อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 594 เวินเส้าหยีลดฮวบถึงระดับสาม
หัวใจของกู้ชูหน่วนพังทลายเล็กน้อย
กับเวินเส้าหยี นางไม่รู้ควรใช้ความรู้สึกอะไร
เดิมนางควรแค้นเขา ทว่านาทีนี้ นางกลับแค้นไม่ลง
ตอนที่เผ่าเทียนเฟิ่นสาปคำสาปโลหิตกับเผ่าหยกเมื่อพันปีก่อน ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ในครรภ์มารดาคนไหนด้วยซ้ำ
ตั้งแต่รู้จักเวินเส้าหยีจนถึงวันนี้ ยังไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องชั่วร้าย ในทางกลับกัน ยังสละชีวิตช่วยนางหลายต่อหลายครั้ง
ในใจกู้ชูหน่วนซับซ้อน ถึงจะซาบซึ้งเวินเส้าหยี ถึงรู้ว่าเขาเป็นคนดี แต่นางก็ยังปล่อยวางไม่ได้
นางหยิบยาห้ามเลือดกับน้ำสะอาดออกมาจากแหวนมิติ แล้วทำแผลให้เขาอย่างตั้งใจ
“อือ…”
ไม่รู้ว่าทำเขาเจ็บหรืออย่างไร เวินเส้าหยีส่งเสียงคราง
“ทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
เวลาล่วงเลยไปทุกขณะ ปลายจมูกเวินเส้าหยีมีกลิ่นหอมดอกบัวจางๆ ได้กลิ่นแล้วชวนให้สดชื่นทั้งตัว
กู้ชูหน่วนพรูลมหายใจหยาบยาว เก็บยาขวดเหล่านั้น
“ยังดีที่ทำแผลทัน ช้าอีกนิด แผลจะเน่าเป็นหนองแล้ว”
ชั่วขณะที่กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นก็เห็นอีกฝ่ายตื่นแล้วอย่างไม่ทันตั้งตัว กำลังใช้สายตาซับซ้อนมองนางอยู่
“ฟื้นแล้ว? เจ็บไหม?”
“เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
ถ้อยคำที่ออกจากปากเวินเส้าหยีทำให้จิตที่ซับซ้อนแต่เดิมของนาง ลุ่มลึกอีกครั้ง
“ข้าจะเป็นไรหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับเจ้า”
เวินเส้าหยีถอนหายใจอย่างเงียบเหงา รอยยิ้มระหว่างคิ้วหายไปและแทนที่ด้วยความหม่นหมองเล็กๆ
“นั่นสิ เรื่องของเจ้า เกี่ยวอะไรกับข้า”
“เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น มือสังหารชุดดำคนนั้นล่ะ? แล้ว แผลบนตัวเจ้าโดนอะไรมา? แผลลึกมาก แถมมีพิษด้วย”
“ถูกแมงมุมยักษ์ทำร้ายเข้า ในถ้ำนี้มีแมงมุมตัวเขื่องอยู่สองตัว ฝีมือร้ายกาจมาก มือสังหารชุดดำคนนั้นน่าจะถูกแมงมุมกักตัวไว้”
เวินเส้าหยีค่อยๆ หวนคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้
หลังจากกู้ชูหน่วนถูกลอบทำร้ายบาดเจ็บหนักแล้ว เขาก็ต่อสู้กับมือสังหารชุดดำขึ้นมา เพราะเขาบาดเจ็บ ฝีมือจึงถดถอยลงเรื่อยๆ ถึงขนาดไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย
เคราะห์ดี เขายังมีกระบวนท่า เขาต่อสู้สูสีกับอีกฝ่ายในด้านนี้
สุดท้ายแมงมุมยักษ์ก็บุกเข้ามา เห็นพวกเขาก็โจมตีทันที เขาใช้กระบวนท่าหลอกหลบไป แล้วยังล่อมือสังหารชุดดำไปทางเขตของแมงมุมพิษด้วย
จากนั้น ชายหนุ่มชุดดำจะถูกแมงมุมดำฆ่าหรือไม่ เขาก็ไม่รู้แล้ว
เขาอุ้มกู้ชูหน่วนจากมา ใช้กำลังภายในตัวเองรักษาอาการบาดเจ็บนาง
พอนึกถึงการรักษาอาการบาดเจ็บ เวินเส้าหยียังตกใจอยู่
ร่างกายกู้ชูหน่วนปรากฏพลังสายหนึ่งอย่างไม่รู้สาเหตุ ดูดกำลังภายในของเขาไป
กำลังภายในเขาเกือบถูกดูดไปหมด
เวลานี้ เขาดึงกำลังภายในไม่ได้สักนิด
บางที…
ฝีมืออาจถดถอยถึงระดับสามแล้ว…
นึกถึงฝีมือตัวเองลดแล้วลดอีก
เวินเส้าหยีก็หัวเราะอย่างขื่นขมเสียงหนึ่ง
คนของเผ่าเทียนเฟิ่นคาดหวังกับเขามา คิดมาตลอดเวลาเขาเป็นอัจฉริยะเยี่ยมยอดในรอบพันปีร้อยปี
ความหวังทั้งหมดของเผ่าเทียนเฟิ่นก็ตกอยู่กับตัวเขาด้วย
ทว่ายามนี้ แล้วยังสู้คนธรรมดาในเผ่าคนหนึ่งไม่ได้เลย
ระดับสาม…
สำหรับภายนอก วรยุทธ์ระดับสามอาจสูงมาก
แต่สำหรับเผ่าเทียนเฟิ่นช่างอ่อนแอโดยแท้…
“คิดอะไรน่ะ เหม่ออะไร?”
“ไม่มีอะไร ร่างกายเจ้าดีบ้างแล้วหรือยัง?”
“ดีขึ้นมากแล้ว”
กู้ชูหน่วนร้อนใจนิดๆ นางกล่าว “พวกเรามาแดนเหนือสุดนานแล้ว เวลาข้ามีจำกัด ต้องหามุกมังกรให้พบโดยเร็วที่สุด เจ้าบาดเจ็บหนักมาก ถ้าตามข้าไป เกรงว่า…”
“ที่นี่อันตรายร้อยแปด เจ้าระวังตัวด้วย ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”
“เจ้าไหวไหม?”
“อือ”
กลับเป็นนาง…
นางแค่ระดับสอง จะชิงมุกมังกรเม็ดที่หกจากมือมังกรน้ำระดับเจ็ดได้อย่างไร?