ตอนที่ 708 ที่ให้เจ้าดูคือขวดดิออร์
องค์หญิงแห่งภูซูถูกทิ้งให้อับอาย แต่นางก็ไม่เข้าใจ น้ําหอมที่เป็นเอกลักษณ์ที่กูซูผลิตและส่งมายังราชวงศ์ต้าชุนนั้นเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีค่าเสมอ นางเคยได้ยินว่าพระสนมของฮ่องเต้ในพระราชวังมักจะต่อสู้เพื่อมัน ทําไมตอนนี้น้ําหอมพันกลิ่นจึงถูกโจมตีเช่นนี้ ? มันอาจจะเป็น
“ฝ่าบาทจงใจทําเช่นนี้ใช่หรือไม่ ? ” นางเคยคิดมาก่อน อารมณ์ของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ถูกเปิดเผย และนางก็ออกปากทันที “เพราะกูซูจะไม่มอบน้ําหอมพันกลิ่นแก่ฝ่าบาท ฝ่าบาทจึงจงใจตรัสว่ามันไม่ดีและแย่มาก สิ่งนี้จะเป็นไปตามคําพูดที่ผู้คนของราชวงศ์ต้าชุนพูดบ่อย ๆ ถ้าข้าไม่สามารถทําลายมันได้ ! ใช่หรือไม่ ?”
บรรดาทหารและขุนนางที่มาร่วมงานต่างพากันตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าองค์หญิงแห่งกูซูจะพูดเช่นนี้ นางกล่าวหาฮ่องเต้เช่นนั้นหรือ ? มีคนตะโกนทันที “บังอาจ !”
ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้จะโบกพระหัตถ์ของเขา “หยุด ! ทุกอย่างปกติดี เราไม่สามารถลดระดับตัวเองลงไปโต้เถียงกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นี้ได้ นอกจากนี้ผู้คนจากรัฐบริวารเล็ก ๆ ก็ไม่เคยเห็นสิ่งที่ดีเลยถ้าเราพูดว่ามันไม่ดี มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะไม่เชื่อ แต่…” เขามององค์หญิงแห่งกูซูอีกครั้ง “เด็กน้อย สิ่งที่เราพูดไปคือความจริง ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็ขอให้องค์ชายเก้าพูด น้ําหอมที่พระชายาหยุนใช้นั้นมีกลิ่นที่ดีกว่านี้หลายเท่า”
ซวนเทียนหมิงเห็นด้วยทันที “มันเป็นความแตกต่างระหว่างสวรรค์และโลกอย่างแท้จริงน้ําหอมที่เสด็จแม่ใช้นั้นถูกเตรียมโดยอาเฮง กลิ่นหอมอยู่ในระดับปานกลางและมีกลิ่นที่ทนทานใสและไม่ทําลายเสื้อผ้า”
ฮ่องเต้กล่าวเสริม “ยังไม่หมด ! สิ่งที่นางใช้ไม่จําเป็นต้องผสมกับน้ํา มันยังไม่ได้วางไว้ในขวดเคลือบปกติ จะว่าไป เจ้าต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อนําไปใช้หรือไม่ สิ่งที่มารดาขององค์ชายเก้าใช้มันเป็นขวดใสที่ทํามาจากของแปลก ๆ นอกจากนี้ยังมีกลไกเล็ก ๆ ที่ด้านบน เพียงกดมันน้ําหอมจะถูกพ่นออกมาเล็กน้อย สะดวกมาก”
องค์หญิงแห่งกูซูตกตะลึง สิ่งที่ถูกอธิบายโดยทั้งสองนั้นเป็นสิ่งที่นางยังไม่มีแนวคิดแบบนั้นสิ่งทันสมัยประเภทนี้เป็นสิ่งที่ไม่สามารถจินตนาการได้ อย่างไรก็ตามนางหลุดปากออกมาว่า“นั่นเป็นไปไม่ได้ !”
