พอเข้ามาในเมืองบัสเซา, ลินเฟียกับคนอื่นๆก็มองไปที่ลูกบอลสีดำที่ลอยอยู่เหนือเมืองและหลุมสีดำขนาดยักษ์ที่อยู่ข้างใต้มัน
“ไม่จำเป็นต้องอธิบายเลย นี่คือหลุมที่เชื่อมต่อกับโลกปีศาจแน่ๆ”
เนื่องจากบาลัมเรียกมอนส์เตอร์ออกไปพร้อมกัน, จึงไม่ค่อยมีมอนส์เตอร์อยู่ที่นี่แต่โครงกระดูกก็ยังคงออกมาจากหลุมเรื่อยๆ
ถ้าพวกเขาปล่อยมันเอาไว้เฉยๆ, ก็จะยิ่งมีมอนส์เตอร์ออกมาเรื่อยๆ
“พวกเราต้องทำอะไรซักอย่างกับลูกบอลสีดำนี่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น….”
“ถ้าน้องสาวของข้าอยู่ข้างในนั้นมันก็น่าจะมีปฏิกิริยาอะไรบางอย่างถ้าข้าเรียกเธอ”
“แสดงว่าพวกเราต้องหาทางขึ้นไปบนนั้นสินะ”
ลีเซเงยหน้ามองลูกบอลที่กำลังลอยอยู่
ลูกบอลนั้นไม่ได้ลอยอยู่ในระดับที่จะสามารถกระโดดไปหาได้
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง, ลีเซก็ถูกโจมตีจากด้านข้างอย่างกระทันหัน
เธอถูกซัดกระเด็นแต่ก็สามารถกลับตัวกลางอากาศและลงพื้นได้อย่างปลอดภัย อย่างไรก็ตาม, ดาบที่ลีเซถืออยู่นั้นหักไปครึ่งนึง
“หืม, มันรับความเสียหายขนาดนี้จากการโจมตีแค่ครั้งเดียวนี่นะ”
“แต่นั่นมันการโจมตีกะให้ตายเลยนะ”
ฟูรแคสควงดาบอย่างนุ่มนววแล้วพูดออกมา
เขาไม่สามารถเก็บความประหลาดใจที่มีคนสองคนสามารถรับการโจมตีจากปีศาจสายต่อสู้อย่างเขาได้
อย่างไรก็ตาม, มันมีความแตกต่างระหว่างป้องกันการโจมตีและต่อสู้เผชิญหน้ากัน
ฟูรแคสค่อยๆเข้าไปหาลีเซแต่ลินเฟียกับพวกทหารก็เข้ามาขวางเอาไว้
“ถอยกลับไปจะดูฉลาดกว่านะ ไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”
“แล้วเจ้าหล่ะ? ถ้าเข้ามาโจมตีข้าจะซวยเอานะไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”
“ไม่มีความจำเป็นต้องห่วงเรื่องนั้นอีกแล้ว ข้าได้ทำให้ผู้อัญเชิญหลับไหลไปแล้ว ในลูกบอลสีดำนั่น”
“เจ้าทำอะไรกับน้องสาวของข้า…..!”
“ความโกรธของเจ้าช่างไร้เหตุผลเสียจริง เด็กคนนั้นคือคนที่เรียกพวกเรามา ในความสิ้นหวัง, เธอกำลังมองหาใครซักคนให้มาปกป้องเธอ, เธอคิดว่าจะเป็นใครก็ได้ เธอแค่ต้องการอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย, เพราะฉะนั้นข้าก็เลยปกป้องเธอเอาไว้ในลูกบอลนั่น”
“ปกป้องหรอ…..!?”
