“คุณเย่ ใครมันกล้าดีนัก สั่งคุณทำการรักษาโดยที่ไม่มีใบอนุญาตทางการแพตย์?”
“ตอนนั้นคุณคิดยังไงบ้าง ไม่กลัวโดนฟ้องถึงชีวิตเหรอ?”
“คุณเย่ หน้าผากของคุณถูกประตูหนีบจนโง่เหรอ?”
หน้าประตูเมืองเอกโรงพยาบาลประชาชนเจียงหนัน นักข่าวที่มากกว่าสิบกว่าคนแย่งกันเอาไมโครโฟนไปไว้หน้าเย่เทียน เธอถามคำ ฉันถามคำ
เย่เทียนขมวดคิ้ว ยื่นมือออกแล้วกดลงไป นักข่าวทุกคนก็ปิดปากไปทีละคน
“ก่อนที่พวกคุณจะถามฉัน ฉันถามพวกคุณก่อนว่า คนที่แจ้งให้พวกคุณมาที่นี่คือข่งเหวินเฉิง ผู้อำนวยการแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลประชาชนเจียงหนันใช่หรือไม่?”
ดวงตาของเขามองนักข่าวหลายสิบคนที่อยู่ข้างหน้าทีละคนๆ ราวกับกำลังจนจำใบหน้าของทุกคนไว้ในหัวสมอง
นักข่าวเหล่านี้ถูกใครเรียกมาแน่ เย่เทียนอยากสืบเรื่องนี้ให้ได้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาอยู่แล้ว!
ในโรงพยาบาลประชาชนเจียงหนัน มีเพียงลู่โหย่วจื้อที่เคยมีเรื่องกับเขามาก่อน และก่อนหน้านี้ที่เกิดเหตุก็มี ข่งเหวินเฉิงและฟู่เจิ้งชู
เห็นได้ชัดว่า ลู่โหย่วจื้อนั้นไม่ได้อคติอะไรกับเขาแล้ว ฟู่เจิ้งชูถูกจับในที่เกิดเหตุ เหลือเพียง ข่งเหวินเฉิงที่หนีไป!
“นี้……”
ไม่ว่าดวงตาของเย่เทียนจะมองไปที่ไหน ทุกคนก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว พวกเขาจะกล้าสบตา叶สักที่ไหนล่ะ นับประสาอะไรจะตอบกลับเย่เทียน
อย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาของพวกเขาพิสูจน์ให้เห็นถึงการตรวจสอบของเย่เทียน อย่างไม่ต้องสงสัย!
“ฮึ!”
เย่เทียนพ่นลมหายใจอย่างหนัก หันหลังกลับและเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
แม้ว่านักข่าวพวกนี้จะสารเลวแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีข่งเหวินเฉิง พวกเขาก็ไม่ทำแบบนี้ เขาไม่ปล่อยข่งเหวินเฉิงแน่!
นักข่าวตกตะลึง สติก็กลับมาอย่างรวดเร็ว พวกเขารีบเก็บอารมณ์และรีบวิ่งไล่ตาม ไม่อยากพลาดเนื้อหาข่าวมือแรก!
หลังจากถามพยาบาลที่โต๊ะ เย่เทียนก็รีบมาที่สำนักงานของ ข่งเหวินเฉิง
บูม!
เย่เทียนถีบประตูอย่างแรงและก้าวเข้าไปในห้องทำงานด้วยความโกรธ
ขณะนี้ข่งเหวินเฉิงนั่งอยู่ที่โต๊ะคุยโทรศัพท์ ติดต่อกับคนรู้จัก พยายามรอให้สื่อรายงานข่าวการปฏิบัติทางการแพทย์ที่ไม่ได้รับอนุญาตของเย่เทียน แล้วขึ้นเทรนการค้นหาของประเทศจีนในคราวเดียว โดยไม่ให้ เย่เทียนมีโอกาสแก้ตัวได้
“นาย นายมาอยู่นี่ได้ไง!”
