บทที่373
ผู้แปล : N.
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: สายตาต้องการต่อสู้!) @Mr.L เจ้าของกลุ่ม! ตอนนี้ฉันได้พัฒนาเกมขึ้นมาใหม่ ทำไมเราไม่ลองมาเล่นกันซักครั้งละ! ไม่แน่ว่าฉันอาจจะทำให้คุณแปลกใจก็ได้! “
Mr. L: “…! เธอรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ?!”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้น!)”
ปีเตอร์:“ ว้าว! ผมเองก็อยากจะลองเล่นเกมที่เจ้ใหญ่พูดถึงเหมือนกันนะ แต่เกมก่อนหน้านี้ผมยังเล่นผ่านไปได้ไม่กี่ด่านเอง”
แต่เมื่อออพติมัสออนไลน์ขึ้นมา ปีเตอร์ก็ได้พูดขึ้นมาทันทีว่า: “@ ออพติมัส, อาการบาดเจ็บของคุณดีขึ้นหรือยัง?”
“ถ้าเป็นปกติผมมักจะกินอาหารที่มีโปรตีนและแคลอรี่สูงในช่วงพักฟื้น – เออ! ใช่! ผมลืมไปว่าคุณเป็นหุ่นยนต์! คุณต้องการกินพวกเหล็กหรือไม่ก็พวกองค์ประกอบโลหะอื่นๆไหม?”
“ไม่! ข้าแค่ต้องการพลังงาน” ออพติมัสตอบกลับมา
ปีเตอร์: “พระเจ้า! นี่มันไม่ต่างอะไรจากความอัปยศเลย! มีอาหารอร่อยมากมายบนโลกนี้! แต่คุณไม่สามารถกินมันได้ได้”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ฉันตกใจกับการค้นพบโลกใบใหม่!) @ปีเตอร์ ประสบการณ์การกินคืออะไร? เพราะในฐานข้อมูลของฉันมันอธิบายเพียงว่าสิ่งมีชีวิตกินอาหารเพื่อเสริมอินทรียวัตถุเท่านั้น! แต่จากการที่ฉันได้ศึกษามนุษย์มาซักระยะหนึ่งแล้วพบว่าในร่างกายของพวกเขานั้นมีศูนย์กลางของเส้นประสาทจำพวกหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นตัวรับรส มันจะต้องเป็นการตอบสนองที่ยอดเยี่ยมอย่างมากใช้ไหม?! “
ปีเตอร์: “ใช้แล้ว! บางครั้งการกินเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลก! โดยเฉพาะพิซซ่าที่ลุงของผมทำ มันอร่อยอย่าบอกใครเลยละ!”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ฉันรู้สึกว่าตัวเองน้ำลายไหลออกมาเล็กน้อย)”
Mr.L: “@ราชินีแดง เธอไม่กลัวว่าจะไฟฟ้าลัดวงจรหรือไง?”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ตกใจ) แต่โชคดีที่ฉันสามารถกันการลัดวงจรได้!”
Mr. L: “666+! ฉันควรจะชมเธอใช้ไหม?!”
ปีเตอร์: “ผมเกือบลืมไปแล้ว @ ออพติมัส คุณไปทำอะไรบนดวงจันทร์เหรอ?”
ออพติมัส: “ข้าไปสำรวจมัน!”
ปีเตอร์: “?”
