“ฟังดูเป็นเด็กที่ร่าเริงจังเลยนะ? ข้าชักอยากเจอเธอแล้วสิ”
“ครับ, ข้าคิดว่าท่านแม่จะต้องชอบเธอแน่”
พอพูดจบ, ลีโอก็เริ่มดื่มชาของเขา
วันต่อมา, ลีโอได้มาเยี่ยมมิทสึบะเพื่อบอกเธอว่าเขาต้องเดินทางลงใต้ในเร็วๆนี้
มิทสึบะไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษกับลูกชายจอมขยันของเธอ ถ้าเธอบอกเขาให้ทำเต็มที่เขาก็จะพยายามหนักขึ้นจนเกินจำเป็นและต่อให้เธอบอกเขาให้ควบคุมตัวเองบ้างเขาก็เป็นเด็กที่จะบอกกับเธอแค่ว่าเขาจะพยายามเต็มที่
ด้วยเหตุนี้เอง, มิทสึบะจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับภารกิจของเขาและถามเรื่องอื่นกับเขาแทน ซึ่งนี่ก็คือสาเหตุที่หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปเป็นเรื่องของริต้า
“ข้าคิดว่าถ้าริต้าเป็นเพื่อนกับคริสต้าได้ก็คงจะเยี่ยมไปเลยนะครับ”
มันไม่มีความเป็นไปได้ที่ว่าแม่ของเขาจะปฏิเสธความคิดของเขาเลย
โดยปกตินั้นคงจะมีคำถามประมาณว่า, เธอมาจากบ้านไหนแต่ว่าหัวข้อพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่มิทสึบะสนใจ ไม่ว่าสถานะจะเป็นยังไง, ขอแค่คบหากับคนดีไม่ใช่คนเลวก็พอ นี่คือสิ่งที่มิทสึบะมักจะบอกกับพวกเขา
“เนื่องจากคริสต้าเป็นเด็กผู้หญิง, ก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่ พวกขุนนางที่มาตีสนิทด้วยก็สนิทแค่ผิวเผินแต่มันคงจะน่าไว้วางใจขึ้นหล่ะนะถ้าเธอมีเพื่ออายุไล่เลี่ยกันที่สามารถไว้ใจได้”
“นั่นสินะครับ ถ้ามีโอกาสข้าจะพาเธอมาด้วยครั้งหน้า”
“ตายจริง, ที่เจ้าสนับสนุนเด็กคนนั้นขนาดนี้, ก็แสดงว่าเจ้าถูกใจเธอมากเลยสินะ”
“ข้าชอบเด็กนิสัยแบบนั้นครับ คริสต้าเป็นเด็กเงียบๆดังนั้นข้าคิดว่าเธอน่าจะเข้ากันได้ดีกับคริสต้า”
“จริงหรอ? แบบนี้ก็แสดงว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า, เจ้าก็จะรับเธอมาเป็นเจ้าสาวสินะ?”
ลีโอยิ้มให้กับคำพูดหยอกล้อของแม่
เขาไม่ได้มองริต้าแบบนั้นเนื่องจากเธอยังเด็กอยู่
อย่างไรก็ตาม, ถ้าเขาจะหาเจ้าสาวเขาก็คิดว่าถ้าเป็นผู้หญิงร่าเริงเหมือนเธอก็คงจะดีเหมือนกัน
แต่เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไงถ้าเกิดพูดออกไปแบบนั้น, เขาจึงเลือกที่จะตอบคำถามอย่างคลุมเครือ
“ในสถานการณ์แบบนี้ข้ายังไม่คิดเรื่องที่จะมีภรรยาหรอกครับ ถ้าสถานการณ์สงบลงเมื่อไหร่ข้าอาจจะหันมาพิจารณาดูถ้าเกิดข้าได้พบกับผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมเหมือนริต้า”
