บทที่ 485 เริ่มต้น (7)
ราชวังของ ออร์เดน ดูหรูหรามากด้านนอก ผมไม่รู้ว่า ออร์เดน เรียนรู้ที่จะสร้างอาคารแบบนี้ได้อย่างไร แต่ผมก็รู้สึกประทับใจ
– นายจะทำยังไงต่อ?
เสียงกังวลไหลออกมาจากวิทยุขณะที่ผมตรวจสอบราชวัง
“ของง่ายๆ”
ผมเปิดใช้งาน [การเร่งความเร็วระดับเกิดขีดจำกัด] ที่ติดกับชุดของผม
“… !”
ร่างกายผมเคลื่อนไหวเร็วกว่าที่คาดไว้มากด้วยความเร็วที่เหนือเสียงทำให้ผมรู้ว่าผมไม่สามารถควบคุมความเร็วนี้ได้เหมือนปกติ ดังนั้นผมจึงเปิดใช้งาน [bullet time] ทันใดนั้นโลกรอบตัวผมก็ชะลอตัวลง
ผมเคลื่อนไหวเหมือนสายลมและทำให้ภายในราชวังเล็กลงไปในทันที
– …ยืนยันการแทรกซึมประสบความสำเร็จ
‘ว้าว น่าประหลาดใจมาก เป็นความเร็วที่บ้าคลั่งจริงๆ’
ผมพยายามใจเย็นและมองไปรอบๆกำแพงโปร่งใสผม เห็นราชวังทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว จำนวนมนุษย์ในอาคารนี้คือ…33 ทั้งหมดรวมทั้ง ปาร์คฮันโฮ อดีตสมาชิกของ วิหารแห่งความยุติธรรม และลูกสาวที่ฟื้นขึ้นมา ปาร์คฮันโฮอ่านหนังสือกับลูกสาว มันเป็นฉากที่เงียบสงบและน่าประหลาดใจซึ่งเป็นเรื่องแปลกที่จะพูดว่าว่าทั้ง 2 ยังคงเป็นมนุษย์
‘ที่สำคัญกว่านั้นคือสายลับอยู่ที่ไหน?’
ผมหันหัวของผมช้าๆเพื่อค้นหาสายลับ เมื่อผมตรวจสอบห้องไปเรื่อยๆผมก็พบคนที่น่าจะเป็นสายลับในห้องพักบนชั้น 5
เป็นผู้หญิง ดวงตาของเธอก็ยังคงกระวนกระวาย มีเครื่องจักรที่ใช้ส่งรหัสมอร์สที่ปลายเตียงของเธอ
“ฉันคิดว่าฉันเจอสายลับแล้ว กรุณายืนยัน.”
ผมใช้ [การเร่งความเร็วระดับเกินขีดจำกัด] อีกครั้ง แต่ละชั้นผ่านเหล่า มอนสเตอร์มากมาย แต่ผมมั่นใจก็ว่าพวกเขาจะจำผมไม่ได้แม้ในขณะที่ผมเดินผ่านพวกเขาเช่นเดียวกับที่ผมไม่รู้ว่ามีคุรุคุรุอยู่ในอดีต
– เพี้ยวววววววว
ผมมาถึงห้องพักแขกบนชั้น 5 ด้วยความเร็วแสง ผมดูเหมือนสายลมเลยทีเดียว
“…อา!”
ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นผมที่ทางเข้าผมสีบลอนด์ และแขน ขา ยาวอันโดดเด่น เธอกลืนน้ำลายเมื่อเธอมองมาที่ผม
“… .”
ผมรอรับการยืนยันอย่างเงียบๆ
– ใช่ เธอเป็นหนึ่งในนั้น
“…สวัสดี.”
ในขณะนั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นมา
“ฉันชื่อรูมิ”
เธอดูเหมือนจะใจเย็นลงแล้ว เธอก็ยื่นมือให้ ผมตรวจสอบผู้หญิงคนนี้
เหมือนไม่รู้ทำไมผมรู้สึกเหมือนผมเห็นเธอมาก่อน….
– คุณสามารถใช้ [ม้วนคัมภีร์ ย้อนกลับ] ให้เธอได้เลย
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่คิดเรื่องนั้น
“คุณมีข้าวของอะไรบ้าง”
รูมิพยักหน้า
“ฉันเตรียมตัวฉันแล้ว ฉันเอา ‘คลังของฉัน’ มาจากหอคอย”
“ถ้าคุณว่างั้น.”
