บทที่ 478 เซียนภูเขา (4)
แชจูชึล เรียกชื่อของเขาอย่างไม่แยแสเหมือนเมื่อก่อน แชจูชึล รู้ถึงผลข้างเคียงจากของพรสรรค์ของเฮย์เนคดังนั้นเขาเลยรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง
“นายจะทำได้งั้นเหรอ”
เฮย์เนค ตอบอย่างง่ายดาย “…ในฐานะสิ่งประดิษฐ์ในอดีตถึงเวลาแล้วที่ฉันจะช่วยคนรุ่นใหม่”
มันเป็นการพูดอย่างธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเจอกันของ แชจูชึล และ เฮย์เนค พวกเขาทั้ง 2 อยู่ห่างกันและจ้องมองซึ่งกันและกันอย่างช้าๆ
แต่ทุกคนก็ยังคงนิ่งเงียบเมื่อพวกเขาจ้องมองกัน 2 ยักษ์ใหญ่ สำหรับพวกเขา พวกเขารู้สึกว่าพวกเขากำลังอยู่ในช่วงเวลาสำคัญในประวัติศาสตร์
แต่ไม่มีใครกล้าเอากล้องถ่ายรูปออกมาเพื่อถ่ายรูป พวกเขาได้แต่มอง
เหตุการ์ณที่มีเพียงครั้งเดียวในช่วงเวลาชั่วชีวิตของพวกเขา
“…สักครู่นะคะ”
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรวบรวมความกล้าพูดออกมาเป็น
ผู้หญิงที่มากับ แชจูชึล
“ยินดีที่ได้เจอกันนะคะ ท่านลอร์ด เฮย์เนค”
เธอเป็นข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียว
“ฉันชื่อ ยูยอนฮา เป็นประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายกลยุทธ์ของกิลด์
Essence of the Strait”
*************************************************************************
[ภายในพระราชวังบักกิ้งแฮม]
ยูยอนฮา มาพักค้างคืนที่ พระราชวังบัคคิงแฮม แน่นอนเพราะ เฮย์เนค บอกว่าจะวางแผนการประชุมในวันถัดไป ยูยอนฮา เริ่มศึกษาภาษาเยอรมัน ประวัติศาสตร์เยอรมันชีวิตของ เฮย์เนค และอีกมากมาย เธอใช้พลังของอย่างเต็มที่เพื่อค้นหาหัวข้อที่จะพูดคุย
ต๊อก, ต๊อก
ในขณะที่ ยูยอนฮา ทำงานหนักการเคาะก็เสียงดังขึ้น
“เข้ามา.”
ประตูเปิดทันทีที่ ยูยอนฮา ให้สิทธิ์ เรเชลเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังเธอวางถาดชาแดงและของหวานลงบนโต๊ะ
“ …อ๊ะขอบคุณ ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้วเหมือนกัน”
ยูยอนฮา ยิ้มอย่างสดใส เรเชลยิ้มกลับมาและนั่งตรงข้ามกับเธอ ผู้หญิง 2 คนเพลิดเพลินไปกับเวลาดื่มชาอย่างฉับพลัน
ยูยอนฮา จิบชาแดงพร้อมกับมองเอกสาร เรเชลมองดูยูยอนฮาทำงานเป็นเวลา 30 นาทีก่อนที่จะกล้าพูดออกไปในที่สุด
“คุณ ยอนฮา นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับพันธมิตรของ Essence of the Strait”
“… .”
ยูยอนฮามองดูเรเชลโดยไม่พูดอะไร เรเชลเริ่มรู้สึกประหม่า แต่เธอตัดสินใจแล้ว หากราชสำนักภาษาอังกฤษสามารถจัดตั้งพันธมิตรกับ Essence of the Strait จากนั้นเหตุการณ์ความไม่สงบครั้งใหญ่ที่
ชาวอังกฤษกำลังเจอพวกเขาจะรู้สึกได้รับการบรรเทาลงอย่างมาก แม้แต่นายกรัฐมนตรีที่พยายามหลบหนีไปยังเกาหลีก็ต้องเปลี่ยนใจ
“ฉันสงสัยว่าคุณอยากร่วมมือกับกิลด์ของพวกเราหรือไม่…พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองความต้องการของพวกคุณ”
“… .”
ยูยอนฮา ไม่ได้พูดอะไรเลยดังนั้นเรเชลพูดต่ออย่างรวดเร็ว
“พวกเราค้นพบไอเท็มหลายชิ้นจากยุคกลางเมื่อเร็วๆนี้ หากกิลด์ของพวกเราเป็นพันธมิตรกัน พวกเราสามารถให้สมาชิก Essence of the Strait ใช้งานได้…อา Essence of the Strait ยังสามารถใช้สิทธิพิเศษและผลประโยชน์ที่พวกเรามีในเพรสทีจ….”