“เจ้าเป็นลูกที่น่าเบื่อจังเลยนะ ถ้าเจ้ายังเป็นแบบนี้อยู่เธอออาจจะถูกอัลแย่งไปก็ได้นะรู้รึเปล่า?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า, ก็คงจะจริงแหล่ะครับ, ท่านพี่มีแต่ผู้หญิงดีๆรายล้อม”
“มันไม่ใช่เวลามามัวหัวเราะซักหน่อย ฟังแม่นะ, ลีโอ! ผู้หญิงดีๆจะไม่ตกหลุมรักผู้ชายที่สมบูรณ์แบบหรอก”
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ข้าเองก็มีส่วนที่น่าผิดหวังเหมือนกัน”
“มันอาจจะจริงจากมุมมองของเจ้าแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นมองเจ้าไม่ใช่หรอ? หัดแสดงส่วนที่น่าผิดหวังของตัวเองออกมาให้เห็นมากกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง? เจ้าควรจะรู้จักเห็นแก่ตัวขึ้นอีกซักหน่อยนะ ไม่ว่าใครก็ควรจะมีส่วนที่แตกต่างจากคนอื่นบ้าง”
“ข้าจะจำใส่ใจเอาไว้ครับ
พอพูดจบ, ลีโอก็ดื่มชาจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
ถ้าอยู่ต่อแม่ของเขาอาจจะเริ่มสั่งสอนเขาเกี่ยวกับวิธีทำตัวให้ผู้หญิงดีๆมาตกหลุมรักก็ได้
“ถ้างั้นข้าขอตัวลานะครับ”
“จริงๆเลย….โอเคดูแลตัวเองดีๆหล่ะ”
“ครับ”
พอพูดจบ, ลีโอก็แยกจากมิทสึบะ
ในระหว่างทางกลับ
ลีโอตั้งใจจะแวะที่จตุรัสของปราสาท
ตามความหมายของชื่อ, ปราสาทดาบหลวงนั้นมีรูปร่างคล้ายกับดาบโดยที่มีส่วนยื่นออกไปสองด้านเหมือนกับโกร่งดาบ (สไตล์แบบดาบตะวันตก) ซึ่งส่วนนี้ได้กลายเป็นพื้นที่เปิดที่เอาไว้สำหรับฝึกฝนคนที่มีสิทธิได้เป็นอัศวิน
แต่เดิม, สิ่งที่ทำอยู่ที่ปราสาทนั้นไม่ใช่การฝึกผู้มีสิทธิเป็นอัศวินทั่วๆไป
ผู้มีสิทธิเป็นอัศวินทั่วๆไปจะเข้าฝึกที่โรงเรียนตามความเหมาะสมในขณะที่พวกที่ฝึกที่จตุรัสของปราสาทจะเป็นพวกที่มีพรสวรรค์แต่ยากจนและไม่สามารถจ่ายเงินเข้าโรงเรียนเตรียมอัศวินได้ แม้จะเป็นผู้อพยพหรือคนจนก็ควรจะได้รับโอกาสกลายเป็นอัศวินถ้าพวกเขามีศักยภาพ, นี่คือข้อเสนอของมงกุฎราชกุมาร
ไม่เคยมีพวกเขาคนไหนที่ได้เขาภาคีอัศวินหลวงแต่หลังจากที่พวกเขาเรียนจบพวกเขาก็จะกลายเป็นอัศวินที่คอยรับใช้ลอร์ดท้องถิ่น, นักผจญภัยหรือไม่ก็เข้าร่วมกับกองทัพ ซึ่งพวกเขาแต่ละคนจะพยายามทุ่มเทตามเส้นทางของตัวเอง
ที่จตุรัส, ดูเหมือนว่าการฝึกของวันนี้จะจบลงแล้ว
อัศวินฝึกหัดไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว, ลีโอรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูกแต่ว่า
“คูจังงง!!”
เขาสะดุ้งในทันที
ลีโอยิ้มให้กับเสียงดังโหวกเหวกของเด็กคนนึง
อย่างไรก็ตาม, ในตอนที่เขาหันไปเห็นเจ้าของเสียง, เขาก็หลบไปซ่อนอยู่ข้างหลังเสาต้นนึง
ซึ่งเหตุผลก็เพราะ
“ริ, ริต้า…..เจ้าส่งเสียงดังเกินไปแล้วนะ…….”
