ตอนที่ 210 รักษาบาดแผล
ถังเฉียนยังรู้สึกเจ็บแปลบที่เอว ราวกับมีดทื่อเล่มหนึ่งคอยขูดกระดูกนางทีละน้อย ความเจ็บปวดนี้ทำให้เหงื่อผุดซึมออกมาจากหน้าผาก แต่ความเจ็บปวดเช่นนี้คนนอกย่อมเข้าใจยาก นางกุมมือถังเวยไว้แน่น กลัวว่าหากปล่อยมือออก น้องสาวนางจะหายไป
“อาหรูน่า ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรแล้ว”
เถิงเฟิงประคองนางเพื่อให้นั่งขึ้น นางลังเล ไม่รู้ว่าควรจะถอดเสื้อออกหรือไม่ บริเวณที่บาดเจ็บอ่อนไหวเกินไป แต่ถึงอย่างไรพวกเขาทั้งสองก็ยังไม่ใช่ผัวเมียกัน
ถังเฉียนรู้ว่าเขาลำบากใจ เถิงเฟิงจึงบอกว่า
“ให้ฮุ่ยฮุ่ยช่วยเถอะ นางทำได้”
เถิงเฟิงสั่งให้คนไปตามมารดามา แต่ยังมาไม่ถึง เขาจึงรู้สึกร้อนใจ จึงอยากดูว่าบาดเจ็บที่ไหน บาดแผลเป็นอย่างไร ฉู่จิ่งเหยายืนรอที่หน้าประตูครู่หนึ่ง เห็นเถิงเฟิงเดินออกมา จึงถาม
“เป็นเช่นไรบ้าง”
เถิงเฟิงส่ายหน้า เขาไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรแน่ แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยดี เถิงเฟิงจึงไปตามมารดา ฉู่จิ่งเหยาจึงเดินเข้ามา จู่ๆ ถังเฉียนก็ปวดอย่างรุนแรง รู้สึกเหมือนเอวขาดออกจากจุดที่บาดเจ็บ
“เจ็บมาก เจ็บจริงๆ ท่านอ๋อง”
ฉู่จิ่งเหยาเห็นนางอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่อาจรอให้คนอื่นมารักษาได้ จึงตัดสินใจด้วยตนเอง ใช้นิ้วกดที่เอวนาง พอขยับเล็กน้อย นางก็มีเหงื่อไหลซึม มือที่เกาะถังเวยไว้กำแน่นขึ้น
“เจ้ารู้หรือไม่ว่านางใช้อาวุธอะไรทำร้ายเจ้า”
“ดูเหมือนเข็มเล่มหนึ่ง ข้าเห็นไม่ชัด แต่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเข็มแทงเข้าไขกระดูก”
พอถังเฉียนพูดจบก็เจ็บปวดที่เอวรุนแรงขึ้น ฉู่จิ่งเหยาวางมือบนเอวนาง สามารถรู้สึกถึงความอุ่น แล้วเคลื่อนมือเบาๆ แนบเอวนาง
“เข็มพิษจริงด้วย!ข้าจะช่วยถอนออกให้!”
ฉู่จิ่งเหยาพูดจบก็ลงมือ ถังเฉียนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แต่ฉู่จิ่งเหยากลับไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ถังเวยยืนอยู่ข้างๆ ไม่กล้าลืมตามอง
“เจ็บ เจ็บจัง อย่า อย่า…”
เมื่อเถิงเฟิงกลับมา อยู่ที่หน้าประตูก็ได้ยินเสียงร้องของถังเฉียน เขาผลักประตูเปิดออก เห็นฉู่จิ่งเหยานั่งอยู่ข้างๆ นาง มือวางอยู่ระหว่างเอวกับสะโพกของนาง
“เจ้า ไอ้สารเลว!”
