บทที่ 2140 แอบฟังอยู่ตรงมุม 3
หยาดเหงื่อผุดพรายบนร่างกายเขามากขึ้นเรื่อยๆ ความถูกต้องและความปรารถนาต่อสู้กันในจิตใจอย่างรุนแรง
ของกินทั้งหมดในวันนี้วาบผ่านขึ้นในหัวเขา จู่ๆ ก็นึกถึงเนื้อหนึบหนับเป็นพิเศษท่อนนั้นขึ้นมา คล้ายเนื้อลาย แต่พอกินแล้วก็ไม่ค่อยเหมือน
ตอนนั้นเขาไม่ได้นึกสงสัยใดๆ เพราะเขารู้ว่ากู้ซีจิ่วไม่มีทางทำร้ายเขา ทว่ายามนี้เขากลับนึกสงสัยเนื้อท่อนนั้น…
มันคืออะไรกันแน่?
ตอนนั้นการแสดงออกของคนเหล่านั้นก็ค่อนข้างแปลกประหลาดอยู่บ้าง…
ถ้อยคำเหล่านั้นที่พูดกันก่อนจากไปก็ทำให้คนสับสนงงงวย…
หรือว่าเนื้อท่อนนั้นเป็น…เป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง?
ตี้ฝูอีไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็เข้าใจความเป็นไปได้แปดเก้าส่วนแล้ว ของสิ่งนั้นคงจะไม่…ไม่ใช่ลูกอัณฑะสัตว์…กระมัง?!
เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ ใบหน้าหล่อเหลาเขียวคล้ำขึ้นทันใด!
ทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยกินสิ่งนี้…
และเขาก็คิดไม่ถึงว่ากู้ซีจิ่วจะให้เขากินสิ่งนี้…
พลังหยางของสิ่งนี้เด่นชัดยิ่งนัก เทียบได้กับโลหิตกวางในตำนานเลย!
ตี้ฝูอีสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย เขารู้ดีว่าฤทธิ์ของสิ่งนี้ไม่อาจกำจัดไปได้โดยการนั่งสมาธิฝึกฝน แผนการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้มีเพียงทางเดียวเท่านั้น…แช่น้ำเย็น!
และต้องขอบคุณสวรรค์ที่ด้านนอกของกระโจมมีทะเลสาบใหญ่ผืนหนึ่ง…
ช่วงเวลานี้ก็ไม่มีผู้ใดอาบน้ำในทะเลสาบด้วย
เมื่อนึกขึ้นได้เช่นนี้ เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รีบลุกขึ้นลงจากเตียง แล้วออกไปด้านนอกกระโจมอย่างรวดเร็ว…
จากนั้นก็ต้องพลันตกตะลึง!
ด้านนอกกระโจมของเขากลับมีบุรุษซ่อนตัวอยู่สิบกว่าคนและยังมีสตรีอีกสามสี่คน…
คนเหล่านี้ย่อมมาฟังอยู่ตรงมุมห้อง อยากได้ยินว่าพี่สือโทวของพวกเขาจะโรมรันพันตูกับไอ้หนุ่มหน้าขาวผู้นั้นอย่างไร…
นิสัยของผู้คนที่นี่เปิดกว้าง บุรุษส่วนใหญ่คิดว่าหากทำให้สตรีส่งเสียงร้องได้ดังมากเท่าใดก็จะแสดงถึงความอาจหาญมากเท่านั้น เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจอย่างหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจะปลดปล่อยตัวเองออกมา ไม่เก็บกักเอาไว้
เมื่อบุรุษสตรีประกอบกิจกรรมอย่างว่า การเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายล้วนไม่เบา เด็กสาวบางคนส่งเสียงร้องดังจนได้ยินไปครึ่งค่อนหมู่บ้าน กระท่อมศิลาซอมซ่อเหล่านั้นไม่เก็บเสียงอะไรเลย!
ทว่ากระโจมนี้ของตี้ฝูอีเป็นฉนวนกันเสียง ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายภายในกระโจม ภายนอกก็จะไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆ
ดังนั้นคนเหล่านี้ยิ่งฟังก็ยิ่งอยากเข้าใกล้มากขึ้น จนกระทั่งค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้ประตูของกระโจมผู้อื่น จนแทบจะเอาหูแนบกระโจมเพื่อแอบฟัง
ชัดเจนยิ่งนัก พวกเขานึกไม่ถึงว่าจู่ๆ ตี้ฝูอีจะออกมา หลบซ่อนตัวไม่ทันไปชั่วขณะ ทั้งสองฝ่ายประชันหน้ากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…
“พวกเจ้ามาทำอะไรกันอยู่ตรงนี้?”