ความระมัดระวังของ เรเชล และการพักผ่อนของ ยูยอนฮา เริ่มนำไปสู่การเจรจา และแล้ว
ปัง!
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เรเชลและยูยอนฮาหันไปที่ประตูโดยไม่คิดมาก
“ฮาววววววววว…อยู่ที่นี่เองเหรอ”
ยืนอยู่ที่นั่น อีเวนเดล ด้วยตาของเธอปิดครึ่ง
“… !”
ตกใจเรเชลก็กระโดดขึ้นจากที่นั่งของเธอ ดวงตาของ ยูยอนฮา เองก็เบิกกว้างเช่นกัน
“อะไรน่ะ?”
ยูยอนฮามีความทรงจำที่ดี แต่ถึงแม้ว่าความทรงจำของเธอจะไม่ดีเธอก็จำเด็กคนนี้ได้ เธอช่างน่ารักเหมือนนางฟ้าจากสวรรค์
“…รอเดี๋ยวก่อน.”
แต่ครั้งสุดท้ายที่ ยูยอนฮา เห็นเด็กคนนี้อยู่กับคิมฮาจิน
“อา!”
เรเชลรีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็วและเอา อีเวนเดล ไปเก็บ
“ …รอเดี๋ยวก่อน ใครน่ะเหรอ?”
ยูยอนฮา ถาม แต่เรเชลที่พยายามซ่อน อีเวนเดล ให้พ้นสายตาและได้แต่ส่ายหัว
“หา? อ้ออๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“อะไรนะ? เธอหมายถึงอะไรที่ว่าไม่มีอะไรน่ะ เด็กคนนั้นเป็นใคร?”
“ไม่มีอะไร!”
เรเชล ไม่มีความมั่นใจที่จะอธิบายเรื่อง อีเวนเดล ให้กับ ยูยอนฮา ฟังในที่สุดเธอก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“นั้นเธอกำลังจะไปไหน!?”
ยูยอนฮา วิ่งเริ่มไล่ตามเรเชล
“บอกฉันสิว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร! เดี๋ยวก่อนฉันคิดว่าฉันเคยเห็นเธอมาก่อนในโซล…!”
ตุบๆๆๆๆๆๆๆๆ ยูยอนฮา ตะโกนขณะที่เธอวิ่งข้ามห้องโถง
“อย่างที่ฉันบอกมันไม่มีอะไรเลย….”
ตุบๆๆๆๆๆๆๆๆ เรเชล ทั้งน้ำตา
ยูยอนฮา รู้ว่าเธอไม่สามารถตามเรเชลได้ทันไม่ว่าเธอจะพยายามวิ่งแค่ไหนเธอก็เลยใช้เครื่องมือที่เธอมีในคลังแสง
“ถ้าเธอไม่กลับมาก็จะไม่มีพันธมิตร! ฉันกำลังให้ แต่ไม่ใช่ให้ถ้าเธอวิ่งหนีไปแบบนี้…!”
ถึงกระนั้นเรเชลก็ไม่หยุดวิ่ง จริงๆแล้วเธอใช้พลังของธาตุของเธอเพื่อหายไปจากสายตาของ ยูยอนฮา อย่างรวดเร็ว
“แฮก แฮก”
ยูยอนฮา ถูกทิ้งไว้ในห้องโถงที่ว่างเปล่า ยูยอนฮา มองไปรอบๆเธอได้แต่งุนงง
เรเชลกับเด็กลึกลับหายตัวไปอย่างสมบูรณ์ ยูยอนฮาเช็ดเหงื่อที่ก่อตัวขึ้นที่หน้าผากของเธอ
“บ้าจริง….”
เธอเต็มไปด้วยข้อสงสัยมากมาย วันนั้นความโกลาหลที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นในหัวของ ยูยอนฮา ไม่หยุด
*************************************************************************
ผมกลับไปที่ที่ฐานของ Chameleon Troupe กับ ชอคจุนกยอง และนักโทษ 5 คน
ตุบ!
ชอคจุนกยอง โยนนักฆ่าที่ไม่รู้สึกตัวลงบนพื้น
“ทำไมนายพาพวกเขากลับมา?”
ตระกูลนักฆ่ามี 2 คนอายุ 30 ปีและ 3 คนอายุ 20 ปี ผมซักถามพวกเขาแล้วตอนที่ใช้พลังแต่ ชอคจุนกยอง ก็ตอบพร้อมรอยยิ้ม
“เพื่อใช้สำหรับการฝึกฝนของฉัน”
“…การฝึกฝน?”
