เสียงขับขานของวิญญาณทั้งสามสะท้อนไปทั่วท้องฟ้า ผืนนภามืดมิด ลมปีศาจที่หอบมาจากแห่งหนใดไม่มีผู้ใดทราบ กรรโชกเข้าสู่ดินแดนแห่งนั้นในทันที ลมนั้นทำให้หมอกสีดำอันกำเนิดจากวัตถุเวทแห่งความมืดปั่นป่วน และเข้าปกคลุมทุกแห่งหน!
หมอกกระจายตัวเข้าปกคลุมทุกพื้นผิวของดาวอังคารอย่างรวดเร็ว มันกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยว ทุกคนจ้องมองท้องฟ้ารอบหวังเป่าเล่อที่กลายสภาพเป็นทะเลหมอกสีดำ!
มันคือทะเลหมอกแห่งความตายที่พวยพุ่งออกจากโลกแห่งความตายใต้พิภพ หรืออีกนามหนึ่งก็คือทะเลแห่งความมืด!
ทะเลแห่งความมืดเข้าครอบครองทั้งท้องฟ้าและผืนดิน คลื่นแรงซัดโหมไปทั่วดาว จนดาวอังคารทั้งดวงกลายเป็นเพียงภาพเงาทรงกลม เปลวไฟสีดำในกายหวังเป่าเล่อรุนแรงขึ้น หากการเกิดใหม่ขึ้นอยู่กับประภาคารแล้วละก็ ไฟในกายของชายหนุ่มก็เปรียบเสมือนเชื้อเพลิงในตะเกียงที่ส่องให้ประภาคารสว่างไสว เปลวเพลิงเย็นเยือกที่เผาไหม้ได้ทุกสิ่ง อัดแน่นไปด้วยพลังอันแสนยิ่งใหญ่แห่งจักรวาล
เปลวเพลิงมรณะปลุกให้ทะเลแห่งความมืดปล่อยพลังอีกครั้ง คลื่นพลังปราณโหมไปข้างหน้าเต็มกำลัง ซัดเข้าใส่ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันหมายทำลายเขาให้สิ้นซาก!
สายฟ้าฟาดลงมาอีกครั้งด้วยเสียงกึกก้องน่าหวาดหวั่น!
ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหนีทะเลแห่งความมืดไปให้ได้ พลังของมันยิ่งใหญ่มากเสียจนทำให้ดาวทั้งดวงสั่นสะเทือน แต่ก็ไม่เป็นผล ความตื่นตระหนกและความสิ้นหวังเข้าเกาะกุมจิตใจของเขา ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันกรีดร้อง เขาดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้หลุดพ้น พยายามสุดความสามารถที่จะสู้กลับ
คลื่นทะเลแห่งความมืดสูงตระหง่านเหมือนเสาค้ำฟ้า พร้อมซัดลงเบื้องล่างเพื่อทำให้ทุกสิ่งดำดิ่งสู่ความมืดมน ขณะคลื่นยักษ์ทมิฬกำลังจะกระแทกใส่ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรัน ชายชราก็ระเบิดใบหน้าทุกหน้าบนร่างของตนเองออก อันเป็นความพยายามสุดท้ายที่จะป้องกันตัวเอง เขาเปรียบเสมือนฟองสบู่ที่สิ้นหวัง เปราะบาง พร้อมจะแตกสลายตลอดเวลา!
แรงระเบิดจากใบหน้าทั้งหมดส่งผลกระทบมหาศาลต่อร่างกายของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรัน เลือดไหลทะลักออกจากริมฝีปาก ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิงพัดกระจายไปในอากาศ เสื้อผ้าขาดวิ่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความสิ้นหวังและความบ้าคลั่ง เสียงของเขาดุดัน อัดแน่นไปด้วยความเกลียดและชิงชัง
“หวังเป่าเล่อ ข้าไม่ยอมศิโรราบต่อเจ้าหรอก!” ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันประกาศก้อง ละทิ้งซึ่งความพยายามที่จะหนี เขากระแทกเท้าขวาลงบนพื้นอย่างแรงเพื่อยืนให้มั่น มือทั้งหกสร้างผนึกฝ่ามือท่วงท่าต่างๆ อย่างบ้าคลั่ง ชายชรากำลังเผาพลังชีวิตตนเองเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจที่เหนือกว่า เขาจะสู้จนตัวตาย จนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันดันพลังเกินขีดจำกัดไปถึงร้อยละยี่สิบ ผลึกรูปร่างประหลาดปรากฏขึ้นในดวงตาอีกครั้ง ผลึกนี้เป็นของล้ำค่าเหลือคณานับสำหรับเขา และมันก็เริ่มแสดงทีท่าว่าจะแตกสลาย!
