องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 642 ฮูหยินรองไม่ยอมกลับจวน
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูอาการให้เหล่าตู้แล้ว นางก็ไปหาสวีกงกง เมื่อสวีกงกงเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็เหมือนกับเห็นญาติสนิท เขาน้ำตาไหล สวีกงกงเช็ดน้ำตาและนั่งลงถอนหายใจอยู่ตรงนั้น
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้ากลับมาแล้ว ท่านถอนหายใจทำไม ท่านพ่อของข้ายังไม่เป็นเช่นนี้เลย”
“บ่าวกลัวว่าพระชายาเย่จะไม่กลับมา บ่าวกลัว ตอนที่พระชายาเย่ทรงเสด็จจากไป บ่าวก็กลัวมาก และมีหลายครั้งที่ฝันร้ายจนตกใจตื่น ในชีวิตบ่าวไม่เคยกลัวเช่นนี้มาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ
ในช่วงเวลานั้นของอาซี บ่าวก็ไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน
แต่เดิมบ่าวคิดว่าในใจของบ่าวมีเพียงอาซีและฝ่าบาท
นับตั้งแต่อาซีตายไป บ่าวก็ไม่สามารถนึกถึงใครได้อีก และเมื่อมาถึงจวนอ๋องจวน บ่าวก็อยู่ในที่ที่เป็นสิริมงคล
บ่าวรู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากไม่มีพระชายาเย่ บ่าวก็จบสิ้น
แต่บ่าวคิดว่าบ่าวตายไปก็ไม่มีอะไร หากท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่กลับมาอย่างปลอดภัย เช่นนั้นก็เป็นความโชคดีอย่างที่สุด”
“กงกงจริงจังแล้ว ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก กงกงโศกเศร้ามากเกินไปแล้ว อันที่จริงแล้วคนเราล้วนแต่ต้องตาย แต่ตายอย่างไรนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ อย่าเสียเวลาทั้งชีวิตไปก็พอ”
สวีกงกงพยักหน้า：“ใช่พ่ะย่ะค่ะ！”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและจากไป สวีกงกงมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นแล้วพยักหน้า จากนั้นก็กลับไปคัดลอกพระคัมภีร์ต่อ
ฉีเฟยอวิ๋นยังต้องไปหาฮูหยินรองอีก หลังจากที่นางกลับมาแล้ว จึงรู้ว่าฮูหยินรองยังไม่ได้จากไป
ในขณะที่ไปหาฮูหยินรอง ฉีเฟยอวิ๋นก็คิดว่าราชครูจวินกำลังคิดอะไรอยู่
ผ่านไปหลายเดือน และผ่านปีแล้ว เหตุใดฮูหยินรองถึงยังอยู่ที่จวนอ๋องเย่ หรือว่าต่อให้เป็นปีก็จะไม่กลับไป？
เมื่อเห็นฮูหยินรอง ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินเข้าไป ราชครูจวินอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้เลยว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮูหยินใหญ่ผู้นี้ก็ดูแปลกเช่นกัน
“ท่านราชครู” ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าให้ราชครูจวิน และราชครูจวินก็ตอบกลับว่า：“พระชายาเย่เกรงใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปหาฮูหยินรอง สีหน้าของฮูหยินรองดีขึ้นมากแล้ว
“ฮูหยินรอง”
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและใช้สมาธิตรวจดูอาการให้ฮูหยินรองก่อน ร่างกายของฮูหยินรองเกือบจะกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่เนื่องจากสภาพอากาศ ร่างกายจึงไม่เป็นไรแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้พูดอะไรมากนัก นางเพียงแค่ถามถึงสุขภาพของฮูหยินรองในช่วงนี้
“ไม่รบกวนท่านราชครูจวินแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะจากไป ราชครูจวินจึงถามเรื่องสงครามที่ชายแดน
