ตอนที่ 704 แทนที่เฟิงหยูเฮง?
คําพูดของหลู่หยานค่อนข้างคลุมเครือ และเสี่ยวหยาไม่สามารถเข้าใจความหมายที่แท้จริงของนางได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่แนะนําตัวเองว่า “ข้าเป็นบ่าวรับใช้ของท่านฮูหยินเหยา ข้าชื่อเสี่ยวหยา คุณหนูกําลังเข้าใจผิดเจ้าค่ะ”
หลู่หยานเข้าใจทันที มันกลับกลายเป็นว่านางทําผิดพลาดจริง ๆ แต่นางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการถอนหายใจ “เจ้าเหมือนกันมากจริง ๆ เจ้าและองค์หญิงจี่อันมีคล้ายกันมาก ไม่น่าแปลกใจที่ฮูหยินเหยาจะเข้าใจผิด แต่..” หลู่หยานคิดอย่างรวดเร็วเนื่องจากความคิดชั่วช้าทุกประเภทปรากฏขึ้น เมื่อนางพูดอีกครั้งนางก็ดูเศร้าใจเล็กน้อยสําหรับเสี่ยวหยา “แม้แต่ฮูหยินเหยาก็บอกว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของนางเอง ดังนั้นแม่นางเองก็ต้องคิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะบุตรสาวของฮูหยินเหยา”
เสี่ยวหยาขมวดคิ้ว “เป็นไปได้อย่างไร ? ข้ามีบิดามารดาของข้าเอง แม้ว่าพวกเขาจะเสียชีวิตไปแล้ว ข้ามั่นใจว่าข้าไม่ใช่บุตรสาวของฮูหยินเหยา ข้าไม่ใช่องค์หญิงจี่อัน ข้าไม่ใช่”
“หืม ทําไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้น ?” หลู่หยานคว้ามือของเสี่ยวหยาโดยไม่มีความคุ้นเคยใด ๆ “ถ้าฮูหยินเหยาบอกว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของนาง ถ้าเช่นนั้นแล้วองค์หญิงจี่อันล่ะ ถ้าฮูหยินเหยาบอกว่านางไม่ใช่ นางก็ไม่ใช่ มีใครบ้างที่รู้จักบุตรสาวของตัวเองดีกว่ามารดา ? คุณหนู ! สิ่งที่น่าประทับใจเกี่ยวกับตัวเจ้าคือใบหน้าของเจ้า ทําไมเจ้าไม่รู้จักทําให้มีคุณค่าและใช้มัน ?”
เสี่ยวหยาสะดุ้งตื่นขึ้นมาและรู้สึกตัวโดยไม่รู้ตัว หลู่หยานเห็นว่านางไม่ได้มีปฏิกิริยามากเกินไปและอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ลองคิดดูสิว่าองค์หญิงจี่อันมีอะไรบ้าง ลองคิดดูว่าเจ้ามีอะไรบ้าง เจ้าสามารถเข้ามาในพระราชวังได้วันนี้อาจเป็นเพราะฮูหยินเหยาเห็นด้วยใช่หรือไม่ ? นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าต้องคิดว่าฮูหยินเหยาสามารถให้อะไรเจ้าได้อีก หากเจ้าต้องการเป็นบุตรสาวของฮูหยินเหยาจริง ๆ เจ้าจะได้รับรางวัลของเจ้าอีกมาก”
หลู่หยานพูดถึงจุดนี้และรอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง อย่างไรก็ตามเสี่ยวหยาถูกตัวแข็งที่อยืนกับที่ คําพูดของหลู่หยานสะท้อนซ้ำ ๆ ในใจของนาง และพวกมันก็ทําร้ายประสาทสัมผัสของนางซ้ำ ๆ ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน เมื่อเหยาซื่อพูดตั้งแต่แรกว่านางเป็นบุตรสาวของนาง นางรู้สึกสับสนและไม่แน่ใจในทันที นางเคยคิดว่าถ้านางเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อ สิ่งทั้งหมดของเฟิงหยูเฮงจะกลายเป็นของนาง ?