ฮ่องเต้เริ่มโกรธเล็กน้อย “ข้าเป็นถึงฮ่องเต้ ข้าจะโกหกเจ้าได้อย่างไร ? เจ้าคิดว่านี่เป็นอาณาจักรเล็ก ๆ ของเจ้าที่ผู้ปกครองจะพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็กลืนคําพูดของตัวเองและปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ขันที่จางหยวนไปขอยืมขวดจากพระชายาหยุน และน้ํามันออกมาให้องค์หญิงแห่งกู
จางหยวนรู้สึกกังวลเล็กน้อยและกระซิบเบา ๆ ว่า “พระชายาหยุนได้กล่าวไว้แล้วว่าห้ามยืมโดยไม่คํานึงว่าใครเป็นคนขอยืม ฝาบาทลืมแล้วหรือพะยะค่ะ ครั้งล่าสุดที่ฝาบาทหยิบมันขึ้นมาและมองมันซักพักแล้วก็ถูกพระชายาหยุนเตะ ตอนนี้อาการบาดเจ็บของฝาบาทหายดีแล้วหรือพะยะค่ะ ? “
ฮ่องเต้ค่อนข้างอับอาย หลังจากคิดไปสักพักจางหยวนก็พูดถูก พระชายาหยุนจะไม่ปล่อยของนั้นออกมา ไม่ต้องพูดถึงจางหยวน แม้ว่าเขาจะไปรับมันมาเอง มันก็ไม่สามารถนําออกมาได้ ! ชั่วครู่หนึ่งเขาไม่มีความคิดอื่น
องค์หญิงแห่งกูซูเห็นทั้งสองพูดพึมพําอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่เห็นขันที่จะไปเอาน้ําหอมที่ดีกว่าสิ่งที่กูซูผลิต นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่าทุกคนจะพูดเรื่องไร้สาระ เป็นไปไม่ได้ที่ราชวงศ์ต้าชุนจะมีสิ่งที่ดีเช่นนี้ ! ฝ่าบาท ! หากฝ่าบาทต้องการน้ําหอมพันกลิ่นนี้จริง ๆ ทําไมต้องทําเป็นตรัสเช่นนี้ ? แม้ว่ากูซูจะยังต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อผลิตมากขึ้น แต่ก็ยังเป็นรัฐบริวารของราชวงศ์ต้าชุนหากอาณาจักรต้าชุนร้องขอ รัฐบริวารเล็ก ๆ ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องส่งมอบ หากฝ่าบาทต้องการ หม่อมฉันจะถวายน้ําหอมพันกลิ่นให้เพคะ”
“เราจะอยากได้สิ่งของกระจอก ๆ ของเจ้าได้เช่นไร ? ” ฮ่องเต้ไม่มีความสุข แต่สิ่งนี้อยู่ในมือของพระสนมหยุน เขาควรจะจัดการอย่างไรเพื่อให้ได้มาในทันที
ถึงกระนั้นองค์หญิงแห่งกูซูก็ปฏิเสธที่จะยอมจํานน “เนื่องจากของของเราต้อยต่ํา ฝ่าบาทโปรดนําสิ่งดี ๆ ออกมา อนุญาตให้ผู้หญิงที่ต่ําต้อยคนนี้ดู ! ด้วยวิธีนี้ผู้คนของราชวงศ์ต้าชุนจะไม่สามารถพูดได้ว่าผู้คนของกูซูยังเห็นโลกไม่มากพอ”
“ข้า” ลิ้นของฮ่องเต้ถูกมัด
แต่ในเวลานี้เสียงของเฟิงหยูเฮงก็มาจากด้านล่าง “ต้องการเห็นน้ําหอมที่ดีจริง ๆอย่างง่ายดายงั้นหรือ ? องค์หญิงผู้นี้พอจะมีติดตัวอยู่บ้าง ทําไมต้องไปที่ตําหนักในเพื่อเอามา ?” ขณะที่นางพูด นางยืนขึ้นและเดินไปไม่กี่ก้าว จากนั้นนางก็เอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางและดึงน้ําหอมดิออร์ออกมาจากมิติของนางโดยตรง หลังจากนําน้ําหอมออกมา นางวางมันบนฝ่ามือแล้วยิ้มให้องค์หญิงแห่งกูซู “องค์หญิงไม่ต้องพูดถึงคุณภาพของน้ําหอม ก่อนอื่นให้ดูที่ภาชนะบรรจุน้ําหอมนี้ เจ้าเคยเห็นมันหรือไม่ ?”
องค์หญิงแห่งกูซูรู้สึกงงงันอย่างแท้จริง มันเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้ นั่นคือสิ่งที่คิดค้นในภายหลังในอนาคต น้ําหอมที่เฟิงหยูเฮงนําออกมานั้นอยู่ในขวดแก้ว มันดึงดูดความสนใจขององค์หญิงแห่งกูซูทันที
นางไม่เคยเห็นมันมาก่อน นางไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ หลังจากคิดมานานและหนักหน่วง นางก็จบลงด้วยการบีบ “นั่นเป็นผลึกสีขาวใช่ไหม” แน่นอนผลึกสีขาวอาจมีผลเช่นเดียวกับแก้วแต่หลังจากที่นางพูด นางก็ส่ายหน้าทันที นางหักล้างวิธีคิดของนาง “ไม่ใช่ ผลึกสีขาวไม่สามารถใสได้ มันคืออะไรกันแน่ ?”