ผมนำ [ม้วนคัมภีร์ ย้อนกลับ] ออกมา
จากนั้นขณะที่ผมกำลังจะฉีกมัน…
“สวัสดี~”
ทันใดนั้นเสียงเยือกเย็นที่ไม่คุ้นเคยก็ลอยมาหาผมเหมือนใบมีด
ผมฉีกม้วนกระดาษโดยไม่ได้มองไปข้างหลัง
แกว้ก!
เสียงแหลมของกระดาษฉีกขาดดังขึ้น
“หุหุ คุณคิดว่าคุณกำลังจะไปที่ไหน”
อย่างไรก็ตามการฉีกคัมภีร์ล้มเหลวเนื่องจากพลังเวทมนต์ขัดขวาง
ผมหันกลับมาพร้อมกับถอนหายใจ มอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนนกยูงยักษ์ยืนอยู่ต่อหน้าต่อตาผม
“จากลางสังหรณ์ของฉัน~♪ ฉันรู้ว่านายเป็นคนทรยศ~♪”
จากรูปลักษณ์ของเธอและน้ำเสียง ผมบอกได้เลยว่ามอนสเตอร์ตัวนี้เป็นผู้หญิง
ผมขมวดคิ้ว
“…เธอคือใคร?”
“อืม….…นั่นไม่ใช่ธุรกิจของนายเลย~”
ทันใดนั้นมอนสเตอร์ร่างมนุษย์ก็เริ่มร้องเพลง
“นี่คือความลึกลับที่หลบหนีไม่พ้น….”
เสียงของเธอชวนให้หลงใหลและจังหวะของเธอสมบูรณ์แบบ เพลงของเธอกระจายพลังเวทมนต์ที่ผิดปกติไปรอบๆ พลังเวทมนต์ละลายห้องและเปลี่ยนสภาพแวดล้อมของพวกเราเป็นสิ่งที่ดูเหมือนคอนเสิร์ต
ทุกอย่างมืดมนและเงียบสงบ เวทีและที่นั่งแยกออกจากกันและลำแสงสปอตไลท์สีส้มส่องไปที่กลางเวที ผมรู้สึกราวกับว่าดนตรีคลาสสิกจะเริ่มเล่น ผมมองไปรอบๆ พื้นที่แปลกๆไป
‘พวกเราอยู่ที่ไหนและนี่มันเป็นความสามารถแบบไหนกันแน่?”
“…เธอเป็นหนึ่งในมอนสเตอร์ยอดเยี่ยมของออร์เดน ชื่อของเธอคือ
โดโลเรนและเธอสามารถร้องเพลงของเธอด้วยพลังเวทมนต์ มันคล้ายกับ วาจาสิทธิ์ แต่ต่างกัน พวกเราอยู่ในบาเรียของ โดโลเรน แล้ว”
รูมิ อธิบายอย่างรวดเร็ว
“อ้อออออ”
‘นั่นคือ โดโรเรน 1 ใน 4 มอนสเตอร์ในเนื้อเรื่องใหม่ เธอมีขนเพราะเธอเป็นนกงั้นเหรอ? เธอแตกต่างจากที่เราเห็นในทีวี…’
“พวกเรา…ควรจะออกไปจากที่นี่ก่อนที่เธอจะสร้างบาเรีย มันสายเกินไปแล้ว”
เสียงของรูมิแต่งแต้มด้วยความสิ้นหวัง เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างหนักจนเริ่มมีเลือดออกมา ดูเหมือนว่าเธอยอมแพ้แล้ว
ผมถามออกมา “ก็แค่บาเรีย ทำไมเธอกลัวจัง”
“มันไม่ใช่แค่บาเรียง่ายๆคุณไม่สามารถหนีจากบบาเรียของโดโลเรนได้ และแทนที่จะเป็นบาเรียมันเป็นโลกของตัวเองมากกว่า”
ไม่แปลกใจเลยที่ รูมิ รู้รายละเอียดเกี่ยวกับ โดโลเรน เธอเป็นสายลับจริงๆสินะ
“มีสมาชิกผู้ชมเพียง 2 คนเท่านั้นสินะ แต่ก็เพียงพอแล้ว” โดโลเรน พึมพำเมื่อเธอปีนขึ้นไปบนเวที
เธอยืนอยู่บนแท่นเหมือนตัวแสดงนำและมองดูพวกเรา ใบหน้าของรูมิเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความหวาดกลัว แต่ผมมั่นใจว่าผมสามารถเอา
ตัวรอดจากสถานการณ์ปัจจุบันได้
“แต่โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นเพียงบาเรียใช่มั้ย”
“…อะไรนะ?”
