพูดนะ”
ลั่วเซ่าเชินจอดรถในโรงรถ ทั้งสามคนลงจากรถและเข้าไปในบ้าน “แม่คะ น้องชายจะกลับมาตอนไหน” เสี่ยวอวี่ยังอยู่ที่บ้านตระกูลลั่ว ลั่วอิงเองก็คิดถึงเขา
“เมื่อกี้ลูกยังเพิ่งอยากได้น้องสาวอยู่เลย ทำไมคิดถึงน้องชายอีกแล้ว รอให้ปิดเทอมแล้ว เดี๋ยวจะไปส่งลูกที่บ้านคุณปู่คุณย่าเอาไหม” ถังโจวโจวลูบหัวลั่วอิง ให้เธอวางกระเป๋านักเรียน
“หนูไม่อยากไปหาคุณปู่คุณย่าค่ะ ให้น้องชายกลับมาได้ไหมคะ” ลั่วอิงพูด เธอยังคงจำทัศนคติของคุณพ่อลั่วคุณแม่ลั่วที่มีต่อเธอได้และกลัวว่าครั้งนี้ก็จะเปลี่ยนแปลงไม่ได้เหมือนเดิม
“ได้สิ เดี๋ยวอีกไม่กี่วัน พอถึงวันเกิดของน้องชายแล้วน้องชายก็จะกลับมา”
“แม่คะ ถ้าอย่างนั้นหนูจะเตรียมของขวัญอะไรให้น้องชายดีคะ” ช่วงนี้ลั่วอิงเอาแต่กลุ้มใจกับเรื่องนี้ ของบางอย่างที่เธอจะให้ตอนนี้เธอก็เล่นไม่ได้ แต่ของบางอย่างเงินของเธอก็ไม่พอ มันเป็นช่วงเวลาที่ลั่วอิงคิดไม่ตก
“แค่ลูกให้ แม่เชื่อว่าเสี่ยวอวี่จะชอบทั้งนั้น ลูกแค่ให้สิ่งที่ลูกอยากให้เขาที่สุด ในใจลูกไม่มีคิดเอาไว้บ้างเหรอ”
เด็กเล็กๆ ไร้เดียงสา แค่ถึงวันเกิด อยากให้ของขวัญวันเกิดน้องชายยังคิดตั้งนาน แต่ถังโจวโจวก็ดีใจ นี่แสดงว่าในใจลั่วอิงมีเสี่ยวอวี่ถึงคิดแทนเขาแบบนี้
“แต่สิ่งที่หนูอยากให้ตอนนี้เขามีหมดแล้วนี่คะ” ลั่วอิงก็อยากให้สิ่งที่ตอนนี้เสี่ยวอวี่เล่นได้ อยากให้เขาดีใจ ไม่อย่างนั้นเธอก็คิดได้ตั้งนานแล้ว
“ตอนนี้เขาเล่นอะไรไม่ได้มาก ไม่เป็นไร รอให้เขาโตก่อนแล้วเขาก็จะเล่นได้เอง ลูกเตรียมตอนนี้ ต่อไปค่อยบอกเขาว่าสิ่งนี้พี่สาวให้ตอนไหน ลูกว่าดีไหม”
“ใช่แล้ว ยังไงตอนนี้เสี่ยวอวี่ก็ยังเล็ก เล่นอะไรมากไม่ได้ เดี๋ยวพอเขาโตลูกก็บอกเขา ตอนนั้นเขาจะไม่ชอบได้ยังไง” ลั่วเซ่าเชินพูดขึ้น และคำพูดของลั่วอิงก็ทำให้เขาค่อนข้างปลื้มใจ
“แบบนี้ได้ไหม” ในมุมมองโลกของลั่วอิง แน่นอนมันเป็นเรื่องที่ดีที่จะมอบของขวัญให้คนอื่น ตอนนี้ที่ดีที่สุดคือใช้ได้และรอได้
“ได้แน่นอนสิลูก เมื่อก่อนคุณน้าหลินเหยาให้ของขวัญลูก ตอนนี้ลูกได้ใช้รึยังล่ะ มีของบางอย่างที่ต้องให้ลูกโตก่อนแล้วถึงจะใช้ได้ แต่ของบางอย่างก็ใช้ได้ตั้งแต่ตอนนี้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ไปนะ”
ถังโจวโจวลูบหัวลั่วอิง ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจไหม แต่เธอก็พูดไปชัดเจนแล้ว บางครั้งก็ควรจะปล่อยให้เธอตัดสินเองว่าต้องทำยังไง
“ป้าหลิว อาหารค่ำเตรียมเสร็จแล้วรึยังคะ”