ปีศาจไม่สามารถต่อต้านผู้อัญเชิญได้โดยตรง อย่างไรก็ตาม, การเติมเต็มความต้องการของผู้อัญเชิญนั้นขึ้นอยู่กับการตีความของปีศาจ
ถ้าขอให้มันช่วย, มันก็จะช่วย อย่างไรก็ตาม, ด้วยคำสั่งที่คลุมเครือเช่นนี้, การเลือกวิธีก็จะเป็นอิสระสำหรับปีศาจ
เพราะความเสี่ยงนี้เอง, เทคนิคการอัญเชิญปีศาจจึงถูกยกเลิก ในกรณีส่วนใหญ่, ปีศาจนั้นฉลาดและเจ้าเล่ห์กว่ามนุษย์ดังนั้นผู้อัญเชิญจะเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเนื่องจากอิสระในการตีความของปีศาจ
ลินเฟียอาจจะดูโกรธเพราะสิ่งที่ฟูรแคสพูดแต่เธอก็ไม่ได้รีบร้อนโจมตีเขา
ฟูรแคสก้าวไปหาลินเฟียหนึ่งก้าวแต่ในตอนนั้นเอง, ซิลเวอร์ก็เคลื่อนย้ายมาอยู่เบื้องหน้าเธอ
“ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเอง”
“หืม? เจ้าตัดสินใจปล่อยให้บาลัมอยู่กับเจ้านั่นหรอเนี่ย?”
“เจ้าชายไม่ใช่คนที่จะถูกคู่ต่อสู้ระดับนั้นจัดการได้หรอก”
“อย่าดูถูกปีศาจจะดีกว่านะ”
“ขอคืนคำพูดนั้นให้ละกัน อย่ามาดูถูกมนุษย์”
พลังเวทย์ของทั้งคู่เพิ่มขึ้นมาอย่างพรวดพราด
ในระหว่างนั้น, ลินเฟียกับคนอื่นๆก็ทิ้งระยะจากพวกเขา พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะเป็นตัวถ่วงเอาได้ถ้าอยู่ใกล้เกินไป
“องค์หญิง, บาดเจ็บรึเปล่าคะ?”
“ข้าไม่เป็นไร, ที่สำคัญกว่านั้น, พวกเราจำเป็นต้องหาวิธีขึ้นไปที่นั่น”
ในตอนที่ลีเซพูดออกมานั้นเอง, บาเรียที่มีรูปร่างเหมือนบันไดก็ถูกสร้างขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา
มันทอดยาวขึ้นไปถึงลูกบอล
“รู้ใจจังเลยนะ, นักผจญภัยสวมหน้ากาก”
“ข้ารู้สึกเป็นเกรียติจริงๆที่ได้รับคำชมจากท่าน ลินเฟีย, ไปเถอะ, นี่เองก็เป็นบาเรียประเภทหนึ่ง ถ้าเจ้าปลุกผู้อัญเชิญที่อยู่ข้างในให้ตื่นได้พวกเราก็น่าจะสามารถทำอะไรซักอย่างกับสถานการณ์นี้ได้”
“ค่ะ! ขอบคุณค่ะ! ซิลเวอร์”
เพื่อขัดขวางไม่ให้พวกเขาปีนขึ้นไป, โครงกระดูกจึงมารวมกันแล้วล้อมพวกเขาเอาไว้แต่คนของลินเฟียก็ตั้งแนวป้องกันขึ้นมาเป็นวงกลมรอบตัวเธอ
“พวกเราจะปกป้องที่แห่งนี้เอาไว้ตราบจนชีวิตหาไม่!”
ภายใต้คำสั่งของลีเซ, โครงกระดูกถูกกันเอาไว้ได้อยู่ซักพักแต่ในที่สุดพวกเขาก็พ่ายแพ้เพราะศัตรูมีจำนวนไม่จำกัดและยังเพิ่มจำนวนได้อย่างรวดเร็วอีก
เมื่อคิดว่าเธอต้องรีบแล้ว, ลินเฟียก็วิ่งสุดกำลัง
ข้างหน้าเธอ, ฟูรแคสปรากฎตัวขึ้นมาขวางเอาไว้
“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปหรอ?”
