“ลู่ฝาน!”
หนึ่งในคือหลิงเหยาอย่างไม่ต้องสงสัย
เสียงตะโกนอย่างตกใจ หลิงเหยาขัดขืนจะวิ่งไปข้างนอก
แต่ข้างหลังเธอเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่ง สีหน้าไม่แยแส
ไม้บรรทัดหยกในมือปกคลุมด้วยพลังชี่ ยืนยันว่าเขาเป็นผู้ฝึกชี่
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมพลังฟ้าดินรอบๆ ได้แล้ว
พลังของลู่ฝานในตอนนี้ สามารถควบคุมผู้ฝึกชี่ได้เหนือกว่านักบู๊
“นาย……”
ชายชรายังไม่ทันพูดจบ โดนลู่ฝานใช้กระบี่กระแทกจนกลิ้งลงบนพื้น
พลังชี่บนตัวเขาจะขัดขวางไว้ แต่น่าเสียดาย กระบี่หนักไร้คมของลู่ฝานทะลุพลังชี่!
เมื่อกระบี่จู่โจม พลังชี่แตกกระจาย ชายชราโดนกระบี่ของลู่ฝานฟันจนกระดูกแตกทั้งตัว
แรงสั่นสะเทือนของกระบี่หนักไร้คม ไม่ใช่สิ่งที่ร่างกายอันบอบบางของผู้ฝึกชี่จะรับไหว
ลู่ฝานถีบชายชราออกไป แล้วเดินมาข้างหลิงเหยา
ตอนนี้หลิงเหยาถือตุ๊กตาผ้าอยู่ในมือ ลู่ฝานกำลังจะยื่นมือไปแตะเธอ
หลิงเหยาพูดอย่างตกใจว่า “อย่า!”
พลั่ก!
แสงสีทองโจมตีลู่ฝานจนกระเด็น
ลู่ฝานมองไม่เห็นว่าพลังอะไรโจมตีใส่เขา
เขาเจ็บไปทั้งตัว มองหลิงเหยาอย่างตกตะลึง
หลิงเหยาพูดว่า “ลู่ฝาน นายแย่งไม้บรรทัดหยกมาจากตาแก่นั่นก่อน เขาใช้วิชาสะกดร่างกายควบคุมฉัน!”
ลู่ฝานฝืนลุกขึ้นมา หลิงเหยาเกือบทำให้ปราณชี่ของเขาแตกซ่าน
นี่มันตุ๊กตาบ้าอะไร ดูเก่งกาจมาก
ลู่ฝานเดินไปข้างหน้า แย่งไม้บรรทัดหยกมาจากชายชรา
เมื่อไม้บรรทัดหยกออกจากมือ มันเริ่มขัดขืนอย่างรุนแรง
เสียงของไอ้เก้าดังขึ้นมา
“ฮ่าๆ เครื่องรางที่มีจิตวิญญาณ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เอามันให้ฉัน!”
ลู่ฝานโยนมันเข้าไปในเข็มขัด ต่อมาลู่ฝานรู้สึกว่าไม้บรรทัดหยก โดนเจดีย์เสวียนเก้ามังกรควบคุมเอาไว้
ขณะนั้นใต้เท้าหลิงเหยามีแสงรูปวงกลมสว่างขึ้น จากนั้นกลายเป็นเงาสลายไป
หลิงเหยาทรุดลงบนพื้น พูดเสียงสะอื้นว่า “ทำไมนายเพิ่งมา ฉันโดนจับมาหลายวันแล้ว!”
หลิงเหยาเก็บตุ๊กตาผ้าในมือ น้ำตาไหลออกมา
แม้พูดเช่นนี้ แต่หลิงเหยาก็ยังมีรอยยิ้มตรงมุมปาก เธออ้าแขนสองข้างให้ลู่ฝาน
ลู่ฝานเดินเข้ามากอดหลิงเหยาเอาไว้
ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าหลิงเหยาอ่อนแอมาก
“ขอโทษ ฉันมาช้าไป!”
หลิงเหยาซบหัวลงบนไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “มาก็ดีแล้ว ฉันรู้ว่านายต้องมา”
ขณะนั้นศิษย์พี่หานเฟิงพุ่งเข้ามา เห็นหลิงเหยาไม่เป็นอะไร หานเฟิงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆ ศิษย์น้องหลิงเหยา เห็นเธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน เรารีบออกไปกันเถอะ”
ลู่ฝานหันมามองชายชราบนพื้น แล้วพูดว่า “พาชายชราคนนี้มาด้วย เขาเป็นผู้ฝึกชี่ ไม่แน่อาจเป็นอาจารย์บำเพ็ญชี่ระดับสูงก็ได้”
แววตาศิษย์พี่หานเฟิงฉายแววประหลาดทันที
“ผู้ฝึกชี่ ฉันชอบผู้ฝึกชี่ที่สุด ลาภก้อนโต!”
ศิษย์พี่หานเฟิงฉีกยิ้ม ซัดหมัดใส่ชายชราอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เขาฟื้นขึ้นมา ยังมีลมหายใจอยู่ ไม่ตายก็พอแล้ว
ศิษย์พี่หานเฟิงหิ้วชายชราด้วยมือเดียว เดินไปข้างนอก ลู่ฝานอุ้มหลิงเหยาเบาๆ ถือโอกาสเก็บกระจกบังแสงสี่ด้านอันนั้นด้วย
ของดีจะเสียเปล่าไม่ได้
ทั้งสองเดินออกจากคุก ขณะที่กำลังจะออกไป ชายชุดดำ 5-6 คน พุ่งมาจากคุกทางด้านขวา
“ลู่ฝาน มาแล้วคิดจะออกไปเหรอ”