เฟิงหยูเฮงมองนางด้วยรอยยิ้มและก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว องค์หญิงแห่งกูซูยังคงอยากรู้และถามอีกครั้ง“ขวดนี้ทํามาจากอะไรกันแน่ ? ”
อย่างไรก็ตามนางเห็นเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและเอ่ยตอบว่า “ความลับของราชวงศ์ต้าชุน”
ฮ่องเต้เป็นคนแรกที่หัวเราะ จากนั้นก็คือชวนเทียนหมิง หลังจากนั้นทุกคนในตอนนี้ก็เริ่มหัวเราะ
ดังนั้นใครบางคนจึงเริ่มหัวเราะ “กูซูของเจ้าเก็บความลับเรื่องวิธีการผลิตน้ําหอมไว้หลายปีแต่ตอนนี้เจ้าต้องการถามเกี่ยวกับขวดของเรางั้นหรือ”
ดวงตาองค์หญิงแห่งกูซูเป็นประกายขึ้นมาขณะที่นางติดตามอย่างรวดเร็ว “หากกูซูของเราปรารถนาที่จะมอบวิธีการผลิตน้ําหอมที่ไม่เหมือนใคร องค์หญิงจีอันจะแลกเปลี่ยนวิธีการผลิตขวดหรือไม่ ? ”
เมื่อคําเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมา ทุกคนในปัจจุบันก็ตกตะลึง มันเป็นเพียงขวด แต่มันสามารถกระตุ้นปฏิกิริยาดังกล่าวจากองค์หญิงแห่งกูซูได้ ?
แต่ในขณะเดียวกันก็มีคนอื่น ๆ ที่คิดไปข้างหน้าเล็กน้อย บางคนจากข้างล่างกระซิบ “องค์หญิงแห่งกูซูอายุน้อยและบุคลิกของนางก็ไม่ดีนัก แต่นางตาแหลมจริง ๆ หลังจากเรียนรู้วิธีการผลิตแล้ว มันสามารถใช้งานได้มากกว่าการทําขวด ลองคิดดูสิมีหลายอย่างที่สามารถใช้งานได้”
คําพูดเหล่านี้ทําให้คนที่ฝันกลางวันตื่นขึ้นมา ขุนนางด้านล่างก็เริ่มตระหนักถึงการใช้แก้วหลายอย่างแน่นอนพวกเขารู้ถึงคุณค่าของสิ่งนั้น ด้วยเหตุนี้บางคนจึงตะโกนทันทีว่า “มันไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้ ต้องไม่ทําการซื้อขาย
เฟิงหยูเฮงรับฟังและอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า นางไม่ได้มีอํานาจทุกอย่าง มิติของนางมีอํานาจทุกอย่าง นางไม่รู้วิธีทําแก้ว นางไม่สามารถนําหน้าต่างทั้งหมดออกจากร้านขายยาของนางเพื่อใช้เป็นกระจกสําหรับคนของราชวงศ์ต้าชุนใช่หรือไม่ ? นั่นช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ นางได้นําหลายสิ่งมาสู่ยุคนี้ มันจะดีที่สุดถ้ามีอะไรเหมือนแก้วที่ไม่มีอยู่ในยุคนี้ไม่มีมาก
นางมองไปที่องค์หญิงแห่งกชูอีกครั้ง ดวงตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความคาดหวัง อย่างไรก็ตามนางเผชิญกับความคาดหวังนี้และส่ายหัว “น้ําหอมพันกลิ่นของเจ้าถูกผลิตแล้วทําไมเรายัง ต้องการน้ําหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้า ?”
