TQF:บทที่ 586 หาเรื่องไร้สาระ (2)
ภายใต้การห้อมล้อมจากทหารยาม 10 กว่าคน พวกเขาก็ออกจากโถงวิหารสวรรค์สาขาไป
เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลเฉิง ทุกคนต่างยินดีปรีดา เฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็สั่งลงไปให้จัดงานฉลองให้กับอาจารย์และอาจารย์หญิง เพราะ 2 สามีภรรยาโม่อู๋เซอได้เป็นลูกศิษย์ฝ่ายในของโถงวิหารสวรรค์แล้ว ขอแค่ได้เข้าไปในโถงวิหารสวรรค์แล้วคัดตัวอีกรอบ พวกเขาอาจจะได้เป็นศิษย์เอกชั้นยอดก็ได้
หลังจากที่ฐานะของทั้ง 2 คนสูงขึ้นเรื่อยๆ การที่พวกเขาจะตามหาคนก็ยิ่งสะดวกขึ้น ดังนั้นทุกคนจึงดีใจกันมาก
หลังจากที่ดื่มกันอย่างมีความสุข สุดท้ายเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็เข้าตึกเล็กไปกับอาจารย์หญิง
หรงจิ้งซือนั่งมองลูกสะใภ้อยู่ในสวนดอกไม้เล็กๆด้วยความเอ็นดู “เสี่ยวเสี่ยว 1 ปีนี้เจ้าเหนื่อยหน่อยนะ วางใจเถอะ พวกเราต้องหาซุนเอ๋อพบแน่”
“อาจารย์หญิง….” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มอ่อนโยน นัยน์ตาเป็นประกายอย่างแน่วแน่ “พวกเราต้องหาเขาพบแน่”
“ใช่ พวกเราต้องหาเขาพบแน่” หรงจิ้งซือยิ้มอย่างใจดี “เสี่ยวเสี่ยว ข้าและอาจารย์เจ้ามีลางสังหรณ์ ซุนเอ๋ออยู่ที่ผืนดินฉางไห่นี่แหละ พวกเราไปดูที่โถงหลักวิหารสวรรค์ บางทีอาจมีโอกาสเจอเขาที่นั่น หากเขาไม่อยู่….”
“ต่อให้เขาไม่อยู่ที่โถงวิหารสวรรค์ อาจารย์หญิง ข้าก็ยังเชื่อว่าอีกไม่นานพวกเราก็ต้องหาเขาพบ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มออกมาด้วยความมั่นใจ “อาจารย์หญิง พวกเรามีกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนและสัตว์อมตะอีกนับล้าน ข้าไม่เชื่อว่าจะมีใครในผืนดินฉางไห่ห้ามเราได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้ากล้าไม่ให้ข้าพบกับเจ้าลูกคิดละก็ ข้าก็จะฆ่าพวกเขาเสีย”
“เสี่ยวเสี่ยว เจ้าพูดถูก”
หรงจิ้งซือเก็บรอยยิ้มและเริ่มมีทีท่ากังวล “เสี่ยวเสี่ยว ข้ารู้ว่าตอนนี้คนทั่วๆไปทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่เจ้าต้องรู้ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า ผู้ฝึกฝนวิทยายุทธระดับก้าวสู่เทพเทวาหรือปรากฏเทพเทวาอาจจะทำอะไรเจ้ามากไม่ได้ แต่ใครจะรู้ว่ามีคนระดับบรรลุเทพเจ้าหรือเทพเจ้าอยู่มั้ย หากเจ้าเจอเข้ากับคนพวกนี้อันตรายแน่ เพราะฉะนั้นเจ้าต้องระวังตัวเองให้ดี”
“อาจารย์หญิง ข้ารู้ หลังจากนี้ข้าจะระวัง” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเข้าใจถึงความเป็นห่วงของอาจารย์หญิง ตอบรับเบาๆ
“ที่จริงวิทยายุทธต่ำก็ใช่ว่าจะไม่อันตราย โดยเฉพาะผู้ฝึกฝนวิทยายุทธบางคนที่มีอิทธฤทธิ์ทำลายล้างสูง หากดูถูกอีกฝ่ายหรือไม่ได้ป้องกันไว้ก็อาจจะบาดเจ็บได้ เสี่ยวเสี่ยว พรุ่งนี้อาจารย์หญิงและอาจารย์ก็ต้องไปรายงานตัวที่โถงวิหารสวรรค์แล้ว หลังจากนี้ก็ต้องกลับโถงหลักวิหารสวรรค์ไปกับผู้อาวุโส ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่”
พูดมาถึงตรงนี้หรงจิ้งซืออดถอนหายใจเบาๆไม่ได้ นางกุมมือเฉิงเสี่ยวเสี่ยวไว้แน่น ไม่อยากลาจากและรู้สึกเศร้าอยู่ไม่น้อย
“อาจารย์หญิง เสี่ยวเสี่ยวรู้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ข้าก็จะดูแลความปลอดภัยของตัวเองให้ดี ข้าไม่ปล่อยให้ตัวเองตายง่ายๆหรอก ข้ายังหาเจ้าลูกคิดไม่เจอเลย จะทิ้งชีวิตนี้ไปได้อย่างไรกัน”
“เสี่ยวเสี่ยว…”
“อาจารย์หญิง ท่านวางใจเถอะ ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานพวกเราก็จะได้พบกัน และก็จะได้เจอเจ้าลูกคิดด้วย อีกไม่นานครอบครัวของเราก็จะได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง”