แม้ว่าจะโง่นิดหน่อย แต่มันก็เป็นคำตอบที่เหมือนจริงมากสำหรับเขา
ที่ฐานของ Chameleon Troupe สร้างขึ้นด้วยวิศวกรรมเวทมนต์ดังนั้นทางออกจึงสามารถเอาออกได้ เป็นธรรมดาที่จะขังใครสักคน
“นายปลอดภัยดีใช่ไหม”
ชอคจุนกยอง ยิ้มและตบหน้าอกของเขา
“แน่นอน! ฉันเบื่อมากแต่ตอนนี้มีอะไรให้ทำแล้ว ฉันจะซ้อมไว้รอเจ้า ออร์เดน จนกว่าฉันจะสู้กับเขา!”
ชอคจุนกยอง ได้รับฉายาว่า ‘ศัตรูที่ทรงพลัง’ ของ ออร์เดน แต่พวกเรายังไม่ได้กำหนดวันสำหรับการต่อสู้ของพวกเรา พวกเรารู้แค่ว่า ‘สายลับ’ ที่แทรกซึมเข้าไปในวังของเขาจะทำให้พวกเรารู้ว่าตอนไหนคือช่วงเวลาที่ดี
“พวกนี้มีพรสรรค์สำหรับการโจมตีจุดสำคัญ ดังนั้นฉันจะใช้พวกเขาในการฝึกฝนการหลีกเลี่ยงการโจมตีจุดสำคัญ “
“อืม…แน่นอน แต่ทำให้แน่ใจว่าใครอยู่เบื้องหลังพวกเขา”
“ใช่ ใช่ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนั้น โอๆๆ ใช่แล้วบอสเพิ่งขังใครบางคนเมื่อเร็วๆนี้ เหมือนจะชื่อ จินซาฮยอค นายรู้จักเธอใช่ไหม”
ดวงตาของผมเบิกกว้าง จินซาฮยอค?
“จินซาฮยอคกับบอส? เกิดอะไรขึ้น?”
“ใครจะรู้? บอสบอกว่าเธอจะใช้เด็กนั้น หลอกล่อ เบลล์ อืมมมม~”
ชอคจุนกยอง พยายามใช้หัวคิด
ผมครุ่นคิด เบลล์และจินซาฮยอค บอสและเบลล์ บอสและจินซาฮยอค
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันแน่ใจ เมื่อพิจารณาถึงบุคลิกของเบลล์ (แม้ว่าผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องเขามากนัก) ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้มาช่วยชีวิตจินซาฮยอค
“….เฮ้อออออออออออออออ”
หลังจากถอนหายใจผมก็ถาม ชอคจุนกยอง
“เธอถูกขังอยู่ที่ไหน”
*************************************************************************
ผมลงมาที่ชั้นล่างสุดของอาคาร Chameleon Troupe แทนที่จะเป็นคุกมันเป็นเหมือนพื้นที่ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนา
ในพื้นที่ว่างนี้จินซาฮยอคขดตัวเหมือนกุ้งมือและข้อเท้าของเธอถูกควบคุมด้วยตัวยับยั้งพลังเวทมนต์
“… .”
เธอดูอ่อนแอเหมือนจะไม่ได้กินอาหารหรือดื่มน้ำมาหลายวัน เธอยังถูกปิดตาเพื่อขัดขวางวิสัยทัศน์ของเธอ
เธอทำอะไรงี่เง่าถึงมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นะ?
เมื่อมองเธอแล้วผมก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจ มันเป็นผลข้างเคียงที่ผมสร้างหลังจากค้นพบเกี่ยวกับอดีตของคิมชุนดง และ จินซาฮยอค ก่อให้เกิดความกังวลล่าสุดของผม
“ทำไมนะ…”
เกิดอะไรขึ้นคนที่มีศักยภาพสูงสุดในนิยายของผมจึงถูกเฆี่ยนตีได้ตลอดเวลาแบบนี้?
“…นั้นใคร!?”
ดูเหมือนว่าจินซาฮยอค จะได้ยินเสียงผม เดาะลิ้นในขณะที่เธอตอบสนอง เธอเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผม แต่เธอถอนหายใจหลังจากรู้ตัวว่าตาถูกปิดและยังคงปิดบังวิสัยทัศน์ของเธอ
“ฉันคือเบลล์น่ะ”
เบลล์? เธอสูญเสียสัญชาตญาณของเธอหลังจากถูกขังอยู่ใช่ไหม
ผมเข้าหาเธอด้วยรอยยิ้มจากนั้นผมก็เอามือปิดตาของเธอ
“อาาาาาาา.”
จินซาฮยอค ตัวสั่น แต่เธอดูเหมือนจะคิดได้ถึงความตั้งใจของผมเธอเลยไม่ได้ต่อต้าน
“เอาล่ะ…งั้นนายก็เป็น เบลล์ ใช่มั้ย”
เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่ผมยกผ้าปิดตาอย่างระมัดระวัง