ตอนที่ 701 แข่งม้ากันเถอะ
ฉากการร่ายรําของนางทําให้ผู้คนแตกตื่น เมื่อเฟิงหยูเฮงยืนขึ้นก็คงหนีไม่พ้นที่คนจะเริ่มคาดเดา นางกําลังจะทําอะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ที่นางรู้สึกว่ามีความจําเป็นเร่งด่วนในการแสดงเดี่ยว ? สวรรค์ ใครก็ได้ห้ามนางที !
คราวนี้เฟิงหยูเฮงไว้หน้าอย่างมาก นางไม่ได้ขอให้นางได้รับอนุญาตให้ทําการร่ายรําเดียว อย่างไรก็ตามมันทําให้พวกนางรู้สึกว่ามันแย่กว่าการร่ายรําเดี่ยว “ฮองเฮาข้าคิดว่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูได้แต่ร่ายรํา, ขับร้องและเล่นดนตรีเท่านั้น เราน่าจะเพิ่มการแสดงอื่น ตัวอย่างเช่น…การแข่งม้า !”
บางคนรู้สึกอยากจะหมดสติไปและบางคนก็ต่อสู้ทันที “ไม่ได้เพคะ !”
ฮองเฮาจ้องมองด้วยสายตาที่แหลมคม ดังเช่นที่พระสนมเชียนกล่าวว่า “เจ้ารีบพูด เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นฮองเฮาหรือ ?”
คําพูดเหล่านี้ทําให้บรรดาคุณหนูหวาดกลัวจนคุกเข่า นางคํานับและโขกศีรษะขออภัยซ้ำแล้วซ้ำอีก น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจนาง ฮองเฮาจึงถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าพูดถึงวิธีการแข่งแบบไหน ? ฟังดูเป็นเรื่องใหม่”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม และกล่าวว่า “ไม่จําเป็นต้องเตรียมอะไรเป็นพิเศษเพคะ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าทุกคนมุ่งหน้าไปที่ลุ่ม้า แค่แข่งม้าธรรมดาก็ดีเพคะ”
ฮองเฮาพยักหน้า “ข้ารู้สึกว่ามันดีมาก”
จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็หันไปถามบรรดาฮูหยินและคุณหนู “ตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้วที่จะพูด ทุกคนคิดว่าอย่างไร ?”
ครั้งนี้ไม่มีใครพูดหรือแม้แต่ส่งเสียง ในที่สุดบางคนถามอย่างเงียบ ๆ “ทําไมต้องแข่งม้า ? แค่ศิลปะการแสดงไม่ดีหรือเพคะ ?”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า “ไม่ดี ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ทุกคนควรพัฒนาในทุกด้าน ราชวงศ์ต้าชุนเท่านั้นที่สามารถทําสิ่งนี้ได้ล่วงหน้า”
อีกคนกล่าวว่า “แต่จุดประสงค์ของการแข่งม้าคืออะไร ? ที่นี่เราเป็นผู้หญิงทุกคน เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะไปสู่สนามรบในอนาคตเพคะ ?”
เฟิงหยูเฮงยังมีคําตอบ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกข้าว่าอะไรคือจุดที่ต้องแข่งขันขับร้องและร่ายรํา ? พวกเจ้าทุกคนเป็นคุณหนูจากตระกูลของผู้มีอํานาจ เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าจะกลายเป็นนางรําในอนาคต”
ทุกคนส่ายหัว “ไม่แน่นอนเพคะ” นางกล่าวแบบนี้ พวกนางทุกคนคิดถึงคุณหนูที่น่ารัก พวกนางจะกลายเป็นนางรําได้อย่างไร ?
