เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 746
หญิงชราพูดต่อ “ยังมีอีกอย่าง หลิงเหยาเป็นศิษย์ของผู้สูงส่ง เป็นนักบู๊ที่แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งกว่านายมาก ถ้านายคบกับหลิงเหยาเพราะต้องการเจอนักบู๊ท่านนี้ ฉันขอเตือนให้หยุดความคิดนี้ซะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดอาจารย์ของหลิงเหยาน่าจะตายแล้ว ต่อไปนายคงไม่ได้เจอหรอก”
ลู่ฝานขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “คุณย่า คุณรู้ได้ยังไง……”
หญิงชรายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ฟังฉันพูดให้จบก่อน อย่างที่สามคือ ต่อไปนายจะมีความลำบากสามอย่าง หนึ่งคือที่เมืองหลวง สองคือที่เป่ยเจียง สามคือยังไม่แน่ชัด ทุกครั้งที่ผ่านความยากลำบากได้ นายจะเจริญก้าวหน้า แต่ถ้าผ่านไปไม่ได้นายจะตายทันที จำเอาไว้ให้ดี”
ลู่ฝานรู้สึกว่าคิ้วตัวเองขมวดเป็นปม
หญิงชรากำลังดูดวงให้เขาเหรอ
ตอนที่เขาอยู่บ้านเกิด เขาเคยเห็นอาชีพนี้ ล้วนเป็นคนน่าสงสารที่หาเงินกินข้าว อาศัยไหวพริบเล็กๆ น้อยๆ หาเงินโดยไม่สุจริต ลู่ฝานก็เคยดูดวง อีกฝ่ายเดาอายุ ที่มาของเขาได้ถูกต้อง บอกว่าเขามีเคราะห์ร้าย แต่อีกฝ่ายเดาไม่ถูกว่าลู่ฝานจะซัดเขาแล้วเอาเงินกลับมา
แต่สิ่งที่คุณย่าพูด กลับทำให้ลู่ฝานรู้สึกแตกต่างออกไป เหมือนจู่ๆ ตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง
คุณย่ายิ้มมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ทำไม นายไม่เชื่อฉันเหรอ”
ลู่ฝานเงียบครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แต่ผมจะจำคำพูดของคุณย่าเอาไว้”
จู่ๆ คุณย่าดมตัวลู่ฝาน
“ยารวมศูนย์ ดีมาก มันช่วยให้นายผ่านความยากลำบากได้”
ครั้งนี้ลู่ฝานตกใจจริงๆ บนโลกนี้คนที่รู้เรื่องเขากินยารวมศูนย์ มีเพียงอาจารย์หวูเฉินกับตัวเขาเองเท่านั้น
ให้ตายเถอะ หญิงชราตรงหน้ารู้ได้อย่างไร
ลู่ฝานไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายแค่ดมกลิ่นก็รู้ว่าเขากินอะไร โดยเฉพาะเวลามันผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ถึงมีกลิ่นก็น่าจะหายไปนานแล้ว
ผู้ฝึกชี่ก็ทำไม่ได้ แค่ดมกลิ่นคนอื่น ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเคยกินยาอะไร
แววตาลู่ฝานมีความตกตะลึง หญิงชราหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าหนุ่ม ฉันพูดจบแล้ว ที่เหลือจะทำยังไงอยู่ที่ตัวนาย ฉันขออธิบายว่าฉันไม่ได้ดูดวง ฉันแค่ดูชะตาชีวิตเท่านั้น! ฉันขอไปเดินรับแดดก่อน”
หญิงชรายิ้มแล้วเดินค้ำไม้เท้าหัวงูออกไป
ลู่ฝานสะกดกลั้นความตกใจของตัวเองไว้ ตอนนี้เขาไม่สามารถมองหญิงชราคนนี้เป็นแค่คนชราทั่วไปได้อีกแล้ว
ลู่ฝานมองหญิงชราที่ยืนนิ่งรับแดดอยู่ข้างนอก แล้วเดินออกไป
ยังไม่ทันพูด หญิงชราพูดว่า “ไม่ต้องพูด มารับแดดกับฉันสิ”
ลู่ฝานกลืนคำที่ตัวเองจะพูดลงไป
ทั้งสองยืนเงียบๆ อยู่ภายใต้แสงแดด
ไม่นาน หลิงเหยากลับมาพร้อมกับของอร่อยมากมาย
“คุณย่า หนูกลับมาแล้ว”
หลิงเหยาถือของกินเต็มมือ เจ้าดำหอบของเป็นกองอยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นลู่ฝานมันก็แยกเขี้ยว
ศิษย์พี่หานเฟิงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ซื้อของมาแล้ว มากินด้วยกันสิ ใช่สิ ตอนกลับมา พลเอกเฟิงให้คนส่งของมาให้ นายดูสิ”
พูดพลาง หานเฟิงโยนกล่องใบหนึ่งให้ลู่ฝาน
ลู่ฝานเปิดกล่องดู ด้านในเป็นป้ายคำสั่งเปื้อนเลือดหนึ่งอัน
“ป้ายคำสั่งผู้เฝ้าเมือง!”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดออกมา
หานเฟิงถามว่า “ทำไมเหรอ เป็นของดีเหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “ใช่ เป็นของดี ผู้เฝ้าเมืองซ่งตายแล้ว”