“เจ้าบ้าน ท่านน่าจะเข้าใจผิดความหมายที่ฉันพูด ฉันหมายถึง คุณหยางมีความสามารถและวัยเยาว์ขนาดนี้ แม้จะไม่เต็มใจร่วมมือ ก็ไม่ควรทำให้เขาโกรธเคือง”
เกาสงเหลือบมองหยางเฉินด้วยความหวาดกลัว เห็นว่าสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ก็รีบพูดอย่างรวดเร็ว
คราวนี้ หวงเทียนเชิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ปกติ เกาสงจะไม่โต้แย้งกับเขานานขนาดนี้
หวงเทียนเชิงไม่ตอบสนองในทันที แต่เงียบไปครู่หนึ่ง และก็พูดขึ้นว่า “ไอ้หนุ่มคนนั้นอยู่ข้างๆคุณเหรอ? เอาโทรศัพท์ให้เขา!”
แม้ว่าสมาชิกของตระกูลหวงจะหยิ่งผยอง แต่หวงเทียนเชิงในฐานะผู้นำตระกูลหวง ก็ไม่ใช่คนโง่เขลา
เขาคลุกคลีกับเกาสงมาหลายสิบปีแล้ว เกาสงเป็นคนแบบไหน เขารู้ดีกว่าใคร
หลังจากการคุยกันสักพัก ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า ตอนนี้เกาสงตกอยู่ในมือของหยางเฉิน
เกาสงมองไปที่หยางเฉิน และพูดอย่างเกรงกลัว “คุณหยาง โทรศัพท์จากเจ้าบ้านหวง!”
หยางเฉินรับสายโทรศัพท์ และพูดว่า “เจ้าบ้านหวงเพื่อควบคุมอำนาจเจียงผิงและหนันหยังสองเมือง ใช้ความพยายามอย่างมากเลยนะ!”
“ไอ้หนุ่ม ในเมื่อแกรู้แล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก ตอนนี้ก็ให้คำตอบที่ชัดเจนมา ถ้าแกยอมจำนนต่อตระกูลหวง ฉันสัญญาว่าจะช่วยแกจัดการกับตระกูลอวี๋เหวินแน่นอน!”
หวงเทียนเชิงพูดอย่างตรงไปตรงมา
เขาไม่รู้ว่า แม้แต่ตงเชย ก็พ่ายแพ้ต่อหยางเฉินอย่างง่ายดาย
ถ้าเขารู้ เขาจะกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง?
หยางเฉินยิ้มเยาะเย้ย “ช่วยฉันจัดการกับตระกูลอวี๋เหวิน? เจ้าบ้านหวง คุณนี่เป็นคนหน้าซื่อใจคดจริงๆ!”
“ไอ้บ้า! แกพูดอะไรนะ?”
ชั่วขณะหวงเทียนเชิงโกรธ และตะวาด “แกรู้ไหมว่าแกกำลังพูดอยู่กับใคร? ด้วยคำพูดคำนี้ของแก ฉันสามารถทำให้แกตายโดยไร้ที่ฝัง!”
“เจ้าบ้านหวง คุณรู้ไหมคนที่ฉันเกลียดมากที่สุด คือคนแบบไหนไหม?” หยางเฉินพูด
“ฉันไม่สนว่าแกจะเกลียดคนแบบไหน ฉันรู้แต่ว่า ถ้าแกไม่ยอมจำนนต่อตระกูลหวง วันนี้ในปีหน้า ก็เป็นวันครบรอบวันตายหนึ่งปีของแก!” หวงเทียนเชิงพูดด้วยความโกรธ
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนว่า ระหว่างพวกเราคงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว”
หยางเฉินใช้สายตาขี้เล่นมองไปที่เกาสงที่กำลังตื่นตระหนก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แต่สิ่งที่ฉันจะบอกแกก็คือ จากนี้ไปเมืองเจียงผิงและเมืองหนันหยัง ถ้ามีคนของตระกูลหวงเข้ามาเหยียบ จะฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”
“สำหรับเรื่องที่แกยั่วยวนฉัน มันจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของแกแน่!”
