1934 vs 1935
โดย
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1934
Z โทรมา…
เหมือนจะมีรูป 3D ปรากฏในสมองของฉินมั่ว ทันใดนั้นเขาลืมตาขึ้น สายตาจับจ้องที่แผนที่ของ The Fifth Avenue นัยน์ตาวาววับ “หาเจอแล้ว”
“เอ๊ะ?” อีริกไม่เคยท่านเทพในสภาพนี้มาก่อน
ฉินมั่วพูดเสียงเรียบ “เป็นที่ที่พวกคนทำงานใต้ดินมารวมตัวกัน แล้วก็เป็นพื้นที่สีเทาทั่วทั้งถนน ซึ่งก็คือถนนหลังความตาย”
ถนนหลังความตายเป็นชื่อที่นิยมใช้เรียกทางอินเทอร์เน็ต โดยถูกแปลเป็นภาษาจีน เหตุที่นิยามไว้เช่นนี้ก็เพราะต้องการเปรียบเทียบว่าเป็นเขตที่เชื่อมต่อระหว่างแสงสว่างและความมืดมิด เราจะเห็นคนจากทุกวงการอาชีพจากที่นั่น
อีริกขมวดคิ้ว “Z จะอยู่ในสถานที่แบบนั้นเหรอ? คุณภาพชีวิตตรงนั้นแย่มากเลยนะ Z น่าจะรวยมาก ก่อนหน้านี้มีคนเคยคำนวณทรัพย์สินของเขาไว้”
ต้องรวยอยู่แล้ว เพราะ Z จะยึดทรัพย์จากคนที่ตัวเองส่งเข้าคุก ไอ้ชั่วนั่นว่าไว้ไม่ผิด Z ได้เงินมาอย่างไม่บริสุทธิ์ แต่ก็น่าแปลกตรงที่คนจำนวนหนึ่งซึ่งไม่ได้ยากจนกลับได้เงินจากเธอ ทว่าพวกขอทานกลับไม่ได้อะไรจากเธอสักนิด
อีริกไม่เข้าใจความคิดของ Z จริงๆ จึงเอาเรื่องนี้ไปถามฉินมั่ว ฝ่ายหลังมองหน้าเขา “ไม่เห็นจะมีตรงไหนไม่เข้าใจเลย เงินเป็นของเขา เขาให้ใครก็เป็นเรื่องของเขา”
“ผมหมายความว่า ทำไม Z ถึงไม่ให้พวกขอทาน?” ก็ไม่เข้าใจจริงๆ นี่
ฉินมั่วอธิบายเสียงเรียบ “พวกเร่ร่อนมีอวัยวะครบถ้วนสมบูรณ์ ส่วนใหญ่จะอยู่ในวัยสี่สิบปีขึ้นไป การจะช่วยใคร ก็ควรต้องช่วยคนที่รู้สึกสำนึกบุญคุณคน พวกที่ไม่สำนึกบุญคุณน่ะ ถึงคุณจะให้เขาฟรีๆ เขาก็ยังหาว่าคุณให้น้อย พวกคนละโมบก็เหมือนงูที่จะเขมือบช้าง การช่วยเหลือไม่ใช่การเลี้ยงปีศาจ คนไม่มีเงินใช่ว่าจะเป็นคนอ่อนแอ พวกขี้เกียจที่เอาแต่นอนรอความช่วยเหลือก็มีอยู่เยอะ ขโมยของคนอื่นก็ยังมีหน้าบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดา เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับชาติกำเนิด อายุแล้วก็การศึกษา ดังนั้นการจะช่วยครอบครัวไหน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่ารวยหรือจน แต่ต้องขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายนั้นต้องการจริงๆ แล้วเรื่องแบบนี้ควรจะมีคนอื่นช่วยจัดการด้วย”
“คนอื่น?” อีริกตาโต “คุณหมายความว่า Z ไม่ได้ลงมือเพียงคนเดียว?”
