บัญชามังกรเดือด บทที่ 801 บุตรแห่งโชคชะตา
“ เชิญเสด็จราชินีงู ! ”
“คารวะราชาเทพ ! ”
เมื่อเห็นเหลิ่งหยุนออกไปด้วยความโกรธ ฉวนซานก็ตอบสนอง และรีบคำนับไปที่ด้านหลังของเหลิ่งหยุน
จากนั้น คุกเข่าลงและทำความเคารพ
คำนับ เพื่อส่งราชินีงูเหลิ่งหยุน คุกเข่า เพื่อคารวะฉินเทียน
แม้ว่าเขาไม่เคยพบกับฉินเทียน แต่ในตอนนี้การแสดงออกของเขาก็เคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง เหมือนบุคคลที่น่านับถือในคืนที่มืดมิด และเห็นแสงแห่งความหวังของผู้ช่วยให้รอด
เพราะยายระกาเคยบอกว่า เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก บุตรแห่งโชคชะตา จะเป็นราชาเทพ
หลังจากหมอบกราบ ฉวนซานก็รู้ว่าภารกิจของตัวเองสำเร็จแล้ว ลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นบนตัวของเขา แล้วก็จากไป
เขารู้ว่า ในไม่ช้า จะมีการนองเลือดในโรงพยาบาลที่องค์กรคำสาปสวรรค์ อย่างไรก็ตาม นั่นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแล้ว
ในระดับหนึ่ง ผู้ปฏิบัติงานเช่นพวกเขา ปฏิบัติตามหลักฮวงจุ้ยและเข้าใจจักรวาล มักจะใช้ความคิดริเริ่ม เพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินองเลือด เพื่อไม่ให้สิ่งประดิษฐ์เป็นมลทิน
……
กลางคืนที่มืดมิด
และถนนที่ยาวไกลเงียบสงัด
รถพยาบาลที่ไม่มีสัญญาณไฟกะพริบค่อย ๆ ขับมาถึงซอยหนึ่งและหยุดลง
บนที่นั่งคนขับ ชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบเศษ สีหน้าที่เหนื่อยล้า แต่มีผิวพรรณที่ผ่องใส ดูไปแล้วราวกับวัยกลางคนที่มีชีวิตชีวา
เขาชื่อหวังเหว่ย เป็นคนขับรถพยาบาลของโรงพยาบาลประชาชนที่หนึ่ง และตอนนี้ก็ทำมา 10 กว่าปีแล้ว
ชายชราอย่างเขาที่ทำงานในหน่วยงานมาสิบปี ก็ต้องเชี่ยวชาญในทุกด้านอยู่แล้ว
ดังนั้น ถึงแม้เงินเดือนจะไม่สูง แต่ก็มักจะทำงานส่วนตัว และญาติผู้ป่วยให้อั่งเปาบ้าง ดังนั้นรายได้จึงไม่น้อยเลย
วันนี้เดิมทีสามารถเลิกงานได้เร็ว แต่กลับได้รับงานนอกจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และยุ่งมากจนถึงตอนนี้
เขาใช้รถประจำทางด้วยส่วนตัว และขับรถพยาบาลไปส่งที่ปากซอยในย่านที่อยู่อาศัย
ด้วยวิธีนี้ เขาจึงไม่ต้องเบียดเสียดขึ้นรถเมล์ เพื่อไปทำงานในวันพรุ่งนี้แล้ว
แม้ว่าจะดึกแล้ว แต่หวังเหว่ยก็รู้ว่า ร้านอาหารเนื้อแกะในซอยนั้น จะต้องยังคงเปิดอยู่
ร้านอาหารเนื้อแกะลิกี้ ใช้แกะสด ๆ รสชาติอร่อยถูกปาก ลูกค้าประจำแถวบ้านแบบเขา ปริมาณที่ให้ก็เพียงพอ
