ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 500 แด๊ดดี้ดูเศร้ามาก
แสนรักเดินทางกลับประเทศในชั่วข้ามคืน
เมื่อเขากลับมา เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากธวัชทันทีที่เครื่องลง
“แสนรักมาถึงหรือยัง ตอนนี้พวกเราอยู่ในโรงพยาบาลหมดแล้ว นายจะตรงมาเลยมั้ย”
“ไม่ ฉันต้องกลับบ้าน”
แสนรักปฏิเสธอย่างเย็นชาไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจา
ข้างๆดลธีก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมเขา
เพราะเขารู้ว่าหลังจากเหตุการณ์ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ระหว่างบอสกับพ่อของเขานั้นไม่ลึกซึ้งนัก แค่เขายอมกลับมาก็ดีแล้ว
แสนรักกลับมาที่บ้านตระกูลวชิรนันท์
“คุณผู้ชาย ในที่สุดคุณก็กลับมา มันดีมากเลย” ตอนนี้พี่ภาอยู่ที่บ้านวชิรนันท์ เมื่อเห็นเค้ากลับมาเธอก็มีความสุขมาก
แสนรักพยักหน้า และลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของเขาเข้าไป พลางเหลือบมองที่ทางเดินที่มีไฟชั้นบน
“แล้วพวกเขาล่ะ นอนแล้วหรอ”
“ค่ะ นอนแล้ว ตอนแรกพวกเขาเอาแต่รอคุณ จากนั้นฉันก็กล่อมพวกเขา บอกว่าคุณไปหาหม่ามี๊พวกเขาต้องกินและนอนอย่างดี คุณจะได้ไม่ต้องกังวล จากนั้นพวกเขาจึงยอมนอนหลับ”
พี่ภาถอนหายใจเล็กน้อย และเศร้าเล็กน้อยเช่นกัน
ทำไมคู่นี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขสักที คนเหล่านั้นปล่อยให้พวกเขามีชีวิตที่สงบสุขไม่ได้หรือ
“เข้าใจแล้ว เธอก็ไปนอนเถอะ”
เมื่อเผชิญหน้ากับสาวใช้ที่ดูแลครอบครัวของเขา แสนรักก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยให้เธอพักผ่อนก่อน
พี่ภาวางชาในมือลงแล้วจากไป
ที่จริงเธอก็อยากถามว่าทำไมคุณผู้หญิงไม่กลับมาด้วย เกิดอะไรขึ้นกับเธอ
แต่เธอก็ไม่ได้ถาม
เพราะจากความเหน็ดเหนื่อยและความหดหู่ของคุณชาย เธอก็สามารถเดาได้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร
คุณผู้หญิงฉันหวังว่าคุณจะกลับมาเร็วๆนี้
ดลธีก็ตามเข้าไปเช่นกัน หลังจากเห็นพี่ภาเข้านอน เขาที่อยู่ข้างหลังก็กังวลเกี่ยวกับบอส จึงทำให้เขามั่นใจ
“ท่านประธาน ไม่ต้องห่วง ผมส่งคนไปดูนากาจิมะแล้ว หากมีอะไรเคลื่อนไหว ผมจะแจ้งให้คุณทราบทันที”
“เข้าใจแล้ว”
“แล้วก็ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ ผมคิดว่าถ้าพวกเขาไม่ได้หุ้นในมือของคุณท่านไป พวกเขาไม่กล้าแตะต้องนายหญิงแน่ ดังนั้นคุณวางใจได้”
ดลธีอธิบายการวิเคราะห์ของเขาอย่างรอบคอบ
“อืม”
แสนรักเห็นด้วยกับเขา
ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
มิฉะนั้นเขาก็ไม่กลับประเทศหรอก