ตี้ฝูอีหรี่ตาลงเล็กน้อย เขากำลังไม่สบอารมณ์ ไอบนร่างกายย่อมทรงพลัง แทบจะทำให้อุณหภูมิรอบด้านลดลงไปหลายองศา
คนเหล่านี้ค่อนข้างเก้กังอยู่บ้าง มีใครบางคนหัวเราะขึ้นมา
“พวกเรา…พวกเรามาที่นี่…มาอาบน้ำที่นี่”
“ใช่แล้ว พวกเรามาอาบน้ำกันที่นี่”
คนเหล่านี้รีบหันกายกระโดดลงทะเลสาบเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้โกหก หลังจากที่กระโดดลงไปถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า…
ชุนเฉาคือหนึ่งในสตรีสามสี่คนนั้น นางกลับใจกล้า มองตี้ฝูอีหัวจรดเท้าแวบหนึ่งแล้วโพล่งออกมา
“คุณชายตี้ มิใช่ว่าต้องต่อสู้โรมรันพันตูกันทั้งคืนหรอกหรือ? เหตุใดยังไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็ออกมาเสียแล้ว?”
ตี้ฝูอีฉงน
“…อะไรนะ?!”
“ท่านกินลูกอัณฑะมงคลไปทั้งท่อน ซึ่งหมายความว่าจะโรมรันกับพี่สือโทวของพวกเราได้ทั้งคืน…ดูท่ายามนี้คุณชายตี้จะทนไม่ไหวเสียแล้ว? จะว่าไปพวกท่านไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวสักเล็กน้อย คงไม่ใช่ว่าไม่ได้ทำอะไรกันเลยนะ…”
ชุนเฉากล่าววาจาอันน่าตกตะลึงออกมามิรู้จบ สายตาทั้งคู่มองตี้ฝูอีหัวจรดเท้าดุจโคมฉาย จากนั้นคำพูดหนึ่งก็หลุดออกจากปากมาอีกครั้ง
“คงไม่ใช่ว่าท่านทำไม่ได้เลยกระมัง?!”
————————————————————————————-
บทที่ 2141 แอบฟังอยู่ตรงมุม 4
ตี้ฝูอีถูกหยามเกียรติแล้ว!
เขายังไม่ทันได้พูดอะไร พลันเกิดเสียงแว่วมาจากประตูด้านหลัง กู้ซีจิ่วเดินออกมา
“ชุนเฉา เขาเป็นคนมาจากที่อื่น ไม่รู้เรื่องพวกนี้ เจ้าอย่าพูดเหลวไหล”
ชุนเฉาคล้ายจะเข้าใจอะไรแล้วเช่นกัน
“ที่แท้เขาก็ไม่รู้เรื่องเลย เขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่นี่ ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ? เหมือนเด็กน้อย…เด็กในดินแดนของพวกเราอายุสิบสี่สิบห้าก็รู้เรื่องแล้วนะ…”
กู้ซีจิ่วนวดหว่างคิ้ว
“ข้าหมายถึงเขาไม่รู้เรื่องขนบธรรมเนียมของที่นี่ ไม่ได้บอกว่าเขาไม่รู้เรื่องนั้น…เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องฝ่าหนีออกไปอีก ต้องรักษากำลังไว้ อย่ามาแอบฟังอยู่ที่นี่อย่างไม่เข้าท่า…”
ชุนเฉาไม่คิดจะขัดขืนเขา สุดท้ายจึงหันหลังจากไป เพียงแต่ก่อนจะจากไปนางยังเอ่ยกระซิบริมหูกู้ซีจิ่วอีกสองสามประโยค
“ต่อให้เขาไม่รู้ขนบธรรมเนียมของที่นี่ แต่ฤทธิ์ของอัณฑะนั้นแรงกล้าปานนั้น เขาจะไม่มีปฏิกิริยาเลยได้อย่างไร? ไม่แน่นะอาจเป็นพวกเสื่อมสมรรถภาพตั้งแต่เกิดจริงๆ ก็ได้ พี่สือโทว จะออกเรือนกับบุรุษเช่นนี้ไม่ได้นะ อันที่จริงพี่เถี่ย หนิวก็ไม่เลวเลย เขาก็ชอบท่านด้วย…”
กู้ซีจิ่วยิ้มไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกแล้ว ฟาดหลังนางไปทีหนึ่ง
“รีบไปเถอะ ข้ามีความคิดเป็นของตัวเองน่า”
ชุนเฉาถึงได้จากไปพร้อมกับเด็กสาวอีกสามสี่คน
ส่วนบุรุษพวกนั้น ย่อมไม่แช่อยู่ในทะเลสาบนานจริง หลังจากกระโจนลงไป ว่ายวนทะเลสาบสักรอบ พอว่ายมาถึงฝั่งก็จากไปแล้ว
รอบข้างกลับสู่ความสงบอีกครั้ง มีเพียงสายลมที่พัดผ่านผิวทะเลสาบเบาๆ
กู้ซีจิ่วสูดหายใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง
“เจ้าอยากออกมาแช่น้ำเย็นไหม? ตอนนี้มาได้แล้ว…”
พูดยังไม่ทันจบก็หยุดนิ่งไป ตี้ฝูอีกำลังหลุบตามองเธออยู่ ดวงตาคู่นั้นพร่างพราวดังระลอกคลื่นทะเลสาบในยามราตรี ดำมืดดุจวังน้ำวน ใจกลางวังน้ำวนราวกับมีคลื่นซัดถาโถมอยู่
สายตานั้นดุจมีรูปลักษณ์จับต้องได้ และในเวลานี้ กู้ซีจิ่วมีความรู้สึกว่าถูกสายตานี้มองอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว!