หวังเหว่ยมักจะมากินข้าวที่นี่บ่อยๆ
คนเดียว อาหารรองท้องหนึ่ง เนื้อหัวแกะหนึ่งจาน และโซจูสองหรือสามออนซ์
ทำซุปเนื้อแกะอีกชามใหญ่ เติมน้ำส้มสายชู แล้วดื่มแบบร้อน ๆ ลงไป แอลกอฮอล์และเหงื่อจะระเหยไปด้วยกัน ซึ่งเรียกว่าโล่งโปร่ง
วันนี้เลิกงานดึก และหวังเหว่ยผู้หิวโหยยิ่งคิดถึงเนื้อแกะตัวนั้นมากขึ้นไปอีก
เขารีบเข้าไปในร้านอาหารและตะโกนบอกเถ้าแก่ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ “เหล่าลิ เหมือนเดิม ! ”
“นำเหล้าที่เหลือจากคราวที่แล้วมาให้ฉันด้วย”
เถ้าแก่ไม่แปลกใจเลย เตรียมอาหารเย็นอย่างชำนาญ และหั่นเนื้อหัวแกะ
หวังเหว่ยกำลังจะเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมในชีวิตของเขา ในเวลานี้ มีคนอีกสามคนเดินเข้ามาจากประตู
ทั้งสามคนสวมหมวกโดยที่ปีกหมวกกดลงต่ำมาก ดูไปแล้ว เหมือนว่าเขากลัวที่จะถูกเห็นหน้า
บ้านของหวังเหว่ยอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ และเขามักจะทำกิจกรรมที่นี่ ดังนั้นจึงสามารถมองออกได้อย่างรวดเร็วว่าทั้งสามคนนี้เป็นแขกต่างถิ่น
เมื่อเห็นเอวที่พองออกมาของพวกเขา ราวกับว่ากำลังซ่อนอาวุธอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
คนในยุทธภพ !
แต่ผู้คนที่ขับรถพยาบาลนั้นเคยชินกับความเป็นความตาย จึงไม่แปลกใจ
นอกจากนี้ ว่ากันว่าช่วงนี้ทางซีเป่ยไม่ค่อยสงบนัก และมีคนจากยุทธภพที่อยากจะท้าทาย เขารู้สึกว่า ทั้งหมดเป็นการต่อสู้ระหว่างเทพเจ้า และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนธรรมดาอย่างเขา
ในอาณาจักรมังกร ผู้คนทั่วไป ไม่ค่อยกลัวคนยุทธภพมากนัก
พวกเขาและชาวยุทธภพ เป็นเหมือนสองระบบ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน
ตราบใดที่คนทั่วไปไม่เสี่ยงชีวิตและไม่ใช้ความคิดริเริ่มที่จะยั่วยุชาวยุทธภพ ชาวยุทธภพก็จะไม่แตะต้องคนธรรมดา
ชาวยุทธภพมีกฏของตัวเอง
การโจมตีคนธรรมดาที่ไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นการละเมิดร้ายแรง จะถูกลงโทษอย่างหนัก
ดังนั้นหวังเหว่ยจึงชำเลืองมอง และกินของตัวเองต่อไป
ทั้งสามนั่งลงข้าง ๆ หวังเหว่ย สั่งเนื้อแกะห้ากิโล หั่นมันด้วยมีด ก้มศีรษะและกินโดยไม่พูดอะไรสักคำ
สิ่งนี้ทำให้หวังเหว่ยรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
กินเนื้อเต็มปากเต็มคำ ดื่มเหล้าถ้วยใหญ่ เลียเลือดด้วยมีด เดินทางไกล…… ใครบ้างที่ไม่มีความฝันอันเร่าร้อนในใจ ?
