มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 764
โดยที่ไม่สนใจคำถามของยาเอลไปขั่วขณะ จากนั้นยูนัสจึงถามขึ้นมา “นายแอบถ่ายรูปไว้อยู่ไม่ใช่เหรอ? ให้ฉันดูสิว่าใครอยู่ที่นั่นกันบ้าง!”
หลังจากส่งรูปพวกนั้นให้ ยูนัสมองพวกมันทีละรูปก่อนจะกระแทกมือลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ เขาพบผู้ก่อการแล้ว!
“แม่งเอ้ย! เป็นเจอรัลด์จริง ๆ! เป็นไอ้คลอฟอร์ดนั่นอีกแล้ว!”
ไม่เพียงยูนัสจะถูกเจอรัลด์ทำให้ขายหน้าซ้ำ ๆ ในวันเกิดของเขา แต่เขายังถูกกักบริเวณทันทีที่เขากลับไปในวันนั้นด้วย! ชื่อเสียงทั้งหมดที่เขาสะสมมานานหลายปีก็หมดสิ้นไป ง่าย ๆ แบบนั้น
ยูนัสเกลียดคน ๆ นั้นสุด ๆ
“เขาคือ คุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่ใช่ไหม?” ยาเอลที่เห็นได้ชัดว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับเจอรัลด์มาก่อนถามขึ้นมา
เมื่อได้ยินคำถามของยาเอล ยูนัสจึงใช้โอกาสนี้เล่ารายละเอียดถึงความขุ่นแค้นและความคับข้องใจทั้งหมดของเขาต่อเจอรัลด์ให้เขาฟัง
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่แปลกที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่นมากสำหรับแจสมิน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากคนจากตระกูลเฟนเดอร์สันคนไหนเลยด้วยซ้ำ! เธอมีคนที่มีอำนาจเช่นนี้คอยช่วยเหลือเธออยู่ตลอดเวลานั่นเอง! ไม่แปลกที่ทำไมแจสมินถึงไม่ได้จริงจังกับนายเลย แม้หลังจากที่นายปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีขนาดนี้ คุณชุยเลอร์!” ยูนัสลงความเห็น
เมื่อได้ยินทั้งหมดนั้น ยาเอลจึงสูดหายใจเข้าลึก
“…ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ตราบใดที่เขาต่อต้านฉัน ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ ขนาดนั้นแน่! โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาอยู่ในเขตปกครองซอลฟอร์ดแห่งนี้ มานี่สิ พวกนาย!” ยาเอลตะคอกอย่างโกรธเคือง ขณะที่เขาเริ่มสั่งคนของเขาให้เริ่มลงมือในขั้นตอนต่อไป
“ช่วยยับยั้งจากการกระทำหุนหันพลันแล่นก่อนเถอะนะ คุณชุยเลอร์!” ยูนัสตอบกลับ ขณะที่เขาจับไหล่ของยาเอลไว้
“ฉันจัดการกับเขามาก่อน และเขามีอำนาจมากกว่าสิ่งที่นายและฉันจะจินตนาการได้ด้วยซ้ำ การกระทำบุ่มบ่ามจะเพียงทำให้พวกเรามีปัญหามากขึ้นเท่านั้น! อย่งที่นายรู้ พี่สาวของเขาเป็นคนที่ไล่ตระกูลหลงไปจากเมืองเมย์เบอร์รี่ไง!” ยูนัสกล่าวโน้มน้าว
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าพวกเขามุ่งเป้าไปที่เจอรัลด์โดยตรง การกระทำนั้นจะเท่ากับว่าเป็นการเปลี่ยนเรื่องง่าย ๆ ให้เป็นเรื่องที่ซับซ้อนอย่างมาก
มันไม่ใช่ราวกับว่ายาเอลไม่สามารถเข้าใจได้ว่ายูนัสมาจากที่ไหน แต่อย่างไรก็ตาม เขาแค่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย ในตอนนี้ที่เขารู้ว่าเธอมีเจอรัลด์อยู่ข้าง ๆ เธอ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำไมแจสมินถึงเพิกเฉยต่อเขา และทำไมเธอถึงตบหน้าเขาด้วยเช่นกัน!
สุดท้ายแล้ว เขาก็จัดการทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลงได้และเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เขาจึงรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
“งั้นนายมีความคิดที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ ยูนัส? ฉันควรปล่อยให้เขาโอ้อวด และใช้อำนาจของเขาเพื่อข่มขู่คนอื่น ๆ ในเขตปกครองคลอฟอร์ดต่อไปงั้นเหรอ?”
