บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 803
เป็นเจเรมี่
เธอไม่เคยฟังเสียงฝีเท้าเขาผิดไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เมเดลีนรีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเอามือเธอลูบท้องตัวเองเบา ๆ และทำเป็นยืนพึงราวระเบียงรับลม
หลังจากได้ยินเจเรมี่เดินใกล้เข้ามาทีละก้าว จังหวะการเต้นของหัวใจเธอก็ใกล้เคียงกับความสม่ำเสมอของฝีเท้าเขาที่ใกล้เข้ามา
“เหมือนชีวิตคุณจะดีมากขึ้นจริง ๆ หลังจากที่ได้ทอดทิ้งคนขี้ขลาดอย่างผมไปนะ คุณผู้หญิงวิทแมน”
คำพูดแสนประชดประชันของเขาที่ดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้เมเดลีนรู้สึกทุกข์ใจ
เจเรมี่เดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหลังของเธอ แสงจันทร์ในค่ำคืนสาดส่องลงบนผิวกายเย็น ๆ อันขาวผ่องของเธอ ชุดของเธอได้พลิ้วไหวไปตามกระแสลมยามเย็น ขณะที่รูปร่างด้านหลังอันสวยงามของเธอกำลังสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา
เมเดลีนสวมหน้ากากความสง่างามของเธอ ก่อนจะหันกลับมาประจันหน้ากับดวงตาลึกล้ำของเขาและหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ฉันเองก็อยากพูดแบบนั้นกับคุณเหมือนกัน คุณวิทแมน คุณดูมีชีวิตชีวาดีแถมยังได้พบกับคนรักใหม่อย่างรวดเร็วอีกด้วย”
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ หลังจากที่ถูกคุณผู้หญิงวิทแมนขับไล่ไสส่งที่ประเทศเอฟในวันนั้น ผมรู้สึกเสียใจมากจริง ๆ พอผมกลับมา ผมก็พบว่าการมีรักใหม่เพื่อรักษาอาการปวดใจ ก็เป็นวิธีที่ไม่เลวทีเดียว”
“งั้นก็ดีค่ะ ฉันขออวยพรให้คุณและรักครั้งใหม่ของคุณนะ”
เมเดลีนกล่าวอวยพรเรียบ ๆ ก่อนจะเดินจากไป
เจเรมี่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นและเฝ้ามองเมเดลีนเดินผ่านเขาไป กลิ่นหอมจาง ๆ อันคุ้นเคยของเธอยังคงติดอยู่ที่จมูกของเขา
จู่ ๆ เจเรมี่ก็เอื้อมมือของตัวเองออกไปและคว้าข้อมือของเมเดลีนเอาไว้ “ไม่อยากเจอหน้าผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เขาพูดเสียงเบาลงฉับพลัน ซึ่งนั่นทำให้น้ำเสียงนั้นฟังดูน่าหลงใหลและชวนให้เคลิบเคลิ้ม
เมเดลีนหยุดชะงักในทันที เพียงแค่สัมผัสเดียวนี้ที่เขาแตะต้องเธอก็สามารถทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในหัวใจของเธอได้ แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่สนใจและพูดดูถูกเขาออกมา “แล้วทำไมฉันถึงต้องอยากพบคุณด้วยล่ะ?”
และเมื่อจบคำพูดของเธอ เจเรมี่ก็กระชับมือของเขาแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกได้
เขาก้มลงมองเธอก่อนจะเคลื่อนหน้าเข้ามาหาเธออย่างเย็นชาและใกล้มาก “คุณผิดหวังไหมที่ผมยังไม่ตาย?”
เมเดลีนมองสวนขึ้นไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว คำพูดของเขาหมายความว่าอย่างไร?
เมื่อมองไปยังดวงตาคู่สวยของเมเดลีน สายตาที่ดุดันของเจเรมี่ก็ดูอ่อนลงเล็กน้อย “เฟลิเป้ดูแลคุณดีไหม?”
“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณว่าเขาจะดูแลฉันดีหรือเปล่า” เมเดลีนหลุดจากการจับกุมของเขา “ไม่ทราบว่าคุณวิทแมนกังวลบ้างหรือเปล่า ว่าแฟนของคุณจะหึงที่คุณเดินเข้ามาหาฉันแบบนี้?”
เจเรมี่หัวเราะเสียงต่ำออกมาเบา ๆ เป็นคำตอบ “ที่คุณถามแบบนี้ หรือว่าคุณผู้หญิงวิทแมนกำลังหึงอยู่งั้นเหรอ? หรือคุณไม่ยินดีที่เห็นผมมีความรักครั้งใหม่?”
เมเดลีนตวัดสายตาไปมองเขาก่อนจะทำท่าทีเยาะเย้ยอย่างไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดออกมา “ทำไมฉันต้องหึงด้วย? ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณมาตั้งนานแล้ว คุณเป็นไม่ได้แม้กระทั่งคนแปลกหน้าสำหรับฉันด้วยซ้ำ เข้าใจหรือยัง?”
คำพูดที่แสนเย็นชาของเธอจบลงพร้อมกับการเดินจากไป โดยไม่มีแม้แต่ความแยแสใดหลงเหลืออยู่
ทันทีที่เธอเดินพ้นประตูระเบียงออกไป เธอก็เห็นคนของเฟลิเป้ยืนอยู่ไม่ไกล
แน่นอนอยู่แล้วที่ว่าถึงแม้ว่าเฟลิเป้จะไม่อยู่ตรงนี้ แต่จะต้องมีคนของเขาเฝ้าสังเกตเธออยู่ทุกการเคลื่อนไหว
หากเธอใจอ่อนให้กับเจเรมี่ไหนตอนนี้ ลิเลียนก็คงตกอยู่ในอันตราย
จู่ ๆ เมเดลีนก็รู้สึกว่าสถานการณ์ทั้งหมดนี้ดูน่าตลกสิ้นดี นี่เธอควรจะขอบคุณความใจดำที่เธอได้ทำต่อเจเรมี่ด้วยไหม?
หลังจากที่เมเดลีนจากไป เหลือเพียงเจเรมี่อยู่ที่ระเบียงคนเดียว
สายลมยามเย็นพัดผ่านแก้มของเขาไป ความหนาวเย็นที่เกิดขึ้นอยู่ระหว่างคิ้วและเรื่องราวทั้งหมดเป็นสิ่งที่สายลมไม่สามารถพัดพามันออกไปได้
เขาลูบแหวนแต่งงานที่ยังคงอยู่บนนิ้วนางและหัวเราะเยาะให้กับตัวเอง
หลังจากที่เมเดลีนกลับมาที่ห้องจัดเลี้ยงแล้ว ไม่นานนักเฟลิเป้ก็เดินกลับมาหาเธอและบอกว่าการประมูลกำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า
เมเดลีนไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่นิด เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองเป็นเพียงเครื่องมือของเขาก็เท่านั้น