หวังเป่าเล่อทำให้ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายอย่างแท้จริง ความอันตรายนี้มากกว่าทุกสิ่งที่ตัวเขาเคยเจอมาทั้งชีวิต ชายชราจึงโยนทุกสิ่งทิ้งไปกับสายลม ด้วยหวังว่าโชคชะตาจะนำพาเขาให้รอดชีวิตออกจากทะเลแห่งความมืดไปได้
เสียงระเบิดดังสะท้อนไปในอากาศ ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันยังคงปักหลักอยู่กับที่ แสดงให้เห็นถึงพลังใจและความแข็งแกร่งของเขาเมื่อเผชิญหน้ากับอันตรายร้ายแรง ชายชรายังคงปล่อยพลังปราณของตนออกมาโดยใช้พลังชีวิตเข้าแลก ผลึกประหลาดในดวงตายิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับได้เปลี่ยนสภาพกลายเป็นศิลายักษ์ที่ตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ปกป้องเขาจากคลื่นร้ายของทะเลแห่งความมืดที่ถาโถมเข้าใส่ คลื่นยักษ์หยุดลงตรงหน้าเขาราวกับถูกศิลายักษ์สกัดไว้ ไม่อาจซัดไปข้างหน้าต่อเพื่อทำลายชายชราให้สิ้นชีพได้!
ทุกคนที่ดูการต่อสู้อยู่ตัวสั่นเมื่อเห็นภาพนี้ พลังของหวังเป่าเล่อนั้นยิ่งใหญ่มากเสียจนไม่มีสิ่งใดอธิบายได้ การที่ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันยังมีชีวิตอยู่ ปักหลักแน่วแน่อยู่กับพื้น จึงเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากเหลือประมาณ แต่ในความเป็นจริง… ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันเดินทางมาถึงขีดจำกัดของตนเองแล้ว ร่างของเขาสั่นเทิ้ม รอยแตกเริ่มปรากฏขึ้นที่แขน ทะเลแห่งความมืดกดทับลงบนตัวเขาด้วยน้ำหนักของดาวทั้งดวง จนชายชราแทบจะต้านไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้ข้าพรากวิญญาณไป ก็ดับสลายไปพร้อมกันเลยก็แล้วกัน” หวังเป่าเล่อยังคงสงบนิ่ง เขายืนอยู่บนเรือสำปั้น มองดูศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันที่กำลังทุรนทุรายต่อสู้กับอำนาจที่เหนือกว่า เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า มือขวาที่ถือไม้พายตะเกียงอยู่ยกขึ้นสูง ชี้ไปที่อีกฝ่าย ก่อนวาดตวัดลงเบื้องล่าง!
ทะเลแห่งความมืดขยับออกจากเกราะป้องกันที่มองไม่เห็นของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันในทันที คลื่นพุ่งสูงตระหง่านถึงสวรรค์ เปลี่ยนรูปร่างเป็นนิ้วขนาดยักษ์ ตามมาด้วยนิ้วที่สองและนิ้วที่สาม ภายในพริบตา…ฝ่ามือขนาดใหญ่กว้างหลายพันกิโลเมตรก็ปรากฏขึ้นในอากาศ!
มือยักษ์นั้นซัดเข้าใส่ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันในทันที!
ดวงตาของชายชราเบิกกว้างแดงฉาน ท่วมท้นด้วยความสิ้นหวังที่จะมีชีวิตรอดกลับไป
“แม่นางจื่อเยว่ โปรดช่วยข้าด้วย!” ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันกรีดร้องด้วยความกลัว ไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าใด มือยักษ์นั้นก็เข้ามาประชิด ฟาดลงบนกายด้วยเสียงระเบิดกึกก้อง มือทั้งหกของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันกลายเป็นเศษเนื้อ ขาอัดเละลงกับพื้นด้วยแรงกระแทก
ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสให้ชายชรากรีดร้องอีกครั้ง มือยักษ์ฟาดลงมาด้วยความเร็ว…ทำลายร่างเขาจนไม่เหลือชิ้นดี
มือนั้นกำหมัดอย่างรวดเร็ว ร่างแข็งแกร่งของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรัน รวมถึงดวงวิญญาณของเขา…ถูกทำลายสิ้นซากภายในพริบตาเดียว!
แต่การต่อสู้ยังไม่จบสิ้น ประกายในดวงตาของหวังเป่าเล่อลุกโชน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันสิ้นชีพ ชายหนุ่มรู้ดีว่าการต่อสู้ของเขากับศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น!
