1866 vs 1867 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1866
ฉินมั่วตัวแข็งอีกครั้ง มือและขาพลอยแข็งทื่อไปด้วย เขาไม่เคยมีสีหน้าแบบวันนี้มาก่อน
ทว่าตัวก่อเรื่องกลับไม่เป็นเช่นนั้น โดยเอนหลังแล้วยกมือสาดน้ำในอ่างเข้าตัว ใบหน้าเล็กๆ โดนไอร้อนบ่มจนแดงเล็กน้อย ดูนุ่มนิ่มแถมยังมีความสุข “มั่วมั่ว น้ำในอ่างของเธอห๊อม หอม ใส่นมลงไปด้วยใช่ไหม? มิน่าล่ะ เธอถึงได้ขาวขนาดนี้ เพราะอาบน้ำนมนี่เอง เจ้าหญิงอย่างพวกเธอนี่เหมือนกันหมดเลยเนอะ ได้แช่น้ำแบบนี้สบายจัง จริงป่ะ?”
ฉินมั่วพยายามข่มความวู่วามที่จะถามอีกฝ่ายว่า ที่พูดถึงเจ้าหญิงอย่างพวกเธอนี่ มันหมายความว่าไง ทั้งยังพยายามอยู่ให้ห่างๆ ไม่ให้โดนตัวกันเลยจะดีที่สุด
ป๋อจิ่วย่อมมองอาการต่อต้านของอีกฝ่ายออก จึงไม่เข้าใจอย่างแรง “มั่วมั่ว จะอายก็ต้องมีขอบเขตกันบ้าง ฉันอยู่ห่างจากเธอขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอยังถอยหลังอีก เดี๋ยวจะหงายหลังนะ” ว่าแล้วเธอก็ขยับ
ฉินมั่วเอ่ยปากทันทีที่เห็น เสียงพ่อหนูน้อยไม่น่าเกรงขามเหมือนตอนโตก็จริง แต่ยังแฝงแววตักเตือนหนักๆ “เธออย่าเข้ามานะ”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้วรีบชูมือทั้งสองขึ้น สื่อความหมายว่าเข้าใจดี ไม่ว่าเธอพูดอะไร ฉันจะทำตามหมด อย่าปฏิเสธฉันอย่างนี้สิ”
สภาพจิตใจของฉินมั่วในเวลานี้คงเป็นที่รู้กันดี เขาถอยหลังทีละก้าว ทีละก้าว ไม่น่าใจอ่อนกับยัยเสือน้อยนี่เลย หากให้โอกาสเขาใหม่ล่ะก็ เขาจะต้องโยนเธอออกไปแน่นอน แสงไฟบ้านเธอสว่างหรือไม่ก็ช่าง
ป๋อจิ่วไม่รู้ว่าสัตว์เลี้ยงที่อยากอุ้มกลับไปเลี้ยงที่บ้านคิดอย่างไร ยังไงเสียต้องพยายามหาทางสนิทกันให้มากขึ้นให้ได้ เธอเอียงศีรษะอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยิ้มหวานให้ “มั่วมั่ว ฉันถูหลังให้เธอนะ ฉันถูหลังเก่งนะเออ”
“ไม่ต้อง” ฉินมั่วแทบจะปฏิเสธในวินาทีถัดมาทันที
เป็นครั้งแรกที่ป๋อจิ่วได้พบกับเด็กที่เข้าใกล้ด้วยยากขนาดนี้ เฮ้อ แต่ก็สวยมากจริงๆ ป๋อจิ่วบอกตัวเองแบบนี้ แล้ววักน้ำเข้าตัวอีก ไม่เพียงเท่านั้น เธอหันไปบีบสบู่ใส่มือตัวเอง เพื่อให้ตัวเองดูสะอาดเหมือนเจ้าหญิงน้อย จะว่าไปเด็กอายุน้อยขนาดนี้ จะอาบน้ำเองก็ย่อมไม่คล่องแคล่วอยู่แล้ว ป๋อจิ่วก็เช่นกัน เธอเงอะๆ งะๆ เริ่มถูกท่อนแขนและขา ราวกับกระทำงานยิ่งใหญ่สำเร็จ ซึ่งฉินมั่วมองดูตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่แค่เหลือบมอง เพื่อป้องกันไม่ให้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น เขาจึงเบือนสายตาไปมองที่อื่น