แสนรักขึ้นไปห้องเด็กๆข้างบน ปกติทุกคนจะนอนห้องละคน แต่คืนนี้เมื่อเขาผลักประตูเข้าไป เขาก็พบว่าเด็กทั้งสามคนอยู่ในห้องนอนเดียวกัน
ค่ำคืนเงียบสงัด แสงจันทร์สว่างส่องเข้ามาจากหน้าต่างตกกระทบลงมาบนตัวเด็กน้อยทั้งสามคนที่กำลังหลับใหลอยู่ใกล้กันอย่างสงบสุขบนเตียงใหญ่ ทำให้เขารู้สึกผิดเป็นพิเศษ
แสนรักรู้สึกจุกในคอ
สำหรับเด็กเหล่านี้เขาเป็นหนี้บุญคุณจริงๆ
เมื่อคืนเขาทิ้งพวกเขา และหนีไป
แล้วจากนั้นพวกเขาจะมีจิตใจแบบไหนที่จะเอาชนะความกลัวที่จะสูญเสียหม่ามี๊ แล้วหาเบาะแสให้เขา
แสนรักรู้สึกเจ็บปวดในใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆเดินไปนั่งลงที่หน้าเตียง
“แด๊ดดี้กลับมาแล้วเหรอ”
ทันทีที่เขานั่งลง ชินจังซึ่งนอนหลับอยู่ข้างนอกสุดก็ตื่นขึ้น
แสนรักตกตะลึงอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้า “กลับมาแล้ว ทำไมยังไม่นอนอีก”
“ผม… ผมนอนไม่หลับครับแด๊ดดี้ คุณหาหม่ามี๊เจอหรือเปล่า”
เด็กน้อยลุกขึ้นจากผ้าห่มเบาๆ กลัวว่าจะทำให้น้องชายและน้องสาวตื่น ดังนั้นเขาจึงคลานออกมาจากผ้าห่มแล้วมองแด๊ดดี้ด้วยความหวัง
สายตาแบบนี้…
แสนรักมองไปที่ลูกชายของเขา และหัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกแทงโดยบางสิ่งบางอย่าง
“เจอแล้ว ขอบคุณฮีโร่ตัวน้อย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แด๊ดดี้พาเธอกลับมาไม่ได้ โกรธแด๊ดดี้ไหม”
เขาเอื้อมมือออกไปกอดลูกชายของเขา
ชินจังนั่งอยู่ในอ้อมแขนของแด๊ดดี้ และส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ แด๊ดดี้จะพาหม่ามี๊กลับมาแน่นอน อีกไม่นาน”
เด็กน้อยคนนี้ดีกว่าเด็กธรรมดาทั่วไปมาก ทั้งในแง่ของการคิดและวิธีการพูด เขาเป็นคนที่เป็นผู้ใหญ่มาก
แสนรักถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขาลูบหัวเล็กๆของเขา และยิ้มออกมาในที่สุด “ถูกต้อง แด๊ดดี้จะพาหม่ามี๊กลับมาแน่นอน จากนั้นลูกก็เข้านอนอย่างเชื่อฟัง และแด๊ดดี้ก็ไปอาบน้ำ”
“ก็ได้ครับแด๊ดดี้”
คนตัวเล็กตกลงอย่างเต็มใจ
หลังจากนั้นเขากลับเข้าไปในผ้าห่มและโอบแขนเล็กๆของเขาไว้กับน้องสาว และไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป
มุมปากของแสนรักโค้งขึ้น ก่อนจะเดินออกไป
คืนนั้นเขานอนหลับฝันดีที่บ้าน
เช้าวันรุ่งขึ้น
ขณะที่พี่ภาตื่นก็มีคนมาเคาะประตูข้างนอก เคาะ “ปังๆ” เสียงดัง!
“คุณชายใหญ่ คุณมาที่นี่ทำไมคะ”
“ฉันมาหาน้องสาม แล้วคนอื่นๆล่ะ”
ธวัชอยู่ข้างนอก เมื่อเขาเห็นพี่ภา เขาก็ถามอย่างกังวล
พี่ภาทำได้เพียงมองย้อนกลับไป
เมื่อธวัชเห็นก็รีบเข้าไปตะโกนขึ้นชั้นบนว่า “แสนรัก ตื่นเร็วๆ เกิดเรื่องที่โรงพยาบาล คุณท่านป่วยหนักต้องส่งโรงพยาบาลอื่น แต่เขาถูกคณาธิปสกัดไว้ บอกว่าจะพาเขาไปญี่ปุ่น แกรีบไปดูเร็ว”