“ใช่ เจ้าพูดถูก อีกไม่นานครอบครัวของเราก็จะได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง”
ตอนนี้ดวงตาของหรงจิ้งซือเริ่มแดง อดนึกไปถึงช่วงเวลาที่อยู่กับโม่ซวนซุนไม่ได้ เสียใจอยู่เงียบๆ
แม่สามีและลูกสะใภ้คุยกันทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น ท่ามกลางสายตาของทุกคน โม่อู๋เซอและหรงจิ้งซือจับมือกันออกจากบ้านตระกูลเฉิงไปรายงานตัวที่โถงหลักวิหารสวรรค์
หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ทุกคนนั่งอยู่ด้วยกัน อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์มองคนข้างๆ พลางถาม “ยัยหนูเสี่ยวเสี่ยว เจ้ามีแผนว่าอย่างไรบ้าง กลุ่มทหารรับจ้างเจ้าก็ก่อตั้งขึ้นแล้ว จะบริหารอย่างไรเจ้าต้องบอกเรามาให้ชัดเจน”
“ใช่แล้วคุณหนู ท่านไม่อยากจะเหมือนกลุ่มทหารรับจ้างอื่น ไม่ทราบว่าคุณหนูจะบริหารด้วยวิธีไหน”
ผู้เฒ่าหยิงถามขึ้นบ้าง
หลังจากนี้ไปพวกเขา 2 คนก็เป็นผู้คุมหลักของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนแล้ว ย่อมต้องการรู้หัวใจการบริหารและกฎเกณฑ์ต่างๆของนางให้แน่ชัด
ฟางซูหยุนไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาก็ตกไปอยู่ที่นาง อยากจะรู้เหมือนกัน
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเรียบเรียงปัญหาในหัวก่อนจะเอ่ยปาก “กลุ่มทหารรับจ้างของเราแบ่งเป็น 3 ส่วนหลักๆ ส่วนแรกพวกเราต้องเปิดร้านร้านหนึ่ง จะให้ดีก็ต้องเป็นร้านแบบตึกว่านซาง ในร้านของเราก็ขายสินค้าหลายอย่าง รวมถึงทรัพยากรของเราด้วย เชื่อว่าต้องมีคนจำนวนมากที่ต้องการของเหล่านี้”
“เรื่องนี้….” อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่เข้าใจ “เสี่ยวเสี่ยว นี่เท่ากับว่าบริหารร้านค้าด้วย กลุ่มหทารรับใช้ทั่วไปเหมือนจะไม่มีแบบนี้นะ”
“อาจารย์ปู่ ข้ารู้ แต่ร้านค้านี้จำเป็นต้องมี มันเป็นการบริหารอย่างหนึ่งของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนของเรา ส่วนที่ 2 พวกเราก็ต้องสร้างกลุ่มตามล่าสมบัติเช่นเดียวกัน เพื่อไปตามล่าของเลอค่าตามแต่ละหุบเขา นอกจากจำหน่ายที่ร้านค้าแล้วจะไม่ให้ใครทั้งนั้น และจะไม่นำไปทำการแลกเปลี่ยนที่สมาคมทหารรับจ้างด้วย”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวคิดเรื่องพวกนี้ไว้ตั้งนานแล้ว จึงชี้แจงทีละเรื่อง “ส่วนที่ 3 พวกเราก็จะตั้งกลุ่มทำภารกิจเหมือนกัน เรื่องที่มีคนจ้างวานพวกเราก็จะรับไว้ ไม่ว่าจะไปฆ่าไปแกงใครหรือแค่คุ้มครองการส่งมอบของพวกเราก็ต้องทำให้ลุล่วง”
“เสี่ยวเสี่ยว เรื่องพวกนี้หากทำขึ้นมาจริงๆ เกรงว่า….”
“อาจารย์ปู่ คนของพวกเราทำไม่ได้หรือ”
“ไม่ใช่ไม่ได้ แต่จากจำนวนคนของเราแล้ว จะทำทั้ง 3 ส่วนนี้ที่เจ้าพูดให้สมบูรณ์คงต้องใช้คนอีกไม่น้อยเพื่อค้ำจุน”
อาจารย์ปู่มองยัยหนูตรงหน้าก่อนจะพูดต่อ “แม้ว่าพวกเราจะมีสัตว์อมตะไม่น้อย แต่พวกเขาเพิ่งได้ร่างมนุษย์ ยังรู้เรื่องการแลกเปลี่ยนระหว่างมนุษย์ด้วยกันไม่มาก ในหลายๆด้านยังต้องให้เรานำพาอยู่ เพราะฉะนั้นเราต้องค่อยๆทำถึงจะลุล่วงได้ทุกอย่าง”
“เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา ข้าเชื่อว่าได้แน่ เริ่มค้ำจุนโครงสร้างที่ฮวงยันก่อน แล้วค่อยๆขยับขยายตามกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเรา อาจารย์ปู่วางใจได้เลย เรื่องพวกนี้ต้องได้รับการแก้ไขแน่”
“เสี่ยวเสี่ยว อย่างน้อยๆเจ้ายังต้องอยู่ที่นี่สัก 3 เดือนถึงครึ่งปีถึงจะปักหลักกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนได้มั่นคง แล้วพวกเราจะไปชิงยางเมื่อไหร่”
ฟางซูหยุนถามหลานสาวเบาๆ
“ท่านย่า อาจจะต้องใช้เวลานานขนาดนั้น แต่อาจจะไม่ต้องก็ได้”
——————–