คูจังที่ริต้ากำลังโบกมือให้นั้นจริงๆแล้วก็คือคริสต้า
(ภาษาญี่ปุ่นอ่านว่า คุ-ริ-ทสึ-ต้า, ซึ่งริต้าเรียกย่อๆแค่พยางค์แรก ‘คุ’ ก็เลยออกมาเป็น ‘คูจัง’)
เธอกำลังคุยกับริต้าอย่างเขินๆในขณะที่ถือตุ๊กตากระต่ายตามปกติ
ลีโอรู้สึกประทับใจกับภาพที่คาดไม่ถึงนี้
“เข้าใจหล่ะ….สองคนนั้นเป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่เอง……ดูเหมือนว่าความช่วยเหลือของเราจะไม่จำเป็นแล้วหล่ะนะ”
“ความช่วยเหลืออะไรหรอ?”
“!?”
“อย่าส่งเสียงดังสิ”
มีนิ้วนึงเข้ามาปิดปากของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาตะโกน
คนที่โผล่มานั้นก็คือเอลน่า
เอลน่ามองคริสต้าด้วยสายตาที่อ่อนโยนจากเงามือของเสาที่ลีโอกำลังซ่อนตัวอยู่
จากนั้น,
“อย่างที่คิดเลย, เลือดข้นกว่าน้ำจริงๆสินะ…….”
“นั่นสินะครับ ถึงยังไงคริสต้าก็เป็นน้องสาวของพวกเรา ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถหาเพื่อนดีๆได้ด้วยตัวเองแล้วนะครับ”
“ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นซักหน่อย, ข้ากำลังพูดถึงเจ้ากับองค์ชายเทราก็อตต่างหากหล่ะ แอบดูคริสต้าจากในเงามืดแบบนี้เหมือนกับที่องค์ชายเทราก็อตทำเลย และถ้าเจ้ากำลังแอบดูเด็กสาวอีกคนอยู่หล่ะก็ในฐานะเพื่อนสมัยเด็กของเจ้า, ข้าก็ขอตีตัวออกห่างจากเจ้าเดี๋ยวนี้เลย”
“…..หืม?”
“อย่าบอกข้านะว่า, จะเอาทั้งคู่เลย……?”
“ม, ม, มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย! เข้าใจผิดแล้วครับ…….!”
พอเห็นเอลน่าตีตัวออกห่างจากเขาอย่างจริงจัง, ลีโอก็เข้าใจแล้วว่ามันต้องมีการเข้าใจผิดอย่างร้ายแรงเกิดขึ้นดังนั้นเขาจึงพยายามจะแก้ไขแต่พอได้ยินเสียงดังของเขา, ริต้าก็เข้ามาดูด้วยความสงสัย
“อ้าว! พี่ลีโอนี่หน่า!”
พอพูดจบ, ริต้าก็เข้ามากอดลีโออย่างมีความสุข
หลังจากที่เห็นภาพนี้, สีหน้าของเอลน่าก็ยิ่งจริงจังขึ้นอีก
ลีโอที่คิดว่าสถานการณ์เข้าขั้นอันตรายแล้วพยายามจะพูดอะไรซักอย่างเพื่อให้หลุดพ้นจากสถานการณ์นี้
“น, นี่มันเป็นการเข้าใจผิดนะครับ! มันไม่ใช่แบบนั้น, พวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นซักหน่อย, เอ่อ, คือว่ามัน”
“…………”
ด้วยท่าทีน่าสงสัยของเขา, ความสงสัยของเธอจึงมีแต่จะเพิ่มขึ้น
ในตอนนั้นเอง, คริสต้าก็เข้ามา
“ท่านพี่ลีโอ? เอลน่าด้วยหรอคะ…….”
“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ, องค์หญิง”
“นั่นสินะคะ…..ริต้ารู้จักท่านพี่ลีโอด้วยหรอ…..?”
“อื้ม! พี่ชายเคยพาข้าไปที่ห้องเมื่อวันก่อน!”
เป็นเวลาพักนึงที่สติของลีโอกับเอลน่าถูกปิดลง
คริสต้าพูด, อ๋อเป็นแบบนี้นี่เอง, แต่เอลน่าในตอนนี้กำลังนึกถึงความเป็นไปได้ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น
“ม, ม, ม, ไม่จริงหน่า……..นี่เรื่องจริงหรอ…….”
“ข้า, มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อยเจ้าก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรอ? เอลน่า, นี่เป็นการเข้าใจผิดนะ……….”