แต่เสี่ยวหยาไม่ใช่คนโง่ นางรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ในทันใดนั้นนางก็ตัดความคิดที่ว่านางไม่ควรมี แต่การตัดความคิดนั้นไร้ประโยชน์ นางใช้เวลาทุกวันกับเหยาซื่อ และยิ่งเหยาซื่อเข้าใกล้นางมากเท่าไหร่ เวลาที่พวกนางสนิทสนมกันก็จะสร้างความเข้าใจผิด มันทําให้นางไม่รู้ว่านางเป็นใครอีกแล้ว
เสี่ยวหยาค่อย ๆ รู้ตัวว่านางไม่นิ่งเฉยอีกต่อไป “แทนที่เฟิงหยูเฮง” อีกครั้งแม้ว่าจะไม่สามารถพิจารณาได้ แต่ความตายของบิดามารดาของนางก็กลับมาปรากฏในใจอีกครั้ง สาเหตุและผลกระทบถูกเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีก ในท้ายที่สุดนางก็มาพร้อมกับคํานิยามใหม่ของเฟิงหยูเฮง : ศัตรู !
นางไม่ได้เป็นผู้มีพระคุณอย่างที่มารดาของนางพูด นางเป็นศัตรูแทน
แน่นอนถ้าไม่มีเฟิงหยูเฮงทําหน้าที่เป็นตัวแทนของนาง และหากเฟิงหยูเฮงเข้ามาในคณะมายากลนั้น ตระกูลของนางก็คงไม่ได้พบกับความตายนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเฟิงหยูเฮง นางจะต้องแก้แค้นเฟิงหยูเฮง นางจะแก้แค้นให้กับศัตรูได้อย่างไร ? บางทีสิ่งที่พลาดไปในตอนนี้ก็พูดถูก นางเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อ ด้วยการเป็นบุตรสาวของเหยาซื่อเท่านั้นที่นางจะได้รับตําแหน่งที่สูงขึ้นได้รับการสนับสนุนและสามารถเริ่มวางแผนแก้แค้นได้
ทันใดนั้นความมั่นใจที่บิดเบี้ยวก็ปรากฏขึ้นในใจของเสี่ยวหยา….
เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับไปที่ห้องโถงสวรรค์ เสียงเพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อเห็นว่านางเปลี่ยนชุดก่อนจะกลับไป ผู้คนที่เห็นนางไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ดูแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็มีคนที่ 1 ไม่ใส่ใจมากเกินไป ท้ายที่สุดเฟิงหยูเฮงมักจะมาที่พระราชวัง พระชายาหยุนก็อยู่ในพระราชวัง เช่นกัน การเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดในพระราชวังไม่ใช่เรื่องแปลก
เป็นพระชายาเหวินซวนที่โบกมือให้เฟิงหยูเฮงเมื่อนางกลับมา เรียกเฟิงหยูเฮงกไปหานาง พวกนางก็คุยกันอย่างอบอุ่นเป็นระยะเวลาหนึ่ง หลังจากนั้นนางก็ถามอย่างเงียบๆ “เจ้าเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างท่านแม่ของเจ้าหรือไม่ ?”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่านางกําลังถามถึงเสี่ยวหยา และนางรู้ว่าเหยาซื่อได้รับเทียบเชิญจากพระชายาเหวินซวน แต่นางไม่เห็นว่าเสี่ยวหยาเข้ามาในพระราชวัง นางจึงส่ายหัว “ไม่”
พระชายาเหวินซวนกังวลเล็กน้อย และกล่าวว่า “เหยาซื่อถามข้าเกี่ยวกับเทียบเชิญสําหรับผู้หญิงคนนั้น ไม่มีอะไรที่ข้าทําได้และได้แต่มอบเทียบเชิญให้นาง แต่ในเวลาเดียวกันข้าตัดสินใจที่จะจับตาดูคนที่เข้ามาในพระราชวัง เป็นผลให้ข้ามาที่พระราชวังเร็ว แต่ข้ายังไม่เห็นนางมา ข้ารู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ”
เฟิงหยูเฮงปลอบโยนนาง “ท่านป้าไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ อย่าไปใส่ใจ นับตั้งแต่ท่านแม่ได้รับยาเปลี่ยนวิญญาณ นางเปลี่ยนไปมาก นอกจากนี้ข้าใช้เวลากับนางน้อยเกินไป จื่อหรูก็ออกไปศึกษาเช่นกัน นางแค่หวังว่าจะมีใครบางคนเหมือนอยู่เคียงข้างนาง มันเกิดขึ้นเมื่อเสียวหยาเหมือนข้ามาก นางควร… เป็นเหมือนความหวังของนางเจ้าค่ะ !”