“หรือจะเรียกว่าการต่อสู้ระหว่างข้ากับจื่อเยว่ดี…” หวังเป่าเล่อหรี่ตา ยกมือขวาขึ้นในอากาศและชี้ไปยังจุดที่ไกลออกไป ฝ่ามือของชายหนุ่มหันหน้าหาพื้นดิน เรือสำปั้นแทบเท้าเริ่มสั่นสะเทือน ก่อนพุ่งตรงไปข้างหน้าผ่านท้องฟ้า โดยมีเขาเป็นผู้โดยสาร
มือยักษ์ที่ทำลายศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันจนสิ้นซากไปเมื่อครู่ทะยานมาอยู่ข้างกายเขา ทั้งสองปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้าเหนือนครดาวอังคาร เบื้องหน้า…คือเรือบินรบเต๋ามรณะของตระกูลไม่รู้สิ้น
เรือบินรบเต๋ามรณะทำงานทันทีที่หวังเป่าเล่อเดินทางมาถึง ไม่มีใครรู้ว่ามันทำได้อย่างไร แต่เรือออกคำสั่งให้หุ่นเชิดผู้ฝึกตนตระกูลไม่รู้สิ้นที่อยู่ในนครดาวอังคารระเบิดตนเอง พวกมันดิ้นเร่า เศษเลือดเนื้อลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า รวมร่างกันเบื้องหน้าเรือบินรบเต๋ามรณะ จากนั้นก็ก่อรูปก่อร่างเป็นก้อนเนื้อขนาดยักษ์ที่พุ่งเข้าหมายกระแทกหวังเป่าเล่อ!
ใบหน้ามากมายผุดออกมาจากก้อนเนื้อ ต่างพากันกรีดร้องสาปแช่งหวังเป่าเล่อในภาษาที่เขาฟังไม่เข้าใจ เสียงร้องแหลมพ่นคำหยาบนี้ดังระงมในอากาศ ก่อนที่พวกมันจะปล่อยพลังออกมาเป็นแรงระเบิด
ม่านตาของชายหนุ่มหดแคบ มือซ้ายสร้างผนึกฝ่ามือก่อนส่งพลังไปข้างหน้า มือยักษ์ที่สร้างมาจากทะเลแห่งความมืดกระโจนเข้าใส่ก้อนเนื้อและจับมันเอาไว้
เสียงปะทะดังกัมปนาท ก่อให้เกิดแรงกระแทกที่ทำให้ดาวทั้งดวงสั่นไหว ก้อนเนื้อระเบิดในทันที เปลี่ยนสภาพไปเป็นก้อนเลือดเนื้อไร้รูปร่าง มือยักษ์ที่ก่อกำเนิดมาจากทะเลแห่งความมืด ซึ่งเป็นรูปร่างชั่วคราวของพลังจากวัตถุเวทแห่งความมืด เริ่มแสดงอาการแตกร้าวให้เห็นเช่นกัน
การใช้งานมือยักษ์อย่างต่อเนื่องทำให้มันอ่อนกำลังลง นอกจากนี้พลังปราณของหวังเป่าเล่อก็ยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะใช้งานวัตถุเวทแห่งความมืดซึ่งยังอยู่ในสภาพเสียหาย ในที่สุดวัตถุเวทแห่งความมืดที่ฟื้นฟูกลับมาได้เพียงส่วนเดียวก็เริ่มแสดงอาการไม่สมบูรณ์ออกมาในรูปแบบพลังที่อ่อนแอลงของมือยักษ์
ใบหน้าของหวังเป่าเล่อดูซีดเซียวเล็กน้อย อวัยวะภายในเริ่มปั่นป่วน เขากัดฟันปล่อยเปลวไฟสีดำออกมาเพื่อควบคุมวัตถุเวทแห่งความมืดต่อไป มือยักษ์ที่เริ่มแตกสลายพุ่งเข้าหาเรือบินรบเต๋ามรณะในทันที!
ชายหนุ่มรู้ดีว่าเรือบินรบคือกุญแจหลักของสงครามในครั้งนี้!
ตอนนั้นเองเรือบินรบเต๋ามรณะก็สั่นสะท้าน พลังแข็งแกร่งรุนแรงที่ทำให้หวังเป่าเล่อหัวใจเต้นรัวสาดออกมาจากเรือบินรบ พลังของมันรุนแรงมากเสียจนกระทั่งเรือบินรบเองก็เริ่มแตกสลาย ชิ้นส่วนของเรือหดลงอย่างรวดเร็ว เถาวัลย์สีดำพุ่งออกจากเรือบินรบก่อนเข้ารัดรึงชิ้นส่วนของเรือเอาไว้ ดูเหมือนว่าเถาวัลย์นี้จะกำลังดูดพลังชีวิตจากดาวอังคารเพื่อทำให้ตนเองขยายขนาดขึ้น นครดาวอังคารเริ่มยุบตัวลง เมืองทั้งเมืองถล่มลงต่อหน้าต่อตาทุกคน!