ออปติมัส: “มันเป็นแบบนี้! ก่อนหน้านั้นข้าพบยานอวกาศจากไซเบอร์ตรอนบนดวงจันทร์ และเมื่อข้าขึ้นไปตรวจสอบก็พบอาจารย์ของข้าเข้า เขาเป็นอดีตผู้นำของกลุ่มออโตบอทที่ข้าสังกัดอยู่ ดังนั้นข้าจึงได้ทำการปลุกเขาให้ตื่นจากการหลับ”
“แต่เขาหลอกข้า! เขายังได้ร่วมมือกับดิเซปติคอน!! และเขาได้โจมตีข้าตอนที่เผลอ นั้นจึงทำให้ข้าบาดเจ็บหนักต้องหาที่ซ่อนตัวอย่างที่เห็นก่อนหน้านี้”
“แต่ก็ถือว่าโชคดีที่เจ้าของได้ทำการมอบหัวใจของเครื่องจักรโบราณให้ข้า ไม่เพียงแต่ข้าจะหายจากอาการบาดเจ็บขั้นร้ายแรงเท่านั้น มันยังได้ทำการอัพเกรดตัวข้าขึ้นไปยังอีกระดับด้วย”
ปีเตอร์: “ทำไมอาจารย์ของคุณถึงเข้าร่วมกับพวกดิเซปติคอนละ?”
ออปติมัส: “เพราะเขาต้องการพื้นคืนชีพดาวเคราะห์ไซเบอร์ตรอนยังไงละ ดังนั้นเขาจึงได้เลือกที่จะเสียสละดาวโลกเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น”
“นี่ไม่ใช่จุดประสงค์ของพวกเรา! ของออโตบอท! ดังนั้นข้าจำเป็นที่จะต้องหยุดเขา”
ลูชินที่ได้ฟังแบบนั้นก็พูดด้วยอารมณ์ว่า: “รู้ไหมว่าในตอนท้ายของตำนานนักรบผู้ฆ่ามังกรนั้น นักรบคนนั้นสามารถฆ่ามังกรได้ แต่เขาเองนั้นแหละที่ได้กลายเป็นมังกรร้ายตัวใหม่แทน”
ออปติมัส: “ข้าต้องโทษที่หัวใจของเขานั้นไม่แกร่งพอ! ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ถูกพวกดิเซปติคอนหลอกได้ง่ายแบบนั้น ดังนั้นตอนนี้เขาได้ถือว่าเป็นศัตรูของข้าเช่นกัน!”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ใบหน้าที่ไร้เดียงสา) ทำไมโลกของพี่ใหญ่ซับซ้อนจัง?”
โทนี่เองก็ออนไลน์ในครั้งนี้เช่นกัน เขาได้พูดขึ้นว่า “ถ้าคุณต้องการตัวช่วยในการซ่อมแซมตัวกลไกละก็ ฉันมีวิธีที่ดีจะมานำเสนอ!”
“นี่เลย! การซ่อมแซมด้วยนาโนโลหะ มันเห็นผลเร็วกว่าและเหมาะสมเป็นพิเศษสำหรับการต่อสู้”
ออปติมัส: “ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจ! แต่ข้าไม่ต้องการมันอีกต่อไป ขอแค่มีหัวใจของเครื่องจักรโบราณรวมถึงโลหะเหลวนี่ก็เพียงพอที่จะซ่อมแซมร่างกายของข้าให้หายดีได้แล้ว”
ลูชินที่ได้ยินเรื่องของโลหะนาโนก็ถามอย่างรวดเร็ว: “@โทนี่ คุณได้พัฒนาชุดเกราะตัวใหม่ล่าสุดแล้วใช้ไหม?”
โทนี่: “ฮาฮาฮา! เจ้าของกลุ่มยังคงคาดการณ์ได้เม่นยำเสมอ ใช้แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังศึกษาชุดเกราะแบบนาโนและได้ทำการจัดเก็บมันเอาไว้ในนาฬิกาที่ฉันใส่อยู่ตลอดเวลา มันสะดวกกว่าแต่ก่อนอย่างมาก “
ปีเตอร์: “มันฟังดูเท่มาก! ผมเองก็อยากจะได้ซักชุดจัง?!”
ราชินีแดง: “ฉันเองก็ต้องการเช่นกัน!”