“แน่นอนสิ, ข้าจะทำให้เจ้าปล่อยเอง”
ลินเฟียยังคงวิ่งต่อไปอย่างสุดกำลัง
และเพื่อเป็นการสนับสนุนเธอ, มีเวทมนตร์มากมายพุ่งไปหาฟูรแคส
ฟูรแคสปัดพวกมันออกไปโดยใช้แค่ดาบแต่เหมือนกับว่ารอบตัวเขา, มีเวทมนตร์ยิงมาใส่จากรอบด้าน, เขาจึงถูกกันออกจากเส้นทางของลินเฟีย
“หนอย!”
“ข้าบอกว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเองไม่ใช่รึไง?”
“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องจัดการกับแกก่อนเป็นคนแรกสินะ!”
ด้วยประการฉะนี้เอง, ทั้งสองก็เริ่มสู้กัน
ในขณะนั้น, ลินเฟียก็ถือโอกาสมุ่งหน้าไปหาลูกบอลสีดำ
“ชินฮวา! ชินฮวา!!”
โดยไม่ได้ใช้ความคิดเลยว่าจะทำยังไงดี, เธอก็เรียกชื่อน้องสาวของเธอ
อย่างไรก็ตาม, ไม่มีปฏิกิริยาจากลูกบอลสีดำเลย
ลินเฟียทำการตัดสินใจแล้วสอดมือขวาเข้าไปในลูกบอลสีดำ
“อึ้กกก!!”
สายฟ้าไหลแปล๊บไปตามแขนขวาของเธอ
อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียไม่ได้ยอมแพ้แล้วดันแขนขวาเข้าไปในลูกบอลสีดำ
“ชินฮวา….! นี่ข้าเอง….! ลินเฟีย!!”
เธอค่อยๆเสียความรู้สึกที่แขนขวา แต่, เธอเธอก็ยังคงดันแขนขวาลึกเข้าไปทีละน้อย
ซึ่งผลก็คือ, แขนขวาของลินเฟียเริ่มจมเข้าไปในลูกบอลสีดำ
อย่างไรก็ตาม, กระแสไฟฟ้าก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าลูกบอลสีดำพยายามจะกำจัดวัตถุแปลกปลอม
“อึ้กก!! อ้ากกก!!”
ลินเฟียกัดฟัน, กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เธอเฝ้าบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามันไม่เจ็บ
“ข้าขอโทษนะ…..ข้าปกป้องเจ้าไม่ได้….ชินฮวา…ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ….พี่มาช่วยเจ้าแล้ว…..”
แขนขวาของลินเฟียจมลึกเข้าไปในลูกบอล
จากนั้น,ในตอนที่ไหล่ของเธอเริ่มจมไปด้วย
เสียงนึงก็ดังก้องในศรีษะของเธอ
[[พี่……ลิน……?]]
“ชินฮวา!? ชินฮวา!! อยู่ในนั้นใช่ไหม!?”
[[ข้ากลัวจังเลย….พี่ลิน….]]
“ไม่เป็นไรนะ….ข้าอยู่ที่นี่แล้ว…..”
อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียไม่ได้รู้สึกอะไรเลยที่ปลายมือขวาของเธอ
ในขณะที่สอดมือเข้าไปต่อ, ลินเฟียก็พูดกับพี่สาว
“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ….กลับบ้านกันเถอะ……”
[[แต่ว่า…..]]
“ไม่ต้องกลัว…..ข้าจะปกป้องเจ้าเอง…..”
[[คนที่พยายามจะช่วยข้าตายไปแล้ว…..พี่ลินก็จะตายด้วย……]]
“พูดอะไรกัน….ข้าไม่ตายหรอก….เพราะข้ามีเพื่อนเยอะเลย”
[[เพื่อนหรอคะ…..? ผู้ใหญ่พวกนั้นเป็นเพื่อนของพี่หรอ…..?]]
“ใช่จ้ะ…..พวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยชินฮวานะ…..”
[[….ผู้ใหญ่น่ากลัว….]]
พอได้ฟังคำพูดที่ดูไม่มั่นใจของน้องสาว, ลินเฟียก็กัดฟัน
ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านนั้นชินฮวาเป็นเด็กที่เข้ากับคนได้ง่าย
การที่เด็กแบบเธอพูดออกมาเช่นนี้ เธอเคยเจอประสบการณ์แบบไหนมากันนะ? เธอต้องเผชิญหน้ากับสายตาแบบไหนมา?