ไม่ว่าจะยืนอยู่ข้างใด ผู้ฝึกตนบนดาวอังคารก็พบเจอชะตากรรมเดียวกัน พลังชีวิตและพลังปราณของพวกเขาถูกดูดออกจากร่างจนแห้งเหี่ยว พื้นดินเองก็ประสบชะตากรรมไม่ต่างกัน พลังชีวิตของทุกสิ่งทั่วทั้งดาวอังคารล้วนหลุดออกจากร่าง ลอยขึ้นไปบนอากาศ และมุ่งตรงไปหาเรือบินรบเต๋ามรณะที่กำลังเล็กลงเรื่อยๆ!
สถานการณ์ที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทำให้ทุกคนตกใจเป็นอันมาก ผู้ฝึกตนทุกคนตัวสั่นเทิ้ม พยายามอย่างเต็มที่ที่จะสู้กลับแต่ก็ไม่เป็นผล ความพยายามที่จะรักษาชีวิตของพวกเขาแสดงอยู่บนหน้าจอที่ฉายไปทั่วสหพันธรัฐ ประชาชนทุกคนจ้องภาพตรงหน้าค้างด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึง
ความตระหนกผ่านเข้ามาบนใบหน้าหวังเป่าเล่อ เขาไม่มีเวลาคิดอีกแล้ว ขณะมองภัยร้ายที่กำลังจ้องทำลายดาวทั้งดวง เปลวไฟสีดำระเบิดออกจากร่างกาย ชายหนุ่มคำรามก่อนควบคุมมือยักษ์ให้คว้าเรือบินรบที่กำลังหดตัวลงเรื่อยๆ ตามแรงที่โดนสูบพลัง ตอนนั้นเองวัตถุเวทแห่งความมืดก็ระเบิดพลังออกมา มือยักษ์เหวี่ยงโยนเรือบินรบทิ้งไปในห้วงอวกาศไกลโพ้น!
แรงระเบิดมหาศาลปะทุออกมาจนทำให้ท้องฟ้าและดาวทั้งดวงสั่นสะท้าน เรือบินรบเต๋ามรณะที่ค่อยๆ หดตัวลงเรื่อยๆ เปลี่ยนสภาพเป็นเส้นสายรุ้งที่พุ่งทะยานออกไปในอากาศ แรงเหวี่ยงส่งให้มันพุ่งตัดท้องฟ้า แหวกชั้นบรรยากาศของดาวอังคารเข้าไปในอวกาศไกลลับตา!
แรงดูดที่ส่งมาจากเรือบินรบอ่อนกำลังลงเมื่อมันหลุดออกจากดาวอังคาร แต่หวังเป่าเล่อก็ไม่ทันมีเวลาได้พักหายใจ เขาพุ่งทะยานตามออกไปเช่นกัน เมื่อเห็นบางสิ่งที่ทำให้ต้องเสียวสันหลังวาบ!
เรือบินรบแทบจะสูญสิ้นทุกชิ้นส่วนจากการถูกดูดพลังงานและการถูกโดนไปในอวกาศ สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงแก่นกลางของมันที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์หนา เถาวัลย์เหล่านี้ยังคงขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง รวมร่างปรากฏเป็นแขนขาและศีรษะมนุษย์ ใบหน้านั้น…เป็นของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันอย่างชัดเจน!
ใบหน้าของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันใหญ่ยักษ์จนเหลือคณนา!
ดวงตาของโยวหรันปิดอยู่ ใบหน้าปกคลุมด้วยเถาวัลย์สีดำเหมือนเส้นเลือด ใต้หน้าผากของเขามีก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ โดยไม่หยุดพัก ภาพนี้ดูน่าสะพรึงกลัวขนหัวลุกเป็นอย่างมาก พลังรุนแรงส่งออกมาเป็นกระแสคลื่นจากร่างใหม่ของโยวหรัน
หวังเป่าเล่อมองการรวมตัวของร่างยักษ์แสนประหลาดที่ปรากฏให้เห็นเบื้องหน้า เสียงเตือนภัยกรีดก้องอยู่ในหัว ในตอนนั้นเองที่ดวงตาของศิษย์แห่งเต๋าโยวหรันเปิดออกโดยฉับพลัน
“ต้องขอบคุณอาจารย์ของข้าและเจ้า หวังเป่าเล่อ ที่ทำให้ข้ารวมเป็นหนึ่งเดียวกับเรือบินรบเต๋ามรณะได้สำเร็จในที่สุด!”
“เพื่อตอบแทนความช่วยเหลือนี้ ข้าจะทำลายบ้านเกิดของเจ้าให้สิ้นซากและนำพลังนี้ไปบำรุงปราณท่านอาจารย์ข้า เป็นของขวัญสำหรับสิ่งที่ท่านมอบให้ข้าในวันนี้”
……………………………..