ตอนที่ 152: สงสัย โดย Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนหยุดผัด เธอฟังออก เป็นเวยหลายชุน เขามาทำไม? หรือจะมาสู่ขอ? แต่เฉินเยี่ยนมั่นใจว่าเขามาเพราะเฉินเวยแน่นอน
เฉินเยี่ยนไม่ออกไป ยังไงก็ไม่ได้มาหาเธอ ไม่เจอก็ดี
“มีอะไรไม่ดี เธอมีเรื่องอะไร?”
หวางนิวถามเวยหลายชุนอีกครั้งว่ามีเรื่องอะไร เธอไม่ได้ให้เวยหลายชุนเข้ามาในบ้าน ในเมื่อเวยหลายชุนกับเฉินเยี่ยนจบกันแล้ว เธอก็ไม่ต้องปฏิบัติกับเวยหลายชุนเหมือนแต่ก่อน ส่วนมีคนบอกว่าเฉินเวยไปในอำเภอหาเวยหลายชุนทั้งวัน เรื่องนี้เธอไม่อยากคิด ยังไงเวยหลายชุนและเฉินเวยก็เป็นไปไม่ได้ ยังไงก็ไม่สามารถให้ผู้ชายมาขอพี่สาว แล้วขอน้องสาวอีก ไม่มีแบบนี้
รู้สึกได้ว่าท่าทางหวางนิวดูไม่ชอบเขา เวยหลายชุนรู้สึกอึดอัด เขาอยากจะหันหลังเดินกลับไป ถือว่าเขาไม่เสียดายบ้านเฉิน! แต่คิดถึงเฉินเวย เขาก็ก้าวขาไม่ออก
“คุณป้า ผมมาถึงนี่แล้ว มาหาก็ถือว่าเป็นแขก ยังไงคุณป้าให้ผมเข้าไปดื่มชาสักถ้วยเถอะครับ”
เวยหลายชุนแกว่งอาหารกระป๋องและผ้าผืนหนึ่งในมือ เป็นของที่ครั้งที่แล้วเฉินเวยชอบ แต่มือเขาดูตื่นเต้น แต่ไม่ได้พูดอะไร เฉินเวยดูเหมือนจะไม่พอใจ แต่เฉินเวยไม่ได้พูดอะไร มาคิดถึงครั้งนั้นที่เฉินเวยและเขาอยู่บนถนน ตอนนั้นท้องฟ้ามืดมาก เขาขี่รถหาเฉินเวยไป เพราะทางไม่ดีเลยเกือบทำเฉินเวยล้ม เขารีบลงจากรถถามเฉินเวยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เฉินเวยซบลงกับอกเขา
วินาทีนั้นไม่รู้ว่าเขาใจกล้ามาจากไหน เขาโอบเฉินเวย แล้วจูบเฉินเวย
เสียงเฉินเวยออดอ้อน ได้ยินเข้าไปในหูเขาแล้วมันกระตุ้นในเลือดในตัวเขาพลุ่งพล่าน เฉินเวยตอบกลับจูบเขา ยังใช้ลิ้นด้วย แล้วยังใช้หน้าอกเสียดสีไม่หยุด เขาทนไม่ไหวใช้มือล้วงเข้าไป
ถึงแม้ว่าหน้าอกเฉินเวยไม่ใหญ่ แต่เล็กน่ารักกำลังดี เหมือนตัวของเฉินเวย ทำให้คนหลงใหล
วินาทีนั้นเฉินเวยเหมือนกระแสน้ำอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมอกเขา แล้วก็เหมือนเหล้าแรง ที่มอมคนให้เมา เขารู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ ไฟลุกโชนไปทั้งตัว เขาถอดเสื้อเฉินเวยออก ตอนนั้นเขาคิดจะมีอะไรกันกับเฉินเวย แต่เฉินเวยผลักเขาออก ขอร้องให้เขาอย่าทำ บอกว่าต้องเก็บไว้ในคืนแต่งงาน เธอไม่สามารถเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงานได้
เฉินเวยเป็นผู้หญิงที่ดี เขาต้องปกป้องเธอ ดังนั้นเขาอดกลั้นไว้ ส่งเฉินเวยหลับบ้าน แต่ไฟนั้นยังคงมอดไหม้อยู่ในอกเขา เพียงแค่นึกขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าไฟกำลังแผดเผา
แต่สิ่งที่เวยหลายชุนคิดไม่ถึงก็คือ หลังจากครั้งนั้นเฉินเวยก็ไม่มาหาเขาอีกเลย ผ่านไปหลายวันแล้ว เฉินเวยไม่มาหาเขาที่สหกรณ์