เถิงเฟิงตวาดพร้อมกับจะลงมือ เข้าฟาดฝ่ามือใส่ แต่ฉู่จิ่งเหยาไม่หลบ เพียงใช้มือข้างหนึ่งรับไว้ จากนั้นพลิกมือคว้าข้อมือเถิงเฟิงไว้ ดึงเขาเข้ามาดู เข็มพิษสีแดงเลือดเล่มหนึ่งถูกดึงออกจากร่างถังเฉียน
“นี่คือสิ่งใด”
ฉู่จิ่งเหยาดึงเข็มพิษสีแดงเล่มนั้นออกมา โยนลงไปในถาดเหล็กข้างๆ อิ๋นซานเดินเข้ามาพร้อมกับเถิงอวิ๋น
“เป็นเช่นไรบ้าง นางบาดเจ็บเช่นไรบ้าง”
เถิงเฟิงยกถาดเหล็กใบนั้นให้เถิงอวิ๋นดู เขาร้องหึแล้วเอ่ยว่า
“นี่คือเข็มปลิดชีพของเผ่าอี๋ซาน มีชื่อเสียงว่าทำขึ้นอย่างประณีตยอดเยี่ยม บนเข็มอาบยาพิษไว้ โดยทั่วไปเมื่อถูกเข็มจะตายทันที แต่เหตุใดนางกลับยังมีชีวิตอยู่”
เถิงอวิ๋นเห็นถังเฉียนเพียงแต่เจ็บปวดที่เอว จึงพับชายแขนเสื้อ ลงมือตรวจร่างกายนาง แล้วจึงพูดว่า
“แปลกแท้ๆ เจ้าไม่เป็นไรแล้ว”
เถิงเฟิงอธิบายว่าเลือดนางไม่เหมือนคนทั่วไป สามารถสลายพิษได้ พอเถิงอวิ๋นได้ยินเช่นนี้สายตาเขาที่มองถังเฉียนก็เปลี่ยนไป นางนึกในใจว่าเขาคงอยากใช้นางเป็นเครื่องทดลองเป็นแน่ นางคอย่นทันที พยายามลดความรู้สึกนี้ลง
“น่าสนใจ รอให้…”
“ข้าไม่ยอมเป็นเครื่องทดลองของเจ้าหรอก พี่เถิงอวิ๋น ปล่อยข้าไปได้หรือไม่”
ตอนที่ 211 คนที่ถูกเลือกไว้
เถิงอวิ๋นถูกถังเฉียนแย้งแต่ไม่โกรธ กลับมีรอยยิ้มน่าดูที่มุมปากซึ่งเดิมถังเฉียนรู้สึกว่างดงามสมบูรณ์แบบ แต่เวลานี้กลับรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ผู้ชายคนนี้ที่จริงไม่ใช่คนที่ไร้พิษภัยอย่างที่มองเห็นเปลือกนอก
“ในเมื่อนางปลอดภัยแล้ว อย่างนั้นข้าขอลาก่อน ส่วนฮุ่ยฮุ่ย เจ้าเป็นคนช่วยนางไว่ ข้าขอมอบให้เจ้า อีกไม่กี่วันจะส่งสัญญาขายตัวของนางมาให้”
ฉู่จิ่งเหยาไม่ได้อยู่นาน แต่ที่เขาทำเป็นเรื่องดี มอบฮุ่ยฮุ่ยให้ตน วันหลังถังเฉียนไม่ต้องกังวลว่าน้องสาวต้องอยู่รับใช้ซูซินเหลียนและได้รับความทุกข์ทรมานอีก เถิงอวิ๋นเหลือบมองคนทั้งสอง แล้วออกไปพร้อมกับฉู่จิ่งเหยา
โลกนี้มีเรื่องราวมากมายที่ไม่สามารถอธิบายได้ หรืออาจพูดว่าอธิบายให้ชัดเจนในเวลาสั้นๆ ไม่ได้ อย่างน้อยสำหรับนางแล้ว ขณะนี้ฉู่จิ่งเหยาเป็นเหมือนปริศนา ไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้น ยิ่งไม่รู้ว่าเหตุใดเขาลงมาจากฟ้าและช่วยชีวิตตนไว้ แต่ความประทับใจนั้นก็เหมือนที่เขาได้พบนางครั้งแรก ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของนาง
‘บางทีเขาอาจเป็นผู้อุปถัมภ์ของตน’