พระชายาเหวินซวนถอนหายใจ นางจับมือของเฟิงหยูเฮง นางกล่าวว่า “เจ้ามักจะคิดถึงคนอื่นอยู่เสมอ มีบางสิ่งที่ข้าไม่ควรพูด แต่เหยาซื่อกับข้าเป็นสหายสนิทมาหลายปีแล้ว เจ้าและเทียนเก้อก็สนิทกันเช่นกัน มันคงจะดีถ้าข้าแค่เก็บมันไว้ในใจ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างรวดเร็ว “อาเฮงคิดเสมอว่าท่านป้าเป็นผู้อาวุโส ในใจของอาเฮงท่านป้าเปรียบเสมือนท่านแม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านป้าพูดได้โดยไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ”
พระชายาเหวินซวนพยักหน้า จากนั้นนางก็กล่าวว่า “นิสัยของเหยาซื่อเปลี่ยนแปลงไปมาก ยาเปลี่ยนวิญญาณเป็นสาเหตุ แต่นอกจากนี้เจ้าไม่เคยคิดเลยว่าการที่ยาพัฒนาไปในทิศทางนี้มันไร้ประโยชน์กับเจ้าอย่างแท้จริงหรือ! เป็นเวลานานแล้วที่ยาเปลี่ยนวิญญาณมีผล อาเฮงเจ้าเป็นหมอเทวดา แหล่งที่มาของอาการปวยของนาง ข้าเข้าใจโดยธรรมชาติ เนื่องจากอาการป่วยเป็นเช่นนี้ เหตุผลนี้จึงไม่ถูกบังคับเกินไปใช่หรือไม่”
คําพูดของพระชายาเหวินซวนนั้นตรงประเด็น และพวกเขาต่างก็นึกถึงเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงสามารถบอกได้ในโลกของหมากินหมา นางสามารถวิ่งเข้าไปในตระกูลเหยา และใครบางคนเช่น พระชายาเหวินซวนซึ่งเป็นผู้อาวุโสที่ดีล้วนเป็นพรอันประเสริฐอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถปกป้องมารดาของนางได้
นางถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวว่า “ ข้ารู้เจ้าค่ะ”
พระชายาเหวินซวนก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน “เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้ารู้ทุกอย่าง แต่เมื่อเจ้ารู้ทุกอย่าง เจ้าควรเตรียมตัวไว้ด้วย เชียนหรู ขึ้นอยู่กับบุคลิกภาพของนางปล่อยให้นางก่อกวนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางเป็นมารดาที่เกิดของเจ้า และเจ้าไม่สามารถทําอะไรกับนางได้มากนัก แต่คนที่อยู่กับเหยาซื่อ นางชื่ออะไร?”
