TQF:บทที่ 543 แผ่นคริสตัลประจำตัว (2)
ครั้งนี้ดวงพวกนางไม่เลวเลย มาปรากฏตัวที่ผืนดินฉางไห่แล้วจริงๆ
ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นผืนดินที่ท่านย่าถือกำเนิดขึ้นมา สำหรับท่านย่าแล้วการได้กลับมาที่นี่ก็นับเป็นเรื่องน่าดีใจอย่างหนึ่ง
เนิ่นนาน ทั้ง 2 คนสะกดความดีใจลง และเข้าใจแล้วในขณะเดียวกันว่าแผ่นคริสตัลประจำตัวคืออะไร หยูเฮงเหลือบมองคนข้างๆพลางถาม “พี่สาว พวกเราจะทำรึเปล่า”
“แม่นาง พวกเจ้า 2 พี่นางน่ะทำจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าเข้าไปแล้วแม้แต่โรงเตี๊ยมก็เข้าพักไม่ได้ เพราะต้องดูแผ่นคริสตัลประจำตัว” ผู้เฒ่าคนหนึ่งเตือนอย่างหวังดี
“แผ่นคริสตัลประจำตัวสำคัญมาก ไม่มีไม่ได้ โดยเฉพาะเวลาทำการแลกเปลี่ยน แล้วยังงานแลกเปลี่ยนที่จัดโดยทางการด้วย ล้วนต้องใช้แผ่นคริสตัลประจำตัวทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าก็จะถูกกันไว้อยู่ข้างนอก อยากซื้อก็ซื้อไม่ได้”
“ใช่แล้วแม่นาง พวกเจ้า 2 พี่น้องไม่ต้องคิดจะประหยัดหินพลังวิญญาณไม่กี่ก้อนหรอก ทำสักอันจะสะดวกกว่า”
เหล่าคนใจดีพากันเตือนขึ้นอีกครั้ง ราวกับกลัวว่า 2 พี่น้องไม่ยอมทำ จะได้เจอปัญหาในภายหลังแล้วเสียใจ
“เชื่อทุกคนแหละ เราก็ทำสักใบเถอะ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า หยูเฮงอาจจะไม่รู้ว่าแผ่นคริสตัลประจำตัวสำคัญขนาดไหน แต่นางรู้ดีว่าของแบบนี้น่ะสำคัญแค่ไหน อย่างที่ทุกคนบอก ถ้าไม่มีบัตรประชาชนเรียกได้ว่าก้าวไปไหนก็ลำบาก โดยเฉพาะในยุคศตวรรษที่ 21 ไม่ว่าอะไรก็ต้องใช้บัตรประชาชนทั้งนั้น
แม้ว่าที่ผืนดินฉางไห่ไม่ได้ให้ความสำคัญแบบเดียวกับแผ่นคริสตัลประจำตัว อย่างไรนี่ก็เป็นเครื่องยืนยันตัวตนจากทางการ ก็ยังจำเป็นอยู่มาก
“ได้ งั้นพวกเราก็ทำเถอะ” แม้จะต้องใช้หินพลังวิญญาณ 5 ก้อน แต่สำหรับหยูเฮงแล้วไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจเลย
นางควักหินพลังวิญญาณออกมา 10 เม็ดแล้วโยนให้ทหารยาม “พวกเราทำด้วย พี่ทหารยามเร็วๆเข้าเถอะ”
ฝูงชนที่เข้าๆออกๆอยู่เห็นหยูเฮงอายุแค่นี้แต่กลับหยิบหินพลังวิญญาณออกมาได้โดยไม่คิดมาก ต่างส่งสายตาตกตะลึงมา
ทหารยามได้รับหินพลังวิญญาณมาแล้วก็รีบเก็บ ก่อนจะหยิบแผ่นคริสตัลสีชมพูออกมา 2 แผ่น และถามขึ้น “พวกเจ้าชื่ออะไร ที่ที่เคยอาศัยอยู่ชื่ออะไร”
“ข้าชื่อเฉิงหยูเฮงที่ที่อาศัยอยู่เมื่อก่อนชื่อดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวน นางเป็นพี่สาวของข้าชื่อเฉิงเสี่ยวเสี่ยว”
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวน?