“…..ข้าขอโทษ…..ข้าขอโทษนะ….ชินฮวา…..”
[[พี่ลิน, พี่ร้องไห้อยู่หรอ……?]]
“เปล่า….ข้าไม่เป็นไร…..ข้าแค่ดีใจที่ชินฮวาปลอดภัย….เจ้าไม่ต้องกลัวแล้วนะ…..ข้าจะปกป้องเจ้าจากทุกอย่างเอง…..ต่อให้มีพวกผู้ใหญ่น่ากลัวอยู่ข้าก็จะปกป้องเจ้าเอง…..”
[[จริงหรอ….? มันไม่น่ากลัวจริงๆนะ….? ไม่ใช่แค่ข้า….จะปกป้องทุกคนด้วยใช่ไหม?]]
“ทุกคนหรอ…..? ยังมีเด็กคนอื่นนอกจากเจ้าด้วยหรอ? พวกเขาปลอดภัยรึเปล่า?”
“อื้ม…..”
“เจ้าปกป้องพวกเขาอยู่ไม่ใช่หรอ….เด็กดี….ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ…..ข้าจะปกป้องพวกเจ้าทุกคนเอง”
กระแสไฟฟ้ายังไม่หยุด
อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียไม่ได้แสดงท่าทีเจ็บปวดแล้ว
เธอไม่อยากทำให้พวกเขาเป็นห่วงเธอ
ถ้าตอนนี้เธอกลัวชินฮวาทุกอย่างที่ทำมาก็จะพังหมด
มีผู้คนมากมายสนับสนุนเธอ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว
ถ้าเธอล้มเหลวเพราะกระแสไฟฟ้านี่เธอก็คงจะสู้หน้าทุกคนไม่ไหว
“จับมือข้าเอาไว้นะ! ชินฮวา!”
[[อื้ม….ว่าแต่พี่ลิน, พี่อยู่ที่ไหนหรอ?]]
“แค่ยื่นมือออกมาก็พอ! ข้าเองก็จะยื่นไปหานะ!”
พอพูดจบ, ลินเฟียก็ยื่นมือเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
จากนั้น, ก็มีบางอย่างมาสัมผัสที่ปลายมือของเธอ
ด้วยความมั่นใจว่ามันคือมือของน้องสาว, ลินเฟียก็ตัดสินใจเอาร่างกายท่อนบนของเธอมุดเข้าไปในลูกบอลสีดำ
กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างกายของเธอและเธอก็หายใจไม่ออก
แต่ถึงอย่างนั้น, ลินเฟียก็ยังคงเข้าไปต่อโดยไม่สนใจเรื่องนั้นเลย
มีสิ่งที่สำคัญอยู่ตรงหน้าเธอ
ลีโอบอกว่าเขาจะทำตามอุดมคติของเขาไม่ว่าจะยังไงก็ตามและเธอก็ตัดสินใจที่จะทำเหมือนกัน
นั่นก็คือการไม่ยอมแพ้
ด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่, ลินเฟียก็ยื่นมือขวาเข้าไปอีก
จากนั้น, บางสิ่งก็สัมผัสมือขวาของเธออีกครั้ง ซึ่งลินเฟียก็ไม่ปล่อยให้พลาด, เธอจับมันเอาไว้อย่างมั่นใจแล้วดึงมันออกมาพรวดเดียว
สิ่งที่เธอดึงออกมาจากลูกบอลสีดำก็คือเด็กสาวที่มีผมสีน้ำตาลแดง
สีของดวงตาเธอมีแดงกับฟ้า
“โถ่….ชินฮวา….”
“พี่ลิน…..”