ถังเฉียนคิดเช่นนี้ในใจ แต่ตัวนางยังเจ็บแผลมาก
ถังเฉียนบาดเจ็บที่เอว แม้จะไม่ร้ายแรงมาก แต่ก็ทำให้นางรู้สึกอึดอัดเป็นมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคนที่ทำร้ายนางนั้นยังคงเป็นปริศนา นางจึงยังรู้สึกหวาดผวาและสับสน
ถังเฉียนแน่ใจว่าคนผู้นี้ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า และต้องการทำร้ายตน คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าในสถานที่อย่างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ก็ยังมีคนไม่ยอมปล่อยตน ทำให้หวนนึกถึงท่าทีของหลงหลิงเอ๋อร์ในวันนั้น รวมทั้งคนชุดดำที่ลึกลับนั่น นางจึงเริ่มสงสัยว่าเบื้องหลังของหงลิงเอ๋อร์จะมียอดฝีมือคอยชี้แนะ แม้ถังเฉียนยังคงเจ็บปวดแต่สมองนางไม่หยุดที่จะครุ่นคิด นางรู้สึกว่าการเบี่ยงเบนความสนใจออกไปเช่นนี้ช่วยลดความเจ็บปวดลงได้
“ท่านพี่ ท่านเป็นพี่สาวข้าหรือ แต่ข้า จำท่านพี่ไม่ได้”
แม้ถังเวยจะเรียกนางว่าพี่ แต่จนแล้วจนรอดก็นึกถึงความทรงจำที่มีต่อนางไม่ออก นางรู้เพียงแต่ว่าถังเฉียนคือคนที่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยนาง ส่วนหลงหลิงเอ๋อร์กับซูซินเหลียนคือคนที่อยากฆ่านาง
ถังเฉียนรู้จากเถิงเฟิงว่าที่จริงสามารถรักษาโรคของถังเวยให้หายได้ เพราะนางตกใจทำให้ดวงจิตถูกนิกายเทพมังกรปิดผนึกไว้ ยังสามารถเอาคืนกลับมาได้ แต่มีความเสี่ยงบ้าง ถ้ามีโอกาสก็น่าจะลองดู นับจากที่นางรู้เรื่องนี้ รู้ว่ารักษาหายได้ นางจึงตัดสินใจจะไปหานิกายเทพมังกร
ถังเฉียนตั้งใจว่าถ้าบาดแผลที่เอวหายแล้ว จะพาถังเวยไปหานิกายเทพมังกร ไปเอาวิญญาณนางคืนมา แต่เถิงเฟิงไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ แม้แต่ฉู่จิ่งเหย่าก็เห็นว่าไม่เหมาะ
“เพื่อสาวใช้คนนี้เจ้าจะทำสิ่งใดกันแน่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงรีบร้อนมอบพรศักดิ์สิทธิ์ออกไป ก็เพราะถ้าไม่เลือกเจ้า ก็ต้องรับเมียที่พ่อแม่ข้าเลือกให้ คนที่จะถูกเลือกก็คือหงหลิงเอ๋อร์ เจ้าอยากให้ข้าแต่งงานกับผู้หญิงใจคอโหดเ**้ยมเช่นนี้หรือ แต่เวลานี้เจ้ายิ่งทำตัวไม่เหมือนนายแม่ขึ้นทุกที วันหลังจะทำให้ผู้คนเคารพได้หรือ ยอมทำเรื่องเสี่ยงชีวิตเพื่อบ่าวไพร่คนหนึ่ง นี่ไม่ใช่นิสัยเจ้าและไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรทำ”
เถิงเฟิงอดกลั้นมานาน วันนี้ในที่สุดก็พูดออกมา พูดออกมาแม้แต่ความในใจที่เขามอบพรศักดิ์สิทธิ์ให้นาง