มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 761
เนื่องจากมีผู้คนมากมายอยู่ที่นั่นก่อนหน้านี้ และเธอก็รู้สึกอึดอัดอยู่แล้วในตอนนั้น วินซี่จึงลงจากรถจักรยานสามล้อไฟฟ้าไปด้วยความเร่งรีบ เธอต้องลืมหยิบกระเป๋าของเธอมาด้วยในขณะนั้นแน่!
“โอ้ ไม่นะ เธอช่างสะเพร่าเสียจริง! เธอมีเงินในนั้นมากหรือเปล่า?” ไซลาถาม
“การถูกขโมยเงินนั้นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันกังวลถึง! ฉันแค่หวังว่าเจอรัลด์จะสังเกตุเห็นมันในท้ายที่สุด! ถ้ามันถูกทิ้งไว้ข้างหลัง โทรศัพท์ของฉัน บัตรประจำตัว และบัตรธนาคารทั้งหมดนั้นจะหายไปแน่!” วินซี่ตอบกลับ
“เฮ้! ทำไมนายถึงกลับมาที่นี่ล่ะ? นี่ดูเหมือนลานจอดรถสำหรับนายหรือไง?”
ขณะนั้นเอง ความโกลาหลก็สามารถได้ยินได้จากทางเข้า เมื่อตรวจการณ์ดูอย่างใกล้ชิด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูเหมือนจะกำลังพยายามที่จะป้องกันชายหนุ่มคนหนึ่งจากการเข้าไปในพื้นที่อยู่
“เพื่อนของผมลืมกระเป๋าของเธอไว้! ผมแค่ต้องการจะส่งมันคืนให้เธอ!”
ชายหนุ่มที่ว่านั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจอรัลด์!
“ดูให้ดีว่านี่คือสถานที่แบบไหน! นายคิดว่าใครก็ได้สามารถเข้าไปในสถานที่นี้อย่างเต็มใจหรือไม่ก็ตามงั้นเหรอ? ออกไปซะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะโกน ขณะที่พวกเขาเริ่มผลักเจอรัลด์ออกไป
เนื่องจากไซลาและวินซี่ทั้งคู่อยู่ใกล้กับทางเข้ามาก เมื่อฉากนั้นเกิดขึ้น พวกเธอจึงสามารถเห็นเรื่องทั้งหมดได้
“ตายจริง! ดูว่าผู้ชายคนนี้น่าอับอายแค่ไหนสิ! รีบไปเอากระเป๋าของเธอมาเร็ว เพื่อที่พวกเราจะทำให้เขาไปได้แล้ว!” ไซลาตอบกลับอย่างกระวนกระวายใจ
ความวิตกกังวลของเธอเกิดขึ้นจากการข้อเท็จจริงที่ว่า ชายหนุ่มที่ดูร่ำรวยสองสามคนก็กำลังมองไปที่เจอรัลด์เช่นกัน พวกเขาทุกคนดูเหมือนจะกำลังเยาะเย้ยเขา ราวกับว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากตัวตลกคนหนึ่ง
มันเป็นธรรมดาที่ผู้คนต้องการที่จะรู้สึกภาคภูมิใจต่อหน้าคนที่อายุเท่า ๆ กัน ถ้าคนวัยเดียวกันรู้ว่าเธอรู้จักมักคุ้นกับคนไร้ค่าเช่นนี้อย่างเจอรัลด์ล่ะก็ งั้นเธอก็คงจะถูกล้ออย่างแน่นอนเช่นกัน!
เมื่อได้ยินคำพูดของไซลา วินซี่จึงรีบวิ่งไปหากเจอรัลด์ทันทีก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันอยู่นี่ เจอรัลด์! นายเอากระเป๋าฉันเดี๋ยวนี้!”