“เสี่ยวหยาเจ้าค่ะ”
“ถูกต้อง เจ้าต้องคิดให้ดีว่าเจ้าจะจัดการกับเสี่ยวหยาได้อย่างไร เจ้าไม่สามารถปล่อยให้นางอยู่เคียงข้างมารดาของเจ้า ให้นางเรียกมารดาของเจ้าว่าท่านแม่ แม้แต่คนนอกอย่างข้าก็รู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยิน เท่าที่ข้าเห็น อาเฮง เจ้าไม่ควรพาผู้หญิงแบบนั้นกลับมาที่เมืองหลวง”
เฟิงหยูเฮงยังรู้สึกไร้ประโยชน์ “เมื่อก่อนข้าไม่อยากพานางกลับมา แต่ข้าเป็นหนี้นาง ที่บิดามารดาของนางเสียชีวิตเพราะข้า ข้าต้องรับผิดชอบดูแลนาง ประการที่สองก็ยังเป็นตามที่องค์ชายเก้ากล่าว นางดูคล้ายกับข้ามาก ข้าต้องพานางกลับมาเพื่อจับตาดูนาง ถ้านางอยู่ด้านนอก ข้ากลัวว่าจะมีปัญหาเจ้าค่ะ”
พระชายาเหวินซวนขมวดคิ้ว นางต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้พูด นางเป็นสมาชิกคนหนึ่งของราชวงศ์ แม้ว่านางจะมีจิตใจที่ใจดี มันก็ขึ้นอยู่กับว่านางเป็นใคร หากเป็นเฟิงหยูเฮง, นางก็ใจดีแต่เมื่อมาถึงเสี่ยวหยา ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะสะท้อนให้เห็นถึงซวนเทียนเก้อ สิ่งแรกที่นางจะทําคือกําจัดเสี่ยวหยา
นางส่ายหัวของนางอย่างไร้ประโยชน์ นางแนะนําเฟิงหยูเฮง “ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าต้องให้ความสําคัญกับเรื่องนี้มากขึ้น” หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางก็กล่าวเสริม “นางได้รับเทียบเชิญที่ทําให้สามารถเข้ามาในพระราชวัง ถ้านางไม่มาก็ไม่เป็นไร หากนางมาและรู้จักสถานะของนาง ข้าสามารถทนได้ แต่ถ้านางมีแรงจูงใจซ่อนอยู่ อาเฮงอย่าตําหนิข้าที่ทําหน้าที่แทนเจ้า”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้ากล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ท่านป้าไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ อาเฮงจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกรังแกจากคนอื่น หากนางต้องการกวนใจ ข้าจะไม่ให้อภัยนางแน่นอน”
เช่นนี้ทั้งสองตกลงในเรื่องนี้ เฟิงหยูเฮงคุยกับนางซักพักก่อนจะกลับไปนั่งที่ หลังจากนั่งนางก็คาดเดาเกี่ยวกับฮ่องเต้ อย่างไรก็ตามนางรู้สึกว่าฮ่องเต้ชรานั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเรื่องหลังจากที่พระชายาหยุนกลับไปที่พระราชวังแล้ว มันก็ไม่เหมือนกับว่าไม่มีการสื่อสารระหว่างคนทั้งสอง แม้ว่าพระชายาหยุนจะไม่ปรากฏตัวในงานเลี้ยงนี้ แต่ก็ชัดเจนว่าอารมณ์ของฮ่องเต้นั้นผ่อนคลายมากขึ้นกว่าในช่วงงานเลี้ยงที่ผ่านมา
นางนั่งข้างซวนเทียนเก้อ เฟิงเซียงหรูก็ถูกดึงไปนั่งข้างนาง แต่ในขณะเดียวกันก็มีอีกคนปรากฏตัว องค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่ ในเวลานี้เขาจับเฟิงเซียงหรูแล้วถามนางว่า “เจ้าเจ็บหรือไม่ ? พูดอะไรสักอย่าง เจ้าใช้ทรงผมเพื่อปกปิดมันไม่ได้หรอก วันนี้ไม่ว่าคุณหนูตระกูลไหนต่างก็แต่งกายสวยงาม เจ้าเป็นคนเดียวที่ทําผมปิดใบหน้าของตัวเองครึ่งหนึ่ง ให้ข้าดูหน่อย เจ้าเจ็บมากหรือไม่ ? อาการบวมนั้นแย่มากหรือไม่”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกถึงความไม่พอใจของเขา นี่เป็นงานเลี้ยงในพระราชวัง นางจึงจําเป็นต้องไว้หน้าองค์ชายหรือนางก็ไม่สามารถพูดเสียงดังเกินไป นางทําได้เพียงบังคับตัวเองให้อดทน และกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “พี่รองเป็นหมอ แม้ว่าข้าต้องการให้ใครซักคนดู มันก็จะเป็นนาง พระองค์มีส่วนร่วมในสิ่งนี้เพื่ออะไรเพคะ ?”