องค์หญิงแห่งกูซูตกตะลึง และกล่าวอย่างไม่รู้ตัว “เจ้าต้องการน้ําหอมกลิ่นพันหรือ ? ” หลังจากถามแล้วนางก็กัดฟัน “ไม่เป็นไร น้ําหอมพันกลิ่นมันเป็นของกูซู ข้าจะใช้วิธีการผลิตน้ําหอมพันน้ําหอมเพื่อแลกเปลี่ยนกับวิธีการผลิตขวดนี้ แม้ว่าเราจะสูญเสียไปเล็กน้อย เนื่องจากองค์หญิงจีอันได้พูดออกมาแล้ว ข้าจะให้เจ้าได้เห็น”
เฟิงหยูเฮงเกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “เมื่อไหร่ที่ข้าพูดออกมา ใครกันที่อยากได้น้ําหอมพันกลิ่นของเจ้า” หลังจากพูดอย่างนี้นางไม่ได้รอให้องค์หญิงแห่งกูซูพูด นางเปิดฝาออกและกดหัวฉีดพ่นไปในอากาศ โบกแขนของนาง น้ําหอมฟังไปทั่วห้องทันที แต่มันไม่ฉุนเหมือนน้ําหอมพันกลิ่น มันเป็นกลิ่นที่ดีมาก
องค์หญิงแห่งกูซูรู้สึกงงงวยอีกครั้ง เมื่อกลิ่นโชยมา ครั้งแรกมันได้กลิ่นเหมือนงานเลี้ยงร้อยดอกไม้ในครั้งที่สองนางได้กลิ่นเหมือนน้ําพุเย็น เมื่อสูดดมอีกครั้งมันเป็นกลิ่นที่หอมกรุ่นอยู่ในอากาศ
ด้วยสเปรย์ตัวเดียวนี้ ทําให้นางเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกทั้งสามนี้ นี่คือสิ่งที่น้ําหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของกูซูและน้ําหอมพันกลิ่นไม่สามารถบรรลุผลได้ องค์หญิงน้อยผู้นี้จะไม่ตกใจได้อย่างไร
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเหมิงยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติและกล่าวว่า “น้ําหอมของข้ามี 3 กลิ่นที่ต่างกัน กลิ่นแรกเริ่ม กลิ่นกลาง และกลิ่นที่ติดกาย แต่ละกลิ่นสร้างความรู้สึกที่ไม่เหมือนใครสําหรับคนที่ดมกลิ่น สิ่งนี้เป็นตัวกําหนดว่าจะรู้สึกอย่างไร องค์หญิงแห่งกูซูหลับตาของเจ้า เจ้าสามารถสัมผัสถึงคุณภาพของน้ําหอม ราวกับว่าเจ้าสามารถเอื้อมมือไปแตะมันได้ มันไม่ใช่ภาพลวงตามันเป็นความจริง”
เสียงของเฟิงหยูเฮงเป็นเสียงที่น่าหลงใหลทําให้องค์หญิงแห่งกูซูทําตามที่นางพูด ในขณะเดียวกันนางก็ฉีดน้ําหอมไปรอบ ๆ กลิ่นหอมกรุ่นฟังไปทั่ว โถงถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นของดิออร์
ขุนนางลอกเลียนแบบองค์หญิงแห่งกูซู ปิดตาเพื่อสูดดม ราวกับว่าพวกเขากําลังลิ้มรสไวน์ชั้นเลิศหรือสาวงาม มันเป็นเหมือนจิตรกรวาดภาพระบายสี ในขณะที่ทุกคนเมาเหล้าด้วยกลิ่นและไม่สามารถตื่นขึ้นมา
ในที่สุดองค์หญิงแห่งกูซูฟื้นความรู้สึกของนางและจ้องมองที่เพิ่งหยูเฮงโดยถามว่า “มีสารที่ทําให้ไร้ความสามารถบางอย่างปะปนอยู่ในสิ่งนั้นหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเสียงดัง “ข้าจะใช้วิธีที่น่ารังเกียจเพื่ออธิบายการกระทําของคนชอบธรรมเจ้าคิดว่าเพียงเพราะน้ําหอมพันกลิ่นของเจ้ามีกลิ่นจํานวนมาก น้ําหอมของข้าก็จะมีสารที่ทําให้ไร้ความสามารถบางอย่างปะปนเช่นกัน ? องค์หญิงแห่งภูซู เจ้าทําได้ดีมากในการผูกเชือกแขวนคอตัวเอง เจ้าพูดอย่างเปิดเผยว่าเจ้าจะไม่ทิ้งน้ําหอมพันกลิ่นไว้ในราชวงศ์ต้าชุน