ชื่อนี้เพิ่งเคยเข้าสู่หูของผู้คนที่นี่ครั้งแรก แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าหลังจากนี้ ชื่อของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวนที่ไม่ได้อยู่ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้จะแพร่สะพัดออกไปจนทุกคนรู้จัก
แม้จะไม่เคยได้ยินชื่อดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวน แต่ทหารยามก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาพยักหน้า ใช้พลังเซียนวาดไปทีสองทีที่แผ่นคริสตัล แล้วยื่นให้หยูเฮง “แม่นาง พวกเจ้าแค่หยดเลือดตัวเองลงไปก็ใช้ได้แล้ว หลังจากนี้ใครก็ไม่สามารถใช้แผ่นคริสตัลประจำตัวของพวกเจ้าได้”
“ได้ ขอบคุณพี่ทหารยามเจ้าค่ะ” หยูเฮงเก็บแผ่นคริสตัลประจำตัวไว้ ก่อนจะหันไปถามเขาอีกครั้ง “พวกเราเข้าไปได้หรือยัง”
“ได้ พวกเจ้าเข้าไปได้แล้ว”
ภายใต้การจ้องมองจากทุกคน ทั้ง 2 ได้ก้าวเข้าไปในประตูเมืองสักที
ถนนกว้างใหญ่เข้ามาสู่สายตา เพียงพอที่จะให้รถม้า 4 คันวิ่งขนาบข้างไปพร้อมกันได้ ขณะนี้มีผู้คนและรถรางสัญจรกันขวักไขว่บนท้องถนน เหล่าพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเร่ขายเสียงดัง เป็นภาพที่ครึกครื้นมากมาย
ข้างทาง 2 ฝั่งมีร้านค้าตั้งอยู่มากมาย บนคานประตูของแต่ละร้านต่างแขวนป้ายที่สง่างามและคงกลิ่นไอโบราณเอาไว้ มีคนมากมายเข้าออกร้านต่างๆ
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวจับมือของหยูเฮงไว้และค่อยๆเดินตามฝูงชน ฝีก้าวของทั้ง 2 ไม่เร็วนัก ของนานาชนิดวางขายอยู่ตามถนน เรียกได้ว่าของแปลกๆทุกอย่างที่นี่มีหมด ที่ทำให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวตกใจมากที่สุดก็คือคัมภีร์ลับยาเม็ดต่างๆที่ขายอยู่ตามพื้นถนน ของแบบนี้ถ้าอยู่ที่ผืนดินตัวเอง คนพวกนั้นคงแย่งกันหัวแทบแตก
แต่ที่นี่กลับไม่มีใครแลตามอง นี่มันเรื่องอะไรกัน ต่างกันมากเกินไปแล้ว
ยันต์วิเศษ ดาบวิเศษ ยาวิเศษ….
ของน่าสนใจอีกมากมายปรากฏสู่สายตาพวกนาง แต่กลับไม่มีใครสนใจเลย ทั้ง 2 อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
“คุณหนู ได้ฟังไม่เท่าได้เห็น ในที่สุดข้าก็เข้าใจคำนี้แล้ว” เสียงเล็กๆของหยูเฮงพึมพำอยู่ข้างหูเฉิงเสี่ยวเสี่ยว
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะ ในใจรู้สึกเศร้าอยู่ไม่น้อย การเปรียบเทียบนี่มันช่างน่าโมโหเสียจริง
“ที่นี่คือผืนดินฉางไห่ พวกเราต้องหาโรงเตี๊ยมเข้าพักก่อน ให้ท่านย่าออกมาสืบหาข่าวให้ ท่านย่าคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่าเรา มีเรื่องอะไรที่ต้องระวังก็น่าจะรู้ พวกเราจะได้ไม่ไปสืบมั่วจนหาเรื่องเข้าตัวแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก”
“ได้ เชื่อคุณหนู” หยูเฮงพยักหน้า รู้ว่าสิ่งที่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวกังวลก็มีเหตุผล อย่างไรซะพวกนางก็ไม่คุ้นเคยกับที่นี่ และก็ไม่ทราบวัฒนธรรมที่ที่นี่ปฏิบัติกันด้วย
ร่างคนโตและร่างเล็กไม่ได้สนในของข้างถนนอีก เริ่มหาโรงเตี๊ยมที่เหมาะจะเข้าพัก