ลีโอกำลังคิดอยู่ว่าจะแก้ตัวยังไงดีกับสภาพของริต้าที่ทำได้ถูกเวลาจริงๆ
ในระหว่างนี้เอง, ริต้าก็ทำตามใจชอบด้วยการกอดลีโอบ้างและเกาะแขนเขาบ้าง
อย่างไรก็ตาม, สถานการณ์ในตอนนี้มันล่อแหลมจริงๆ
พอรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมา, ลีโอก็มองไปที่ทางเข้าจตุรัส
ที่นั่น, ฟีเน่กำลังยืนอึ้งในขณะที่เอาสองมือของเธอขึ้นมาปิดปาก
พอตระหนักได้ว่าสถานการณ์มันกำลังจะซับซ้อนยิ่งขึ้น, ลีโอก็พยายามจะอธิบายเธอแต่ก่อนที่เขาจะได้ทำแบบนั้นฟีเน่ก็เริ่มกระวนกระวาย
“ท, ท่านอัลคะ! ท, ท่านลีโอกลายเป็นพวกนิยมเด็กแล้วค่ะ! ข, ข้าจะทำยังไงดี? ข้าควรวางตัวยังไงถึงจะทำให้ท่านลีโอไม่รู้สึกเจ็บปวด!?”
ถึงจะไม่ทำอะไรตอนนี้เขาก็เจ็บปวดแล้ว, ลีโอไหล่ตก
ในขณะที่กำลังเตรียมใจถูกล้ออยู่นั้นเอง, อัลก็โผล่มา
จากนั้น,
“พูดเรื่องอะไรของเจ้า?”
“อ, อัล! ลีโอหลงไปเดินบนเส้นทางเดียวกับองค์ชายเทราก็อตแล้ว!!”
“พ, พวกเราจะทำยังไงดีคะ!?”
“เส้นทางเดียวกับท่านพี่เทราก็อตหรอ ระดับความเสื่อมของคนๆนั้นสูงเกินกว่าที่ลีโอจะเป็นได้ในทันทีนะ เขายังไม่หลงผิดหรอกใจเย็นๆหน่า”
“นั่นมันคำอธิบายอะไรกันครับ!? ไม่ได้ช่วยให้สบายใจขึ้นเลยซักนิด! ช่วยแก้ความเข้าใจผิดให้ข้าดีๆหน่อยเถอะท่านพี่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า, รู้แล้วหน่าใจเย็นสิ”
พอพูดจบ, อัลก็เข้าไปหาริต้าที่กำลังเกาะแขนของลีโออยู่
ริต่าสังเกตเห็นอัลแล้วอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
“เหวอ, อะไรกัน!!?? คนสองคนมีใบหน้าเหมือนกันหรอ!?”
“ไม่ต้องสงสัยเลย เจ้าคือเด็กสาวที่ไกพูดถึงสินะ”
“ร, รู้จักชื่อของอาจารย์ได้ยังไง!? แถมยังมีใบหน้าเหมือนพี่ลีโอด้วย…..เจ้าต้องเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งปลอมตัวมาแน่ๆเลย! เอาใบหน้าของพี่ลีโอคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
พอพูดจบ, ริต้าก็แทงอัล
อย่างไรก็ตาม, อัลใช้ความแตกต่างของความยาวแขนและจับศรีษะของริต้าเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้
“เจ้าขี้ขลาด!”
“สมกับเป็นลูกศิษย์ของไก เจ้านี่บ้าใช้ได้เลย เอาหล่ะ, ฟังให้ดีๆนะ ข้าชื่ออาร์โนลด์ ข้าเป็นพี่ชายฝาแฝดของลีโอ”
“ฝ, ฝาแฝด…..?”
“อื้ม….ท่านพี่อัล…..ทั้งสองคนเป็นพี่ชายของคริสต้า”
บางทีกำลังประมวลผลของเธอน่าจะค่อนข้างช้า, ริต้ากำลังครุ่นคิดอยู่พักนึงแล้วเอากำปั้นทุบฝ่ามือของตัวเองเป็นการบอกว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่ฉันบอกแล้ว
จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่อัล
“ลักษณะเด่นของพี่อัลก็คือผมยุ่ง!”
แล้ว, เธอก็ชี้ไปที่ลีโอ
“ส่วนของพี่ลีโอก็คือหล่อ!”