อย่างไรก็ตามเจ้ายังใช้คําเหล่านี้เพื่อดึงดูดความอยากของผู้ที่อยู่ในราชวงศ์ต้าชุน ถ้าอย่างนั้นเพื่อช่วยในการรักษาใบหน้า สิ่งนี้จะไม่ถูกเก็บไว้ในพระราชวัง อย่างไรก็ตามเมื่อเจ้าออกจากพระราชวังแล้วจะไม่มีปัญหาที่บรรดาฮูหยินและคุณหนูล้มป่วยใช่หรือไม่ ? ข้ากําลังคิดว่าน้ําหอมพันกลิ่นของเจ้ามีกลิ่นแรงมาก และมีกลิ่นจํานวนมากอยู่ภายใน หากเจ้ามอบให้คุณหนูเหล่านั้น มันจะทําให้พวกนางไม่มีบุตรใช่หรือไม่ ? เจ้ามีใจแบบไหน ? ”
ทันใดนั้นนางวางความผิดนี้ไว้บนหัวองค์หญิงแห่งกูซู และทําให้นางรู้สึกตกใจจริง ๆ เนื่องจากผลกระทบของน้ําหอมมีประสิทธิภาพมากเกินไป นางจึงอยากพูดโดยเจตนาว่าน้ําหอมต้องมีสารที่ทําให้ไร้ความสามารถ ใครจะรู้ว่าผู้ที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นจะได้รับอันตราย เรื่องของน้ําหอมพันกลิ่นที่มีกลิ่นจํานวนมากได้รับการสังเกตจากเฟิงหยูเฮง แต่จริง ๆ แล้วมันชัดเจนว่าก่อนที่นางจะมาผู้คนในกูซูที่ผลิตมันบอกกับนางว่าแม้ว่ากลิ่นนั้นแรงมาก ไม่มีใครที่จะสังเกตเห็นได้แน่นอน ! แต่ตอนนี้เพิ่งหยุเฮงสามารถสังเกตเห็นได้ด้วยกลิ่นเดียว และที่จริงแล้ว “ไร้สาระ !” นางมั่นใจว่าเฟงหยุเฮงเพียงแต่คาดเดา
แต่เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “นอกจากท่านปู่ของข้า ข้ายังกล้าพูดว่า ข้าเป็นหมอที่เก่งที่สุดในราชวงศ์ต้าชุน การทําผิดพลาดในการดมกลิ่นสมุนไพรทางการแพทย์จะ ไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน หากองค์หญิงไม่พอใจ เพียงให้ทุกคนจากวิทยาลัยแพทย์ของราชวงศ์ต้า ชุนมาดู !”
องค์หญิงแห่งกูซูตกตะลึง และจิตใต้สํานึกส่งเสียงอึกทึกครึกโครม “ข้าบอกว่าสิ่งนี้จะไม่ถูกมอบให้กับราชวงศ์ต้าชุน ดังนั้นจึงไม่ได้มอบให้กับราชวงศ์ต้าชุน ในเมื่อสิ่งนี้เป็นของข้าทําไมเจ้าจะต้องสนใจสิ่งที่อยู่ข้างใน ? สําหรับเจ้าที่บอกว่าข้าต้องการมอบให้บรรดาฮูหยินและคุณหนูนั่นเป็นเพียงการคาดเดาของเจ้าเอง ข้าไม่เคยพูดอะไรแบบนั้น”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม และกล่าวว่า “มันดีมากถ้าเป็นอย่างนั้น”
บทสนทนาระหว่างคนทั้งสองเป็นสิ่งที่บรรดาฮูหยินและคุณหนูภายในห้องโถงเข้าใจ ในไม่ช้าพวกนางก็ถูกปกคลุมด้วยเหงื่อเย็น พวกนางวางแผนที่จะไปเยือนองค์หญิงแห่งกูซูเพื่อทดลองน้ําหอมและเผื่อว่าจะได้รับ
ไม่เพียงแต่น้ําหอมพันกลิ่นเท่านั้นที่ไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับผู้คนในราชวงศ์ต้าชุนแต่ยังทําให้กซูต้องประสบกับการเยาะเย้ย องค์หญิงเจ็ดรู้สึกว่านางไม่มีหน้าที่จะอยู่อีกต่อไปในช่วงเวลานี้มันเป็นฮ่องเต้ที่ช่วยให้นางแยกแยะสถานการณ์ “ไม่เป็นไรมันก็ดี องค์หญิง แห่งกูซูไม่จําเป็นต้องคิดเรื่องนี้ มันเป็นรัฐบริวารเล็ก ๆ สิ่งที่เจ้าได้เห็นนั้นมีไม่มากนักเราจะไม่หัวเราะเยาะเจ้า !”
คําพูดเหล่านี้เกือบจะทําให้องค์หญิงเจ็ดร้องไห้