ซวนเทียนตบโต๊ะ “ถ้าเจ้าไม่ให้ข้าดูว่าเจ้าเจ็บมากแค่ไหน ตอนที่ข้าส่งคนไปที่สํานักงานในวันพรุ่งนี้เพื่อตบหน้าผู้หญิงคนนั้น ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางควรถูกตบแรงแค่ไหน ?”
เฟิงเซียงหรูตกตะลึง “อะไรนะ ? พระองค์จะตบหน้าใคร ? ”
“ใครก็ตามที่ตบเจ้า ข้าไปตบคืนให้เจ้า !” ซวนเทียนขี่มองนางราวกับว่าเขากําลังมองคนโง่งม “เซียงหรู เจ้าอาจไม่อยากทํา แต่ข้าจะทํา นางเป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองหลู่ อาจารย์ขององค์ชายผู้สง่างามคนนี้ ใบหน้าที่นางตบไม่ใช่ของเจ้า มันเป็นของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ข้าควรปล่อยนางไปโดยไม่ทําอะไรเลยหรือ ?”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าตรรกะนี้ค่อนข้างแปลก “คนที่ถูกตบนั้นคือข้า มันกลับกลายเป็นพระองค์ได้อย่างไร ? ”
“นั่นคือเหตุผล หากเจ้าไม่เข้าใจ มันเป็นเพราะสมองที่โง่งม” ซวนเทียนยี่ไม่มีความอดทนและปล่อยมือจากเฟิงเซียงหรู เขาบัดผมออกเพื่อดูใบหน้าที่บวม เมื่อเห็นมัน เขาอดไม่ได้ที่จะหดหู่ใจ “มันบวมมาก แต่เจ้าทําราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เฟิงเซียงหรูทําอะไรไม่ถูก “ข้าประคบน้ำแข็งแล้ว มันดีกว่าเดิมมาก”
“แล้วจะเป็นอย่างไรเมื่อมันไม่ดีขึ้น ?” ซวนเทียนยี่โกรธมาก “ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้รับการชดเชยจากเขามากพอ
เฟิงเซียงหรูตกตะลึงอีกครั้ง “พระองค์เรียกร้องค่าชดเชย ? ” นางจําได้ว่าพี่รองของนางต้องการได้รับค่าชดเชยสําหรับไข่มุก !
“ไร้สาระ !” ซวนเทียนจ้องที่นางแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “แค่รอดู ข้าจะช่วยให้เจ้าได้รับการชดใช้ที่ดี ด้วยสิ่งนี้ เซียงหรู เจ้าจะสามารถเดินไปพร้อมกับเชิดหน้าของเจ้า”
เซียงหรูผิดหวัง “พระองค์เป็นใคร? นอกจากนี้ทําไมข้าต้องเดินเชิดหน้า ? ข้าเคยฆ่าใครหรือเป็นคนจุดไฟ หรือร้านปักของข้ามีการเสียภาษีหรือไม่ ? ทําไมข้าไม่สามารถเดินโดยที่ต้องก้มหัวลง
น่าเสียดายที่ซวนเทียนยี่ไม่สนใจนาง และพูดกับบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่อยู่ข้างเขา “ไปพาเจ้าเมืองหล่มาที่นี่เพื่อพบองค์ชายผู้นี้”