ฉินมั่ววิเคราะห์ลึก “ตอนที่ลงมือน่ะทำคนเดียว เพราะ Z ชอบทำให้คนอื่นรู้สึกว่าไปไหนมาไหนคนเดียว ส่วนเรื่องที่เขา…”
“เขาทำไมเหรอ?” อีริกไม่เข้าใจว่าทำไมท่านเทพถึงหยุดพูด เจ้าของใบหน้างามสง่ายืนอยู่ริมหน้าต่างบานยาวจรดพื้น เหมือนจะมีอารมณ์อื่นแฝงอยู่
ฉินมั่วยังพูดไม่จบจริงๆ ส่วนเรื่องเพื่อนสนิท เธอน่าจะไม่มี เพราะการจะเป็น Z ให้สมบูรณ์แบบต้องรู้จักการปลอมตัวและรักษาระยะห่างกับทุกคน ถึงจะไม่มีใครล่วงรู้ตัวเธอ หากสนิทกับใครมากเกินไป ก็จะก่อให้เกิดความผูกพัน ในฐานะที่เป็นนายน้อย เธอจะใช้อารมณ์ส่วนตัวปฏิบัติงานไม่ได้ ยิ่งมีความสามารถเยอะก็ยิ่งต้องรับผิดชอบสูงขึ้น หากไม่ระวังจะกลายเป็นสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนแทน
ฉินมั่วเงยหน้าขึ้นมา สายตาจับจ้องกระแสรถที่ขับบนถนน เขาเจ็บปวดในหัวใจ เรื่องที่เขาคิดไว้ไม่ได้เกิดขึ้นกับยัยเสือน้อยจริงๆ
หลังจากที่เธอย้ายบ้าน ก็ไม่เคยมีใครถามเธอว่าอยากกินลูกอมเลยใช่ไหม แค่คิดเรื่องนี้ เสี้ยวหน้าหล่อเหลาก็จมอยู่ในความมืด ทำให้อีริกงงงัน
และในเวลานี้นี่เอง โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมา หมายเลขที่ไม่คุ้นตาปรากฏบนหน้าจอมือถือ เมื่อกดปุ่มรับสาย เสียงหัวเราะแผ่วเบาก็ดังออกมา “ฉันเอง Z”
……………………………………..
ตอนที่ 1935
ความรักเหมือนลูกอม
แค่อึดใจเดียว อีริกเบิกตากว้าง มือขวาแข็งเกร็ง ตอบไปทันทีว่า “ได้เบอร์โทรของฉันไปได้ยังไง?”
“ขนาดเบอร์ภายในของสถานีตำรวจพวกคุณฉันยังหาได้เลย เรื่องแค่นี้ประหลาดมากนักเหรอ?” ป๋อจิ่วนั่งบนเก้าอี้ เส้นผมยุ่งเหยิงถูกทับด้วยหูฟัง “ตอนนี้พวกคุณฉลาดดีนี้ รู้จักใช้อุบายหนุ่มงามด้วย หึ แต่อีริก เกรงว่าคุณเองก็ยังไม่รู้สินะว่าเขาเป็นใคร?”
