เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 646
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะทำตาขาวแล้ว
เขาก็รู้ของโบราณอันนี้เป็นจิ้งจอกแก่ที่ไม่แสดงออกมาตัวหนึ่ง
“นายท่าน คุณเกือบจะหลอกให้ผมตายแล้ว！” หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะพูดตำหนิ
ก่อนหน้านี้ตัวเองถูกสายฟ้าที่น่าตกใจผ่า
ถ้าตัวเองไม่มีพรสวรรค์แตกต่างจากคนอื่น
เปลี่ยนเป็นคนอื่น
เกรงว่าก็ถูกผ่าตายไปนานแล้ว！
“ฮิ ๆ ！”
เย่หลงยิ้มเบา ๆ เสียงหนึ่งพูดอวดอย่างไม่ละอายว่า“สุภาษิตพูดไว้ สวรรค์เตรียมให้ภาระกิจที่สำคัญแก่คนนี้จะต้องทำให้ในใจของเขาเจ็บปวดและทำให้ร่างกายของเขาเหนื่อยล้า ให้ได้รับความหิว……ก็เป็นการทดสอบที่ฉันมีต่อนายอันหนึ่ง ไม่งั้นนายไปเข้าใจได้ทันทีที่ไหน！”
“เชอะ！”
หยางเฟิงทำตาขาวแล้ว
เทียบกับจิ้งจอกแก่คนนี้แล้วเขายังคงหนุ่มแล้ว！
หยางเฟิงสะบัดมือแล้ว“ไป！”
พูดจบ
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
……
หยางเฟิงและคนอื่น ๆ ก็ออกไปในพริบตา
สำหรับหยางเฟิงแล้ว
เรื่องที่ต้องทำอย่างเร่งด่วนคือหาชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกร
กระทั่งผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานมดเหล่านี้ ภายหลังค่อย ๆ จัดการก็ได้！
มองเห็นหยางเฟิงออกไป
ผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานก็โล่งอกในเวลาเดียวกัน สีหน้าขุ่นมัวเหมือนน้ำอีก
พวกเขาก็อยากเข้าไป
แต่ลูกน้องของพวกเขายังอยู่ด้านล่าง
พวกเขาทำได้เพียงรออย่างอดทน！
หลังประมาณหนึ่งชั่วโมง
เย่ชิว หลี่ซู่และคนอื่น ๆ ทยอยปีนยอดสุดกัน
เพียงแต่พวกเขาแต่ละคนเหงื่อแตก สีหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ
เลือดลมในร่างกายก็ใช้หมดแล้ว
ที่สำคัญที่สุด
บนร่างกายของพวกเขายังกระจายกลิ่นเหม็นน่าสะอิดสะเอียนอยู่！
เหลิงฉานสองคนอดไม่ได้ที่จะหน้าย่นแล้ว
“รีบเปลี่ยนกางเกงให้กู ไอ้พวกของที่น่าอับอาย！”
สองคนพูดแผดเสียงอย่างอารมณ์เสีย
ได้ยิน
ลูกน้องเหล่านี้ก็ไม่เป็นห่วงหน้าตาแล้ว เปลี่ยนกางเกงในตอนนั้นแล้ว
หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
ก็ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง
นักบู๊ที่อยู่ด้านหลังก็ทยอยขึ้นมาอีก
เพียงแต่นักบู๊ที่เดิมทีสามพันคน
สุดท้ายที่สามารถขึ้นมาได้มีเพียงประมาณครึ่งหนึ่ง
ปรมาจารย์มากกว่าหนึ่งพันห้าร้อยคนทั้งหมดก็ฝังร่างที่บันไดขึ้นฟ้าแล้ว！
อีกทั้ง
ศูนย์พันธมิตรบู๊กับกุ่ยเหมินก็บาดเจ็บล้มตายมาก
ถูกเสือขาวนำองครักษ์มังกรฆ่าก่อนล็อตหนึ่ง
ภายหลังจู่ ๆ ท้องเสียถูกแรงกดดันมหาศาลกดทับตายอีกล็อตหนึ่ง
ถึงตอนนี้
ศูนย์พันธมิตรบู๊ยังมีประมาณแปดร้อยกว่าคน
กุ่ยเหมินยังมีประมาณสองร้อยคน
อยากร้องไห้ต่างก็ไม่มีน้ำตา！
ที่สำคัญที่สุดคือ！
พวกเขาถูกหยางเฟิงและเสือขาวหลอก ยาสมุนไพรต้นหนึ่งต่างก็ไม่มีแล้ว
ไม่มียาสมุนไพรมาเพิ่มพลังในร่างกายเพียงพอ ภายหลังแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรก็ยากลำบากกว่าปกติแล้ว……
หลี่ซู่มาถึงด้านหน้าเหลิงฉาน พูดด้วยสีหน้าที่น่าเกลียด“ผู้คุมกฎใหญ่……”
ผัวะ！
ไม่รอหลี่ซู่พูดจบ
เหลิงฉานสะบัดฝ่ามือตบลงบนหน้าของเขาแล้วอย่างดุร้าย
“แกสารเลวคนนี้ ใครให้แกทำสงครามกับลูกน้องหยางเฟิง ทำให้ศูนย์พันธมิตรบู๊ของฉันเสียหายหนักมาก！”
พอคิดถึงตอนแรกตัวเองนำปรมาจารย์มาสามพันคน
ตอนนี้กลับเหลือไม่ถึงแปดร้อยคน
ในใจของเหลิงฉานก็ปวดใจไม่หยุด！
ต่างก็เป็นหลี่ซู่คนไร้ค่าคนนี้
ก่อนหน้านี้นำห้าร้อยคน ตายในมือของหยางเฟิงแล้ว
ตอนนี้ยิ่งสูญเสียทหารและผู้นำ
ถ้าหากไม่ใช่ตัวเองขาดคนที่ใช้ได้ชั่วคราว
เกรงว่าเขาจะฆ่าไอ้สารเลวนี่ทันที！
หลี่ซู่กุมหน้าอยู่ มีท่าทางกลัวไม่พูดสักประโยค
เขารู้เหลิงฉานยังโกรธขึ้นสมองอยู่
ถ้าตัวเองกล้าพูดโต้แย้งประโยคหนึ่ง
เหลิงฉานจะฆ่าเขาจริง ๆ แล้ว！
“ฮึ！”
มองเห็นหลี่ซู่มีท่าทางยอมรับผิด ในใจของเหลิงฉานก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว
เขาเปลี่ยนพูดว่า
“ผู้คุมกฎสิบ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไง？”
“ตอนนี้พวกเรากระทั่งยาสมุนไพรต้นหนึ่งก็ไม่มีแล้ว อีกทั้งเสียหายหนักมาก！”
“ก็เข้าในสุสานเย่เวิ่นอย่างนี้ เกรงว่า……”
เหลิงฉานถึงแม้พูดไม่จบ
แต่ผู้คุมกฎสิบได้เข้าใจความหมายของเขาแล้ว
ตอนนี้สองคนเป็นตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นหนึ่งแล้ว
อยากที่จะแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกร
สองคนก็จะต้องร่วมมือกัน ต่อกรกับหยางเฟิงด้วยกัน！