“ตอนที่กลับมา ท่านอ๋องได้ล้อมเมืองหลวงของแคว้นอู๋โยวไว้แล้ว และเมื่อไม่นานมานี้ก็ได้รับข่าวว่าแคว้นอู๋โยวยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานท่านอ๋องก็จะกลับมาแล้ว”
“อืม ฤดูใบไม้ผลินี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับต้าเหลียงของเรา” หลังจากที่ราชครูจวินพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า：“ไปกันเถอะ ในเมื่อกลับพระชายากลับมาแล้ว และเจ้าก็ไม่เป็นไรแล้ว เช่นนั้นก็กลับไปกับข้าเถอะ？”
สีหน้าของราชครูจวินดูไม่พอใจ และมองไปที่ฮูหยินรองอย่างเย่อหยิ่ง
ฮูหยินรองแต่งกายด้วยชุดสีแดงและนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างลังเล นางยังไม่อยากจากไป
แน่นอนว่าราชครูจวินไม่แน่ใจและกล่าวว่า：“เจ้ายังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก นี่ไม่ใช่การกลับไปดี ๆ หรือ？”
“แน่นอนว่าต้องกลับไป แต่ข้าไม่อยากกลับไปกับท่าน” หากฮูหยินรองดื้อรั้น แล้วราชครูจวินยังต้องการที่จะพานางไป นางก็หมดหนทางแล้วจริง ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก นางยืนอย่างไม่รู้ว่าจะอยู่หรือไปดี
ราชครูจวินกล่าวอย่างฉุนเฉียวว่า：“เหตุใดเจ้าถึงไม่อยากกลับไป ข้าก็ยอมเจ้าแล้วมิใช่หรือ？”
“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องยอม”
“เช่นนั้นคืออะไร？”
เรื่องที่ทั้งสองสามีภรรยาทะเลาะกันนั้นน่าสนใจมาก ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้อยู่เพราะต้องการเห็นพวกเขาทะเลาะกัน แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่เหมาะที่จะจากไป
นางจึงต้องรอต่อไป
ในตอนแรกฮูหยินรองปฏิเสธที่จะพูด ราชครูจวินจึงรีบตะโกนใส่นางว่า：“เจ้าพูดมาสิ？”
ราชครูจวินทำตามวิธีของฉีเฟยอวิ๋น ต้องสร้างเรือนให้ฮูหยินรอง พูดได้ที่นั่นไม่ได้ใหญ่เท่ากับเรือนจวินจื่อ แต่ทุกอย่างล้วนเหมือนกัน
แต่ฮูหยินรองไม่กลับไป จึงทำให้ราชครูจวินรู้สึกอึดอัดใจ
ราชครูจวินอายุปูนนี้แล้ว จะว่าแก่แล้วก็ได้ แต่เขาก็ไม่ได้เสื่อมถอยลง
อันที่จริงเขาก็ยังคงมีความต้องการ
และตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อหญิงอื่นเลย แม้แต่หญิงสาวที่งดงาม เขาก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อเห็นฮูหยินรอง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นชายหนุ่มวัยแรกแย้ม
ใคร ๆ ก็ชอบความหนุ่มสาว โดยเฉพาะคนที่แก่แล้ว ก็อยากจะอ่อนเยาว์ลงหน่อย แต่น้อยคนนักที่จะฟื้นคืนความอ่อนเยาว์ได้เมื่ออายุมากแล้ว
ราชครูจวินเป็นเช่นนี้ ราวกับว่าต้นไม้ที่ตายอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ
ตอนที่ราชครูจวินยังหนุ่ม เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงมากเช่นนี้ ทุกครั้งที่สู่ขอหญิงสาวกลับไป ล้วนแต่เป็นเพราะมีความต้องการ
แต่เมื่อแก่ตัวลงกลับมีความรู้สึกเช่นนี้แทน ดูเหมือนว่าเขาจะละทิ้งหน้าที่รับผิดชอบทั้งหมด และเริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเอง
ผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นคนที่เขาไม่สามารถแตะต้องได้
บังเอิญว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้รู้สึกผิดหวัง เดิมทีวางแผนที่จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นาง อย่างน้อยก็แต่งงานกับคนที่อยากแต่ง
ในตอนนี้ฮูหยินรองไม่กลัวราชครูจวิน และแม้ว่าจะได้ยินเสียงตะโกนก็ไม่กลัว นางมีนิสัยเย็นชามาแต่ไหนแต่ไร แต่สิ่งที่กลัวคือไม่ดีต่อบุตรของนาง
นางเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักยอมรับชะตากรรมมาตั้งแต่เด็ก ต่อมานางรู้สึกโชคดีมากที่ได้แต่งงานกับราชครูจวิน อย่างน้อยก็แต่งงานกับคนที่อยากจะแต่ง
ฮูหยินใหญ่แม่ของราชครูจวินปฏิบัติต่อนางไม่ค่อยดีนัก นางยอมรับชะตากรรม ดังนั้นนางจึงยังมีชีวิตอยู่ ต่อมานางก็ให้กำเนิดบุตร นางไม่ยุ่งเกี่ยวหรือถามไถ่ บุตรของนางจึงยังมีชีวิตอยู่
อันที่จริงหลังจวนของตระกูลจวินนั้น มีเด็กมากมายที่ต้องตาย และเป็นเพราะไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของฮูหยินใหญ่
บุตรของนางไม่เป็นไรเลยสักคน ดังนั้นการยอมรับว่าชะตากรรมคือการป้องกันตัวเองของนาง
ฮูหยินรองเข้าใจดี
แต่เมื่อแก่ตัวลงนางก็ถอยออกมาหนึ่งก้าว เพราะนางมีชีวิตเพื่ออยู่ และอยากที่จะอยู่อย่างมีความสุข และที่จวนอ๋องเย่ก็มีความสุข
ใครก็ดูไม่ออกว่าจิตใจเป็นสุข
มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้แล้ว ช่วงเวลาที่อยู่ในจวนอ๋องเย่เท่านั้นที่เป็นความสุขของฮูหยินรอง
นางจึงไม่อยากกลับไป
“จวนอ๋องเย่มีความสุขมาก ข้าไม่อยากกลับไป หากกลับไปก็ต้องพบเจอผู้คนมากมาย ข้าไม่ชอบ”
ราชครูจวินตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และได้ยินฮูหยินรองบอกว่าอยากจะมีความสุข
ราชครูจวินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า：“จวนราชครูก็มีการเตรียมการ ต่อไปหลังจวนให้เป็นไปตามที่เจ้าต้องการ เจ้าไม่อยากเจอใครก็ไม่ต้องเจอ”
“ที่นั่นไม่มีเสี่ยวซื่อจื่อ！” ที่ฮูหยินรองดื้อรั้นดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะเด็ก ๆ และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกขบขัน
ได้เป็นผู้หญิงที่มีทั้งความมั่งคั่งและอำนาจในหลังจวน ตั้งแต่แต่งงานนางไม่สามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเองเลย และเมื่ออยู่ที่หลังจวนก็ไม่สามารถไปไหนได้ตามใจ
ราวกับว่าชีวิตนี้นางจะไม่สามารถไปจากจวนราชครูได้
ในตอนนี้ได้ออกมาแล้ว และฮูหยินรองก็มีเหตุผลที่ไม่อยากจากไป
แต่เมื่อฮูหยินรองกล่าวถึงเสี่ยวซื่อจื่อ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกประหลาดใจ
ไม่ใช่ว่าตระกูลจวินไม่มีบุตร แต่สิ่งที่ฮูหยินรองกล่าวดูเหมือนจะบอกว่าในจวนราชครูไม่มีบุตร
ราชครูจวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นวันหน้าเจ้าอยากมาที่นี่ ข้าก็จะพาเจ้ามา”
“เช่นนั้นก็ยุ่งยากแล้ว การจะออกมาแต่ละครั้งนั้นไม่ง่ายเลย หลังจากออกมาจวนแล้วก็จะผู้คนติดตามมาด้วย เมื่อมาถึงจวนอ๋องเย่แล้วจะสร้างความยุ่งยากให้จวนอ๋องเย่อีก ข้าอยากอยู่ที่จวนอ๋องเย่ และได้เห็นพวกเขาทุกวัน”
ฮูหยินรองพูดราวกับว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนางเอง
ราชครูจวินกล่าวว่า：“เป็นนั่นเป็นบุตรของผู้อื่น หากเจ้าชอบ ในจวนก็มีมิใช่หรือ？”
“ไม่เหมือนกัน ในจวนมีกฎระเบียบมากมาย แต่ละคนล้วนไม่เรียบง่าย แม้แต่เด็กที่เพิ่งหัดพูดก็ยังแผนสูง ข้าไม่ชอบ ท่านกลับไปเถอะ ข้าชอบจวนอ๋องเย่”
พูดไปพูดมาแล้วก็คือไม่กลับ
ราชครูจวินรู้สึกไม่สบายใจ：“จะอยู่ทำอะไรที่จวนอ๋องเย่ เจ้าไม่ยุ่งยาก แต่ผู้อื่นยุ่งยาก”
ฉีเฟยอวิ๋นอยากจะบอกว่าไม่ยุ่งยาก ตอนนี้ที่เรือนจวินจื่อมีผู้คนไม่น้อย เห็นได้ว่ามีการจัดการที่ดี จะยุ่งยากอะไร！