หลังจากพูดคำนี้จบ หยางเฉินก็วางสายทันที
หวงเทียนเชิงซึ่งอยู่เยี่ยนตู ได้ยินเสียงวางสายจากโทรศัพท์แล้ว รู้สึกเหลือเชื่อ และพูดอย่างโกรธเคือง “ไอ้บ้า แกกล้าวางสายโทรศัพท์ของฉันเหรอ?”
เมื่อเขากดโทรศัพท์อีกครั้ง และพบว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว
ในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ทันใดนั้นสีหน้าดูแย่มาก
เกาสงน่าจะอยู่กับหวงเจิ้ง นั่นก็หมายความว่า ตงเชยก็อยู่ข้างๆพวกเขาเช่นกัน
แต่ตอนนี้ เกาสงตกอยู่ในมือของเขาแล้ว นั่นก็หมายความว่า ตงเชยก็ถูกปราบแล้ว
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยคือ ชายหนุ่มที่มาจากสถานที่เล็กๆ ใครกันแน่ที่ให้พลังอำนาจกับเขา ถึงกล้ามาคุกคามฉัน?
เจียงโจว อาคารจงอี้ชั้น16 ห้องประชุมบริษัทซันชายน์จำกัด
หลังจากที่หยางเฉินวางสายแล้ว เขาบีบโทรศัพท์ และโทรศัพท์มือถือของเกาสงก็พังทันที
เขาเหล่ตาจ้องมองเกาสง และพูดอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้านายของแกตัดสินใจจะทอดทิ้งแกแล้ว หากเป็นเช่นนี้ ฉันก็ทำได้เพียงฆ่าแกเท่านั้น!”
“ฉึด!”
เกาสงคุกเข่าลง ใบหน้าแก่ชราที่เต็มไปด้วยรอยย่น ตื่นตระหนก อ้อนวอนตลอด “คุณหยาง ฉันขอร้องปล่อยฉันนะ ฉันแค่ช่วยคนอื่นทำงาน ทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย!”
ฉากนี้ ดูไม่เหมาะสมมาก
ชายชราที่มีอายุหกสี่กว่า คุกเข่าให้กับชายหนุ่มที่อายุไม่เต็มสามสิบปีเพื่อขอความเมตตา
คนอื่นๆในห้องประชุม ต่างตกตะลึง ตกใจกลัวจนไม่กล้าพูดอะไร
ตอนนี้ พวกเขาทำได้แค่ภาวนา ให้หยางเฉินปล่อยพวกเขาไป
หยางเฉินค่อยๆเหลือบมองเขา ราวกับกำลังดูคนที่กำลังจะตาย
“ไม่ต้องห่วง แกยังมีผลประโยชน์อยู่ ตอนนี้ยังไม่ตายง่ายๆ!”
หยางเฉินพูดพร้อมกับเยาะเย้ย
หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้น “ตามฉันมา!”
เกาสงตะลึงครู่หนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความปิติยินดี และพูดอย่างรวดเร็ว“ขอบคุณคุณหยาง! ขอบคุณคุณหยาง!”
“ฉึด!”
ขณะที่หยางเฉินกำลังจะจากไป ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็พุ่งไปข้างหน้า คุกเข่าลงที่เท้าของหยางเฉิน ก้มหัวลง และพูดด้วยความเคารพ “คุณหยาง โปรดให้โอกาสฉันติดตามคุณด้วย!”
เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งอันดับสามในตระกูลหวง ตงเชย
การคุกเข่าครั้งนี้ ชั่วขณะทำให้ทุกคนก็ตกใจ
โดยเฉพาะเกาสง อ้าปากค้างเล็กน้อย และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
ตงเชยในฐานะผู้ที่แข็งแกร่งอันดับสามในตระกูลหวง มีความหยิ่งผยองเพียงใด เขารู้ดี
คนที่หยิ่งผยองคนหนึ่ง ในเวลานี้ได้คุกเข่าลงที่เท้าของหยางเฉิน และขอให้หยางเฉินให้โอกาสเขาได้ติดตาม
นี่เป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ผู้แข็งแกร่งของตระกูลหวง!
