บทที่ 273
ในเวลานี้ เซียวชูหรันและเย่เฉินพร้อมทั้งเซียวฉางควนเพิ่งจะกินข้าวเที่ยงกันที่บ้าน
เย่เฉินไปเก็บถ้วยตะเกียบในห้องครัวตามปกติ ทันใดนั้นก็ได้รับสายจากเฉินเสี่ยวจาว
หลังจากที่รับสายแล้ว เฉินเสี่ยวจาวก็ถามอย่างเขินอาย : “อาจารย์เย่ คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ？”
“อยู่บ้าน” เย่เฉินพูดออกไปอย่างราบเรียบ เอ่ยถาม : “ทำไมเหรอ มีธุระอะไรกับฉันเหรอ？”
เฉินเสี่ยวจาวพูดตอบ : “ฉันก็แค่อยากจะโทรมารายงาน คุณเรื่องหนึ่ง”
“ว่ามาสิ”
เฉินเสี่ยวจาวรีบพูดออกไป : “อย่างงี้นะ เมื่อวานเกาจวิ้นเว่ยและเซียวอี้เชียนต่างก็มาที่คลินิกของตาฉัน ขอร้องให้เขาช่วยรักษา ตาของฉันไม่รู้ว่าเซียวอี้เชียนได้ไปล่วงเกินคุณไว้แล้ว เกือบจะเอายาอีกครึ่งเม็ดที่คุณให้เขาเป็นรางวัล มอบให้แกเซียวอี้เชียนแล้ว ！”
เย่เฉินถามด้วยความสงสัย : “ทำไม？บ้านของคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเซียวอี้เชียนเหรอ？ยาที่ล้ำค่าเช่นนี้ ตาของคุณก็สามารถให้เขาไปอย่างไม่เสียดายเหรอ？”
ในใจของเย่เฉินรู้ดี ในใจของซือเทียนฉี มองเห็นยาวิเศษที่ตัวเองให้เป็นสมบัติล้ำค่า เห็นว่ามันสำคัญเหมือนกับชีวิตเลย
ของที่สำคัญอย่างนี้ คงไม่มีใครที่อยู่ดีๆจะเอาไปให้คนที่ไม่รู้จักหรอกนะ หรือว่าคนที่มีความสัมพันธ์ธรรมดาทั่วไป
เฉินเสี่ยวจาวรีบพูดออกไป : “ตาของฉันกับพ่อของเซียวอี้เชียนเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน พวกเขาทั้งสองผ่านอะไรมาด้วยกันหลายปี ดังนั้นสองตระกูลจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีกันมานานหลายปี”
พูดแล้ว เฉินเสี่ยวจาวก็พูดรายละเอียดเกี่ยวกับต้นสายปลายเหตุเกี่ยวกับเรื่องระหว่างคุณตาและตระกูลเซียวเมื่อหลายปีมานี้
เมื่อเย่เฉินฟังจบ ถึงจะได้รู้ แท้ที่จริงแล้วในตอนนั้นตระกูลเซียวเป็นผู้มีพระคุณที่ได้ช่วยเหลือซือเทียนฉีไว้
และซือเทียนฉีเพราะเรื่องบุญคุณเล็กน้อยในตอนนั้น หลายปีมานี้จึงไม่หยุดที่จะตอบแทนบุญคุณของคนตระกูลเซียว และทำให้เขาเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่
สิ่งที่ยิ่งทำให้เขารู้สึกพอใจก็คือ ซือเทียนฉีมีความสามารถพอที่จะแยกแยะถูกผิด เพื่อที่ให้ตัวเอง ไม่ลังเลที่จะแตกแยกกับตระกูลเซียว
แม้ว่าเย่เฉินจะเป็นคุณชายของตระกูลชั้นสูงอย่างเย้นจิง แต่ตอนเด็กๆก็ตามพ่อออกไปจากตระกูล ย้ายไปทั่วเพื่อความอยู่รอด หลังจากที่พ่อเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุ เขาก็ทำได้เพียงเอาชีวิตรอดไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ลิ้มรสชีวิตความเป็นอยู่ในโลก
และอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เย่เฉินถูกเลี้ยงมาให้มีนิสัยที่รู้จักบุญคุณ มีบุญคุณต้องทดแทน
ป้าหลี่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเคยช่วยตัวเองไว้ แม้ว่าตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคนของตระกูลเซียว จะได้รับคำดูถูกของคนในตระกูลเซียว พูดเสียดสีและโจมตีว่าร้าย ก็ขอร้องให้นายหญิงใหญ่เซียวช่วยเหลือ ขอยืมเงินมาเพื่อรักษาป้าหลี่；
เซียวชูหรันเคยช่วยตัวเองไว้ แม้ว่าตัวเองจะดูถูกดูหมิ่นตระกูลเซียว และพ่อตาแม่ยายของตัวเองที่แปลกประหลาดคู่นั้น แต่ก็จะไม่ยอมไปจากซูหรันแน่นอน
เป็นเพราะว่าตัวเองเป็นคนที่รู้จักบุญคุณคน ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกที่ดีกับซือเทียนฉีมากสักหน่อย
ดูแล้ว ในอนาคตซือเทียนฉี จะต้องกลายมาเป็นผู้ติดตามที่มีจิตใจที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดีของตัวเอง
ในเมื่อซือเทียนฉีมีความซื่อสัตย์และภักดีอย่างนี้ งั้นตัวเองก็ควรจะให้ประโยชน์กับเขาสักหน่อย
คิดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินตัดสินใจ บ่ายนี้จะไปที่จี้ซื่อถังของซือเทียนฉี ให้ยาอีกหนึ่งเม็ดที่ตัวเองปรุงไว้เมื่อครั้งก่อน
ครั้งนั้น เย่เฉินกลั่นยาได้ 30 เม็ดในครั้งเดียว ส่งมอบให้คนอื่นไปหลายเม็ด ยังเหลืออยู่ยี่สิบกว่าเม็ด
ยานี้สำหรับเขาแล้ว แทบจะได้มาอย่างง่ายดาย และการฝึกฝนแบบนี้ของเขา 《ตำราเก้าเสวียนเทียน》 ในขณะเดียวกันคนที่ภายในมีเรกิอยู่ ก็อาจจะไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร ดังนั้นมอบให้เขาหนึ่งเม็ด ก็แทบจะมีต้นทุนเป็นศูนย์
อีกอย่าง เย่เฉินก็หวังว่า เพียงพอที่จะสามารถให้จินหลิงและคนเหล่านี้ได้รู้ ตัวเองเป็นคนแยกแยะระหว่างรางวัลและบทลงโทษ
ทำเรื่องไม่ดีไว้ จะต้องได้รับโทษ！
แต่ว่า ถ้าทำดีแล้ว ก็ยิ่งจะต้องได้รับรางวัล！
ครั้งนี้ซือเทียนฉีทำได้ดีมากจริงๆ ดังนั้น บ่ายนี้ตัวเองจะมอบยาวิเศษที่เขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งให้เป็นของรางวัล
ดังนั้น เย่เฉินถามเฉินเสี่ยวจาว : “บ่ายนี้ตาของคุณอยู่ที่จี้ซื่อถังไหม？”
“อยู่ค่ะ ”เฉินเสี่ยวจาวถามออกไปด้วยความตื่นเต้น : “อาจารย์เย่ คุณจะมาเหรอ？”