เฟิงหยูเฮงถามอีกครั้ง “เนื่องจากเจ้าจะไม่กลายเป็นนางรํา นั่นหมายความว่าการร่ายรํานั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทําไมเจ้ายังไปเรียนมัน ? ไปถามมารดาของเจ้าหรือผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าในครอบครัวของเจ้า หลังจากแต่งงานกับครอบครัว พวกเขาร่ายรําบ่อยแค่ไหน ? พวกเขาร้องเพลงกันกี่ครั้ง ? พวกเขาเล่นเครื่องดนตรีกันกี่ครั้ง ? ”
ทุกคนพูดไม่ออก บรรดาฮูหยินพวกนั้นใบหน้าเป็นสีแดง การร้องเพลง การร่ายรําและเล่นเครื่องดนตรีเป็นสิ่งที่พวกนางคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาสําหรับผู้หญิงที่จะเรียนรู้ ทําไมเป็นเช่นนั้นเมื่อเฟิงหยูเฮงพูดอย่างนี้ พวกนางดูเหมือนจะไร้จุดประสงค์โดยสิ้นเชิง ? แต่พวกนางมีข้อโต้แย้งอะไร ? มันเป็นอย่างที่นางพูด หลังจากแต่งงานแล้วพวกเขาร่ายรํากี่ครั้ง ? พวกเขาร้องเพลงกี่ครั้ง ? พวกเขาเล่นเครื่องดนตรีกี่ครั้ง ? เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกนางจะบอกเฟิงหยูเฮงว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกนางต้องการทําก่อนแต่งงานเพื่อให้ได้รับความรักจากผู้ชาย ?
มีคนที่คิดแบบนี้แต่ไม่มีใครพูด ในท้ายที่สุดผู้คนที่ต้องการโต้แย้งตัดสินใจหยุด ผลก็คือมันนําไปสู่การเยาะเย้ย “พวกเจ้าคิดถึงผู้ชายมากเกินไป ? ผู้ชายประเภทนี้จะสนใจในการร่ายรํา การร้องเพลง หรือเล่นเครื่องดนตรีของเจ้าเท่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีวันหนึ่งที่เจ้าร่ายรําไม่ได้ ข้าจะบอกเจ้าว่าพวกเขาจะหาคนใหม่ พวกเขาจะมีคนใหม่เข้ามาแทนที่ตําแหน่งเดิมของเจ้า ดังนั้นเจ้าจะเข้าสู่รอบใหม่ของการแข่งขันที่จะไม่เหมือนในอดีต
คําพูดเหล่านี้เพิ่งถูกกล่าวว่าทําให้เกิดการเตือน แต่หลังจากที่คิดดี ๆ แล้ว นางพูดผิดหรือเปล่า ? ทุกสิ่งที่นางพูดนั้นถูกต้อง !
ตามมาทันทีนี้ เพิ่งหยูเฮงกล่าวเพิ่มเติมว่า “องค์หญิงจี่อันไม่รู้ว่าจะร้องเพลง หรือร่ายรําแต่อย่างไร แม้กระนั้นองค์ชายเก้ากับข้าก็มีความรู้สึกที่คล้ายกัน เจ้าคิดว่าองค์ชายเก้านั้นเลวร้ายยิ่งกว่าผู้ชายที่รู้วิธีชื่นชมการร้องเพลงและการร่ายรําหรือไม่ ?”
ใครจะกล้าพยักหน้า ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าพวกนางต้องการพยักหน้า พวกนางไม่สามารถทําได้ ความสําเร็จของชวนเทียนหมิงเป็นที่รู้จักทั้งราชวงศ์ต้าชุน ไม่ต้องพูดถึงการมีส่วนร่วมก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะมีการสู้รบก่อนหน้านี้ องค์ชายเก้าก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย เขาสามารถทําลายข้อตกลงใด ๆ ที่เขาต้องการสําหรับองค์หญิงจี่อันซึ่งสามารถเข้ากับเขาได้ในระดับนี้ พวกนางต้องยอมรับว่าองค์หญิงจี่อันมีความสามารถ
มีบางคนที่รู้สึกไม่สมถะและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นเมื่อองค์หญิงจี่อันกล่าวสิ่งที่ท่านรู้ว่าจะมีประโยชน์ ให้เรารู้วิธีการแข่งม้า จะเป็นประโยชน์กับเราหรือไม่เพคะ ?”