การถีบประตูอย่างกะทันหันแทบทำให้เขาตกใจจนจะหัวใจวาย และเมื่อเขาเห็นว่าผู้บุกรุกคือ เย่เทียน หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว โทรศัพท์ที่เขาถืออยู่ก็ตกลงบนพื้นโดยไม่รู้ตัว
แต่ว่าเย่เทียนไม่รอช้า เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ทันใดนั้นเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของ ข่งเหวินเฉิงและยกเขาขึ้นจากเก้าอี้ทันที!
“จะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย!”
ข่งเหวินเฉิงมีท่าทางตื่นตระหนก แต่เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่านี่คืออาณาเขตของเขา!
“เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย?”
ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนแสดงให้เห็นความหนาวเย็น “ได้! ถ้าอย่างนั้นนายเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาได้เลย!ดูสิว่าใครจะเป็นผู้ที่ขายหน้า!
ข่งเหวินเฉิงไม่ได้สูงกว่าเย่เทียน และในเวลานี้เย่เทียนคว้าคอเสื้อไว้ เขาทำได้เพียงแตะพื้นด้วยเขย่งปลายเท้า มองดูดวงตาที่ขุ่นมัวของเย่เทียน และแสดงความตื่นตระหนกเล็กน้อย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?เมื่อกี้ยังเห็นนักข่าวรุมล้อม!นักข่าวไปไหนกันหมดแล้ว?
เติ้ง เด้ง!
เทันทีที่ความคิดของ ข่งเหวินเฉิงโผล่ออกมา เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นในหูของเขา นักข่าวที่เขานึกถึงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูทีละคน และมีเสียงลั่นชัตเตอร์เพื่อถ่ายรูป
“ทำอะไรกันอยู่? ทำอะไรกันอยู่?พวกคุณทำอะไรกันอยู่ห้ะ!”
วินาทีถัดมา ชายชราในชุดขาวหลายคนเข้ามาทางประตู ซึ่งเป็นตัวแทนของโรงพยาบาลที่ได้รับข่าว และรีบเดินทางมาอย่างเร่งรีบกัน
สิ่งที่ทำให้เย่เทียนประหลาดใจก็คือมีคนที่เขารู้จักก็คือ – ว่านชิงเฟิง!
ที่แท้แล้ว ลู่โหย่วจื้อเสนอเข้าห้องผ่าตัดกับผู้อำนวยการ และก็แจ้งให้อาจารย์ว่านชิงเฟิงให้ทราบเลยทีเดียว
ว่านชิงเฟิงเคารพเย่เทียนเป็นอย่างมาก และรีบมาที่โรงพยาบาลประชาชนเจียงหนันทันทีที่ได้รับโทรศัพท์
เพียงแต่ว่า โรงพยาบาลประชาชนเจียงหนันแห่งนี้ไม่ใช่อยู่ในอาณาเขตของเขา และเมื่อรู้ว่าเย่เทียนอยู่ในห้องผ่าตัด ว่านชิงเฟิงคุ้นคิดแล้วจะทักทายผู้อำนวยการก่อน แล้วจึงมาหาเย่เทียนทีหลัง
แต่ใครจะไปรู้ เขาเพิ่งเข้าพบ ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชนยังไม่ทันที่จะได้ดื่มน้ำชาสักคำ ทันใดนั้นก็มีคนมารายงานนักข่าวสร้างปัญหา เขาก็ลงมาด้วย
“หมอเทพเย่? คุณใจเย็นๆนะครับ?มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิครับ!”
หลังจากเห็นฉากในสำนักงานแล้ว ว่านชิงเฟิงก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด อยากวิ่งเข้าไปเพื่อหยุดเย่เทียนไว้
ท้ายที่สุด เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มีสื่อและนักข่าวต่างๆ ที่อยู่ที่นี่ และมันจะมีผลกระทบอย่างมากถ้ามันแพร่กระจายออกไป!
“ท่านปู่ว่าน ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้!”
เย่เทียนส่ายหัวและปฏิเสธข้อเสนอของว่านชิงเฟิง “ถ้ายังปล่อยให้ไอ้สารเลวนี้เป็นหมอต่อไป ฉันจะไม่ทนแน่ๆ!”