ตงเชยเป็นคนสายบูโด สิ่งที่เขาเห็น แน่นอนต่างจากเกาสงและคนอื่นๆ
เขามั่นใจมากว่า ความแข็งแกร่งของหยางเฉินถึงแดนเหนือกำลังภายนอกที่เรียกว่าปรมาจารย์
คนเช่นนี้ อยู่ในโลกนี้ ล้วนดำรงอยู่บนจุดสูงสุด และคนอย่างตัวเองไม่สามารถเทียบได้เลย
แม้แต่อาจารย์ของเขา ตลอดทั้งชีวิต ก็ยังไม่สามารถไปถึงฮันจิ้น
เมื่อเขาสามารถติดตามหยางเฉิน ได้รับการถ่ายทอดจากหยางเฉิน ก็จะมีโอกาสก้าวเข้าสู่คนแห่งวงการบูโดแดนที่ทุกคนรอคอย
“แกคิดว่า ฉันจะต้องการคนจากตระกูลหวงมาติดตามหรือ? คนที่เคยทรยศต่อเจ้านายตัวเองมาติดตาม?” หยางเฉินพูดอย่างไร้ความรู้สึก
สีหน้าของตงเชยเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมแพ้ และพูดอย่างรวดเร็ว “ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับตระกูลหวง เป็นเพียงความสัมพันธ์ในการว่าจ้างเท่านั้น และสัญญาของฉันได้หมดอายุลงแล้ว มันไม่ใช่การทรยศ!”
“ตลอดชีวิตที่เหลือของตงเชย ยินดีที่จะติดตามคุณหยางเพียงคนเดียว!”
“ได้โปรด คุณหยางให้โอกาสฉันสักครั้ง!”
ทัศนคติของตงเชยนั้นจริงใจอย่างยิ่ง คราวนี้เขาไม่ได้ก้มหัวลง แต่เงยหน้าขึ้น หันหน้าเข้าสบตากับดวงตาที่เฉียบคมของหยางเฉิน โดยไม่สะดุ้งเลย
ดวงตาของหยางเฉินนิ่งสงบ ไม่มีการหวั่นไหวแม้แต่น้อย
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์คิดว่า เขาจะยอมรับตงเชย ให้ติดตามตัวเอง แต่เขาก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “ไปซะ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินจากไปทันที
“อะไรนะ เขาปฏิเสธเหรอ!”
ตงเชยอยู่ในตระกูลหวงมีความแข็งแกร่งที่อันดับสาม ผู้ที่แข็งแกร่งในระดับนี้ขอติดตามเขา ยังถูกปฏิเสธได้หรือ?”
“ต้องอย่าลืมสิ ต่อหน้าเขา ตงเชยพ่ายแพ้อย่างราบคาบ คนที่แข็งแกร่งในระดับนี้ จะยังต้องการให้ตงเชยมาติดตามได้อย่างไร”?
เมื่อเห็นแผ่นหลังของหยางเฉินที่เดินจากไป ทุกคนในห้องประชุม ก็ตกตะลึง
แต่ในไม่ช้า ก็มีคนเข้าใจกุญแจสำคัญนี้ ผู้ที่แข็งแกร่งอย่างหยางเฉิน จะต้องการคนอื่นมาปกป้องเหรอ?
ตงเชยไม่ได้ตกใจเหมือนคนอื่นๆ ปรมาจารย์มีความเย่อหยิ่งของปรมาจารย์ จะให้คนติดตามง่ายๆได้อย่างไร?
ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ที่จะให้คนติดตาม แล้วในโลกนี้ ก็คงจะมีปรมาจารย์อยู่ทุกหนแห่งแล้วมั้ง?