“มันเป็นไปไม่ได้อย่างไร ? ” เฟิงหยูเฮงตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “อย่างน้อยข้าเก่งในการขี่ม้าและศิลปะการต่อสู้ แล้วเจ้าล่ะ ? เจ้าไม่สามารถเป็นนางรําได้ อะไรคือจุดหมายที่เจ้าใช้เวลาทั้งวันในการร้องเพลงและร่ายรํา ?”
มันกลับมาอีกครั้ง ! ทุกคนถอนหายใจ เจ้าเลิกเอ่ยอ้างถึงเรื่องของนางรําได้หรือไม่ ?
ผลลัพธ์คือเฟิงหยูเฮงกล่าวเพิ่มเติม หรือบางทีเจ้าอยากบอกว่าเจ้าสามารถดูแลบ้านได้ จากนั้นมาแข่งขันกับข้า มาดูกันว่าใครทําได้ดีกว่าในการติดตามหนี้ ใครจะดีกว่าด้วยการคํานวณ และใครจะดีกว่าด้วยการวิ่งกลับบ้าน ?”
อีกไม่นานคนก็ไม่พูดอะไรอีกเลย แม้แต่คนที่กล้าพูดออกมาก็เงียบ หนี้นี้จะถูกชําระอย่างไร พวกนางไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกัน ! ทุกสิ่งที่องค์หญิงจี่อันกล่าวนั้นสมเหตุสมผล แต่เหตุผลนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกนางสามารถโต้เถียงได้ ผู้คนที่มีความเชื่อมั่นบางคนอยู่ในสภาพดี แต่คนที่คลั่งไคล้และคุณหนูที่อ่อนแอทางจิตใจได้เริ่มตั้งคําถามกับชีวิตของพวกนางแล้ว มีแม้แต่บางคนที่ตัดสินใจว่าพวกนางจะทุบเครื่องดนตรีเมื่อพวกนางกลับถึงบ้าน พวกนางจะไล่อาจารย์สอนการร่ายรํากลับไป และพวกนางจะไม่เชิญอาจารย์มาอีก พวกนางจะเริ่มเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ขณะที่เรียนรู้ที่จะทําการคํานวณ
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูด บรรยากาศก็ค่อนข้างอึดอัด ในเวลานี้ซวนเทียนเก้อได้ริเริ่มที่จะยืนขึ้นและกล่าวพร้อมกับหัวเราะว่า “องค์หญิงรู้สึกว่าแนวคิดของการแข่งม้าค่อนข้างดี การนั่งที่นี่ทําให้ข้ารู้สึกเมื่อย องค์หญิงเห็นด้วยกับความคิดของการแข่งม้า และยินดีที่จะเข้าร่วม”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและกล่าวกับทุกคนว่า “เจ้าพูดอะไรในระหว่างการร่ายรํา ? องค์หญิงหวู่หยางได้ขึ้นเวทีแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่าองค์หญิงจี่อันมองว่าตัวเองอยู่เหนือองค์หญิงหรูหยาง ตอนนี้องค์หญิงจี่อันจะถามเจ้า องค์หญิงหรูหยางได้กล่าวว่านางจะเข้าร่วมการแข่งม้า เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าคิดว่าตัวเองสูงกว่าองค์หญิงหรูหยาง ? จริง ๆ แล้วคุณหนูในปัจจุบันของตระกูลขุนนางก็ยิ่งดูหมิ่นมากขึ้นเรื่อย ๆ องค์หญิงผู้นี้ไม่รู้วิธีการร่ายรํา แต่ข้าถูกบังคับให้ร่ายรํา ตอนนี้องค์หญิงจี่อันต้องการแข่งม้า ทําไมเจ้าถึงบอกได้ว่าเจ้าไม่ต้องการ ? เจ้ามองสถานะของเจ้าว่าสูงกว่าองค์หญิงจี่อันและองค์หญิงหรูหยางอย่างแท้จริง !”