สำหรับชายเลวทรามอย่างข่งเหวินเฉิง เย่เทียนไม่เคยคิดที่จะเมตตาใจอ่อน หากคนคนนี้ยังเป็นหมออยู่คงเป็นการดูถูกคำว่าหมอ!
ฉากนี้ทำให้ ข่งเหวินเฉิงตะลึงงันในทันที ยังไงว่านชิงเฟิง ก็เป็นสมาคมการแพทย์แผนจีนรองประธานสมาคมการแพทย์แผนจีนเจียงฮวย เขาพอรู้จัก
แต่ว่า เขาเหลือบมองไปที่ผู้อำนวยการที่งุนงงอยู่ด้านหลังว่านชิงเฟิง และจากนั้นก็ดูนักข่าวที่ถ่ายภาพและวิดีโอ เขาก็ดึงสติกลับมา
ถึงว่านชิงเฟิงจะช่วยและอยู่ข้างเย่เทียนแล้วจะทำอะไรได้?สถานการณ์ในตอนนี้นี้เห็นได้ชัดว่า เขาได้เปรียบกว่า!
ท้านที่สุดแล้ว การกระทำของเย่เทียนในตอนนี้ เขาเองที่เป็นผู้ถูกทำร้าย!
หากต้องการให้เย่เทียนนั้นเป็นทำผิดกฎหมาย จัดการเย่เทียน ทุกครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด!
“นายจะทำอะไร? นายจะฆ่าฉันหรือไง?ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
“นี่คือสังคมภายใต้หลักนิติธรรม พฤติกรรมป่าเถื่อนของนายนั้นมันผิดกฎหมาย!”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สีหน้าของข่งเหวินเฉิงเปลี่ยนไป ทัศนคติของเขาก็แข็งกระด้าง
“ทำผิดกฎหมาย?”
เย่เทียนไม่สามารถหยุดเยาะเย้ยได้ และเขาดึงมันเข้ามาใกล้ๆ ด้วยแรงเล็กน้อยของเขา “ฉันว่านายควรเป็นคนที่ทำผิดกฎหมายมากกว่านะว่าไหม?นายจะพูดเองหรือให้ฉันพูดแทนนาย? ”
“พูด พูดอะไร ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายหมายถึงอะไร!”
ร่องรอยของความตื่นตระหนกแวบผ่านดวงตาของ ข่งเหวินเฉิง แต่การแสดงออกของเขายังคงแข็งแกร่ง
“ไม่รู้ว่าฉันกำลังพูดอะไรเหรอ? งั้นฉันจะทำให้นายเข้าใจเอง!”
เย่เทียนหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเย็นชา “จะบอกว่านายห้ามไม่ให้ฉันรักษาผู้บาดเจ็บในที่เกิดเหตุยังไง? หรือนายแจ้งสื่อว่าฉันไม่มีใบอนุญาตทางแพทย์ดี แล้วเกือบฆ่าชีวิตคนคนหนึ่งไป!”
เมื่อข่งเหวินเฉิงได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของเขาก็ซีดทันที
เขาคิดไม่ถึงว่า เย่เทียนจะรู้เรื่องที่เขาแจ้งให้นักข่าวมา ยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่านักข่าวเหล่านี้เขาจะได้เผชิญด้วย!
“เหวินเฉิง! นี่เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่!”
ผมสีขาวของโรงพยาบาลประชาชนเจียงหนันในที่สุดก็ไม่สามารถนั่งนิ่งเฉยได้ ยืนขึ้นจากด้านหลัง จ้องมองไปที่ข่งเหวินเฉิงด้วยดวงตาขุ่นมัว
ไม่ต้องพูดถึงนักข่าวเหล่านั้นที่ชี้อุปกรณ์ในมือไปที่ ข่งเหวินเฉิง แล้วรอคำอธิบาย
ชั่วขณะ ข่งเหวินเฉิงกลายเป็นเป้าหมายของสาธารณชนอย่างสมบูรณ์ …