ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงเชิดหน้ายืดอก ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ เหมือนกำลังเยาะเย้ยคนด้านนอกว่าเป็นพวกกระจอก
ลู่ฝานยิ้มแล้วมองเขา คิดไม่ถึงว่าผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงจะมียันต์หยก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นการที่เขาจะได้ยันต์หยกก็ไม่มีปัญหาแล้ว
ขณะนั้นสายตาของผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงหยุดลงที่เขา
จู่ๆ ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงตาค้าง
ลู่ฝานเห็นความแค้นในแววตาผู้ฝึกชี่อู๋เหลียง เหมือนน้ำหนอง ไม่ปกปิดเอาไว้เลย
เขายิ้มในใจ ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงเป็นคนใจแคบเหรอเนี่ย ดูเหมือนว่าอีกเดี๋ยวเขาคงมาหาเรื่องเอง
คิดได้เช่นนี้ ลู่ฝานหันหลังเดินไป
ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงเห็นลู่ฝานกำลังจะหันหลังเดินไป จึงตามมาทันที
ลู่ฝานจงใจเดินลากเท้าและลดความเร็วลง แต่ยังดูเหมือนเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
การทำแบบนี้คือการล่อให้อู๋เหลียงติดกับ แอบปรายตามองด้านหลัง เป็นไปตามคาด อู๋เหลียงตามมาจริงๆ
อู๋เหลียงจ้องหลังลู่ฝานเขม็ง เขารู้สึกหงุดหงิดมาก
“รู้อยู่แล้วว่านายต้องมา นายต้องปรากฏตัวที่ตลาดหม้อยา”
อู๋เหลียงคลำเอากระจกจำภาพออกมา ด้านบนมีแสงห้าสีเคลื่อนไหวอยู่
“ไอ้หลิว เสี่ยวซัง รีบมาที่หอแดนสวรรค์เร็วๆ”
อู๋เหลียงตะโกนเบาๆ ใส่กระจกจำภาพ จากนั้นสะบัดฝ่ามือ กระจกทั้งบานแตกเป็นชิ้นๆ แล้วลอยออกไป หายลับไปที่ขอบฟ้า
ผู้ฝึกชี่ที่เดินเที่ยวอยู่ในตลาดหม้อยา ได้รับชิ้นส่วน รวมถึงข้อมูลที่ดังมาจากข้างใน รีบใช้วิชากายหายวับไปจากที่เดิม
ลู่ฝานเดินไปข้างหน้า เขารู้สึกว่าตัวเองมีพรสวรรค์ในการแสร้งทำเป็นบาดเจ็บมาก มองผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงด้านหลัง เหมือนหมาป่าโหดเหี้ยมที่เห็นอาหารจ้องอยู่ทางด้านหลัง
ลู่ฝานเปลี่ยนทิศทางไปเรื่อยๆ เหมือนกำลังหนีจริงๆ
รอยยิ้มบนใบหน้าผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงที่อยู่ด้านหลังยิ่งกว้างขึ้น
ดูสิว่าครั้งนี้นายจะหนีไปไหน!
เลี้ยวผ่านที่ที่มีคนเยอะ ลู่ฝานตั้งใจเดินไปที่ที่มีคนน้อย ที่ไหนคนน้อยก็เดินไปที่นั่น
การทำแบบนี้ ทำให้ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงสบายใจ ถูกต้อง เดินไปที่คนน้อยๆ จะได้ลดความวุ่นวาย
ในที่สุดลู่ฝานเดินมาริมตลาดหม้อยา แล้วเดินไปข้างหน้า เป็นพื้นที่โล่งกว้าง
ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลงแล้วหันมามอง ไม่รู้ว่ามีคนเดินตามมาข้างหลังสามคนตั้งแต่เมื่อไร
ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงกับผู้ชายที่ไม่รู้จักสองคน
คนหนึ่งแขวนน้ำเต้าที่เอว รูปร่างผอมเหมือนลำไผ่
ส่วนอีกคนถือพู่กันแดง สง่างามเหมือนสายลม
“ผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยน หยุดเดิน มาคุยกันสิ ตั้งแต่ออกมาจากเมืองตงหวา ก็ไม่ได้เจอกันสักระยะเลยนะ!”
ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
ลู่ฝานหันมาพูดด้วยเสียงขรึม “ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียง ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ ไม่ทราบว่าวันนี้คุณตามผมมามีอะไรหรือเปล่า”
ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก ครั้งก่อนผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยนทักษะสูงกว่าฉันหนึ่งขั้น ชิงสูตรการกลั่นยาของฉันไป ฉันฝึกฝนอย่างลำบากมาระยะหนึ่ง วันนี้จึงอยากชนะเพื่อเอาสูตรการกลั่นยากลับมา”
ลู่ฝานมองซ้ายขวาแล้วพูดว่า “นายจะลงมือกับผมพร้อมกันทั้งสามคนเหรอ”
ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงพูดว่า “งั้นต้องดูว่าผู้ฝึกชี่เถ่เมี่ยนรู้จักเอาตัวรอดหรือเปล่า”
พูดจบ ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียงยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
“เอาของของนายมาให้หมด วันนี้จะปล่อยนายไปก่อน ฉันไม่อยากมือเปื้อนเลือดในตลาดหม้อยา”