ทุกคืนเขานอนไม่หลับ ตอนแรกก็มีไฟแห่งความต้องการลุกโชน อดไม่ได้อยากจะแต่งกับเฉินเวยพากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย สองคนจะได้พลอดรักกัน คิดถึงความออดอ้อนของเฉินเวยแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้าเพราะเฉินเวย
ต่อมากลายเป็นกังวลใจ เป็นห่วงว่าเฉินเวยจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เป็นห่วงว่าเฉินเวยจะโกรธเขาแล้วหรือเปล่า เพราะเขาไม่ได้ซื้อผ้าชิ้นนั้นให้เฉินเวย หรือเรื่องคืนนั้นที่เขาล่วงเกินเฉินเวย? แต่ตอนนั้นเฉินเวยก็เหมือนดื่มด่ำด้วยเหมือนกัน เสียงนั้นยั่วยวน เขาคิดว่าเฉินเวยก็ชอบด้วย
แต่ทำไมเฉินเวยไม่มาหาเขาล่ะ?
วันแล้ววันเล่า ทุกวันเขาเฝ้ารอคอย แล้วก็ผิดหวัง เขารอต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยตัดสินใจมาดู เขาอยากรู้ว่าเฉินเวยเป็นอะไรไป หรือว่าบ้านเฉินไม่ให้เธอมาหาเขา ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็จะคุยกับบ้านเฉินให้รู้เรื่อง เขาจะต้องแต่งงานกับเฉินเวย ถึงแม้ว่าเฉินเวยจะยังอายุน้อย แต่ในหมู่บ้านเกษตรกร คนที่ยังอายุไม่ถึงก็มีตั้งเยอะ พวกเขาจัดงานเลี้ยงก่อน รอเฉินเวยอายุถึงแล้วค่อยไปจดทะเบียนสมรสก็ได้
เขาจะบอกบ้านเฉิน ว่าเขาจะทำดีกับเฉินเวย เขาจะรักและปกป้องเฉินเวย ไม่เหมือนคนบ้านเฉิน ไม่ให้เฉินเวยโดนรังแกอีก
แล้วเฉินเวยล่ะ?
ตัวเองมาแล้ว ทำไมไม่เห็นเธอออกมาเลย? เธอบอกว่าเธอคิดถึงตัวเองมากไม่ใช่เหรอ ทุกวันรอคอยที่จะเจอตัวเองอยู่ทุกขณะนี่?
เวยหลายชุนมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นคนที่เขาคิดถึงออกมา
หวางนิวไม่อยากจะเชิญเขาเข้าบ้านจริงๆ แต่เขาพูดแบบนี้แล้ว เธอก็ไม่รู้จะพูดยังไง เลยให้เวยหลายชุนเข้ามาในบ้านอย่างไม่เต็มใจ
“ทำไมไม่เห็นคุณลุงกับพี่กุ้ยเลยครับ?”
เวยหลายชุนไม่กล้าถามถึงเฉินเวยตรงๆ
“ลุงไปบ้านเอ้อต้านในหมู่บ้าน เดี๋ยวก็กลับมา เฉินกุ้ยไปด้วยกันกับลุงน่ะ มีอะไรก็ว่ามาเถอะ”
หวางนิวน้ำเสียงไม่ดี
“แล้วเยี่ยนจื่อกับเสี่ยวเวยล่ะครับ? ทำไมไม่เห็นเลย หู่จื่อด้วย”
เวยหลายชุนอ้างเฉินเยี่ยนกับหู่จื่อ เพื่อถามถึงเฉินเวย
“หู่จื่อออกไปเล่นกับเพื่อนเขาแล้ว เยี่ยนจื่อทำอาหารอยู่ เสี่ยวเวยออกไปข้างนอกทั้งวันยังไม่กลับมาเลย ไม่ได้ไปหาเธอหรือ? ฉันถามหน่อย ตกลงเธออยากจะถามถึงใครกันแน่”
หวางนิวรำคาญมาก เมื่อก่อนเธอเห็นเวยหลายชุนเป็นเหมือนลูกเขย ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะเห็นเวยหลายชุนแล้ว จะให้ทำดีด้วยนี่สิแปลก
เวยหลายชุนใจเต้น เฉินเยี่ยนกำลังทำอาหาร แต่เฉินเวยกลับออกไปข้างนอกทั้งวัน คนบ้านเฉินคิดว่าเธอออกไปหาตัวเอง แต่เปล่าเลย แล้วเธอไปไหน?
