บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 813
เมเดลีนสัมผัสได้ถึงความก้าวร้าวและความแข็งแกร่งในสายตาของเจเรมี่
เธอกังวลว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และทำอะไรกระทบกับเด็กในครรภ์ของเธอ
“เจเรมี่ คุณพูดเองว่าพวกเราเคลียร์เรื่องทุกอย่างระหว่างเราไปแล้ว ในเมื่อคุณเองไม่ได้รักฉันแล้วก็หยุดกวนประสาทฉันสักที” เมเดลีนเอ่ยเตือนเขาและพยายามดิ้นให้หลุดผลจากการจับกุมของเขาในเวลาเดียวกัน
ถึงกระนั้น เขาเพียงแค่ขยับริมฝีปากบางของตัวเองเป็นรอยยิ้มกว้างที่ดูดี
“ทำไมคุณถึงกลัวผมขนาดนี้ล่ะ? กลัวว่าผมจะกินคุณรึไง?”
กลิ่นไวน์ที่ติดตัวเขามาเป่ากระทบกับใบหน้าของเธอทำให้ใบหูของเธอร้อนขึ้น จนเธอต้องเอามือมาวางไว้ที่หน้าอกของตัวเอง
เธอมีอาการกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่ก็พยายามที่จะสงบอารมณ์ของตัวเองเพื่อที่เผชิญหน้ากับเขาด้วยความเย็นชา
“เจเรมี่ อย่าลืมนะว่าคุณเป็นใครสำหรับฉัน ฉันเป็นภรรยาของอาของคุณ ซึ่งหมายความว่าฉันเป็นอา…”
“เงียบ ๆ เอวลีน มอนต์โกเมอรี” ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค เขาก็ได้เอ่ยขัดเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับเรียกชื่อเต็มของเธอ
“เอวลีน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณลืมไปหมดแล้วหรือไงว่าเฟลิเป้ทำอะไรเอาไว้บ้าง ? ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาฆ่าลิเลียน? นี่คุณจดทะเบียนสมรสกับเขาได้ยังไง? คุณนอนร่วมเตียงเดียวกันกับเขาแล้วยังตั้งท้องลูกของเขาอีก?! คุณบ้าไปแล้วเหรอ?!”
อารมณ์ของเขาปรากฏเต็มไปทั่วทุกแห่งหนในห้องนั้น จากนั้นเมเดลีนก็ปวดหัวกับคำถามของเขาที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ด้วยความตื่นตระหนกเธอสะบัดมือของตัวเองตบหน้าเจเรมี่
ชายคนนั้นตกตะลึงจากการถูกตบ
“คุณเองนั่นแหละที่บ้าไปแล้ว เจเรมี่” เมเดลีนระงับความเจ็บปวดที่มีในใจของเธอและจ้องที่เขากลับอย่างเย็นชา “เจเรมี่ คุณบอกว่าคุณไม่รักฉันแล้ว และในเมื่อคุณไม่รักฉันแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับฉัน!”
เธอกำหมัดระงับความอัดอั้นที่มีภายในใจเอาไว้ “ขอให้มีชีวิตที่ดีกับคู่หมั้นของคุณ คุณไม่มีสิทธิพูดว่าฉันควรที่จะลงเอยกับลูกของใครที่ฉันอุ้ท้องอยู่ ในเมื่อคุณสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ทำไมยังต้องมาสนใจว่าคนที่ฉันนอนด้วยทุกคืน…”
ในตอนนี้เจเรมี่ทนฟังสิ่งที่เมเดลีนพูดต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาจัดการปิดปากเธอด้วยการโน้มศีรษะของตัวเองลงมาปิดปากเธอด้วยริมฝีปากบางของเขาพร้อมกับใช้แรงผลักเธอไปที่มุมห้อง
ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันมากและเมเดลีนไม่ได้เตรียมใจสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ เธอถูกเจเรมี่จูบโดยไม่เต็มใจ
เขาจับแก้มของเธอเอาไว้และผละริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อยในขณะที่หรี่ตาอันทรงเสน่ห์ของเขาลง
“หยุดพูดเถอะ ไม่อยากฟังแล้ว” เขากระซิบอย่างนุ่มนวล ขณะที่รสสัมผัสของไวน์ตกกระทบบนริมฝีปากของเธอ “เอวลีน ถ้านี่คือสิ่งที่คุณทำเพื่อการแก้แค้น คุณทำสำเร็จแล้วนะ”
ดวงตากลมโตที่มีเสน่ห์ของเจเรมี่มองไปที่เมเดลีนซึ่งดื้อรั้น
“คุณยังเกลียดผมอยู่หรือเปล่า?”
เมเดลีนลีนเย้ยหยันอย่างเลือดเย็น “ใช่ ฉันยังเกลียดคุณอยู่มาก”
“เกลียดมากจนอยากให้ตายไปเลยไหม?”
เมเดลีนยืนยันตามเขาและพูดว่า “ใช่ ฉันแทบจะรอให้คุณตายจากไปไม่ไหวอยู่แล้ว”
“เฮอะ” เจเรมี่ยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึม เขาจ้องใบหน้าของเธอที่กำลังดูถูกเขาอยู่ จากนั้นเขาก็จูบเธออีกครั้ง
เมเดลีนพยายามจะผลักเขาไปให้พ้น แต่มือของเธอถูกเขารั้งเอาไว้
ร่างกายของเขาแนบสนิทกับเธอมากขึ้น เมเดลีนต้องการที่จะหนีออกจากสถานการณ์นี้ แต่ถูกคุมขังเอาไว้ให้อยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแกร่งและอบอุ่นของเขา
ในตอนแรกเธอต้องการที่จะต่อต้านเขา แต่เจเรมี่ค่อย ๆ ผลักดันสัมผัสที่ควบคุมไม่ได้มากขึ้นจนทำให้เธอมึนงงและลุ่มหลงไปชั่วขณะ เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอถูกจับตามองและไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองออกมาได้
แต่ทว่าเจเรมี่ได้จมดิ่งและไม่สามารถแยกแยะได้อีกแล้ว ฝ่ามือของเขาเลื่อนเข้าไปสัมผัสผิวหนังใต้ร่มผ้าของเธอ เขารู้สึกราวกับว่าทุกส่วนในร่างกายของเขากำลังลุกไหม้
ในทางกลับกัน การสัมผัสของเขาทำให้เมเดลีนตัวสั่นและสั่นสะท้าน เธอได้สติของตัวเองกลับมาในทันที ในที่สุดเธอก็รู้สึกว่าจูบของเจเรมี่เริ่มเลยเถิดไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ
เธอผลักเขาออกไปด้วยความตื่นตระหนกและตบเขาอีกครั้ง “เจเรมี่! คุณบ้าไปแล้วจริง ๆ! อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน!”
เมเดลีนรีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองและผมเผ้าของเธอให้เรียบร้อยก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องหนังสือไป
เจเรมี่หน้าหันไปตามแรงตบและไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ บนใบหน้าเลย สิ่งเดียวที่เขารู้สึกเจ็บอยู่ในตอนนี้ก็คือหัวใจ