อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 597 บาดแผลชวนให้สงสาร
มือซ้ายชายหนุ่มชุดดำงอเป็นกรงเล็บ แครกเสียงหนึ่งคิดบีบลำคอกู้ชูหน่วนให้ละเอียด
แต่น่าเสียดาย เขาบาดเจ็บมากเกินไป เพิ่งขยับก็ฉีกถูกบาดแผล ล้มลงไปอย่างกำลังไม่สนับสนุน
ชายหนุ่มชุดดำลองหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีแรงลุกขึ้น กลับเป็นเลือดบนตัวดุจพนังกันน้ำ ทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง
กู้ชูหน่วนเห็นดังนั้นก็โล่งอก
นางพยุงเขานั่งลง แล้วทยอยหยิบยารักษาบาดแผลออกมาจากแหวนมิติ
“ใยแมงมุมตัวนั้นมีพิษ ตัวมันยิ่งพิษร้าย ตัวเจ้าถูกมันข่วนเป็นร่องเลือดหลายจุด ไอพิษแผ่ซ่านทั่วร่างเจ้าตามเลือดแล้ว”
“ปณิธานเจ้าแน่วแน่มาก ทนได้ถึงตอนนี้ นับว่าขัดต่อฟ้าแล้ว แต่ตอนนี้กลัวว่าเจ้าจะอ่อนเปลี้ยหมดกำลังไปทั้งตัวแล้วสิ”
“ในเมื่อไม่มีแรง ก็นั่งดีๆ เจ็บหนักขนาดนี้ ถ้าไม่จัดการ ถึงจะไม่ถูกพิษก็ต้องเลือดไหลจนหมด ทรมานจนตาย”
กู้ชูหน่วนฉีกแขนเสื้อตรงบ่าเขา ใช้น้ำสะอาดล้างให้เขารอบหนึ่งก่อนจะโรยผงห้ามเลือดและผงขจัดพิษ การเคลื่อนไหวนางเบามาก กลัวทำเขาเจ็บแผล
ชายหนุ่มชุดดำตัวแข็งเกร็ง
ไม่รู้ว่าพิษกัดกร่อนร้ายกาจเกินไป หรือเพราะท่าทางที่กู้ชูหน่วนรักษาแผลให้เขาอ่อนโยนเกินไปกันแน่
ใต้ดวงตา เป็นกู้ชูหน่วนกำลังก้มหน้า เพ่งสมาธิอยู่กับการทำแผลให้เขา ชายหนุ่มชุดดำเห็นด้านล่างแพขนตายาวของนาง นัยน์ตาใสที่สีดำตัดสีขาวชัดคู่นั่น พกพาความเอ็นดูจากใจจริง
ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อน
แต่เล็กจนโต ไม่ว่าเขาบาดเจ็บหนักแค่ไหน ล้วนต้องเลียบาดแผลตัวเองทั้งนั้น
ถ้าเขาไม่รักษาตัวเอง ก็ได้แต่รอความตาย
และแม้…
บางครั้งขณะที่ลมหายใจรวยริน บางครั้งที่มีคนทำแผลให้เขา แต่นั่นก็ทารุณนัก เจ็บอย่างไรก็ทำอย่างนั้น ไม่สนใจความรู้สึกของเขาสักนิด
ไม่เคยมีผู้ใดอ่อนโยนกับเขาเพียงนี้…
“แผลที่มือทำแผลเรียบร้อยแล้ว บาดแผลบนตัวเจ้าหนักกว่า ข้าต้องฉีกเสื้อผ้าเจ้า เจ้าคงไม่โทษว่าข้าไร้มารยาทกระมัง?”
กู้ชูหน่วนรออยู่นานก็ไม่ได้คำตอบจากชายหนุ่มชุดดำ
นางยิ้มเยาะตัวเอง “ข้าลืมไปได้อย่างไร เจ้าเป็นใบ้ เลือดเนื้อเหนียวติดกับเสื้อผ้าแล้ว ตอนแกะเสื้อผ้าเจ็บหน่อยนะ เจ้าทนหน่อย”
ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็หยิบมีดเล็กออกมา กรีดเสื้อผ้าเขาออกอย่างเบาไม้เบามือ
ตามคาด เลือดเนื้อของเขาติดกับเสื้อผ้าจริงๆ แผลบางจุดเน่าเป็นหนองแล้ว เป็นที่สยองในจักษุ สาหัสกว่าที่นางคิดไว้
ถึงกู้ชูหน่วนจะระวังอย่างไร ก็ดึงถูกเนื้อหนังเขาหลายครา
“เจ็บมากละสิ”
นางเงยหน้า แต่ที่เข้าสู่ม่านตากลับเป็นอารมณ์เย็นเยียบของอีกฝ่าย
คนปกติหากได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างนี้ ร้องโอดครวญไปนานแล้ว
แต่เขา…แม้แต่คิ้วก็ไม่ย่น อย่างกับคนที่ถูกดึงเนื้อหนังไม่ใช่เขาอย่างนั้น
กู้ชูหน่วนขยับริมฝีปาก ไม่รู้ควรพูดอะไรชั่วขณะ
ชายคนนี้ คงบาดเจ็บบ่อยกระมัง ก็เลย…ชินแล้ว…
ชายหนุ่มชุดดำราวกับรู้ว่ากู้ชูหน่วนกำลังจะทำอะไร เขาอดกลั้นความปวดชาอย่างหนัก ยื่นมือซ้าย ฉีกเสื้อผ้าออก
ได้ยินเพียง “แขวก” เสียงหนึ่ง ชุดปฏิบัติการยามราตรีถูกกระชากออกมาพร้อมกับเนื้อหนังเขาโดยตรง เผยร้อยรูพันแผลบนตัวตรงหน้ากู้ชูหน่วน
สมองกู้ชูหน่วนวิ้งๆ แทบเป็นลมจับ
เรือนร่างนี้หนักหนายิ่งกว่าเย่เฟิง
ตั้งแต่ลำคอลงไปล้วนเป็นบาดแผลถี่ยิบ
มีแผลแส้ ดาบกระบี่ แผลทวนวงเดือนเป็นต้น ใหญ่เล็กเต็มไปหมด
หลายจุดแผลถึงขนาดพลิกกระดูกออกมา
มองออกได้ว่าชายคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโตผ่านการเข่นฆ่านับครั้งไม่ถ้วน
แผลเก่าแผลใหม่ของเขา แผลข่วน แผลกัดของหมาป่าหิมะ รวมไปถึงแผลจากแมงมุม แต่ละรอยล้วนลึกเห็นกระดูก
กระทั่งว่ากระดูกซี่โครงเขาก็หักไปหลายท่อนด้วย