คงเพราะสีหน้าของอีริกประหลาดมาก ทำให้ฉินมั่วที่ยืนริมหน้าต่างถอนสายตากลับมาจ้องหน้าอีกฝ่าย
แต่เมื่ออีริกจะพูด ปลายสายกลับหัวเราะขึ้นมาเสียก่อน “ใช้อุบายหนุ่มงามได้ไม่เลวนี่ ฉันต้องตามหาเขาแน่” พูดจบ เสียงตัดสายก็ดังขึ้น
จากนั้นอีริกหันมามองแววตาเย็นยะเยือกของท่านเทพ และรายงานทันที “Z”
ก้นบึ้งนัยน์ตาของฉินมั่วเหมือนมีคลื่นซัดโหมโดยพลัน แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายโทรผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ต สืบหาร่องรอยไม่ได้แน่ แต่เขาไม่ยอมแพ้ ในที่สุดก็กำมือถือแน่น แผ่นหลังดูอ้างว้าง อารมณ์ดังกล่าวของเขาหนักมากขึ้นหลังจากที่มาถึงถนนหลังความตาย
แน่ล่ะ เพราะเบาะแสขาดหายไปหมดแล้ว แม้จะประเมินได้แม่นยำแค่ไหน ก็เอามาใช้กับ Z ไม่ได้
พูดอีกแบบคือหลังจากที่ฉินมั่วตรวจสอบได้สามวัน ก็รู้สึกอย่างแน่ชัดว่าเธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว
ฉินมั่วคิดไม่ผิด ป๋อจิ่วไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วจริงๆ เธอโตแล้ว หลังจากที่เป็นนายน้อยของโลกแฮกเกอร์ ก็รู้ว่าตัวเองควรต้องทำอะไร ต้องทำเรื่อง ‘สนุกๆ’ ให้น้อยลง โดยเฉพาะเมื่อเธอเป็นอัจฉริยะที่หน้าตาดีด้วย
ตำบลเล็กๆ ในซีกโลกตะวันตกจะเงียบสงบมาก แม้มีปราสาทเก่าๆ ตั้งอยู่ก็ตาม ปราสาทหลังนี้น่าจะมีประวัติมายาวนาน ภายในสวนของปราสาท ร่างหนึ่งสวมชุดสูททักซิโดกำลังตัดเล็มกิ่งไม้ ใบหน้ามีหนวดเคราแซม ทว่าดูสง่าและสุภาพ ร่างนั้นคอยดูล็อกเก็ตนาฬิกาเป็นระยะๆ
นายน้อยกลับมาเมื่อคืน มีน้อยครั้งที่เธอจะกลับมาบ้าน นอกจากจะถึงวันนี้ วันที่ 13 มีนาคม ซึ่งเป็นวันที่สถานะที่แท้จริงของพวกแฮกเกอร์ถูกเปิดเผย หลังจากนายใหญ่ออกไปก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย
นับจากวันนั้นเป็นต้นมา นายน้อยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
คุณตาพ่อบ้านเงยหน้ามองดูร่างที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ คงเพราะนอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่านายน้อยกำลังคิดอะไร ตอนนี้เธอกำลังแจกลูกอมให้กับเด็กๆ ที่ฟาร์ม คงมีแต่ตอนที่นายน้อยอยู่ด้วย เด็กเหล่านั้นถึงจะยอมมา
เธอนั่งแหงนหน้าอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่ามองดูท้องฟ้าหรือสิ่งอื่น มีเด็กเข้ามาถามว่า “ป๋อ ทำไมถึงชอบแจกลูกอมให้พวกเราล่ะ?”
ป๋อจิ่วไม่ได้พูดอะไร ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ “เรื่องนี้มันซับซ้อนมาก คงเพราะฉันคิดว่าสักวันหนึ่งจะต้องมีคนพกลูกอมติดมาให้ฉันแน่”
“พกติดตัวเหรอ? แบบพร้อมควักออกมาจากกระเป๋ากางเกงใช่ไหม?” เด็กน้อยตาโต แววตาใสกระจ่างเหมือนท้องฟ้าสีคราม
ป๋อจิ่วส่งเสียงตอบรับและยิ้มให้ “ถ้าควักกระเป๋ามาให้ได้ทันที ก็ถือว่าโชคดีเข้าไปใหญ่”
“ว้าว” เด็กๆ ต่างฝันหวาน น้ำลายไหลกันเลยทีเดียว
ป๋อจิ่วในเวลานั้นไม่เคยคิดว่าความฝันของเธอจะสมปรารถนา ที่แท้ โลกของเราก็ยังมีคนคนหนึ่งที่ไม่ว่าเขาจะสวมชุดทีมหรือเครื่องแบบทหาร กระทั่งเสื้อลายพรางที่สวมเวลาฝึกซ้อม กระเป๋าของเขามักพกลูกอมติดไว้เสมอ เหมือนปืนที่ไม่เคยห่างกาย…
………………………………………………..