“คุณป้าไม่ได้ห้ามเสี่ยวเวยออกจากบ้าน?”
น้ำเสียงเวยหลายชุนไม่ได้รุนแรงเหมือนหวางนิว เขาถามต่อ
“ทำไมฉันจะไม่ให้เธอออกจากบ้าน? เธอไม่ได้เป็นอะไรที่เจอคนไม่ได้ ลูกสาวคนนี้ทั้งวันไม่รู้ไปไหน ไม่อยู่บ้าน ว่าไป ก็ไม่ฟัง และไม่กลัวไปเจอคนไม่ดีด้วย จริงๆ เลย ไม่รู้ว่าไปหัดแบบนี้มาจากใคร กลับมาเดี๋ยวต้องว่าหน่อย เป็นผู้หญิงออกไปวิ่งเล่นข้างนอกทั้งวัน โดนคนหลอกไป จะร้องไห้ก็ไม่มีที่ให้ร้อง”
หวางนิวแสดงออกว่าเธอไม่พอใจ เธอก็พูดให้เวยหลายชุนฟัง แสดงให้เห็นว่าต่อจากนี้ไม่หาลูกสาวเธอน้อยลงหน่อย
เวยหลายชุนอึ้งไป ฟังจากความหมายของหวางนิวแล้ว เฉินเวยไม่อยู่บ้านทุกวัน ออกไปทีไปเป็นวัน บางครั้งเธอมาหาตัวเอง แต่เธอไม่ได้มาหาตัวเองทุกวัน โดยเฉพาะอาทิตย์นี้ เธอไม่มาหาตัวเองเลยสักครั้ง
เธอบอกตัวเองว่าเธอออกจากบ้านทุกวันไม่ได้ เฉินเวยบอกว่าฤดูเก็บเกี่ยวทุกวันเฉินเยี่ยนไม่สนใจทำอะไรเลย เธอต้องทั้งไปทำงานในไร่และทำกับข้าวที่บ้าน ดังนั้นเลยไปหาเขาไม่ได้ บอกว่าเก็บเกี่ยวเสร็จก็จะว่างแล้ว แต่ตอนนี้ดูแล้วบ้านเฉินก็ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดี เฉินเวยก็ออกไปข้างนอกแล้ว บ้านเฉินไม่ได้กักบริเวณเธอ แต่เธอไปไหนล่ะ? ถ้าวันนี้ตัวเองทนไม่ไหวมาหา เฉินเวยก็จะยังบอกเขาว่าที่บ้านไม่ให้เธอออกไปอยู่ไหม เธอไปหาใคร?
เวยหลายชุนรู้ว่าหวางนิวเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่โกหกเขา คิดถึงคำพูดครั้งที่แล้วของเฉินเยี่ยน เวยหลายชุนก็โกรธขึ้นมา ที่แท้เฉินเวยก็หลอกตัวเอง?
ไม่! เขาไม่เชื่อ เฉินเวยจิตใจดีขนาดนั้น ดีงามขนาดนั้น เธอจะโกหกหลอกลวงได้ยังไง?
“แม่ หนูกลับมาแล้ว พี่เสี่ยวเฟยมาแล้ว แม่ อยู่ไหน”
ตอนนี้มีเสียงกังวานของเฉินเวยดังขึ้นมาด้านนอก เสียงนั้นฟังดูร่าเริงมาก เหมือนนกกระจิบที่กำลังร้องเพลงอย่างมีความสุข
พอได้ยินเสียงเฉินเวย ในใจเวยหลายชุนก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที สีหน้าเขาแสดงออกถึงรอยยิ้ม กระโดดลุกขึ้นยืน ไม่กี่ก้าวก็เดินออกจากโถงบ้านถึงลานบ้านแล้ว
ตอนนี้ฟ้ายังสว่างอยู่ เฉินเวยที่เขาเฝ้าคิดถึงยืนตัวเป็นๆ อยู่ในลานบ้าน
—————