ตอนที่ 136: ติดกำแพง โดย Ink Stone_Romance
“ไม่เห็นเขาแล้ว ยังมองอยู่อีก”
ซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนเอาแต่จ้องมองเบื้องหลังของเวยหลายชุน รู้สึกไม่พอใจ น้ำเสียงฟังดูขมขื่น
เฉินเยี่ยนหันมายิ้มขำซินห้าว เมื่อก่อนซินห้าวไม่ได้เป็นแบบนี้ บางทีอาจจะเพราะพูดออกไปแล้ว เขาเลยปล่อยตามใจตัวเอง ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว
“นั่งไหม?”
เฉินเยี่ยนชี้สวนผลไม้
ซินห้าวพยักหน้า จากนั้นช่วยจับพยุงเฉินเยี่ยน ทั้งสองคนเข้าไปในสวนผลไม้
ในสวนปลูกต้นแอปเปิ้ลและสาลี่ ตอนนี้ผลโตมากแล้ว แต่ยังไม่ถึงฤดูการที่สุกงอม แต่เห็นผลไม้มากมายห้อยตามกิ่งแล้ว ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมา
“ทำไมวันนี้ไม่ขี่จักรยาน?”
เฉินเยี่ยนถามซินห้าวขึ้นมา
ถ้าขี่จักรยานมาจะตกเป็นเป้าสายตาได้มาก จอดจักรยานไว้ตรงนี้จะถูกคนอื่นเห็นได้ง่าย แต่ซินห้าวไม่พูดแบบนี้ เขาแค่ยิ้มให้เฉินเยี่ยน
“สวนผลไม้นี้ไม่มีคนเฝ้าหรือ? ไม่กลัวคนอื่นมาขโมยผลไม้พวกเขาไปหรือไง”
เฉินเยี่ยนหาเรื่องคุย
“ยังไม่สุก รสฝาดมาก ใครจะมาขโมย? ผ่านไปอีกสักพักก็มีคนมาเฝ้าแล้ว”
ซินห้าวตอบ มองเฉินเยี่ยนที่ยืนอยู่ใต้ต้นสาลี่ เฉินเยี่ยนรูปร่างสูงโปร่ง วันนี้ใส่กระโปรงด้วย ยืนอยู่ใต้ต้นไม้แลดูเหมือนภาพวาดเลย สวยงามมาก
“ไม่อย่างนั้นรอผลไม้สุกแล้วพวกเรามาขโมยกันไหม?”
เฉินเยี่ยนพูดจบตัวเองก็หัวเราะขึ้นมา สวนผลไม้นี้อยู่ใกล้หมู่บ้าน คนที่มาเฝ้าสวนเฝ้ายังไงก็เฝ้าไม่ไหว ครึ่งหนึ่งของเด็กในหมู่บ้านตะกละ ตอนกลางคืนจะแอบเข้ามาในสวนขโมยผลไม้ ถูกจับได้ก็วิ่งหนี บางคนโดนหมาไล่ วิ่งกางเกงหลุด แต่ผ่านไปเดี๋ยวก็มาขโมยผลไม้กินเหมือนเดิม
แน่นอน คนที่เฝ้าสวนผลไม้ก็ไม่ได้ทำอะไรพวกเขา ไม่ได้จะมาขโมยมากมาย ก็แค่อยากกินเท่านั้น
รอเก็บผลไม้ในสวนหมดแล้ว หลายคนจะแวะมา ดูว่ามีเหลืออยู่บ้างไหม หรือมาเก็บลูกที่ตกอยู่บนพื้นแล้วยังไม่เสีย เจ้าของร่างเดิมก็เคยมาอยู่หลายครั้ง หลายครั้งมาเก็บลูกที่ยังไม่เสียไป หรือปีนขึ้นไปบนต้นเก็บลูกที่ไม่มีใครเอา เก็บกลับไปเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าให้คนที่บ้านกิน ส่วนตัวเธออดไม่ได้ที่จะแอบกินไปหนึ่งลูก
คิดถึงตรงนี้แล้วเฉินเยี่ยนรู้สึกปวดใจ ที่จริงเจ้าของร่างเดิมจิตใจดีมาก เธอไม่เคยได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายมาก่อนเลย ทุกข์ร้อนเพื่อครอบครัว เฉินเวยกลับทำร้ายเธอจนตาย เฉินเวยต้องได้รับการแก้แค้นแน่ แต่เฉินเวยอาศัยร่างที่เป็นน้องสาวแท้ๆ มีเลือดเนื้อเชื้อไข เธอยังคิดวิธีล้างแค้นเฉินเวยไม่ออกจริงๆ แต่เธอไม่รีบ เธอเชื่อว่าช้าเร็วเฉินเวยต้องตายด้วยน้ำมือตัวเอง รอพ่อแม่ผิดหวังกับเฉินเวยจนถึงที่สุด ถึงเวลานั้นเธอจะทำให้เฉินเวยรู้จักคำว่าเสียใจภายหลัง
“ถ้าคุณอยากผมจะมาเป็นเพื่อนคุณเอง”
ซินห้าวยิ้มดูน่าเอ็นดู อันที่จริงเขารู้ว่าเฉินเยี่ยนไม่ได้อยากจะขโมยของคนอื่น ก็แค่รู้สึกสนุกเท่านั้นเอง ถ้าอยากจะกิน ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีปัญญาซื้อ แค่อยากจะทำเรื่องตื่นเต้นกับเขาเท่านั้น
“ซินห้าว คุณแน่ใจแล้วหรือ? คุณแน่ใจว่าคุณชอบฉัน? จะจีบฉัน?”