ในการตอบรับ ยูนัสยิ้มเยาะอย่างเย็นชาก่อนจะพูดขึ้นมา “แน่นอนว่าไม่! ในความเป็นจริงแล้ว ฉันอยากจะให้เขาคงอยู่ที่นี่ตลอดไป เพื่อที่ฉันจะได้แก้แค้นเขาเป็นการส่วนตัวต่อไปหลังจากที่ฉันได้ทนทุกข์มา! เมื่อพูดแล้วก็ นายช่วยให้ฉันยืมคนของนายบางคนได้ไหมล่ะ คุณชุยเลอร์? ฉันจำเป็นต้องทำการสืบสวนในเรื่องคนของเจอรัลด์ที่เขาพามาด้วยที่นี่กับเขา”
“ไม่มีปัญหา!”
จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็พูดคุยกันต่อไปจนดึกดื่น
ข้ามไปยังสามวันต่อมา…
“ตอนนี้ฉันจะไปข้างนอกกับคุณอาเฟนเดอร์สัน พี่ชาย! นายมีอะไรที่นายอยากจะทานหรือเปล่า? พวกเราจะไปซื้อวัตถุดิบให้นายอย่างแน่นอน!”
“อะไรก็ได้! ท้ายที่สุดแล้ว ฉันจะชอบทุกอย่างที่เธอและคุณอาเฟนเดอร์สันเตรียมอยู่ดี!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขามองไปที่พวกเธอทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม
เป็นเวลาสามวันเท่านั้นแต่เควต้าก็ค่อนข้างสนิทกับคุณอาเฟนเดอร์สันแล้ว ก็เหมือนที่เจอรัลด์พูดไว้ เควต้าไม่ได้ดูหมิ่นเซร่าสำหรับแผลเป็นที่มีบนใบหน้าเลย
เซร่าเองก็ดูเหมือนจะทั้งมีความสุขและพอใจเมื่อได้มองดูลูกสาวที่เฉลียวฉลาดและว่าง่ายของเธอ ที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ร่วมกันกับเธอในทุก ๆ วัน
สำหรับเควต้า ตามปกติแล้วเธอรู้สึกไร้กังวลและคุ้นเคย เมื่อไหร่ก็ตามที่เธออยู่ใกล้คุณอาเฟนเดอร์สัน คุณอาเฟนเดอร์สันแค่ให้ความรู้สึกเหมือนกับญาติที่สนิทคนหนึ่งสำหรับเธอ
หลังจากได้ยินการตอบกลับของเจอรัลด์ พวกเธอทั้งคู่จึงมุ่งหน้าออกไปยังศูนย์การค้ากัน โดยจับมือกันไป
ก่อนหน้านี้ ในขณะที่พวกเธอกำลังเดินผ่านศูนย์การค้าข้าง ๆ เซร่าก็สังเกตุเห็นว่าเควต้าเอาแต่แอบมองไปยังร้านเล็ก ๆ ที่ขายขนมหวาน
เมื่อเห็นเควต้าเป็นแบบนั้นจึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว ตามที่เควต้าเล่า ถ้าเธอไม่ได้พบกับเจอรัลด์ เธอก็อาจจะยังคงมีชีวิตอยู่ด้วยความยากแค้นในตอนนี้ เธอยังพูดเช่นกันว่าในช่วงวัยเด็กของเธอ การที่ได้กินขนมหวานนั้นก็ถือได้ว่าเป็นความฟุ่มเฟือยแล้ว
เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นในใจ ในขณะที่พวกเธอกำลังจะออกจากห้างสรรพสินค้าไป เซร่าก็หยุดเดินก่อนจะพูดขึ้นมา “โอ้ ฉันลืมซื้อของบางอย่าง! ขอเวลาฉันสักครู่นะ เควต้า! ฉันจะกลับมาเดี๋ยวเดียว!”
หลังจากกล่าวไปแบบนั้น เธอก็รีบร้อนไปที่ร้านนั้น โดยทิ้งให้เควต้าสับสนงุนงงเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เนื่องจากเควต้าถูกบอกให้รอ เธอจึงยังคงรออยู่ ณ จุดนั้น
ขณะนั้นเองเมื่อจู่ ๆ เควต้าก็ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์ที่กำลังเร่งเครื่อง
เมื่อเธอหันไปดูที่มาของเสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ นั้น เธอก็เห็นรถตู้คันหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาหาเธอโดยตรง!
ไม่กี่วินาทีต่อมา คนสองสามคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุก็เริ่มกรีดร้องกันขึ้นมา