“ตรรกะอะไรเนี่ย พวกเราก็มีหน้าตาเหมือนกันไม่ใช่รึไง?”
“โถ่ โถ่ โถ่! อย่ามาดูถูกริต้านะ! ริต้ารู้ว่าคนหล่อเป็นยังไง! นี่ไงหล่ะ! พี่ลีโอ!”
“นี่คนพี่ต่างหากหล่ะ”
ริต้าเข้าไปกอดยังจุดที่ลีโอยืนอยู่ก่อนหน้านี้แล้วมองไปที่ต้นเสียง
มีชายแต่งตัวดีและจัดผมเรียบร้อยอยู่ตรงนั้น
พอหันกลับไป, เธอก็พบว่าชายที่อยู่ตรงข้ามก็มีใบหน้า, เสื้อผ้า, และทรงผมเหมือนกัน
“ว, เหวอออออ!!?? พี่ลีโอมีร่างโคลนด้วยหรอ!!?? น, น่ากลัวจังเลย! นี่คือพลังของฝาแฝดสินะ!”
“ท่านพี่อัล…..อย่าแกล้งริต้าเยอะนักสิ……”
“ฮ่าฮ่าฮ่า โทษทีโทษที”
อัลปล่อยผมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วปลดกระดุมเสื้อออก
จากนั้นเขาก็ขยี้ผมของริต้าแล้วหันกลับไป
“ไว้เจอกันนะ ข้ามีงานบางอย่างต้องไปทำทั้งสามคนเล่นกันไปเถอะ”
“ท่านพี่มีงานอะไรหรอครับ?”
“ข้าจะทำงานแทนเจ้าให้ เดี๋ยวเจ้าก็ต้องลงใต้แล้วใช่ไหมหล่ะ? เล่นกับคริสต้ากับเด็กสาวคนนั้นให้เต็มที่เถอะ คริสต้าเองก็อยากเล่นกับลีโอเหมือนกันใช่ไหม?”
“อื้ม…..”
“ริต้าก็อยากเล่นด้วย!”
“เอาสิ, ดูแลน้องชายกับน้องสาวของข้าด้วยนะ”
“เอ๋!? ท่านพี่!?”
“ห้ามพาเธอเข้าห้องของเจ้าหล่ะ”
“เดี๋ยวนะครับ! มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย!! อย่าพูดอะไรแปลกๆแบบนั้นสิ! มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ!”
ด้วยการพาฟีเน่และเอลน่าไปกับเขา, อัลก็ทิ้งลีโอที่กำลังกวักมือเรียกเขาด้วยความตื่นตระหนก
“ทำไมวันนี้ถึงอารมณ์ดีนักหล่ะ?”
“นั่นสิคะ, ท่านอัลดูมีความสุขยังไงไม่รู้สิ”
“งั้นหรอ? คงจะจริงมั้ง, อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ข้าไม่ได้เห็นลีโอเป็นตัวของตัวเองนานแล้ว มันค่อนข้างนานจริงๆแหล่ะนะที่หมอนั่นผ่อนคลายไหล่ของตัวเองแบบนั้น ข้าคิดว่าหมอนั่นต้องขอบคุณริต้าสำหรับเรื่องนั้นแล้วหล่ะ”
พอพูดจบ, อัลก็แก้ไขภาพลักษณ์ของเขาและเซ็ทผม
จากนั้นเขาก็ยืดหลังตรงและเคลื่อนไหวแบบที่ปกติไม่ได้ทำ
“เอาหล่ะ, ดูเหมือนว่าข้าคงต้องพยายามให้หนักขึ้นหน่อยเพื่อลีโอ”
“เห้อ…..เจ้าจะจริงจังก็แค่ตอนที่เกี่ยวกับลีโอสินะ, อัล”
“ถึงยังไงหมอนั่นก็เป็นน้องชายของข้านี่หน่า”
“ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆ!”
ในขณะที่บทสนทนาดำเนินไปเช่นนี้, พวกเขาก็เดินขึ้นบันไดไป
ท้ายที่สุดแล้ว, อัลไม่ได้รู้เลยว่าลีโอถูกเด็กสาวสองคนรุมรังแกจนกระทั่งดวงอาทิตย์ตก
“หนอยย…..นี่คือแผนของท่านพี่สินะ…….”