แดนนิรมิตเทพ บทที่ 886
สมาชิกที่เหลือของตระกูลมู่เข้าใจเจตจำนงของมู่จือเสว๋ทันที และตะโกนด้วยความโกรธเช่นกัน “ถูกต้อง เจ้าเด็กคนนี้กล้าดูหมิ่นสำนักยาเซียนของพวกเรา ต้องให้คำอธิบายแก่พวกเรา!”
เฉินโม่กล่าวเยาะเย้ย “พวกแกต้องการอธิบายอย่างไร?”
“มอบสูตรยาของแกออกมาทั้งหมด! มิเช่นนั้นก็อย่าคิดว่าแกจะออกไปจากที่นี่ได้” ผู้อาวุโสสามคำราม
“นี่ถึงจะเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกแก!” เฉินโม่เยาะเย้ย
“อยากได้ของของฉัน เกรงว่าพวกแกยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ” เจตนาฆ่าปรากฏอยู่ในดวงตาของเฉินโม่
ความจริงแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของเฉินโม่แล้ว เขาสามารถแย่งชิงวัตถุดิบยาจากสำนักยาเซียนได้โดยตรง แต่เฉินโม่ไม่คิดจะใช้กำลังรังแกคนอื่น แต่ใช้สิ่งของแลกเปลี่ยนกับสำนักยาเซียน เพราะเพียงแค่สูตรยาใด ๆ หนึ่งสูตร ก็สามารถทำให้สมาชิกของสำนักยาเซียนรู้สึกว่ามันเป็นของล้ำค่า
แต่นึกไม่ถึงว่าสมาชิกของสำนักยาเซียนจะโลภมาก และอยากได้ผลประโยชน์จากเขาอีก แล้วเฉินโม่จะยอมรามือได้อย่างไร?
“เจ้าหนู ยังไม่เคยมีสมาชิกโลกฝึกบู๊ของหัวเซี่ยคนใดกล้าดูหมิ่นสำนักยาเซียน นึกไม่ถึงว่าแกจะจองหองขนาดนี้ ในเมื่อพูดด้วยดี ๆ แล้วไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ!” มู่จือเสว๋ลุกขึ้นและกล่าวด้วยสีหน้าโกรธเคือง
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ฉันยังมีสูตรยาอีกมากมาย ขอเพียงแค่พวกแกมีความสามารถที่จะทำให้ฉันนำออกมา ฉันก็จะให้พวกแกทั้งหมด!” เฉินโม่กล่าวอย่างเย็นชา
“จองหอง!” สมาชิกของตระกูลมู่ต่างดุด่า
มู่จือเสว๋กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเรา รีบจัดการเจ้าเด็กจองหองที่ดูหมิ่นสำนักยาเซียน!”
“เดี๋ยวก่อน!” มู่เจิ้งเฟิงที่สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาเดินไปยืนขวางอยู่หน้ามู่จือเสว๋
สีหน้าของมู่จือเสว๋เปลี่ยนไป และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจิ้งเฟิง หลีกไป!”
มู่เจิ้งเฟิงโค้งตัวและกล่าวว่า “ผู้นำตระกูล เหตุผลที่ว่าทำไมสำนักยาเซียนถึงสามารถกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในโลกแห่งการกลั่นยาได้ ไม่ได้เป็นเพราะสูตรยาและยาวิเศษ แต่เป็นเพราะชื่อเสียงที่นักปราชญ์บรรพบุรุษของสำนักยาเซียนสั่งสมมา ผมหวังว่าผู้นำตระกูลจะสามารถรักษาเจตนาที่แท้จริง และอย่าให้ความโลภบังตา!”