โทนี่: “ชุดเกราะแบบใหม่นี้ต้องได้รับการออกแบบตามเงื่อนไขเฉพาะของแต่ละบุคคล! ไม่เช่นนั้นมันก็จะไม่แตกต่างจากชุดเกราะแบบเดิม ดังนั้นสำหรับปีเตอร์นั้นฉันคิดว่าสามารถทำให้ได้ แต่สำหรับราชินีแดงฉันคิดว่าจะเธอเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว “
“ ขนาดฉันยังอยากให้จาวิสของฉันเป็นแบบเธอเลย”
ราชินีแดง: “(สีหน้าเศร้าโศก: เหมือนฉันจะถูกคนรังแก)”
Mr. L: “ฮ่าฮ่า, @ ราชินีแดง ฉันเองก็คิดว่าความคิดนี้ดีเหมือนกัน!”
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: ดูเหมือนว่ามีคนต้องการสงคราม”)
ปีเตอร์: “จริงเหรอ! คุณสตาร์กจะออกแบบชุดเกราะให้ผม! โอ้พระเจ้า! ผมตื่นเต้นมาก เออ…คุณสตาร์! พอดีผมมีชุดที่ตัวเองเคยออกแบบไว้สองสามแบบ คุณคิดว่ายังไง? “
พูดจบเขาก็ได้ส่งรูปภาพการออกแบบไปลงในกลุ่มทันที แต่เห็นได้ชุดว่าฝีมือการออกแบบของปีเตอร์นั้นห่วยเป็นอย่างมาก
โทนี่: “ช่างเป็นภาพร่างจริงๆ!”
ปีเตอร์: “อะ! เดียวก่อน! ผมยังมีอีกหลายอัน เดียวผมจะส่งไปให้ดู และผมยังมีความคิดว่าถ้าผมมีใยแบบใหม่อย่าง ใยที่ปล่อยกระแสไฟฟ้าได้ หรือไม่ก็ใยล่องหนอะไรประมาณนี้ … “
โทนี่: “โอเค! นายไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว! ฉันคิดว่าจะเป็นเรื่องดีกว่าที่ฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง “
ราชินีแดง: “(อิโมติคอน: เพียงแค่มีความสุข)”
ปีเตอร์: “โอเคครับ! ผมเชื่อว่าการออกแบบของคุณสตาร์กจะต้องเจ๋งอย่างแน่นอน!”
“ โอ้! ฉันแค่ไม่ได้เข้ามาไม่นาน ดูเหมือนว่ากลุ่มนี้จะมีชีวิตชีวาขึ้นนะ!” บรูซเองก็ได้ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน
ปีเตอร์: “สวัสดีครับคุณบรูซ, ฮ่าฮ่า! ตอนนี้ผมมีความสุขมากเลย ที่เป็นแบบนั้นเพราะคุณสตาร์กรับปากผมว่าจะออกแบบชุดเกราะให้ผม!”
บรูซ: “โอ้! งั้นฉันเองก็ขอแสดงความยินดีกับเธอล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน”
หลังจากที่เขาได้ไล่อ่านข้อความก่อนหน้านี้เสร็จแล้วก็ได้พูดขึ้นว่า: “อุปกรณ์นาโน! นี่เป็นความคิดที่ดีเลย บางทีถ้าฉันทำแบบนั้นบ้าง มันก็คงจะสะดวกเวลาใส่ชุด และไหนจะอาวุธอีก @โทนี่ แต่ฉันจำได้ว่าคุณเพิ่งพัฒนาชุดเกราะไปไม่นานไม่ใช้เหรอไง? แล้วทำไมคุณถึงรีบพัฒนาชุดเกราะใหม่ในเวลาอันสั้นแบบนี้ละ? “
โทนี่: “ใช่! มันเป็นอย่างที่นายพูดนั้นแหละ! แต่เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้เกิดสังหรณ์ขึ้นมาว่าอนาคตอันใกล้นี้อาจมีวิกฤตครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีกครั้ง และถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ฉันเองก็ต้องการเทคโนโลยีเพื่อที่จะรับมือกับมันได้”