อยู่ๆ เฉินเยี่ยนก็ถามซินห้าวขึ้นมา เวลานี้ไม่มีคนอื่น มีแค่เขาสองคน ใบหน้าซินห้าวกลับแดงระเรื่อขึ้นมา เหมือนเมื่อกี้คนที่พูดว่าชอบเฉินเยี่ยนต่อหน้าเวยหลายชุนไม่ใช่เขาเลย
“ซินห้าว คุณชอบฉันจริงๆ?”
เฉินเยี่ยนเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเข้าใกล้ซินห้าว หลังซินห้าวพิงไปกับลำต้นแอปเปิ้ล เห็นเฉินเยี่ยนเข้ามาใกล้ เขาอยากจะถอยแต่ไม่มีที่ไป
เฉินเยี่ยนวางมือหนึ่งไว้บนต้นแอปเปิ้ล เธอพิงไว้ใกล้ซินห้าวมาก ดูแบบนี้แล้วเหมือนเธอกำลังรุกซินห้าวติดกำแพง หยอกล้อซินห้าว
นี่ดูไม่ค่อยถูกต้องหรือเปล่า? ทำไมเธอถึงกลายเป็นเหมือนอันธพาล ส่วนซินห้าวกลายเป็นสาวงามที่โดนรังแกล่ะ?
มันควรจะกลับกันไม่ใช่หรือ? หรือว่าธาตุแท้ของตัวเองเป็นคนแบบนี้? แต่ได้แกล้งหนุ่มรูปงามแล้วรู้สึกดีจริงๆ
นึกมาถึงตรงนี้เฉินเยี่ยนก็คิดได้ มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นใช้อีกมือจับคางซินห้าวไว้ จะแกล้งซินห้าว เธอจะพูดอะไรต่อไปดีนะ?
เรื่องแบบนี้เฉินเยี่ยนทำเป็นครั้งแรก พูดตามจริง เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงใจกล้าขนาดนี้ ชาติที่แล้วอวี๋เหวยหมินเป็นคนจีบเธอ เธอไม่เคยเป็นฝ่ายรุกมาก่อน ดังนั้นอวี๋เหวยหมินเลยบอกว่าเธอแข็งทื่อ บอกว่าเธอหัวโบราณ ไม่โรแมนติก
ตัวตนของเธอก็หัวโบราณจริง หรือว่าพอได้เกิดใหม่อีกครั้งตัวเองเลยเปลี่ยนไป? กลายเป็นสาวเต็มตัว กลายเป็นโผเข้าหาผู้ชายก่อน?
แต่ความรู้สึกแบบนี้ไม่เลวเลย ชอบก็ทำ แต่ไม่รู้ว่าซินห้าวจะคิดว่าเธอปล่อยเนื้อปล่อยตัว รู้สึกว่าเธอหื่นเกินไปหรือเปล่า?
เฉินเยี่ยนคงท่าทีแบบนั้นอยู่ แต่ความคิดกลับล่องลอยไปแล้ว
อันที่จริงซินห้าวรู้สึกตกใจอยู่ เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะใจกล้าขนาดนี้ เฉินเยี่ยนถึงขนาดใช้แขนหนึ่งกันเขาไว้กับต้นไม้ แน่นอนซินห้าวตอนนี้ยังไม่รู้จักคำว่ารุกไปติดกับกำแพง อีกมือหนึ่งจับคางเขาไว้ นี่มันท่าอะไร? นี่จะทำอะไร? หยอกล้อเขาหรือ?