นี่เรียกว่ากรรม ! มันทําให้พวกนางไม่เพียงพูดไม่ออก แต่มันทําให้พวกนางรู้สึกตกใจ ในเวลานี้เองที่ฮองเฮากล่าวขึ้นว่า “ข้ารู้สึกว่าการแข่งม้าเป็นความคิดที่ดี”
พวกนางจะพูดอะไรอีก นี่ไม่ใช่เรื่องของว่าพวกนางต้องการหรือไม่ พวกนางเชื่อฟังหรือไม่ ดังนั้นทุกคนจึงยืนขึ้นและปฏิบัติตาม “พระองค์พูดถูกเพคะ”
ตั้งแต่นั้นมาก็ออกไปตามทางม้า !
ดังนั้นทุกคนจึงออกจากจัดงานเลี้ยงร้อยดอกไม้ และมุ่งหน้าไปตามทางม้า
ในช่วงเวลานี้คุณหนูได้เริ่มกังวลว่า “เราควรทําอย่างไร ? ข้าสวมชุดออกงานมาวันนี้ ข้าจะขี่ม้าได้อย่างไร ? ”
อีกคนหนึ่งพูดในเสียงที่ทําอะไรไม่ถูก “ใครไม่ใส่ชุดออกงาน ?”
“แต่ข้าไม่รู้ว่าจะขี่ม้าได้อย่างไร ! ข้าไม่เคยขี่มาก่อนเลย !”
“ใครจะรู้วิธีขี่ม้า ใครเคยขี่มาก่อนบ้าง !”
“ถ้าอย่างนั้นเราควรทําอย่างไร ?
ทุกคนเงียบไปสักพักก่อนที่จะมีใครคิดว่า “มีพวกเราหลายคน เราทุกคนไม่สามารถไปแข่งม้าได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีม้าจํานวนมากให้เราขี่ใช่ไหม เมื่อเวลานั้นมาถึงพวกเราจะไม่มีเสียง ไม่มีใครเริ่ม และนางจะไม่ลากเราลงบนม้าอย่างเด็ดขาด”
ความคิดนี้น่าเชื่อถือ ดังนั้นทั้งกลุ่มจึงคิดว่าพวกนางจะเดินช้าลงเล็กน้อย มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะอยู่ให้ห่างไกลจากองค์หญิงจี่อัน มันจะดีที่สุดถ้าพวกนางไม่สามารถมองเห็นนางได้
ภายในฝูงชน เฟิงเฟินไดผสมผสานความเป็นธรรมชาติเข้าด้วยกัน มีบางอย่างที่ต้องการได้รับข้อมูลภายในจากนาง ผลก็คือพวกนางทั้งหมดจะถูกปัดเป่าด้วยคําว่า “ไม่รู้” แต่พวกนางยังสามารถเห็นได้ว่าน้องสาวขององค์หญิงจี่อัน ซึ่งเป็นน้องสาวคนที่สี่ของตระกูลเฟิงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก
มีคนจําได้ว่า “คุณหนูสี่ตระกูลเฟิงดึงดูดความสนใจขององค์ชายหาด้วยการร่ายรําของนางใช่หรือไม่ ? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้และพูดถึงเรื่องนั้นโดยน้องสาวของนาง นางจะต้องรู้สึกไม่ดีใช่หรือไม่ ? ”
แน่นอนเฟิงเฟินใดรู้สึกอนาถ คนอื่นอาจไม่ชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนางกับเฟิงหยูเฮง แต่นางจะทําตัวเองไม่ชัดเจนได้อย่างไร ! ไม่ต้องพูดถึงคําพูดก่อนหน้านี้ของเฟิงหยูเฮงที่อาจไม่ได้พุ่งเป้าไปที่นางโดยตรง แต่แม้ว่าพวกนางจะเป็น แต่ก็ไม่สามารถเป็นปกติได้อีกต่อไป ความสัมพันธ์พี่น้องของพวกนางมาถึงจุดที่พวกนางเกือบจะแตกหักกันต่อหน้าอื่น ๆ การดูถูกเหยียดหยามนี้จะพิจารณาอะไร ? แต่สิ่งที่เพิ่งเป็นไดเป็นห่วงคือ… “เจ้าไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะเรียกชื่อให้ขึ้นไปใช่หรือไม่ ? ” นางถามดงหยิงอย่างเงียบ ๆ “ข้าไม่รู้ว่าจะขี่ม้าอย่างไร แต่นางเกลียดข้า คงหนีไม่พ้นที่นางจะหักหน้าข้าในเวลาเช่นนี้”