ในขณะที่เธอต้องการจะขอบคุณเจอรัลด์เช่นกัน อย่างไรก็ตาม คำพูดนั้นก็ไม่ออกมา
สถานการณ์ช่างคล้ายกับช่วงเวลามัธยมปลายของเธอ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม วินซี่ก็มีความรู้สึกต่อเจอรัลด์เล็กน้อยในตอนนั้น แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่เคยลงเอยด้วยการบอกเขาเกี่ยวกับมันเพราะเธอต้องการจะรักษาหน้าเอาไว้
ขณะนั้นเองที่วินซี่ตระหนักได้ว่าก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนักตั้นแต่นั้นมา
แทนที่จะกล่าวคำขอบคุณของเธอ เธอเพียงพูดว่าเธอจำเป็นต้องกลับเข้าไปด้านในก่อนจะหันหลังกลับอีกครั้ง
“เจอรัลด์!” เสียงผู้หญิงแหลมสูงตะโกนขึ้นมาฉับพลัน ดูเหมือนเสียงนั้นจะมาจากบริเวณเวที
เมื่อพบว่าเสียงนั้นฟังคุ้น ๆ เจอรัลด์จึงมองผ่านฝูงชน และเห็นว่ามันมาจากหญิงสาวคนหนึ่งแห่งตระกูลลาร์ซัน เอเลน่า! เธอและพ่อของเธอมาจากเมืองเมย์เบอร์รี่ พวกเขาทั้งคู่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นประธานสองสามคนที่ทำงานภายใต้กลุ่มของพ่อของเขา
“นั่นเป็นนายจริง ๆ ใช่ไหม เจอรัลด์? ในระหว่างทางมาที่นี่ ฉันเห็นใครบางคนกำลังขี่รถจักรยานสามล้อไฟฟ้าที่ด้านหลังดูคล้ายกับนาย! ฉันบอกพ่อของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาพูดว่ามันไร้สาระที่คิดว่านายจะขี่จักรยานสามล้อไฟฟ้านั่น! เมื่อคิดว่าการคาดเดาตอนแรกของฉันนั้นถูกต้องจริงด้วย!” เอเลน่ากล่าวอย่างค่อนข้างตื่นเต้น
ทุกคนถึงกับช็อกไปตาม ๆ กันเมื่อพวกเขาได้ยินแบบนั้น คุณหนูของครอบครัวลาร์ซันจริง ๆ แล้วมีเพื่อนที่ขี่จักรยานสามล้อไฟฟ้าด้วยเหรอเนี่ย?
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน? คุณหนูลาร์ซันปฏิบัติต่อเขาค่อนข้างดีเลยไม่ใช่เหรอ?”
“จริงด้วย! บางทีเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของเธอหรือเปล่า?”
ขณะที่แขกทั้งหลายพูดคุยในหมู่กันเองด้วยความประหลาดใจ ไซลาเองก็กำลังหายใจอย่างหนักหน่วงในขณะนั้น
‘จริง ๆ แล้วเอเลน่ารู้จักเจอรัลด์ด้วยเหรอ? เจอรัลด์รู้จักคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกันเนี่ย?’
“โอ้ว? เอเลน่าและคุณลาร์ซัน! พวกคุณอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่สายตาของเขามองไปอย่างไม่มีจุดหมายชั่วขณะหนึ่งตรงหน้าเวที
แต่อย่างไรก็ตาม คนที่เขาเห็นซึ่งทำให้เขาประหลาดใจ โดยการยืนอยู่หน้าเวทีคือ ซาเวียน!
เป็นตอนนั้นเองที่เจอรัลด์จำได้ว่าก่อนหน้านี้ซาเวียนได้โทรหาเขา โดยการเชิญเขาไปงานเลี้ยงหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขากำลังเผชิญหน้ากับไซลาเมื่อซาเวียนโทรมา เจอรัลด์จึงปฏิเสธคำเชิญไป
เขาไม่รู้เลยสักนิดว่า งานเลี้ยงที่ไซลาและวินซี่จะไปเข้าร่วมนั้นเป็นงานที่เขาได้รับเชิญไป!
“พวกคุณทั้งคู่อยู่ที่นี่เหมือนกันงั้นเหรอครับ? เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ! เขาไม่รู้เลยเหรอว่าจะพูดอย่างเคารพได้ยังไง?”
“ใช่ไหมล่ะ? เอ่ยถึงคุณลาร์ซันและลูกสาวของเขาว่า ‘ พวกคุณทั้งหมด’…ช่างน่าขัน!”
“เห็นด้วย!”
“พูดมาสิ ไซลา? วินซี่? เขาไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของพวกเธอหรือไง?” เลออนถามขึ้นมาฉับพลันขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมบนใบหน้าของเขา
“พวกเราไม่รู้จักเขาเลย!” ไซลาตอบกลับทันที