ผมดึงรูมิเข้ามาในอ้อมแขนแล้วหยิบ [กุญแจลึกลับ] ออกมา
===
[กุญแจลึกลับ] [คุณสมบัติ เวทมนต์]
– เป็นกุญแจลึกลับ
○ ไอเท็มที่กำลังวิวัฒนาการ – EXP 「 90000/100000 」
○ ปลดล็อค Lv.8
※ถูกแปลงเป็นไอเท็มผ่านการ์ด 8 ดาว [การแปลงเป็นการ์ด]
===
ผมอัพเกรด กุญแจลึกลับใช้ [การแปลงเป็นการ์ด] แม้แต่บาเรียที่แข็งแกร่งที่สุดก็ควรจะไร้พลังเมื่ออยู่ต่อหน้ามัน
“อะแฮ่ม … .”
โดโลเรน เริ่มร้องเพลัง เธอสบายใจมากอาจเป็นเพราะเธอได้ข้อสรุปแล้วว่าพวกเราไม่สามารถหนีไปจากบาเรียของเธอได้
ผมกดกุญแจไปที่พิ้น ปลายของมันจมลงไปในพื้นและคลิก
– มันไขได้!! มันเป็นบาเรียอย่างแน่นอน
วิ้งงงงงงงง…
ผมบังคับพลังเวทย์ของรอยสักให้เป็นกุญแจ ทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
จากนั้นผมก็บิดกุญแจไปทางขวาด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของผม
ก๊อกกกกกกกกกกกก!
มันฟังดูเหมือนว่ามีคนกดลงบนปุ่มต่ำสุดทั้งหมดบนเปียโนในครั้งเดียว
ห้องโถงคอนเสิร์ตของ โดโลเรน กลายเป็นซากแตกสลาย
“…อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น? คอนเสิร์ตของฉัน หายไปไหน”
เธอมองไปรอบๆด้วยความสับสน
“ วิ่งกันเถอะ”
“ขอโทษนะ? คุณเป็น กรี้ดดดดดดด!”
ผมอุ้มรูมิขึ้นมาและเริ่มวิ่ง
นี่เป็นครั้งที่ 3 ที่ผมใช้ [การเร่งความเร็วระดับเกิดขีดจำกัด] ในวันนี้ แต่ผมก็เร็วพอๆกับที่ผมใช้เป็นครั้งแรก ผมสามารถใช้พลังนี้ได้โดยไม่มี
ขีดจำกัด ตราบใดที่ผมมี ลูกแก้วพื้นฟู ก็ไม่มีปัญหา
*************************************************************************
ในขณะเดียวกันเมื่อกลับมาที่ป้อมปราการใต้ดินทุกคนก็ออกจากเต็นท์ของพวกเขาแล้วและรอให้ดอกบัวดำกลับมาอย่างกระตือรือร้น พวกเขาทุกคนเห็นชัยชนะของดอกบัวดำจากกล้องรอบคอของเขา หัวใจของพวกเขาดิ่งลงเมื่อ โดโลเรน เนื่องจากพวกเขารู้จักกันดีว่ามีพลังเทียบเท่ากับฮีโร่ระดับปรมจารย์ อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อดอกบัวดำเอาชนะเธอได้อย่างง่ายดายและหลบหนีมาพร้อมกับสายลับ
ใบหน้าของพวกเขาค้างไปด้วยความรู้สึกต่างๆ
“ฉันรู้ว่าเขาต้องทำได้”
ไอลีนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ วันนี้เธอได้เห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของดอกบัวดำแล้ว
“ใช่ๆ และฉันอยากรู้จริงๆว่าเขาทำลายบาเรียนั้นได้ยังไง คุณคิดว่าไง บาเรียนั้นไม่มีจุดอ่อนที่สังเกตเห็นได้เลย มอนสเตอร์ตัวนั้นเองดูสับสน เหมือนกัน”
นิโคลัส เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความอยากรู้อยากเห็น
“เฮ้ แชนายอน เธอคิดว่าเขาจะเต็มใจถ่ายรูปกับฉันไหม? ฉันคิดว่าฉันจะได้รับ 300 ล้านไลค์ถ้าฉันโพสต์ลงไปในเน็ต”
คำพูดสุดท้ายนั้นคือของยีจินยูน ฮีโร่คนอื่นๆก็ตั้งตารอที่จะได้พบกับดอกบัวดำ พวกเขาไม่ได้คาดหวังให้เขาตอบคำถามทั้งหมด แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังรู้สึกตื่นเต้นที่ได้พบกับดอกบัวดำด้วยตนเอง
“อ่า เขาอยู่ที่นี่แล้ว!”
—————————2——————–