ดงหยิ่งคิดเล็กน้อยและปลอบใจนางว่า “เมื่อบ่าวรับใช้คนนี้เห็น นางจะไม่ทํา คุณหนูรองอาจไม่เป็นมิตรที่บ้าน แต่นี่อยู่ข้างนอก ตราบใดที่คุณหนูไม่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะทําให้นางอุ่นเคือง นางจะปกป้องชื่อเสียงของตระกูลเฟิงเจ้าค่ะ”
“ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น !” เชิงเฟินไดไม่ได้มองโลกในแง่ดีเลย นางเคยปะทะกับเฟิงหยูเฮง ด้านนอกมากกว่าหนึ่งครั้ง เมื่อใดที่บุคคลนั้นเคยดูแลตระกูลเฟิง นางเคยดูแลความสัมพันธ์ในครอบครัวเมื่อใด
ทุกคนเดินเป็นเวลาครึ่งชั่วยามก่อนจะถึงลุ่ม้า ฮองเฮาและพระสนมของฮ่องเต้อยู่บนแคร์ไม้และไม่เหนื่อยล้า พวกนางยังไม่ได้ขี่ม้า แต่เพียงเดินเพียงลําพังทิ้งไว้ในสถานะนี้ น่องของพวกนางสั่น พวกนางจะขี่ม้าในภายหลังได้อย่างไร
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนเก้อเป็นคนแรกที่มาถึงสนามม้า ติดตามพวกนางคือกลุ่มฮองเฮา หลังจากนั้นก็คือเพิ่งเซียงหรู สมาชิกของตระกูลเหยา และบรรดาฮูหยิน แต่มองย้อนกลับไปได้ดีมากเป็นคนที่กลัว พวกนางอยู่ไกลและเดินช้า ๆ มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกนาง
เฟิงหยูเองไม่สนใจพวกนางเพียงแต่จะเลือกม้ากับซวนเทียนเก้อ ทั้งสองเลือกม้าที่ดีจากนั้นก็ใส่อานโดยไม่พูดอะไรอีก การเคลื่อนไหวของพวกนางราบรื่นมาก
แม้ว่าซวนเทียนเก้อไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ แต่การขี่ม้าเป็นสิ่งที่เชื้อพระวงศ์ต้องเรียนรู้ตั้งแต่เด็ก นางจะไม่เสียเปรียบ
เมื่อทั้งสองขึ้นขี่ม้าและมองย้อนกลับไปผู้คนก็เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ในที่สุดก็มาถึง อย่างไรก็ตามพวกนางหยุดอยู่ค่อนข้างไกล ไม่ว่าจะพูดอะไรพวกนางก็จะไม่ก้าวไปข้างหน้า
เฟิงหยูเฮงงงงวย “ทําไมพวกเจ้าอยู่ไกล ม้าไม่ได้กินคน พวกเจ้ากลัวอะไร ? ”
ใครกลัวถูกม้ากิน ! ทุกคนบ่นในใจ อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าพูดอย่างชัดเจน
เฟิงหยูเฮงมองคนเหล่านี้ที่ขาดโอกาสสดใส และไม่ต้องกังวล นางเอื้อมมือไปที่แขนเสื้ออย่างช้า ๆ และดึงหนังสือออกมา
“เนื่องจากเจ้าไม่มีความคิดริเริ่มในการก้าวมาข้างหน้า องค์หญิงผู้นี้สามารถใช้วิธีการที่ตรงกว่านี้ในการเชิญพวกเจ้าเข้าร่วมการแข่งขันนี้ จากนั้นทําตามนี้ เราจะขานชื่อ !”