ใจซินห้าวเต้นตึกตักเร็วมาก ใบหน้าเขาร้อนผ่าว เขาไม่รู้ว่าแบบนี้ถูกหรือผิด แต่เขากลับชอบความรู้สึกแบบนี้
เดี๋ยวก่อน เหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง?
ซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนเหม่อไป เขาถึงค่อยรู้สึกตัว ท่าทางของพวกเขามันผิดไปหรือเปล่า?
ซินห้าวคิดอยากจะโอบเอวเฉินเยี่ยน ไม่รอให้เฉินเยี่ยนที่เหม่ออยู่รู้สึกตัว เขากลับตัวแล้วเปลี่ยนตำแหน่งกับเฉินเยี่ยน จากนั้นเขาจับคางเฉินเยี่ยน เผยรอยยิ้มนั้นที่เฉินเยี่ยนยิ้มให้เขาก่อนหน้าแล้วพูด “สาวน้อย พี่ชอบเจ้า”
พูดจบเขาหยักหน้าด้วยความพอใจ แบบนี้สิถึงจะถูก เขาเป็นผู้ชาย ฝ่ายที่รุกควรจะเป็นเขา
หึ เฉินเยี่ยนอดไม่ได้หัวเราะออกมา นี่มันคำพูดที่ตัวเองเคยพูดกับซินห้าวตอนนั้นไม่ใช่หรือ? นี่คือซินห้าวหรือ? ซินห้าวเลียนแบบเธอจนแย่ไปแล้ว? เธอทำชายหนุ่มเย็นชาผู้บริสุทธิ์เสียคนไปแล้ว ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว
เห็นเฉินเยี่ยนขำจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ซินห้าวหน้าบึ้ง มีอะไรน่าขำหรือ? ก็เห็นอยู่ว่าเธอทำแบบนี้ก่อน หรือว่าตัวเองเลียนแบบเธอ เธอไม่พอใจ?
ซินห้าวคิดในใจ ทำยังไงถึงจะทำให้เฉินเยี่ยนพอใจนะ? เฉินเยี่ยนใจกล้ามาก เธอไม่ใช่คนขี้อาย งั้นตัวเองก็ควรใจกล้าขึ้นมาหน่อย? ยังไงตัวเองก็ชอบเฉินเยี่ยน นอกจากเฉินเยี่ยนแล้วตัวเองจะไม่แต่งงานกับคนอื่น
คิดถึงตรงนี้จู่ๆ ซินห้าวก็จูบเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนที่กำลังยิ้มอยู่ไม่ทันระวังตัว รอยยิ้มโดนกดคืนกลับไป เธออยากจะไอ ใบหน้าแดงก่ำ
เฉินเยี่ยนนะเฉินเยี่ยน เธอต้องทำเสียบรรยากาศแบบนี้หรือ ครั้งแรกนะ จูบแรก แล้วยังกับชายหนุ่มเย็นชาที่ตัวเองชอบด้วย จะไอได้ยังไงกัน นี่ควรจะเป็นภาพสวยงามไม่ใช่หรือ?
ไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้ ตัวเองต้องตั้งใจ อย่างน้อยก็ต้องรู้ซึ้งถึงรสจูบแรกที่สวยงามสิ?
เฉินเยี่ยนกำลังคิดอยู่ ซินห้าวก็ปล่อยเฉินเยี่ยนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดกับผู้หญิงขนาดนี้ เขาจูบเฉินเยี่ยน ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ริมฝีปากแตะกัน แต่ใจเขากลับร้อนดั่งไฟ เขาไม่ได้สานต่อ เขาก็ไม่รู้ว่าสานต่อแล้วจะเป็นยังไง นี่ก็เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย
“ผมจะรับผิดชอบคุณ นอกจากคุณแล้วผมจะไม่แต่งงานกับใคร”
ซินห้าวพูดเสียงเบากับเฉินเยี่ยน แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ในใจกลับวุ่นวายอยู่ไม่เป็นสุข เฉินเยี่ยนจะไม่ตบเขาใช่ไหม? เขาจูบเฉินเยี่ยนเลยนะ! เขาคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ แต่เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนชอบเขา ไม่น่าจะรังเกียจเขา
—————-