เวลานี้ยัยเสือน้อยสงบลงแล้ว เขาจะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ แถมยังลุกไม่ได้อีก เพราะหากลุกย่อมต้องเผชิญหน้ากับความอิหลักอิเหลื่อแน่ หากแต่คุณชายฉินในเวลานี้ ต่อให้จิตใจเป็นผู้ใหญ่แค่ไหนก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดี เขาแคร์เรื่องแบบนี้เอามาก แต่ด้วยความที่ฝึกนิสัยบางอย่างมาตั้งแต่เด็กจนโต เขาจึงดูสูงส่งมาตั้งแต่เด็กจนโตทุกสถานการณ์ ไม่วู่วามใจร้อน ทำเหมือนจะรอให้ยัยเสือน้อยจอมซื่อบื้ออาบน้ำเสร็จก่อน ถึงจะยอมลุกขึ้น ซึ่งนี่เป็นวิธีเดียวที่ฉินมั่วคิดออก เพราะเขาจะลุกขึ้นทั้งอย่างนี้ไม่ได้ มีหวังถูกคนเห็นหมด แต่ยัยนั่นก็โง่หลือเกิน มาถึงขั้นนี้แล้วยังดูไม่ออกอีกว่าเขาเป็นชายหรือหญิง เอาแต่วักน้ำเล่นอยู่นั่น นัยน์ตาคู่โตของเธอทำให้รู้สึกอยู่ร่ำไปว่าเจ้าตัวอยากจะก่อเรื่องวุ่นวาย
…………………………………..
ตอนที่ 1867
“มั่วมั่ว ฉันอาบเสร็จแล้ว เธอก็น่าจะอาบเสร็จแล้วใช่ไหม” ป๋อจิ่วตัวน้อยบิดผ้าขนหนูในมือ “ให้ฉันเช็ดหัวให้เธอนะ แล้วเราค่อยออกไปพร้อมกัน”
ฉินมั่วสูดลมหายใจลึก รู้ว่าเธอไม่มีวันสงบเสงี่ยมต่อไปแน่ “ไม่ต้อง เธอออกไปก่อน”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้ว มองดูใบหน้าที่มีเหงื่อผุดบางๆ ของเพื่อน ซึ่งเป็นผลมาจากไอน้ำร้อน เวลานี้ฉินมั่วสวยเป็นพิเศษ เรียวปากบางเหมือนกลีบดอกไม้ เครื่องหน้าสวยเหมือนตุ๊กตาฝรั่ง เส้นผมสีดำเปียกชื้นแนบหลังหูอย่างอ่อนโยน เห็นแล้วป๋อจิ่วรู้สึกคันหัวใจ อยากกอด แต่ทำไม่ได้ เธอจะต้องควบคุมตัวเองไว้ เดี๋ยวทำให้เจ้าหญิงน้อยตกใจแล้วจะแย่เอา แต่ท่าทางเจ้าหญิงน้อยผิดปกติเหมือนใกล้จะเป็นลม ป๋อจิ่วฉลาดจะตาย เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้ก็ก้าวเท้ายาวเข้าไปหา
ฉินมั่วรู้เหมือนกันว่าตัวเองอยู่ในอ่างน้ำนานเกินไป ลมหายใจไม่ค่อยจะปกติ แต่เขาไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นที่จะเป็นลม ทว่าป๋อจิ่วที่เอ็นดูสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตนเองกลับไม่คิดเช่นนั้น “มั่วมั่ว ตอนนี้เธอหายใจไม่สะดวกใช่ไหม ตอนที่ฉันไปแช่บ่อน้ำร้อนที่ภูเขาหิมะก็เป็นแบบนี้แหละ เธอไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวฉันจะอุ้มเธอออกไป”
อุ้ม เขา ออก ไป เนี่ย นะ!