ตอนนี้มู่จือเสว๋ไม่สนใจการเกลี้ยกล่อมของมู่เจิ้งเฟิง เพราะเฉินโม่ยอมรับว่าตนเองยังมีสูตรยาวิเศษล้ำเลิศอีกมากมาย ตอนนี้มู่จือเสว๋เกิดความโลภเหมือนกับสมาชิกส่วนใหญ่ของตระกูลมู่
“เจิ้งเฟิง หลีกไป! เจ้าเด็กคนนี้ดูหมิ่นสำนักยาเซียน ถ้าผมไม่สั่งสอนเขา มันจะทำให้ผมรู้สึกละอายใจต่อนักปราชญ์บรรพบุรุษ!” มู่เจิ้งเฟิงหลีกเลี่ยงประเด็นหลักและพูดถึงประเด็นรอง และเขาไม่เอ่ยถึงเรื่องที่โลภอยากได้สูตรยาของเฉินโม่แม้แต่น้อย
มู่เจิ้งเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ผู้นำตระกูล ถ้านายทำเช่นนั้นจริงๆ มันถึงจะเป็นการทำผิดต่อนักปราชญ์บรรพบุรุษ!”
มู่จือเสว๋โกรธจนหน้าแดงก่ำ และตะโกนด้วยความโกรธ “มู่เจิ้งเฟิง นายยังเป็นสมาชิกของตระกูลมู่อีกไหม!”
“ถ้านายคิดว่าตนเองยังเป็นสมาชิกของตระกูลมู่อยู่ ก็หลีกทางเดี๋ยวนี้! ผมขอออกคำสั่งในฐานะผู้นำตระกูล!” สีหน้าของมู่จือเสว๋เต็มไปด้วยความโกรธ และเกือบจะระเบิดความโกรธออกมา
สถานะของมู่เจิ้งเฟิงในตระกูลมู่นั้นเป็นสองรองจากมู่จือเสว๋ และมู่จือเสว๋ก็มักจะขอความช่วยเหลือจากมู่เจิ้งเฟิงเสมอ ดังนั้นเมื่อพวกเขาสองคนทะเลาะกัน ทำให้คนที่เหลือไม่กล้าเข้าไปยุ่ง
เพียงแต่ เมื่ออยู่ภายใต้แรงดึงดูดของสูตรยาวิเศษล้ำเลิศเหล่านั้นแล้ว สมาชิกของตระกูลมู่ถูกความโลภบังตานานแล้ว และพวกเขาไม่สนใจคำเกลี้ยกล่อมของมู่เจิ้งเฟิง
ผู้อาวุโสสามกล่าวเกลี้ยกล่อมว่า “เจิ้งเฟิง นายเข้าข้างคนนอกได้อย่างไร? เชื่อฟังคำพูดของผู้นำตระกูล รีบหลีกทางเถอะ!”
มู่เจิ้งเฟิงเงยหน้าและถอนหายใจ “เฮ้อ ไม่ช้าก็เร็วตระกูลมู่จะถูกทำลายด้วยน้ำมือของพวกคุณ!”
หลังจากกล่าวจบ มู่เจิ้งเฟิงก็กลับมานั่งด้วยสีหน้าจำใจ
สีหน้าของมู่จือเสว๋ยังคงน่าเกลียด ถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือการกลั่นยาของมู่เจิ้งเฟิงดีที่สุดในตระกูลมู่ เขาจะไม่ยอมให้มู่เจิ้งเฟิงกำเริบเสิบสานเช่นนี้
“เจ้าหนู แกจะยอมมอบตัวดี ๆ หรือจะให้พวกเราลงมือจัดการเอง” มู่จือเสว๋มองเฉินโม่ แล้วกล่าวอย่างเย็นชา
“ฉันไม่มีนิสัยมอบตัว ทำให้ฉันเห็นว่าตระกูลมู่ของพวกแกนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน!” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วขจัดพลังทิพย์ที่อยู่บนหน้า และกลับสู่หน้าตาดั้งเดิมทันที
มู่เจิ้งเฟิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าหดหู่ ตอนนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงทันที และอุทานด้วยความตกใจว่า “นายคือเฉินไต้ซือ!”