กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 919
หลังจากที่เอเลนกลับมาที่สถานกักกันจากสถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำ เธอรู้สึกกังวล และกระสับกระส่ายอย่างมากขณะที่กำลังรอฟังผล
เธอไม่รู้ว่าตำรวจจะปล่อยเธอไปหรือเปล่า เธอจึงได้แต่อธิษฐานอย่างสุดหัวใจ
ในสองวันนับตั้งแต่ถูกขังอยู่ในสถานกักกัน เธอได้รับความทรมานอย่างที่เธอไม่เคยประสบมาก่อนในชีวิต ตอนนี้เธอใกล้จะทรุดลงแล้ว เธอกลัวว่าเธอจะตายที่นี่ถ้าพวกเขาไม่ปล่อยเธอออกไป
คุณท่านวิลสันรู้สึกกระสับกระส่ายเมื่อรู้ว่าเอเลนถูกเรียกตัวไปที่สถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำเมื่อเช้านี้ เธอกังวลว่าเอเลนจะสารภาพต่อเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการถูกกลั่นแกล้งที่เธอได้รับในห้องขังจากเธอและเจนนิเฟอร์
เธอยังกังวลอีกด้วยว่าเอเลนจะขอเปลี่ยนห้องขัง
หากเจ้าหน้าที่พาเธอไป ความสุขเดียวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอในสถานกักกันจะหายไปทันที!
เป็นเวลานานแล้วที่คุณท่านวิลสันต้องถูกเขี่ยทิ้งเพราะความโชคร้ายและความยากลำบากที่เกิดขึ้นกับตระกูลวิลสัน ความเศร้าโศกยังคงอยู่จนกระทั่งเอเลนถูกขังอยู่ในห้องขังเดียวกันกับเธอซึ่งเธอได้รับความสนุกสนานของชีวิตกลับคืนมา
เธอยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดว่าเธอจะถูกปล่อยตัวภายในสิบวัน ขณะที่เอเลนอาจต้องติดคุกนานกว่าสิบหรือยี่สิบปี
เอเลนขดตัวอยู่ที่มุมห้องขังทันทีที่เธอกลับมา คุณท่านวิลสันเดินมาหาเอเลนและถามด้วยความขบขัน “นี่ ฉันได้ยินมาว่าแกถูกเรียกตัวไปที่สถานีเพื่อสอบปากคำอย่างนั้นเหรอ?”
เอเลนมองมาที่เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ใช่ค่ะแม่ พวกเขาอยากจะถามอะไรฉันบางอย่าง”
คุณท่านวิลสันถามอย่างเย็นชาว่า “แล้วแกพูดพล่ามไร้สาระออกไปบ้างหรือเปล่า? แกไปบ่นอะไรกับพวกเขางั้นเหรอ?”
เอเลนส่ายหัวด้วยความตกใจ และพูดว่า “ไม่นะคะแม่! ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้บอกพวกเขาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องขัง พวกเขาถามฉันเกี่ยวกับคดีนี้เท่านั้น”
คุณท่านวิลสันถอนหายใจด้วยความโล่งอก และสูดหายใจเข้าอีกครั้ง “นี่ แล้วนี่แกได้ไปปรึกษากับทนายหรือยัง? แกจะถูกตัดสินจำคุกนานแค่ไหน? สิบ? สิบห้า?”
เอเลนส่ายหัวและพูดว่า “ฉันยังไม่ได้จ้างทนาย ก็เลยไม่รู้ว่าฉันจะถูกตัดสินจำคุกนานแค่ไหนน่ะค่ะ”
เอเลนไม่กล้าพูดความจริงกับเธอว่าเธออาจจะได้รับการปล่อยตัวในไม่ช้าเพราะเธอมั่นใจว่าพวกเขาจะทำทุกอย่างและทรมานเธอรุนแรงยิ่งขึ้นหากรู้ว่าเธอกำลังจะได้รับการปล่อยตัว
เธอจึงตัดสินใจเก็บไว้จนกว่าตำรวจจะมาปล่อยตัวเธอ
คุณท่านวิลสันเย้ยหยัน และพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าแกจะถูกจำคุกอย่างน้อยสิบห้าปีตามความรุนแรงของคดีของแก!”
หญิงชราถอนหายใจแต่พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “โอ้ สิบห้าปี เอเลน สิบห้าปี! ฉันไม่สามารถทนได้แม้จะสิบห้าวัน! ฉันสงสัยว่าแกจะจัดการมันอย่างไร? โอ้ ฉันเป็นห่วงแกจัง”
เอเลนพึมพำ “ไม่รู้เลยค่ะ แม่! ตอนนี้ฉันกลัวมาก นึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงหากถูกขังสิบห้าปี…”
เจนนิเฟอร์เดินเข้าไปหาเอเลน ตบหน้าเธอสองครั้งแล้วตะโกนว่า “นังคนไร้ยางอายอย่างแกที่ขโมยสามีของคนอื่นควรถูกขังในคุกตลอดไป! คิดเรื่องมาทิลด้า ฮอลล์ที่ถูกบังคับให้หนีไปสหรัฐอเมริกาดูสิ! แม้ว่าฉันจะไม่รู้จักเธอ ไม่เคยแม้แต่จะพบเธอ แต่ฉันก็รู้สึกโกรธทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่แกทำกับเธอ ฉันต้องการที่จะแก้แค้นแทนเธอ!”
เธอจับผมของเอเลนและตบหน้าเธออย่างต่อเนื่อง
ในไม่ช้าเลือดก็ไหลออกจากมุมปากของเอเลน เมื่อเจนนิเฟอร์ตัดสินใจหยุด คุณท่านวิลสันที่กำลังดูสิ่งที่เห็นอย่างเย็นชาก็อยากจะสอนบทเรียนให้กับเธอ
เธอดึงหูเอเลนอย่างแรงจนเอเลนคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
“นี่ แม่คะ ดึงหูฉันทำไม? ครั้งนี้ฉันทำอะไรผิด?”