เธอใจสั่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“เจ้า…เจ้าไปอาบน้ำ…”
พูดยังไม่จบก็ถูกเขาฉวยข้อมือไว้ ฝ่ามือเขาร้อนลวก ร้อนจนทำให้หัวกู้ซีจิ่วสั่นสะท้าน
เขาเอ่ยขึ้นช้าๆ
“ซีจิ่ว เจ้าต้องการข้าจริงๆ น่ะหรือ?”
ในน้ำเสียงดึงดูดของเขาเจือความแหบพร่าไว้ และแฝงความเผด็จการอันแรงกล้าเอาไว้ด้วย ทำให้กู้ซีจิ่วตึงเครียดไปทั้งร่าง
เพียงแต่ตอนนี้เธอไม่ซ่อนเร้นความคิดของตัวเองแล้ว เงยหน้ามองเขาอย่างกล้าหาญ
“เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า มิใช่หรือ?”
ริมฝีปากบางของตี้ฝูอีเม้มแน่น
“เช่นนั้นเจ้ารักข้าไหม?”
รักหรือ?
กู้ซีจิ่วสนเท่ห์อยู่บ้าง รักคืออะไร?
ชายหญิงของที่นี่ขอเพียงแต่ละฝ่ายมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ก็พอแล้ว…
เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เอ่ยตอบ
“ข้าคิดว่าข้าชอบเจ้า”
เธอไม่รังเกียจสัมผัสของเขา ไม่รังเกียจการใกล้ชิดของเขา น่าจะนับว่าชอบแล้วกระมัง? เธอไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้กับบุรุษคนอื่นๆ ของที่นี่เลย
“เจ้าชอบอะไรในตัวข้า?”
ตี้ฝูอีไม่ลดราวาศอก
กู้ซีจิ่วมองดวงตาที่ส่องประกายพร่างพราวคู่นั้นของเขา นี่เขาอยากให้เธอป้อยอเขาหรือ?
“เจ้ารูปงาม มีความสามารถ ดีต่อข้า และเป็นคู่หมั้นของข้าด้วย”
แววตาตี้ฝูอีดำดิ่งมืดมิด
“เพียงเท่านี้?”
กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว
“เท่านี้ไม่พอหรือ?”
“หากว่าข้าไม่ใช่คู่หมั้นของเจ้าล่ะ?”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว วาจานี้แปลกใหม่นัก! หากว่าเขาไม่ใช่คู่หมั้นของเธอ เธอย่อมไม่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาขนาดนี้อยู่แล้ว! เธอไม่ใช่พวกบ้าผู้ชายนะ!
มือของตี้ฝูอีที่กุมข้อมือเธออยู่บีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ตอบข้ามา หากว่าข้าไม่ใช่คู่หมั้นเจ้า เจ้าจะยังอยากอยู่กับข้าหรือไม่?”
“แน่นอนว่าไม่!”
กู้ซีจิ่วโพล่งออกมา
ปลายนิ้วตี้ฝูอีพลันแข็งค้าง
“เจ้าชอบข้ามิใช่หรือ?”
กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว
“ข้าชอบเจ้าจริงๆ…แต่นี่ก็เป็นเพราะเจ้าคือคู่หมั้นของข้าด้วย หากว่าเจ้าไม่ใช่ พวกเรารู้จักกันได้แค่วันเดียว ต่อให้ชอบแล้วจะชอบได้ขนาดไหนกันเชียว?”
—————————————-