TQF:บทที่ 583 รักมิเสื่อมคลาย (1)
“ข้าขอคิดดูก่อน” โม่ซวนซุนมองนางแว้บหนึ่งก่อนจะจากไป
“อาจารย์ปู่เล็ก….”
ร่างที่กำลังจะไปชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาชำเลืองมองมาด้วยความเย็นชา “มีอะไรอีกเหรอ”
“อาจารย์ปู่เล็ก ข้าชอบเพลงที่ท่านร้องมาก สอนข้าได้มั้ย” หยินเฟิ่งยิ้มหวานหยดย้อยราวกุหลาบ ค่อยๆเดินเข้าไปด้วยท่าทางยั่วยวน
“สอนเจ้า?” โม่ซวนซุนกระตุกมุมปาก มีความเยือกเย็นอยู่ในตาเมื่อมองคนที่กำลังเดินมา “ไม่อยาก”
พูดจบเขาก็หายตัวไปทันทีโดยไม่มองอีกฝ่าย เร็วจนหยินเฟิ่งไม่ทันได้ตั้งตัว รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่ทันได้จางหายไป
ใบหน้างดงามของนางบิดเบือดด้วยความแค้นราวกับยมบาลที่คอยเก็บวิญญาณ เป็นที่น่าเขย่าขวัญ
ตาแก่ซอมซ่อที่ยืนอยู่ไกลๆเห็นฉากเมื่อกี้พอดี กรอกเหล้าเข้าปากไปบ่นไป “เวรกรรมจริงๆ ไม่รู้ว่าในภายภาคหน้าเจ้าหนู 2 คนนี้จะ….”
“ชะตากรรมถูกลิขิตไว้แล้ว ชีวิตของแต่ละคนก็กุมอยู่ในมือตัวเอง อีกหน่อยพวกเขา….”
บ่นมาถึงตรงนี้ตาแก่ซอมซ่อก็ส่ายหน้า นัยต์ตาขุ่นหมองมีประกายแห่งความกังวล และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากที่กรอกเหล้าอึกใหญ่เข้าปาก สายตาเขาก็มองไปทิศหนึ่งก่อนจะพึมพำกับตัวเองต่อ “ทางนั้นน่าจะมีลูกศิษย์ 2 คนที่ไม่เลวเลยกำลังจะมา หวังว่าจะเป็นความหวังใหม่ให้กับโถงวิหารสวรรค์ของเรา เห้อ ลูกศิษย์ที่รู้วิชาวิหารสวรรค์มีน้อยลงไปทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป….”
ตาแก่ซอมซ่อสะบัดผมยาวยุ่งเหยิงก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆหายไปราวกับไม่เคยมาที่นี่
หมอกประกายหลากสีล้อมอยู่รอบๆ ที่นี่คือเขตแดนที่เหมือนแดนสวรรค์ หุบเขาสูงใหญ่ตั้งตระหง่าน เขตแดนชั้นสูงนี้มีพลังวิญญาณที่หนาแน่นมากกว่าที่อื่นๆเยอะ เหมาะแก่การฝึกฝนอย่างมาก
ที่นี่ก็คือเขตหวงห้ามของโถงวิหารสวรรค์ คนทั่วๆไปไม่สามารถมาที่เขตแดนนี้ได้ แต่ตำหนักของโม่ซวนซุนอยู่ที่นี่
พูดให้ถูกก็คือนอกจากตาแก่ซอมซ่อแล้วคนอื่นก็มาไม่ได้
มิติค่อยๆบิดเบือด มีร่างสีขาวร่างหนึ่งปรากฏตัว โม่ซวนซุนที่เพิ่งกลับมานั่นเอง เขามองสวนไผ่นิ่งด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
สวนไผ่นี้เขาสร้างเองกับมือ ไม่รู้ทำไมตอนนั้นในหัวถึงได้มีสวนไผ่งดงามโผล่ขึ้นมาพร้อมกับร่างสีขาวร่างหนึ่ง ดังนั้นเมื่อเขามาเจอสวนไผ่ที่เหมือนกันก็รู้สึกชอบมาก
วันนี้เขากลับมาเจอกับสวนไผ่นี้อีก หัวใจก็ราวกับถูกทำให้เต้นอีกครั้ง ร่างสีขาวนั้นชัดเจนขึ้นทุกที ราวกับเห็นแล้วว่านางยิ้มบางๆให้ตัวเอง
ตู้มม
สมองเหมือนถูกระเบิดออก ในที่สุดก็เห็นหน้านางชัดๆแล้ว ในชั่วขณะนั้นโม่ซวนซุนสั่นสะท้านเบาๆ มีน้ำตาไหลออกมาพลางร้องเรียกเสียงเบาด้วยความรักใคร่ “เสี่ยวเสี่ยว….”
