เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 636
ถึงแม้พวกเขาโกรธแค้น

แต่พวกเขาก็รู้ตัวเองขึ้นไป ก็เพียงแค่ส่งไปตายเท่านั้น!

“ฮึ ไม่ถือสาหาความกับพวกนาย!”

สุดท้าย

หลี่ซู่ฮึอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง หันหน้าไปก็ไม่พูดอีกแล้ว

มองเห็นหลี่ซู่ยอมแพ้

บนหน้าของเสือขาวเปิดเผยความเสียดายออกมาเล็กน้อย

เขายังฆ่าไม่สะใจเลย

ใครจะรู้

ศูนย์พันธมิตรบู๊นี้คิดไม่ถึงจะอ่อนแอมากอย่างนี้?

เย่ชิวที่อยู่ด้านข้างมองหน้ากับเหอเซิ่งหงแวบหนึ่งแล้ว

สองคนต่างก็มองเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของฝ่ายตรงข้ามแล้ว

พลังของเสือขาวคนนี้กับองครักษ์มังกรที่แสดงออกมาน่าตกใจมากจริง ๆ แล้ว

ดูแล้ว

หลังรอเข้าถึงในสุสานเย่เวิ่น

จะต้องคิดหาวิธีจัดการพวกเขาให้ได้!

“รีบดู หยางเฟิงใกล้ที่จะปีนยอดสุดแล้ว!”

และในเวลานี้

ก็ไม่รู้เป็นใครที่ร้องตระโกนเสียงดังแล้ว

ฟืบ!

สายตาของทุกคน

ต่างก็หันไปรวมที่บันไดขึ้นฟ้า!

เวลานี้

หยางเฟิงห่างจากปีนยอดสุดเหลือเพียงแค่ไม่ถึงบันไดหินห้าขั้น

ผู้คุมกฎสิบห่างจากปีนยอดสุดยังมีบันไดหินสิบขั้น

เหลิงฉานแย่ที่สุด ห่างจากปีนยอดสุดยังมีบันไดหินสิบห้าขั้นเต็ม ๆ ……

“เป็นยังไง? ผู้คุมกฎใหญ่เหลิง จะเอาอีกต้นหรือเปล่า?”

เวลานี้

หยางเฟิงจู่ ๆ หันหน้ามาถามด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม

ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง

ทันใดนั้นเหลิงฉานก็กัดฟัน

บนตลอดทางนี้เขาได้ใช้เงินไปแล้วหนึ่งพันล้าน!

ถึงแม้ในฐานะเป็นผู้คุมกฎใหญ่ของศูนย์พันธมิตรบู๊ เขามีทรัพย์สินมาก

แต่ความมั่งคั่งทั้งหมดของเขาบวกขึ้นมาแล้วก็แค่ประมาณสองพันล้าน!

ยังไงในฐานะเป็นนักบู๊คนหนึ่ง

หลายครั้งเงินทองก็เป็นเพียงแค่ของนอกกาย

แต่ก็ไม่ได้หมายถึงเงินทองสำหรับนักบู๊แล้วก็ไม่มีประโยชน์!

ต้องรู้ว่านักบู๊ก็เป็นคนก็ต้องกินต้องดื่มใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ เหล่านี้ต่างก็ต้องใช้เงิน!

และหยางเฟิงคนเลวคนนี้ เห็นชัดว่าก็คือต้องการเอาเงินส่วนสุดท้ายของเขามา

ที่สำคัญที่สุดคือ

เหลิงฉานไม่ซื้อก็ไม่ได้

เพราะ

ปีนยอดสุดก็อยู่ข้างหน้านี้!

ให้เขาปล่อยทิ้งไปอย่างนี้ เขามีใจที่ไม่ยินยอม!

เพียงเห็นเหลิงฉานใช้แรงกัดฟันอยู่“ให้ยาสมุนไพรห้าต้นกับฉัน!”

พูดจบ

เขาเอาเช็คเงินสดห้าพันล้านโยนให้หยางเฟิงแล้ว

ในพริบตานั้น

ใจของเหลิงฉานต่างก็เลือดหยดแล้ว!

เงินเหล่านี้ต่างก็เป็นเขาที่หาเงินมาทีละนิด

นี่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ความมั่งคั่งมากกว่าหนึ่งพันล้านก็ไม่มีแล้ว

ถ้าหากแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรมาไม่ได้

เขาถือว่าขาดทุนมาก ๆ แล้ว

หลังกลับไปก็ทำได้เพียงกินรำข้าวผักป่าแล้ว!

หยางเฟิงรับเช็คมาพูดด้วยใบหน้าที่รังเกียจ“คุณยังเป็นผู้คุมกฎใหญ่ของศูนย์พันธมิตรบู๊ที่ยิ่งใหญ่ เงินนิดเดียวนี้กระจอกพอแล้วจริง ๆ !”

ต้องรู้ว่า

ปกติตัวเองพอโยนก็คือพันล้านแปดร้อยล้าน

เหลิงฉานคนนี้ไม่ใจกว้าง ทำให้คนผิดหวังจริง ๆ !

“โอ๊ย ๆ ๆ ……”

ไม่มีการลังเล

ไม่มีการคิดไตร่ตรอง!

ในที่สุดเหลิงฉานก็อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงดังขึ้นมา

เขาถูกหยางเฟิงทำให้โมโหจนกระอักเลือดสดออกมาแล้ว!

หยางเฟิงคนเลวคนนี้รังแกกันมากไปแล้ว!

ความมั่งคั่งเกินครึ่งชีวิตของตัวเองต่างก็หยิบออกมาแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเขายังรังเกลียดว่าตัวเองขี้เหนียว?

นายคิดว่าใครต่างก็ร่ำรวยเหมือนนายอย่างนั้นเหรอ?

ประชาชนอย่างพวกเราหาเงินไม่ง่ายนะ!

ในพริบตา

เหลิงฉานอดไม่ได้ที่จะเงยหน้า น้ำตาไหลอาบหน้า

“เอายาสมุนไพรสิบต้นให้ฉัน!”

เวลานี้

ผู้คุมกฎสิบหยิบเช็คหนึ่งพันล้านโยนให้หยางเฟิงแล้ว

หยางเฟิงรับเช็คมาพูดอย่างดีใจว่า“ยังเป็นคุณที่ชัดเจน! สมแล้วที่เป็นผู้คุมกฎสิบของกุ่ยเหมิน ดูแล้วพวกคุณกุ่ยเหมินมีเงินเยอะมากกว่าศูนย์พันธมิตรบู๊แล้ว!

พูดจบ

หยางเฟิงโยนยาสมุนไพรสิบต้นให้ผู้คุมกฎสิบแล้ว

ได้ยิน

ผู้คุมกฎสิบอดไม่ได้ที่มุมปากจะกระตุกเล็กน้อยแล้ว

แม่งแก แกคิดว่ากูสมัครใจเหรอ?

เหลิงฉานต่างก็ซื้อยาสมุนไพรห้าต้นแล้ว

ฉันไม่ซื้อมากสักหน่อยจะได้ไหมล่ะ?

ถ้าถูกเหลิงฉานแซงไปแล้ว

งั้นก็ไม่ใช่ขาดทุนมากแล้วเหรอ!

ที่จริงผู้คุมกฎสิบก็ปวดใจนะ!

หน้าหลังเขาใช้เงินไปทั้งหมดประมาณสองพันล้านแล้ว