บทที่ 281
เซียวชูหรันตกใจกับท่าทางโมโหสุดขีดของเกาจวิ้นเว่ย
หม่าหลันที่อยู่ด้านข้าง ก็หวาดกลัวสุดขีด
ในขณะนี้ หม่าหลันอยากจะตบปากของตนเองแรงๆ
คิดได้อย่างไร ว่าจะจับไอ้เกาจวิ้นเว่ยคนนี้ มาคู่กับลูกสาวตนเอง?
ที่นี้ละซวยเลย เอาลูกสาวตนเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยแล้ว…….
เธอมองเซียวชูหรัน แล้วก็พูดทั้งน้ำตาอย่างรู้สึกผิดว่า “ชูหรัน แม่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ แม่ขอโทษนะลูก…….”
เซียวชูหรันก็ทั้งร้องไห้ ทั้งถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
เกาจวิ้นเว่ยก็จ้องมองหม่าหลัน แล้วกัดฟันพูดว่า “เดิมทีผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับพวกคุณหรอกเดิมทีผมคิดว่าหลังจากชนสามีคุณไปแล้ว
ก็จะพาไปให้หมอเทพเพื่อรักษา แบบนี้ชูหรันก็จะได้ซาบซึ้งผม จากนั้นก็ยอมมาอยู่กับผม”
พูดถึงจุดนี้ เกาจวิ้นเว่ยก็ด่าออกมาด้วยสีหน้าโหดร้ายว่า “ใครละคิดที่อยากจะฆ่าไอ้เย่เฉินนี่！ ไม่เช่นนั้น ชูหรันก็เป็นของผมตั้งนานแล้ว！ จะโทษก็ต้องโทษคุณเองที่ตาบอดไปหาลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องมา！”
หม่าหลันก็ฟุบลงที่พื้นร้องโวยวายว่า “บอกแล้วว่าเย่เฉินมันห่วยแตก มาเกาะผู้หญิงกินอยู่บ้านฉันตั้งนาน ตอนนี้ยังจะมาทำให้ พวกฉันสองแม่ลูกต้องมาลำบากอย่างนี้……..”
เซียวชูหรันก็พูดอย่างโมโหว่า “แม่คะ！ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเย่เฉินนะคะ แม่ยังไม่เข้าใจอีกหรือคะ?”
หม่าหลันร้องไห้ตะโกนว่า “แกทำไมปกป้องไอ้ไม่เอาไหนนี่จังเลย！ ขนาดนี้แล้ว ยังจะปกป้องมันอีก ในสายตาแกยังมีแม่อยู่ไหม?”
เกาจวิ้นเว่ยก็ปวดที่พวกเธอทะเลาะกัน แล้วขมวดคิ้วพูดว่า “พอได้แล้ว อย่าเถียงเซ็งแซ่กันที่นี่ ใครจะปกป้องใครไม่สำคัญแล้ว วันนี้พวกคุณสองแม่ลูก อย่าได้หวังว่าจะรอดไปจากเงื้อมมือผมได้！”
พูดจบ เขาก็ยิ้มอยากลามกใส่หม่าหลัน แล้วพูดว่า “ป้าหม่า คุณอยากให้ผมเป็นลูกเขยคุณไม่ใช่หรือ? เอาอย่างนี้ ให้ผมเป็นผู้ชาย
ของคุณไปด้วยเลยก็แล้วกัน?”
หม่าหลันก็ตกใจจนหน้าขาวซีด ทั้งกายราวกับถูกสายฟ้าฟาดใส่！
เธอฝันก็นึกไม่ถึงว่า เกาจวิ้นเว่ยที่ปากบอกว่าอยากจะสู่ขอเซียวชูหรัน อยากเป็นลูกเขยของตนเอง ภายนอกก็ดูเป็นสุภาพบุรุษดี แต่เบื้องลึกแล้ว กลับเป็นเยี่ยงเดรัจฉาน！
หลังจากเซียวฉางควน สามีตนเองประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปแล้ว ตนเองก็อุตส่าห์ซาบซึ้งที่เกาจวิ้นเว่ยจัดการเรื่องห้องICUให้ เชิญหมอเทพมารักษาให้
แล้วอีกอย่าง ก็เห็นว่าที่เกาจวิ้นเว่ยต้องขาหัก ก็เพราะเรื่องนี้ ในใจตนเองก็ยิ่งรู้สึกผิด
แต่สุดท้าย ทั้งหมดมันเป็นเพียงละครที่เขาแสดงให้ดูเท่านั้นเอง！
ที่ตนเองและเซียวฉางควนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เกาจวิ้นเว่ยก็คือหัวโจกของเรื่องนี้！
แล้วอีกอย่าง เขายังมีความเป็นคนอยู่อีกหรือ?
ตนเองก็อายุปูนนี้แล้ว น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแม่เขา เขายังจะไม่ปล่อยไปอีกหรือ?
ต่ำช้ากว่าเดรัจฉานเสียอีก！
ในใจเธอก็ทั้งเกลียดทั้งรู้สึกผิดอย่างมาก！
ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองหลงเชื่อคำหลอกลวงของไอ้เลวนี่ แล้วหลอกลูกสาวตนเองให้มายังที่นี่พวกเธอสองแม่ลูกมีหรือที่ต้องมายืน
ในจุดคับขันอันตรายเช่นนี้？！
นี่มันเป็นความผิดมหันต์！
พอเห็นหม่าหลันตกใจกลัวจนตัวสั่น เกาจวิ้นเว่ยก็หัวเราะเย็นๆ แล้วพูดกับเธอว่า “อย่าร้อนรนไป ผมจะไม่จัดการพวกคุณ
ตอนนี้หรอก ผมจะล่อให้เย่เฉินมาที่นี่ แล้วใช้ปืนยิงขามันให้หักทั้งสองข้าง แล้วให้มันดูผมจัดการกับพวกคุณ！ ผมจะให้มันตาย
ทั้งเป็น！ พอมันดูเสร็จ ผมก็จะเอาปืนยิงไปที่กระบาลมัน เพื่อส่งมันไปปรโลก！”
จากนั้น เขาก็แย่งเอากระเป๋าของเซียวชูหรันมา หาโทรศัพท์เธอ แล้วโทรหาเย่เฉิน
ตอนนั้น เย่เฉินก็เพิ่งออกมาจากจี้ซื่อถัง พอรับสายภรรยาตนเอง กำลังอยากจะถามว่าคุยงานเป็นอย่างไรบ้าง แต่สุดท้ายได้ยินเป็นเสียงของเกาจวิ้นเว่ย