เด็กที่เธอดึงออกมานั้นคือน้องสาวของเธอจริงๆ, ชินฮวา
น้องสาวที่เธอสาบานว่าจะปกป้อง น้องสาวที่เธอไม่สามารถปกป้องได้
พอตัดสินใจได้ว่าเธอจะไม่มีวันปล่อยน้องสาวไปอีก, ลินเฟียก็กอดเธอแน่น
อย่างไรก็ตาม, ช่วงเวลานี้ก็อยู่ได้ไม่นาน
เนื่องจากชินฮวา, ที่เป็นแก่นของมัน, ได้ออกมาข้างนอกแล้ว, ลูกบอลสีดำก็เริ่มพังทลาย
จากนั้น, ลูกบอลก็เปล่งแสงออกมาแล้วหายไป ด้วยความที่ไม่มีลูกบอลแล้ว, เด็กๆที่อยู่ข้างในจึงเริ่มตกลงมา
“!?”
ลินเฟียกระโดดออกไปแล้วตะโกนสุดเสียง
“ซิลเวอร์!!!!!”
ลินเฟียตะโกนแล้วคว้าเด็กเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างไรก็ตาม, เธอไม่สามารถรับพวกเขาได้ทุกคน
พอสังเกตเห็น, ลีเซที่อยู่ใต้พวกเด็กๆก็เริ่มเคลื่อนไหวแต่ดูยังไงเธอก็ไม่น่าจะมาทันเลย ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป, พวกเขาจะตกเข้าไปในหลุมที่เชื่อมต่อกับโลกปีศาจ
และในตอนนั้นเอง, อินทรียักษ์สีเงินก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าลินเฟียกับพวกเด็กๆ
อินทรีรับพวกเขาเอาไว้บนหลังแล้วกระพือปีกอย่างทรงพลัง
“ว้าว….เป็นคุณนกที่งดงามมากเลย….”
“นั่นสินะ…..”
“มันคือนกอินทรีที่จำลองขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ เอาจริงๆข้าก็อยากลองอัญเชิญมันออกมาเหมือนกันนะ”
พอพูดจบ, ซิลเวอร์ก็ปรากฎตัวขึ้นข้างๆอินทรีเงิน
ในตอนที่ซิลเวอร์เห็นชินฮวาและพวกเด็กๆที่หมดสติในอ้อมแขนของลินเฟีย, เขาก็ยิ้มออกมา
“เจ้าทำได้เยี่ยมมาก ที่เหลือไว้ใจข้าได้เลย”
“ค่ะ…..ฝากด้วยนะคะ”
“พี่จ๋า พี่จ๋า, คุณนกมีชื่อไหม?”
“ชื่อหรอ? นั่นสินะ ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อเลย ทำไมเจ้าไม่ลองตั้งให้ซักชื่อหล่ะ”
“ได้หรอคะ!? อืมม, ชื่ออะไรดีน้า”
หลังจากยิ้มให้กับชินฮวาที่ดูมีความสุข, ซิลเวอร์ก็รับเวทมนตร์ที่กำลังเข้ามาด้วยบาเรียของเขา
ข้างหลังเขาคือฟูรแคสที่กำลังดูโกรธสุดๆ
“ยกโทษให้ไม่ได้…..เจ้ากล้ามาทำลายแผนการของข้าได้ยังไง…..!”
“ยกโทษให้ไม่ได้หรอ? นั่นมันเป็นประโยคของข้าต่างหากหล่ะ อย่าคิดหล่ะว่าข้าจะให้เจ้าได้ตายสบายๆ”
“บลัฟไปก็เท่านั้นแหล่ะ ข้าเข้าใจพลังของเจ้าแล้ว พลังของเจ้ามันไม่ได้ใกล้เคียงกับข้าเลยซักนิด”
“หรอ….ถ้างั้นก็มาลองดูสิ”
ในตอนที่เขาพูดออกมาแบบนั้น, พลังเวทย์ที่แผ่ออกมาจากซิลเวอร์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นและรุนแรงขึ้นกว่าตอนแรก
เมื่อเห็นแบบนี้, ลินเฟียก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
เขาต้องคอยคำนึงถึงสิ่งรอบข้างดังนั้นเขาเลยยังไม่ได้แสดงพลังทั้งหมดออกมา
แต่นับจากนี้ไป, ซิลเวอร์จะเอาจริงแล้ว