ไม่นาน หลังจากที่หวังเหว่ยกินเสร็จ เขาก็จ่ายเงินและจากไป คนสามคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาวางมีดลงพร้อมกัน ลุกขึ้นและตามพวกเขาออกไป
หวังเหว่ยกินอิ่มเพียงพอแล้ว ผิวปาก และเตรียมตัวกลับไปนอนฝันดี ทันใดนั้นเขารู้สึกเย็นวาบที่หลัง เขาหันไปเห็นชายสามคนสวมหมวกกำลังก้าวเข้ามาหาเขา
“พวกคุณ______”
ขณะที่เขากำลังพูดอะไรบางอย่าง ชายคนหนึ่งก็ถลาเข้ามา และมีดคม ๆ เล่มหนึ่งก็มาถึงเอวของหวังเหว่ย
“อย่าฆ่าฉัน ! ”
หวังเหว่ยตกใจเป็นอย่างมาก เขาตื่นขึ้นจากความเมาทันที
เขาพูดด้วยความสยดสยอง “พวกคุณผู้เก่งกาจ ฉันก็เป็นแค่คนขับรถ ไม่มีเงิน ถ้าพวกคุณจะมารีดไถเงิน ก็มองหาผิดคนแล้ว！”
“ขอร้องพวกคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ！”
เขาคิดว่า คนยุทธภพทั้งสามคนนั้นยากจนเป็นบ้า จึงมาปล้นเงิน
“อย่ามาพูดไร้สาระ ! ”
“ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ พาเราไปที่รถพยาบาลของคุณ ______ ไป ! ”
พวกเขาทั้งสามไม่ได้โต้แย้งอะไร พวกเขาพาหวังเหว่ย เดินไปที่รถพยาบาลที่ทางเข้าซอย
แม้ว่าตอนนี้จะดึกแล้ว แต่ก็ยังมีคนเดินถนนอยู่ในระยะไกล ด้านหลังก็ไม่ไกล ประตูของร้านอาหารเนื้อแกะลิกี้ ยังคงเปิดอยู่ ตราบใดที่หวังเหว่ยตะโกน เถ้าแก่ลิจะไม่นั่งเฉยอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม หวังเหว่ยรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งการฆาตกรรม ที่น่าสะพรึงกลัวจากพวกเขาทั้งสามคน
ด้วยความเคยชินกับการเห็นชีวิตและความตาย เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า สามคนนี้น่าจะเป็นอันธพาลที่ฆ่าโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา ตราบใดที่เขากล้าตะโกน วินาทีถัดไปเขาอาจจะถูกแทง
แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงต้องไปในรถพยาบาลของเขาล่ะ ?
หรือว่า มีข้อเรียกร้องอย่างอื่นอีก ?
ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาว่าหลังจากทำให้อีกฝ่ายพึงพอใจมากที่สุดแล้ว หลังจากนั้น อีกฝ่ายก็จะปล่อยเขาไป
ในไม่ช้า ก็ขึ้นมาบนรถพยาบาล
พวกเขาทั้งสามคนถอดหมวกออก และหวังเหว่ยก็เห็นว่าดวงตาของพวกเขาน่ากลัวเหมือนเหยี่ยว ชายที่จับเขาเป็นตัวประกันด้วยมีด มีแผลเป็นที่น่าเกลียดที่มุมตาซ้ายของเขา
ดูไปแล้ว มันดูน่ากลัวมาก
“พี่ใหญ่ พี่รอง น้องชายขอพักผ่อนก่อนแล้ว ”
เจ้ารอยแผลยิ้มให้อีกสองคน แล้วนอนลงบนเตียงในรถพยาบาลเอาผ้าปูที่นอนปิดไว้
ผู้ชายอีกสองคน คนหน่งดูอายุเยอะหน่อย น่าจะเป็นพี่ใหญ่
เขาเย้ยหยันและพูดว่า “เจ้าสาม รบกวนคุณหน่อย ”
“น้องรอง คุณไปข้างหน้า ! ”
พี่รองที่อยู่ด้านข้างกลอกตา และคว้าหวังเหว่ยมายังที่ห้องคนขับ
“ขับรถ กลับไปโรงพยาบาล! ”
“มีคนถาม ก็บอกว่ามีอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างทางและคุณช่วยชีวิตคนโดยบังเอิญ”
หวังเหว่ยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และจิตใจของเขาก็สับสนมากยิ่งขึ้น
ไปโรงพยาบาล ?
คนเหล่านี้ใช้รถพยาบาลปลอมตัวไปโรงพยาบาลเพื่ออะไรกัน ?
แต่ในตอนนี้ เขาไม่ได้สนใจที่จะคิดมาก เขารีบสตาร์ทรถ และขับไปโรงพยาบาลอย่างใจจดใจจ่อ
โรงพยาบาลของประชาชนในเมืองฮั่น ยังเป็นโรงพยาบาลท้องถิ่นที่มีแพทย์และอุปกรณ์ที่ดีที่สุด
ในวอร์ดหมายเลข 3 ทั้งอาคารจมอยู่ในความมืด และมีห้องปฏิบัติหน้าที่ของแพทย์เพียงไม่กี่ห้องเท่านั้นที่ยังคงสว่างอยู่
แม้ว่าจะยังเงียบสงบ แต่ดูเหมือนว่าจะมีบุคคลที่มีอำนาจอยู่ที่นี่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ซึ่งปกติจะพักผ่อนอยู่แล้ว ยังคงเดินตรวจตราที่ประตูอย่างระมัดระวัง
ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นมีศัตรูเข้ามา
หวังเหว่ยขับรถพยาบาล ค่อย ๆ ขับไป