Chapter 119 : ฉันก็อยู่ที่นี่แล้วนี่ !
” เดฟให้ฉันไปส่งนายที่บ้าน ฉันสัญญาว่าจะขับดีๆและช้าๆด้วย ” – โซว์พูดขึ้นจากในรถของเธอเมื่อเห็นว่าเขายังยืนอยู่ด้านนอก เธอพูดต่อ – ” ช้าๆ เหมือนกับคนแก่ขับเลย “
เธอถึงกัดปากตัวเอง เธอพยายามทำให้เขาอารมณ์ดีเพื่อทำให้วันนี้สนุกขึ้นบ้าง
” ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง มันเป็นวันที่ดีโซว์ สนุกที่สุดเท่าที่ฉันมีมาเลย ” – เขาพูดแล้วฝืนยิ้มออกมา
โซว์ถอนหายใจและยิ้มให้กับเดฟก่อนจะบอกลาแล้วขับออกไป
” ช้าๆ ใช้ ช้ากว่าเดิม ” – เขาพึมพำ
จากนั้นเขาก็บิดปากด้วยความสลด การได้เจอกับเจนนี่และเพื่อนของเธอนั้นทำให้เดฟสลด
เขาเรียกแท็กซี่ก่อนจะบอกที่อยู่ เขาหลับตาลงแล้วพิงกับพนักและพยายามที่จะหลับ
หลังจากที่จ่ายค่าแท็กซี่เสร็จ เดฟก็ค่อยๆเดินกลับไปที่อพาทเมนต์ เขาพยายามที่จะพักตอนที่นั่งกลับมาแต่ตอนนี้ร่างกายมันแปรปรวนจากความตื่นเต้นในวันนี้และความโกรธของเขาจากพฤติกรรมของสาวๆกับเพื่อนขยะของเธอ
เขามองไปที่ร้านค้าซึ่งยังปิดอยู่ตอนที่เดินผ่าน เดฟอยากที่จะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับคลีเมนไทด์ หรือไม่
เขาเคาะประตูและได้ยินเสียงเด็กสาวที่อายุพอๆกับเดฟตอบกลับ หน้าของเธอนั้นดูเหนื่อยและเศร้า
เธอกระพริบตามองไปที่ชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีสับสน เด็กสาวถามเขาอย่างสุภาพว่าให้เธอช่วยอะไร
” ฉันชื่อเดฟเป็นเพื่อนบ้านของคุณคลีเมนไทด์ ฉันไม่ได้เห็นเธอเปิดร้านเลยวันนี้ ทุกอย่างปกติดีมั้ย ? “
” ไม่ ย่าป่วยแต่มันดีนะที่คุณมาเยี่ยมเธอ ” – เธอดูเศร้ากว่าเดิม – ” โชคร้ายหน่อย ฉันไม่คิดว่าย่าจะเปิดร้านอีก “
” ให้ฉันไปเยี่ยมเธอได้มั้ย ? ” – เดฟถาม
เด็กสาวคิดว่ามันแปลกนิดๆแต่จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงอ่อนแรงของย่าถามว่าใช่เดฟหรือเปล่าที่อยู่หน้าประตูและบอกให้พาเขาเข้ามาถ้าเป็นเดฟ เธอตอบกลับแล้วเชิญเขาเข้ามา
เดฟพยักหน้าและยิ้มให้กับคนที่นั่งรอบๆเตียงของคลีเมนไทด์
หญิงชรายิ้มให้กับเดฟ – ” อู้ว ฉันคิดถูก ฉันว่าแล้วว่าเธอจะดูดีขึ้นกว่าเดิมเยอะถ้าเธอดูแลตัวเองและ…”
เธอถูกขัดด้วยการไอก่อนที่จะพูดจบ
หนึ่งในหญิงกลางคนเดินไปหยิบเครื่องช่วยหายใจมาใส่ให้กับเธอ เธอร้องออกมาด้วยเสียงตระหนก – ” แม่ ! อย่าพยายามพูด แม่จะทำให้มันแย่ลง “
” อาการของเธอเป็นยังไง ? ทำไมเธอไม่ไปโรงบาล ? เธอน่าจะได้รับการดูแลที่ดีกว่านี้ที่นั่น “- เดฟพูดขึ้น
ชายวัยกลางคนถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบกลับและทั้งห้าคนในครอบครัวก็ดูหงุดหงิดและรู้สึกผิด – ” ง่ายๆ ค่ารักษามันสูง เราจ่ายไม่ได้ เราจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยแม่แต่เงินรวมกันแล้วก็ยังไม่พอ เรายืมก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ ” – เขาพูดต่อด้วยความขมขื่น – ” มันไม่เหมือนการลงทุนที่จะได้รับผลตอบแทน “
เดฟมองไปที่คลีเมนไทด์ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเลขสามหลัก
” 911 มีเหตุฉุกเฉินอะไร ? ” – คนอีกฝั่งตอบกลับ
” ผมต้องการรถพยาบาลด่วนที่สุด ” – เดฟพูดขึ้นพร้อมกับบอกที่อยู่และชื่อครอบครัว
” ไอ้หนุ่ม นายคิดจะทำอะไร ? ฉันบอกแล้วว่าเราจ่ายค่ารักษาไม่ได้ นี่ไม่ต้องคิดถึงค่ารถกับค่ารักษาเลย ! “
” คุณไม่ต้องจ่าย คุณคลีเมนไทด์ดูแลผมตอนที่ผมหมดหนทาง มันเป็นตาผมบ้างที่ต้องช่วยเธอ ” – เดฟพูดขึ้นตอนที่วางสาย
” เดฟ ! ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก ฉันเกือบจะตายแล้ว ฉันไม่รู้ว่านายเอาเงินมาจากไหนแต่มันไร้ค่ากับการใช้เงินกับฉัน เก็บเงินไว้ใช้กับตัวเองและแฟนนายเถอะ “
” ไม่ต้องพูดแล้วคุณคลีเมนไทด์ ! ” – เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง จากนั้นทุกคนต่างก็รอรถพยาบาลอย่างใจจดใจจ่อแต่ตอนนี้กลับมีสิ่งใหม่ที่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของคนที่นั่น มันคือความหวัง
ตอนที่รถโรงบาลมาถึงและบุรุษพยาบาลได้เคาะประตู เดฟได้เดินไปพร้อมกับดูพวกนั้นขน คลีเมนไทด์ ขึ้นรถและขับออกไปที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุดในนิวยอร์ก
” ฉันขอบคุณนายมาก ไอ้หนุ่มแต่นายทำแบบนี้ทำไม ? ” – ลูกสาวของคลีเมนไทด์ถาม
” ผมบอกไปแล้วคุณคลีเมนไดท์ มักจะช่วยผมตอนที่ผมตกอับ มันก็แค่สิ่งที่ถูกต้องที่ผมต้องช่วยเธอตอนนี้ มันก็แค่นั้น ” – เขาตอบกลับ
พวกเขาพากันขึ้นรถและขับตามไปที่โรงพยาบาล
ตอนที่พยาบาลได้พาคลีเมนไทด์ เข้าห้องรักษา เดฟและสมาชิกครอบครัวอีก 3 คนก็ตามเข้าไปด้วย
ที่จุดจ่ายเงินเดฟได้กรอกแบบฟอร์มโดยใช้เลขบัญชีตัวเองและเซ็นรับค่ารักษาทั้งหมดเอาไว้
ลูกสาวของคลีเมนไทด์ เริ่มร้องไห้ซึ่งทำให้หลานนั้นร้องไห้ไปด้วยแม้แต่ลูกเขยก็ยังต้องน้ำตาซึม พวกเขาต่างก็ขอบคุณเดฟและขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเดฟมาให้กับพวกเขา เด็กสาวมองมาที่ เดฟผ่านตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาด้วยท่าทีขอบคุณในตอนที่เขากรอกแบบฟอร์ม
เขาเริ่มอึดอัดกับความซาบซึ้งของคนเหล่านี้ เขาน่าจะทำแบบนี้โดยไม่ต้องเผยตัวตนแต่เอาจริงๆแล้วเขาลนลานตอนที่เห็นคลีเมนไทด์อยู่ในสภาพนั้นและตอนที่เธอเริ่มไอนั้นเขาก็คิดอะไรไม่ออก
หมอคนหนึ่งเดินผ่านมาและได้ยินเรื่องนี้เข้า ตอนแรกเขาแค่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนลงมาที่แผลเป็นที่มือที่กำลังเขียนของเดฟ