“ข้านึกออกแล้ว เสี่ยวเสี่ยว ข้านึกออกแล้ว….”
“เจ้าคือเสี่ยวเสี่ยว เจ้าคือเสี่ยวเสี่ยว เจ้าอยู่ที่ไหน ข้า ข้ายังนึกไม่ออก…”
“เสี่ยวเสี่ยว….”
เขาร้องเรียกชื่อที่ทำให้เจ็บปวดหัวใจ โม่ซวนซุนก้มตัวลงด้วยความทรมาน เขายังลืมอะไรไปอีกมาก เขาจำอะไรเกี่ยวกับนางไม่ได้เลย
โม่ซวนซุนปวดร้าวราวกับคนบาดเจ็บสาหัส เขาทุบไปที่หัวตัวเองไม่หยุดพลางร้องเรียกชื่อนางด้วยความถวิลหา
ตาแก่ซอมซ่อที่มองลูกศิษย์ทำร้ายตัวเองอยู่ไกลๆถอนหายใจอีกครั้ง เขาไม่สามารถดื่มเหล้าได้อีกต่อไปแล้ว เขาจิ้มโม่ซวนซุนเบาๆส่งผลให้โม่ซวนซุนสลบไปทันที
สะบัดมือเพียงเบาๆร่างของโม่ซวนซุนก็ลอยขึ้นไปก่อนจะค่อยๆลอยเข้าไปในสวนไผ่
เมื่อจัดการลูกศิษย์เสร็จแล้วตาแก่ซอมซ่อก็เดินส่ายหัวออกมาจากข้างในพลางบ่นกับตัวเอง “เจ้าโง่นี่ เกือบจะทะลุคาถาสะกดได้แล้ว รักมากขนาดนี้หมดคำจะพูดจริงๆ”
ตาแก่ซอมซ่อไม่ได้กลับไปยังที่พักตัวเอง เขาไปปรากฏที่ในโถงหลัก
“อาจารย์ปู่….”
2 ศิษย์พี่น้องที่คุยกันอยู่รีบลุกขึ้นต้อนรับเมื่อเห็นตาแก่ซอมซ่อ
ตาแก่ซอมซ่อหันไปคุยกับคนข้างๆ “เจ้าหนุ่มเสวี้ยน เจ้าน่ะบอกให้ลูกศิษย์เจ้าตัดใจจากเจ้าโง่ของข้าซะเถอะ หลังจากนี้เห็นเขาที่ไหนก็หนีไปให้ไกลเลย ถ้าลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวนของเจ้าถูกเจ้าโง่ของข้าฆ่าตายก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน
“อาจารย์ปู่ นี่มันเรื่องอะไรกัน” ชายวัยกลางคนตกใจและสงสัย
เจ้าโถงขมวดคิ้วเบาๆ คิดไปคิดมาก็ถามอย่างไม่เข้าใจ “อาจารย์ปู่ หรือว่าความทรงจำของอาจารย์ปู่เล็กกลับมาแล้ว”
“ประมาณนั้น เจ้าหนุ่มนั้นมีความรักที่ลึกซึ้งมาก ถึงแม้ 1 ปีก่อนข้าจะสะกดความทรงจำของเขาไว้ แต่ตอนนี้เขานึกผู้หญิงของเขาออกแล้ว และอีกไม่นานความทรงจำก็คงจะกลับมา” ตาเฒ่าซอมซ่อลูบหนวดตัวเองอย่างทำอะไรไม่ได้
“อะไรนะ เป็นไปได้อย่างไร”
ชายวัยกลางคนไม่วางท่าอีกต่อไป “อาจารย์ปู่ กว่าความทรงจำของอาจารย์ปู่เล็กจะกลับคืนมายังต้องใช้เวลาอีกสักพักไม่ใช่เหรอ ทำไมแค่ปีเดียวก็กลับมาแล้วล่ะ”
———————-