อุ้ม?
ฉินมั่วจะตอบตกลงได้อย่างไร ข้างป๋อจิ่วเห็นสีหน้าของเจ้าหญิงน้อย พลอยคิดไปว่าอีกฝ่ายคงกำลังหยิ่งระคนเขินอาย จึงไม่เปิดโอกาสปฏิเสธ ปราดเข้าไปอุ้มตัวฉินมั่วผู้อ่อนแอด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิงทันที
น้ำกระเซ็นไปทั่ว!
เวลานั้น ฉินมั่วยังเบิกตากว้าง เขาประเมินความสามารถด้านก่อเรื่องของยัยเสือน้อยต่ำไปจริงๆ! ทางด้านป๋อจิ่วยังอยากแสดงความแข็งแกร่งของความเป็นลูกผู้ชายของตัวเองเพื่อจะได้รับการไว้วางใจจากเจ้าหญิงน้อย เธอยืดตัวแล้วอุ้มตัวเขาออกไป ทว่าเมื่อเธออุ้มมั่วมั่วขึ้นมา กลับต้องเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น!
เอ่อ มันเหมือนจะเป็น… ป๋อจิ่วตะลึงงันไปหมด มองดูคนในอ้อมแขน แล้วเลื่อนมาจ้องหน้า ก่อนจะมองดูตัวเอง
เวลานั้นเหมือนจะเข้าใจทันที ศีรษะน้อยๆ ฉลาดขึ้นทันควัน เสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้นอีกครั้ง ป๋อจิ่วปล่อยมือออก เด็กน้อยทั้งสองกลับไปอยู่ในอ่างน้ำอีกครั้ง หน้าของฉินมั่วเปื้อนน้ำไปหมด ป๋อจิ่วก็เช่นกัน แต่ฝ่ายหลังค่อนไปทางติดพิรุธ “มั่วมั่ว เธอเชื่อไหมว่า มันเป็นความเข้าใจผิด มันเป็นความเข้าใจผิดตั้งแต่ต้นจนจบเลยทีเดียว”
เวลานี้ฉินมั่วไม่อยากพูดอะไร ใบหน้าเขาเย็นชาเหมือนเจ้าชายน้อยเลยทีเดียว ป๋อจิ่วยกมือขวาขึ้น เฉไฉหน้าตาย “เมื่อกี้ฉันไม่เห็นอะไรเลย”
ฉินมั่วหัวเราะหยัน “ไม่เห็นเหรอว่ามือเธอไปโดนอะไร?”
แหม มันก็อธิบายยาก ต่อให้ป๋อจิ่วน้อยในวัยห้าขวบจะเจ้าเล่ห์อย่างไร ก็ย่อมไม่กล้าใช้เล่ห์กลหลังจากที่เห็นอีกฝ่ายโป๊จนหมดตัว ก็แค่ ใครจะคิดล่ะว่าเจ้าหญิงน้อยที่สวยขนาดนี้จะกลายเป็นผู้ชายไปได้
ทำไมถึงเป็นผู้ชายไปได้นะ?
ป๋อจิ่วคิดมาถึงตรงนี้ก็ยิ่งไม่ยอม ร่างเล็กๆ ตรงเข้าไปหา
แต่เมื่อจับความคิดอีกฝ่ายได้ ฉินมั่วหรี่ตาลงพลางเอ่ยเตือน “ป๋อ เสียว จิ่ว”
“ฉันแค่อยากจะดูให้มั่นใจ” ป๋อจิ่วน้อยลูบหัวตัวเอง ราวกับรู้สึกไม่ดี
เรื่องแบบนี้ยังจะกล้าดูให้มั่นใจอีกเหรอ! ไม่รู้ว่าฉินมั่วหายใจลึกๆ เข้าไปกี่ครั้งแล้ว!
…………………………………………………