” นาย ทำไมนายไม่รักษาแผลที่มือตัวเอง ? นายน่าจะรักษามันให้เร็วที่สุดไม่งั้นแล้วแผลจะลุกลามและกินไปถึงเส้นเอ็น นายจะเสียการทำงานของมือไปเรื่อยๆ ! “
เดฟเพ่งสมาธิกับการกรอกแบบฟอร์มอยู่และตอนที่เกือบจะเสร็จนั้นเขาก็ตกใจเพราะเสียงของหมอ เขาเงยหน้าขึ้นมองที่หมอซึ่งกำลังอ้าปากค้างมองมาที่มือเขา
‘ ยังไงซะฉันก็มาที่นี่แล้ว เรื่องแย่ที่สุดของมันคือการกรอกแบบฟอร์มอีกอัน ‘
” คุณมีแคปซูลเกม Conquest ที่นี่หรือเปล่า ? ” – เดฟถามหมอ เขาต้องทำบางอย่าง มันอาจจะได้ใช้ระยะยาวแต่เขาจะไม่รู้ถ้าเขาไม่ถามเรื่องนี้
” เรามีแต่มีไว้สำหรับคนไข้…ไม่ได้ให้ใช้สาธารณะ “
” คนไข้ ? “
” ใช่ เรามีแคปซูลที่นี่ไว้สำหรับคนไข้ที่ซึ่งแขนขาขาดหรือคนที่ไม่มีความสามารถในการขยับตัวและบางครั้งก็คนที่เสียการมองเห็นหรือการได้ยิน เกมนี้ให้โอกาสพวกเขาได้เดินหรือเห็นอีกครั้ง แคปซูลที่นี่เป็นแบบทำขึ้นมาสำหรับการแพทย์ มันคือเป้าหมายหลักของการผลิตแคปซูลพวกนี้ขึ้นมา “
” ได้ ถ้าคุณมีแคปซูลสำหรับคนไข้ งั้นคุณก็หามันมาให้คนไข้ใหม่ผม แต่ผมต้องเข้าไปเช็คไอดีเกมก่อน ” – เดฟพูดด้วยท่าทีมั่นใจ
” ตามฉันมา นายโชคดีนะที่ฉันมีเวลา บวกกับฉันคือคนที่ต้องรักษามือให้นาย งั้นไปกันเถอะ ” – หมอพูขึ้นพร้อมกับเดินนำทางไปก่อนจะไปจุดที่ห้อง VR
พวกเขาได้เข้าไปในห้องและหมอก็ได้พูดกับพยาบาลที่ดูแลที่นั่น เดฟเดินเข้าไปที่แคปซูลว่าและนอนลงไปก่อนที่จะเข้าไปในเกม
เมื่อตัวแสกนจดจำสมองเดฟได้ มันก็ให้เขาเข้าไอดีเขาทันทีและเขาก็พบว่าเขาได้กลับมาที่โลกใต้ดินแล้ว
เดฟกดโทรหา Perfect Shot จากในเกม
” เฮ้ นายพร้อมมั้ย ? ฉันจะส่งวีดีโอให้นายตอนนี้ ส่งอีเมลของนายมา ” – เดฟ พูดขึ้น
” ได้ ! ” – Perfect Shot ตอบกลับ
เดฟคัดลอกวีดีโอจากเกมและส่งอีเมลให้กับ Perfect Shot และรออีกฝ่ายยืนยัน
ไม่กี่วินาทีต่อมา เดฟก็รู้สึกว่าโทรศัพท์ของเขาสั่นซึ่งบอกว่าเขาได้รับข้อความใหม่
เดฟล็อคเอาท์ออกมาและเช็คข้อความในโทรศัพท์
มันมาจากธนาคารบอกเขาว่าบัญชีของเขาเพิ่งมีเงินเข้า เงินเข้า 1 ล้านดอลลาร์ มันทำให้เดฟยิ้มออกมาทันที
” นี่มันน่าจะพอ สำหรับตอนนี้ ” – เดฟพูดออกมา
” นายว่าไงนะ ? นี่คือทั้งหมดที่นายต้องใช้แคปซูลแล้วใช่มั้ย? ” – หมอตกใจ
” ฉันแค่ต้องทำบางอย่าง ตอนนี้ฉันต้องไปรักษามือที่ไหน ? “
” มันต้องเป็นอาณาจักรฉันสิ ! ตามฉันมาเลย พ่อหนุ่ม ” – หมอพูดขึ้นและพาเดฟไปที่ชั้นบน
ในที่สุดเขาก็จะจัดการกับแผลและความเจ็บปวดนี่ได้สักทีและที่สำคัญกว่านั้นเขาก็จะได้กลับมาใช้มือได้เหมือนเดิม จากนั้นบางทีเขาอาจจะสนุกกับชีวิตแบบปกติได้สักที